Η κυβέρνηση μπροστά στην 3η αξιολόγηση

Η κυ­βερ­νη­τι­κή προ­πα­γάν­δα στη­ρί­ζε­ται στον πυ­λώ­να της «στρα­τη­γι­κής συμ­μα­χί­ας» με τους δη­μο­σί­ους υπαλ­λή­λους, ενώ οι προσ­δο­κί­ες κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής επιρ­ρο­ής αλλά και η αντι­πα­ρά­θε­ση με τη ΝΔ στη­ρί­ζο­νται κα­τε­ξο­χήν σε αυτόν τον πυ­λώ­να, η τρίτη αξιο­λό­γη­ση θα έχει κέ­ντρο της τη μνη­μο­νια­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση του δη­μό­σιου τομέα. Με άλλα λόγια, θα έχει στο στό­χα­στρο ακρι­βώς τους δη­μο­σί­ους υπαλ­λή­λους! Οι απαι­τή­σεις των δα­νει­στών είναι σα­φείς: από­λυ­ση του­λά­χι­στον του μισού αριθ­μού των συμ­βα­σιού­χων του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα (που συ­νο­λι­κά, σε όλες τις κα­τη­γο­ρί­ες, φτά­νουν τους 75.000), επι­βο­λή της «κι­νη­τι­κό­τη­τας» και της αξιο­λό­γη­σης, μη­δε­νι­κές προ­σλή­ψεις στη διε­τία 2017-2018. Στην κυ­βέρ­νη­ση, η τρίτη αξιο­λό­γη­ση εν γένει, αλλά και αυτές οι απαι­τή­σεις ιδιαί­τε­ρα, είναι «ευαγ­γέ­λιο»: όλοι οι συ­ντε­λε­στές άσκη­σης πο­λι­τι­κής ομνύ­ουν στη γρή­γο­ρη ολο­κλή­ρω­σή της –ασφα­λώς σύμ­φω­να με τις απαι­τή­σεις των δα­νει­στών.
Οι δα­νει­στές τι­τλο­φο­ρούν τις αλ­λα­γές που θα φέρει η τρίτη αξιο­λό­γη­ση στον δη­μό­σιο τομέα ως επι­χεί­ρη­ση «απο­πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης» του Δη­μο­σί­ου. Η κυ­βέρ­νη­ση δυ­σκο­λεύ­ε­ται να βρει «τίτλο», αν και διαι­σθα­νό­μα­στε ότι κι εδώ τη λύση θα δώσει η… τε­χνο­γνω­σία ΠΑΣΟΚ.
Όμως η τρίτη αξιο­λό­γη­ση έχει και αντερ­γα­τι­κό μενού: ομα­δι­κές απο­λύ­σεις, ου­σια­στι­κή κα­τάρ­γη­ση του δι­καιώ­μα­τος στην απερ­γία (με τη ρύθ­μι­ση ότι απερ­γία απο­φα­σί­ζε­ται με το 50%+1 των ερ­γα­ζο­μέ­νων!), αλ­λα­γή του συν­δι­κα­λι­στι­κού νόμου με δρα­στι­κό πε­ριο­ρι­σμό του δι­καιώ­μα­τος στο συν­δι­κα­λι­σμό κ.λπ. Ποιος είναι ο «κα­ταλ­λη­λό­τε­ρος» για να κάνει ει­δι­κά αυτήν τη «βρό­μι­κη δου­λειά» αν όχι η κυ­βέρ­νη­ση του με­ταλ­λαγ­μέ­νου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ;
Εδώ υπάρ­χει και μια δια­φο­ρά με το ΠΑΣΟΚ: ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν έχει ισχυ­ρές προ­σβά­σεις στον συν­δι­κα­λι­στι­κό χώρο για να πιε­στεί και να σκε­φτεί τη σύ­γκρου­ση μαζί τους. Από την άλλη, οι δα­νει­στές, ο «φίλος» Μα­κρόν, τα τμή­μα­τα του αστι­κού-μνη­μο­νια­κού συ­στή­μα­τος στα οποία η κυ­βέρ­νη­ση διεκ­δι­κεί επιρ­ροή, απαι­τούν από την κυ­βέρ­νη­ση απο­δεί­ξεις όσον αφορά την πο­λι­τι­κή της βού­λη­ση να πάρει την «ιδιο­κτη­σία» του προ­γράμ­μα­τος, δη­λα­δή να κάνει ό,τι πρέ­πει χωρίς ενο­χές και αμ­φι­τα­λα­ντεύ­σεις. Όπως στις ται­νί­ες για τη μαφία, όπου το τεστ για να μπεις στο «συν­δι­κά­το» είναι να σκο­τώ­σεις κά­ποιον αμ­φι­τα­λα­ντευό­με­νο, έτσι και οι δα­νει­στές ζη­τούν με την τρίτη αξιο­λό­γη­ση να «χυθεί αίμα» σε αυ­τούς τους δύο, ιδιαί­τε­ρα φορ­τι­σμέ­νους πο­λι­τι­κά και «συμ­βο­λι­κά» το­μείς.
