Η μεγάλη νίκη του Erdogan ελάχιστα απέχει από τον θρίαμβο, παρά τις έντονες καταγγελίες για πρακτικές νόθευσης.
Η Τουρκία παρεδόθη πλήρως, αν και όχι με τα πιο δημοκρατικά μέσα, στην απόλυτη εξουσία του.
Είναι πρόωρο να εκτιμήσουμε πλήρως όλες τις διαστάσεις της εκλογικής νίκης του Erdogan για το μέλλον της Τουρκίας και της περιοχής μας.
Το βέβαιον είναι ότι μια νέα κατάσταση, αν όχι μια νέα Τουρκία, έχει γεννηθεί.
Μια Τουρκία πιο δυναμική, πιο φιλόδοξη, πιο αντιδημοκρατική και συντηρητική, πιο ανεξάρτητη, με νέες, δίπλα στις διαταραγμένες παλιές, συμμαχίες και σίγουρα πιο επεκτατική και με επιδιώξεις μεγάλης περιφερειακής δύναμης.
Η νίκη του Erdogan συνιστά μια πρόκληση για την ευρύτερη περιοχή μας, ανατολικά, δυτικά, βόρεια και νότια και μια πρόκληση προς την Ελλάδα.
Θα ήταν μέγα σφάλμα η Ελλάδα να επιχειρήσει, πράγμα που έχει κάνει μέχρι τώρα, να αντιμετωπίσει τον επίβουλο ανατολικό της γείτονα, με την πολύπλευρων διαστάσεων εξωτερική πολιτική του, δορυφοροποιούμενη ακόμα περισσότερο μέχρι δουλοφροσύνης, στους μηχανισμούς της ιμπεριαλιστικής Δύσης, κάτι που πράττουν μέχρι τώρα οι κυρίαρχες, βαθιά υποτελείς, έμφοβες και υπηρετικές κατεστημένες δυνάμεις της.
Μια τέτοια πορεία πολλαπλώς επιζήμια και ασύμφορη, θα αποδειχθεί, έχει ήδη αποβεί και εθνικά καταστροφική.
H Eλλάδα χρειάζεται νέες αντιλήψεις, νέα μυαλά και άλλες κοινωνικές δυνάμεις και άλλα λαϊκά συμφέροντα στο τιμόνι της χώρας.
Με δυο λόγια, η χώρα χρειάζεται, όπως μας τόνιζαν στελέχη της «αντιμνημονιακής» Αριστεράς, μια βαθιά ανατροπή για μια εσωτερική ανασυγκρότηση και μια γνήσια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και πολιτική διεθνών οικονομικών σχέσεων, όπως αυτή που το Αριστερό Ρεύμα προσπάθησε να εγκαινιάσει με την πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και πνίγηκε στην μνημονιακή συνθηκολόγηση.
Αυτός ο δρόμος της ανατροπής γίνεται σήμερα πολύ πιο ρεαλιστικός σε έναν πιο πολυκεντρικό κόσμο, όπου η ΕΕ αποσυντίθεται, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ χάνουν έδαφος και νέες δυνάμεις και προσανατολισμοί αναδύονται γύρω μας, στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Όταν γύρω σου και σε όλο τον κόσμο τα πάντα διαφοροποιούνται και αλλάζουν, το χειρότερο για μια χώρα είναι να μένει άτολμη και κολλημένη σε ένα σκηνικό που κλυδωνίζεται, θαμπώνει και σιγά-σιγά σβήνει.
Αυτή η συνταγή της αυτοπαγίδευσης στην υποτέλεια και την αποικιοποίηση είναι η καλύτερη για να δούμε την χώρα μας να οπισθοχωρεί ακόμα περισσότερο και τελικά να υποκύπτει στην αυθάδη βούληση του «απρόβλεπτου» και «παράτολμου» γείτονα, που όμως, δεν φαίνεται να λειτουργεί και τόσο εκτός λογικής και σχεδίου.
Τ.Κ.