Α
ΕΥΡΩΠΗ
Η παγκόσμια οικονομία δείχνει ξανά τα όρια της.
Ακόμα και επιτελεία του διεθνούς κεφαλαίου που χαρακτηρίζουν το 2017 ως ένα καλό οικονομικό χρόνο για τη μετά το 2008 εποχή, καταγράφουν τις απειλές που συσσωρεύτηκαν.
Και προβλέπουν ότι οι οικονομίες της ευρωζώνης μπαίνουν άμεσα σε σοβαρή υφεσιακή πορεία.
Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η επισήμανση, «φόβοι για σοβαρή επιβράδυνση στην Ευρώπη από τις αρχές του επόμενου χρόνου» (International Strategic Analysis, Οκτώ απειλές για την Παγκόσμια Οικονομία το 2018)
Η κρισιμότητα όμως στην κατάσταση της Ευρωπαϊκής οικονομίας δεν είναι καθόλου τυχαία.
Είναι σύμπτωμα της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού που αδυνατούν να ξεπεράσουν.
Τυχαία ήταν η μισοανάπτυξη της προηγούμενης περιόδου.
Συγκυρίες την επέτρεψαν, αναβάλλοντας προσωρινά τις καταστροφικές επιπτώσεις της πολιτικής της λιτότητας, που μέσω Σόιμπλε και ΣΙΑ, επέβαλε το μεγάλο ευρωπαϊκό κεφάλαιο.
Το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι η διάθεση φτηνού χρήματος για επενδύσεις. Που λίγη όμως σημασία έχει όταν την ίδια στιγμή που το διαθέτεις, σκοτώνεις την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων μέσα από την λιτότητα, την δυνατότητα δηλαδή να υπάρξουν κερδοφόρες επενδύσεις.
Με πολύ μειωμένες τις επενδύσεις είναι η σημερινή κατάσταση της Ευρωπαϊκής οικονομίας.
Τίποτε ουσιαστικό άλλαξε από πριν δύο χρόνια που ο OECD (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) προειδοποιούσε για «Ζοφερή προοπτική χωρίς νέα κεφάλαια: Ο OECD πιστεύει ότι η παγκόσμια οικονομία παραμένει τρωτή, εκτός και αν ξεκινήσει ροή επενδύσεων.» (The Guardian)
Η «ανάκαμψη» των προηγούμενων χρόνων πραγματοποιήθηκε κόντρα στις πολιτικές τους.
‘Έχει να κάνει με την χαμηλή ισοτιμία του Ευρώ που, κάνοντας τα ευρωπαϊκά προϊόντα φθηνότερα, ενίσχυσε τις ευρωπαϊκές εξαγωγές σε άλλες χώρες.
Μα πάνω από όλα, η Ευρωπαϊκή Οικονομία μισοαναπτύχθηκε τα προηγούμενα χρόνια, ή, για να το βάλουμε πιο σωστά, διασώθηκε, λόγω κύρια της οικονομικής πολιτικής που ακολούθησε η Κίνα.
Από «Το 2008… η κινέζικη κυβέρνηση προσπάθησε γενναία να σταθεροποιήσει όχι μόνο την κινέζικη αλλά και την παγκόσμια οικονομία…»
«Το έκανε αυξάνοντας σε ανήκουστα ύψη το επίπεδο των επενδύσεων (δημοσίων και ιδιωτικών) …
«Οι κινεζικές επιχειρήσεις… επένδυσαν τόσο σε παραγωγή όσο και σε κατανάλωση σταθεροποιώντας τον κινεζικό και παγκόσμιο καπιταλισμό. (Γιάνης Βαρουφάκης, Η αρπαγή της Ευρώπης,, σελ 369-70)
Η γερμανική αλλά και η παγκόσμια οικονομία διασώθηκαν με Κινέζικη πολιτική στο άλλο άκρο αυτής που επιβλήθηκε στην Ελλάδα και στην ευρωπαϊκή περιφέρεια σαν το απαύγασμα της σοφίας στην οικονομική σκέψη.
Έτσι εξασφαλίστηκε η «δραστηριότητα των γερμανικών εργοστασίων, τα οποία δεν μπορούσαν πλέον να εξάγουν στις παραδοσιακές τους αγορές της ευρωπαϊκής περιφέρειας, τις οποίες είχαν πλέον καταδικάσει στην αποτελμάτωση η πολιτική λιτότητας και η τρόικα…
«Οι Πόρσε τις οποίες κάποτε αγόραζαν οι πλούσιοι του ευρωπαϊκού Νότου κατευθύνονταν πλέον προς την Σαγκάη και την Σενζέν, Όπως και τα κεφαλαιουχικά αγαθά (μηχανές παραγωγής) που κάποτε αγόραζαν τα ισπανικά και ιταλικά εργοστάσια. (Το ίδιο, σελ 369-70)
Όποια και να είναι η άποψη κάποιου για τον Βαρουφάκη, την εκτίμηση του συμμερίζεται και το ΔΝΤ, που μέσα στο καλοκαίρι αλλά και αργότερα, προειδοποίησε την Κίνα για το χρέος της.
Διαπίστωνε πρώτα ότι ήταν η και ραγδαία αύξηση του κινέζικου χρέους που βοήθησε «την ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας».
Σημείωνε όμως και το αυτονόητο, ότι οδηγείτε ξανά στα βράχια μια ανάπτυξη που «έρχεται με το κόστος του περαιτέρω μεγάλου και συνεχώς αυξανόμενου ιδιωτικού και δημόσιου χρέους…
Η οικονομική πολιτική που επέλεξε η τεράστια Κίνα είναι ο κύριος παράγοντας που κράτησε σε κάποια λειτουργία την παγκόσμια οικονομία. Που όμως φτάνει στα όρια του, την ίδια στιγμή που το Ευρώ ακριβαίνει.
Οι λαοί της Ευρώπης βρίσκονται μπροστά σε νέα δεινά. Τα οποία μπορεί να αποτρέψει μόνο η κοινή πάλη και στόχοι της Ευρωπαϊκής αριστεράς.
Σε επόμενο: Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΑΣΙΑ
