Η συνάντηση Putin-Erdogan, οι δυο στρατιωτικοί και ο πυρηνικός σταθμός Akkuyu

Αν και η ατζέντα τόσο της συνάντησης Putin–Erdogan στην Τουρκία όσο και της τριμερούς επίσκεψης Putin-Erdogan-Rοuhani στην ίδια χώρα περιλαμβάνει επισήμως θέματα διμερούς ενδιαφέροντος και περιφερειακά ζητήματα συνδεόμενα με τις εξελίξεις και τις προοπτικές επίλυσης της κρίσης της Συρίας, πολλοί αναλυτές στην χώρα μας και εμμέσως η κυβέρνηση δείχνουν να αναμένουν ή να πιθανολογούν θετική παρέμβαση Putin προς τον Erdogan για την απελευθέρωση των δυο στρατιωτικών.
Κανένας, φυσικά, δεν αναφέρει ότι η Ελλάδα έχει πάψει (αν είχε βέβαια ποτέ) να έχει, προς ανυπολόγιστη ζημία της, Μεσοανατολική πολιτική, πέραν εκείνης του δορυφόρου των ΗΠΑ και εσχάτως του Ισραήλ, ενώ έχει διαπράξει και το μέγα ολίσθημα ως φανατικότατη υποτακτική των ΗΠΑ αλλά και προς μεγάλη χαρά της Τουρκίας, να διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις της με την Συρία του Άσαντ. Διότι αν η Ελλάδα είχε ενεργή προοδευτική παρέμβαση στην Μεσοποταμία, στο Κουρδικό, στην Συρία, στο Παλαιστινιακό και ευρύτερα στη Μ. Ανατολή δεν θα ήταν τώρα απούσα και στην εξέδρα αλλά θα είχε φωνή και θα επηρέαζε τις εξελίξεις.
Ασφαλώς θα ήταν ευχής έργον ο Putin να έθετε με πρωτοβουλία του το θέμα της κράτησης των δυο Ελλήνων αξιωματικών στον Erdogan και ίσως μια τέτοια παρέμβαση να ήταν αρκετά αποτελεσματική και ασφαλώς δεν είμαι σε θέση να διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη περί αυτού.
Το ζήτημα που θέλω να θέσω, όμως, βρίσκεται αλλού.
Είναι υποκρισία της ελληνικής κυβέρνησης αλλά και κάποιων αντιρωσικών κύκλων στην Ελλάδα, να θυμούνται τον Putin μια μέρα το χρόνο, ενώ τις άλλες 364 χτυπούν κάτω από την ζώνη την Ρωσία, εξυπηρετούν ένα νέο ψυχρό πόλεμο σε βάρος της και υπηρετούν τα αμερικανικά σχέδια απομόνωσης και περικύκλωσης της.
Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι η Ελλάδα εφαρμόζει σε βάρος της Ρωσίας ενισχυμένες κυρώσεις στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με αφορμή την στάση της τελευταίας απέναντι στο νεοφασιστικό καθεστώς του Κιέβου και για την δημοκρατική απόφαση του Κριμαϊκού λαού να επανενταχθεί στην Ρωσία.
Να αναφέρω, επίσης, ότι η Ελλάδα έχει διακόψει κάθε είδους σχέση και επαφή με την Κριμαία, στην οποία διατηρούμε αναγνωρισμένη με Συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα ανθούσα ελληνική μειονότητα με δραστήριο ρόλο, με συνέπεια η Δυτική απομόνωση να προκαλεί στην Κριμαϊκή Δημοκρατία ανθρωπιστική κρίση.
Να σημειώσουμε ότι οι μόνοι έλληνες πολιτικοί που έσπασαν το εμπάργκο και τόλμησαν να παραστούν στο Παγκόσμιο Συνέδριο φίλων της Κριμαίας στην Γιάλτα ήταν ο Παν. Λαφαζάνης και ο Κώστας Ήσυχος.
Να υπογραμμίσω, επίσης, χαρακτηριστικά ότι η κυβέρνηση Τσίπρα πέταξε στα σκουπίδια την άκρως επωφελή οικονομικά και πολιτικά επίσημη διακρατική συμφωνία Novak-Λαφαζάνη για την διέλευση από την χώρα μας αγωγού με ρώσικο φυσικό αέριο, μόλις ο τελευταίος έφυγε από την κυβέρνηση και υπογράφτηκε το μνημόνιο, σε μια φάση μάλιστα που οι σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας ήταν κάκιστες.
Να τονίσω ακόμα ότι η Ελλάδα των Τσίπρα–Καμμένου προέβη στην εγκατάσταση νέας βάσης ελικοπτέρων των ΗΠΑ στην Αλεξανδρούπολη και προσφάτως στην ίδρυση αμερικάνικης βάσης μη επανδρωμένων αεροσκαφών στην Λάρισα, ενώ εγκατέστησε με σκανδαλώδη τρόπο θαλάσσιο σταθμό μεταφόρτωσης αμερικάνικου σχιστολιθικού αερίου έξω από την Αλεξανδρούπολη, που θα μεταφέρεται στην Ευρώπη, δια του TAP και του ΙGB, αερίου άκρως ανταγωνιστικού προς το ρώσικο φυσικό αέριο.
Πέραν αυτών και σε αντίθεση με την Τουρκία, η Ελλάδα των Τσίπρα-Κοτζιά ενέκρινε την ψυχροπολεμική απόφαση της ΕΕ που καταδικάζει την Ρωσία για την δολοφονία του γνωστού πράκτορα Σκρίπαλ, με ότι αυτό συνεπάγεται κατά της Ρωσίας.
Και αυτά είναι μόνο λίγα από τα μέτρα κατά της Ρωσίας των ελληνικών κυβερνήσεων και ειδικά του της κυβέρνησης Τσίπρα, για να μην προσθέσουμε την απεριόριστη υποβοήθηση που προσφέρει απλόχερα η χώρα μας στις ΗΠΑ και το Ισραήλ στην Μέση Ανατολή ενάντια και στα ρωσικά συμφέροντα.
Και το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα μετά από όλα αυτά είναι: Δεν συνιστά υποκρισία από την κυβέρνηση μιας χώρας που ασκεί στην πράξη, παρά τα αντίθετα αισθήματα του ελληνικού λαού, μια αντιρωσική και μια ακραία φιλομερικάνικη υποτελή πολιτική, να απαιτεί, περίπου, επιτακτικά από τον Putin να την υποστηρίξει σε ένα θέμα, που την αφορά,  όταν το μόνο που θα αναμένει ο Ρώσος ηγέτης είναι νέες, ίσως πιο επώδυνες αντιρωσικές θέσεις και ευθυγραμμίσεις;
Επαναλαμβάνουμε ότι σε κάθε περίπτωση προσδοκούμε και επιδιώκουμε μια ουσιαστική ρωσική παρέμβαση υπέρ των στρατιωτικών μας αλλά ταυτόχρονα θεωρούμε ως την πιο επείγουσα απαίτηση στις καταστάσεις που διανύουμε να αλλάξει στάση η χώρα μας απέναντι στη Ρωσία και να πάψουμε να είμαστε το αγκιστρωμένο ψάρι ανάμεσα σε Βρυξέλλες, Βερολίνο και κυρίως Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ.

