Με αφορμή το “αριθμός 11” του Τζόναθαν Κόου, που διάβασα τελευταία, και σκέφθηκα να συνεχίσω και με αλλά δικά του βιβλία, λίγο παλιότερα. Έτσι σειρά είχε το “Ο κλειστός κύκλος” των εκδ.”Πόλις” (πρώτη έκδοση 2004), που αναφέρεται στην ζωή κάποιων φίλων από τα λυκειακά τους χρόνια, όταν εξέδιδαν μία μαθητική εφημερίδα, τώρα σαραντάρηδων με τα ανάλογα προβλήματα της ηλικίας τους.
Έτσι διαπλέκονται συνεχώς οι ζωές του Νταγκ, δημοσιογράφου σε μία λονδρέζικη εφημερίδα, του Φίλιπ σε ανάλογη του Μπέρμιγχαμ, του Πωλ, αριβίστα βουλευτή με το Εργατικό Κόμμα του Τόνυ Μπλερ, του Στηβ, που εργαζόταν σε ερευνητικό κέντρο βιομηχανίας που έκλεισε λόγω συγχωνεύσεων, της δυναμικής Κλερ, που μετά από μία ατυχή σχέση με έναν πάμπλουτο από αδιευκρίνιστες και αδιερεύνητες πηγές γνωστό της παρέας, ξαναβρίσκει τον προοδευτικό εαυτό της και του Μπέντζαμιν, του πιο ελπιδοφόρου της γενιάς του, που τελικά όλη την ενήλικη ζωή του παλεύει με ένα μυθιστόρημα, που ποτέ δεν εκδίδει. Μπορεί, μετά από τα γνωστά βάσανα της μέσης ηλικίας, διαλύσεις γάμων, αρρώστιες, απολύσεις, να οδηγούνται σε αίσιο τέλος, αλλά το μυθιστόρημα είναι το όχημα για τον (και δημοσιογράφο) Κόου να παρουσιάσει μεγάλα ζητήματα της Αγγλικής κοινωνίας την περίοδο της επικράτησης του Τόνυ Μπλερ.
Την μετάλλαξη δηλαδή του Εργατικού κόμματος, που είναι υπέρ της επιχειρηματικότητας και του κεφαλαίου, την συσσωμάτωσή του με τις πολεμικές επιδιώξεις του Τζωρτζ Μπους, την διάλυση του Δημόσιου τομέα, Παιδείας και Υγείας, την απομάκρυνσή του από τα συνδικάτα, την υποστήριξή του για την συγχώνευση επιχειρήσεων ή την πώλησή τους, όπως της Ρόβερ στην BMW, που ακολουθήθηκε από μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, τον ρόλο της αγορά που απορροφά και πετά στον δρόμο τους εργαζόμενους, αλλά πάντα υποστηρίζει τους εκλεκτούς της, την πολιτιστική ελαφρότητα με τα ριάλιτυ και την διαφήμιση και προβολή των ασήμαντων, τις ευθύνες της αγγλική κοινωνίας και κυρίως της εξουσίας για τον πόλεμο στο Ιράκ και τέλος την άνοδο των φασιστικών ομάδων και της φασιστικής νοοτροπίας.
Το βιβλίο λοιπόν, εκτός της ρέουσας αφήγησης, των ζωντανών ηρώων, της ελκυστικής πλοκής, είναι ενδιαφέρον κυρίως για τα σημαντικά ζητήματα που αναδεικνύει, που παραπέμπουν και σε δυσλειτουργίες της ελληνικής κοινωνικής ζωής και κυρίως τις μεταλλάξεις της κυβερνητικής εξουσίας.
*Η Μυρσίνη Αθανασιάδου είναι εκπαιδευτικός