Το «αντισύστημα» είναι το επόμενο βήμα του συστήματος. Και στην Ευρώπη και στον πλανήτη. Στις ΗΠΑ ο λαός υπερψήφισε για να τον κυβερνήσουν οι υπερπλούσιοι.
Το σύστημα διολισθαίνει προς τα ακροδεξιά. Συνεπώς η άνοδος της ακροδεξιάς, συστημικής και «αντισυστημικής», οδηγεί προς την ίδια κατεύθυνση – το επόμενο στάδιο του συστήματος είναι το «αντισύστημα». Δηλαδή μια νέα,ακόμα πιο άγρια μορφή του καπιταλισμού. Η εμφάνιση του ακροδεξιού Φιγιόν για να ανακοπή η ακροδεξιά Λεπέν είναι ενδεικτική της σχέσης συστήματος – «αντισυστήματος».
Για παράδειγμα, ο συστημικός κομφορμισμός του Σόιμπλε βρίσκεται στον ίδιο παρονομαστή με τον «αντισυστημικό» νεοφασισμό στην Ουκρανία (ή τον συστημικό νεοφασισμό στις Βαλτικές χώρες). Υπ’ αυτήν την έννοια ο χερ Σόιμπλε θα μπορούσε να θεωρηθεί παρασκευαστής «αντισυστημικών» όσον
και, σε άλλες περιπτώσεις, δαμαστής. Οπως στην περίπτωση Τσίπρα, όπου δουλειά του κ. Σόιμπλε ήταν να κάνει τη «στρίγγλα αρνάκι». Από τη στιγμή που το πέτυχε (γρήγορα και εύκολα), ο Τσίπρας έγινε ένα ακόμα σμπιρίδιοντου συστήματος. Βλάπτοντας ταυτοχρόνως κάθε άλλη αμφισβήτηση του καπιταλισμού από τα αριστερά πανευρωπαϊκώς.
Στην τελευταία αυτή πρόταση οι λέξεις «καπιταλισμός» και «αριστερά» αποτελούν δύο κυριολεξίες, που η κυρίαρχη προπαγάνδα αποφεύγει να χρησιμοποιεί, βάζοντας στη θέση τους όρους και λέξεις που βοηθούν στη χειραγώγηση των πολιτών, όπως σύστημα, αντισύστημα, λαϊκισμός και άλλες. Κι έτσι η παγίδα γίνεται τέλεια.
Με τη χρήση των λέξεων λαϊκισμός, λαϊκιστής, μπαίνει η αμφισβήτηση του καπιταλισμού από τα αριστερά στον ίδιο ντορβά με την υποστήριξη του καπιταλισμού από τα δεξιά.
Ο Μπέπε Γκρίλο και ο Ακροδεξιός που «έχασε» με 47% στην Αυστρία είναι παραλλαγές στην ίδια φούγκα. Το ζητούμενο είναι να περιέλθει η Ιταλία υπό γερμανική διοίκηση.
Κουμάντο στην Ευρώπη κάνει ο σκιώδης φασισμός των Τραπεζών και των Πολυεθνικών. Αυτός είναι που κινεί κατά το δοκούν τα συστημικά και «αντισυστημικά» πιόνια. Σε όλες τις χώρες της Ενωσης. Οι διαφορές πλέον βρίσκονται στη διαβάθμιση της ανεργίας, της ευέλικτης εργασίας, των χαμηλών αμοιβών και όλων των άλλων δεινών που έχουν προκαλέσει οι «μεταρρυθμίσεις»σε κάθε χώρα. Από την ίδια τη Γερμανία έως την Ελλάδα.
Η Ευρώπη είναι πια κάτι σαν την Τουρκιά. Οπως δεν υπάρχουν κι εκεί διαφορές ανάμεσα στο κράτος και το βαθύ κράτος (όπως γελοιωδέστατα τόσα χρόνια «αναλύουμε»), έτσι και στην Ευρώπη, ελάχιστες είναι οι διαφορές ανάμεσα στο σύστημα και το «αντισύστημα» (και μάλιστα όλες χειραγωγούνται από το σύστημα).
Ρωτούσε προ ημερών στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση (αυτόν τον φερετζέ της «δημοκρατίας») ο κ. Κιλιτσντάρογλου τον κ. Ερντογάν: «Είσαι ή δεν είσαι εθνικιστής; θα πάρεις πίσω ή δεν θα πάρεις τα 18 νησιά από τους Ελληνες;» (κοινώς «γκιαούρηδες», όπως το βελτίωσε στη συνέχεια ο Κουρτουλμούςαγάς).
Αλλά, αν οι διαφορές ανάμεσα στο ευρωπαϊκό σύστημα-αντισύστημα είναι ελάχιστες (κι ελέγχονται επιμελώς από τον φασισμό των Τραπεζοπολυεθνικών), εμείς
ψάχνουμε εφτά χρόνια τώρα να βρούμε «διαφορές» ανάμεσα στον συστημικό χωροφύλαξ και τον συστημικό αστυφύλαξ. Μας σφάζουν με βάρδιες κι εμείς ελπίζουμε ότι δεν θα μας σφάξει ο κ. Μοσκοβισί στη βάρδια του κ. Ντάισελμπλουμ ή στο ρεπό του κ. Γιούνκερ. Μας σφάζουν όλοι το ίδιο, αλλά
εμείς κάθε φορά ελπίζουμε ότι έχουν διαφορές μεταξύ τους ο κ. Σταϊνμάγερ και ο κ. Σόιμπλε, ο κ. Ολάντ και ο κ. Ολανδρέου – διαφορές, που αν τις εκμεταλλευτούμε δεν θα μας βγάζουν δυο-δυο το μάτι, αλλά ένας-ένας τα μάτια.
Εδώ πλέον εγείρεται το ερώτημα: ποιος είναι πιο μαλάκας; ο μωρός ή ο προσκυνημένος; Οπως επίσης εγείρεται και το ανθυποερώτημα: ο προσκυνημένος για την ψυχή της μάνας του προσκύνησε
ή για να φτιάξει καζίνο στο Ελληνικό να δουλέψουν αύριο γκρουπιέρηδες οι βλαστοί του γένους του;..