Ο απαράδεκτος πυρηνικός σταθμός του Akkuyu

Τέλος, να σημειώσω ότι κατά την επίσκεψη στην Τουρκία ο V. Putin θα επισκεφτεί το Αkkuyu.
Βεβαίως, η Ρωσία έχει συμφέρον από την κατασκευή του πυρηνικού σταθμού στο Akkuyu.
Πολύ περισσότερο συμφέρον έχει φυσικά η τουρκική αστική τάξη από αυτόν τον πυρηνικό σταθμό.
Είναι εντυπωσιακό, όμως, ότι η Ελλάδα και η Κύπρος δεν αντέδρασαν καθόλου στην κατασκευή αυτού του πυρηνικού σταθμού.
Σύμφωνα με το Κρεμλίνο, οι κ. Putin και Εrdogan θα τελέσουν τα εγκαίνια του εργοταξίου της πρώτης μονάδας του τουρκικού πυρηνικού σταθμού του Akkuyu.
Όπως δήλωσε ο υπουργός Ενέργειας της Τουρκίας (και γαμπρός του Erdogan) Μπεράτ Αλμπαϊράκ «αυτό το γεγονός θα τοποθετήσει την Τουρκία στην πρώτη κατηγορία στον τομέα της ενέργειας».
Σύμφωνα με το Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο Τούρκος υπουργός Ενέργειας και Φυσικών Πόρων ανέφερε ότι ο πυρηνικός σταθμός είναι ένα όνειρο 60 χρόνων για την Τουρκία και ο θεμέλιος λίθος θα κατατεθεί παρουσία των Ταγίπ Ερντογάν και Βλαντιμίρ Πούτιν.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πυρηνικός σταθμός στο Αkkuyu είναι κοντά στα Αδανα και απέναντι από την Κύπρο και κυρίως βρίσκεται σε μια άκρως σεισμογενή περιοχή και για τούτο είναι διπλά επικίνδυνος για μια μεγάλη καταστροφή τόσο από βλάβη όσο και από μεγάλο σεισμό, καταστροφή που αν συμβεί θα προκαλέσει τον όλεθρο στην Ελλάδα, την Κύπρο, όλη την Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο.
Γι’ αυτό είναι εντυπωσιακό ότι ούτε η Ελλάδα ούτε η Κύπρος επέδειξαν την παραμικρή αντίδραση ως όφειλαν για τη μη κατασκευή αυτού του πυρηνικού σταθμού, ενώ μπορούσαν να αντιδράσουν με αδιάσειστα επιχειρήματα και στη βάση της διεθνούς νομιμότητας.
Και όφειλαν να αντιδράσουν πολύ δυνατά και αποφασιστικά και προς όλες τις κατευθύνσεις και προς την πλευρά της Ρωσίας.
Βεβαίως κάποιοι θα ισχυρίζοντο ότι αυτές οι αντιδράσεις θα ήταν μάταιες.
Ακόμα, όμως, και αν δεν ματαίωναν την κατασκευή του πυρηνικού σταθμού στο Akuyu, θα έθεταν υποθήκες για το μέλλον, θα εξέθεταν την Τουρκία για ένα ακόμη θέμα, θα ασκούσαν πολιτικές και κινηματικές πιέσεις σε βάρος της, θα ενίσχυαν ανάλογες αντιδράσεις μέσα στον προοδευτικό κόσμο της Τουρκίας και σε κάθε περίπτωση θα έδειχναν ότι αυτή η περιοχή δεν ζει κάτω από τον Τούρκικο φόβο και κάτω από την τουρκική υψηλή επικυριαρχία.

Κ. Λαέρτης