Η κυ­βέρ­νη­ση δεί­χνει να φο­βά­ται μόνο την πι­θα­νό­τη­τα να τε­θούν από το ΔΝΤ ζη­τή­μα­τα πέραν των προη­γού­με­νων, όπως νέα μεί­ω­ση μι­σθών ή και μεί­ω­ση του αριθ­μού των μό­νι­μων δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων. Ο πα­ρά­γο­ντας ΔΝΤ θα μας απα­σχο­λή­σει και πα­ρα­κά­τω.
Τρά­πε­ζες, ΔΝΤ, αγο­ρές και στο βάθος… 2018
Όμως η τρίτη αξιο­λό­γη­ση δεν θα έχει μόνο αυτά. Θα έχει επί­σης έναν «ανα­πτυ­ξια­κό» πυ­λώ­να, που θα αφορά μέτρα «φι­λι­κά προς την επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα». Πέρα από τη γνω­στή «ερ­γα­λειο­θή­κη του ΟΟΣΑ» («απε­λευ­θέ­ρω­ση» αγο­ρών και επαγ­γελ­μά­των), θα συ­στη­μα­το­ποι­η­θεί ώστε να κλι­μα­κω­θεί η πο­λι­τι­κή των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων (ΤΑΙ­ΠΕΔ, «υπερ­τα­μείο», άρση του «προ­στα­τευ­τι­σμού» στις ΔΕΚΟ κ.λπ.).
Θα έχει επί­σης και τρά­πε­ζες. Όπου το ΔΝΤ θέτει ζή­τη­μα διε­ξα­γω­γής άμε­σων τεστ κε­φα­λαια­κής επάρ­κειας (AQRs είναι το σχε­τι­κό αρ­κτι­κό­λε­ξο που πρέ­πει να συ­νη­θί­σου­με), διότι εκτι­μά ότι οι τρά­πε­ζες έχουν με­γά­λα κε­φα­λαια­κά ανοίγ­μα­τα (το ρε­πορ­τάζ μι­λά­ει για εκτι­μή­σεις κε­φα­λαια­κών ανοιγ­μά­των του­λά­χι­στον 10 δισ. ευρώ) και χρειά­ζο­νται επει­γό­ντως νέα ανα­κε­φα­λαί­ω­ση. Το ελά­χι­στο που φαί­νε­ται να ζητά το ΔΝΤ στο ζή­τη­μα των τρα­πε­ζών είναι η πλή­ρης άρση της προ­στα­σί­ας της πρώ­της κα­τοι­κί­ας! Στο ζή­τη­μα αυτό, η ευ­ρω­παϊ­κή τρόι­κα, η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση και φυ­σι­κά οι Έλ­λη­νες τρα­πε­ζί­τες δια­φω­νούν «κά­θε­τα», δια­βε­βαιώ­νο­ντας ότι τα επό­με­να τεστ κε­φα­λαια­κής επάρ­κειας για τις ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες θα διε­ξα­χθούν στο πλαί­σιο των αντί­στοι­χων ευ­ρω­παϊ­κών το 2018.
Την ίδια στιγ­μή, δη­μο­σί­ευ­μα της «Κα­θη­με­ρι­νής» της Κυ­ρια­κής 27/8 απο­κα­λύ­πτει ότι οι τρά­πε­ζες πω­λούν «κόκ­κι­να» δά­νεια στους γύπες των distress funds στο εξευ­τε­λι­στι­κό 10% της ονο­μα­στι­κής τους αξίας! Το γε­γο­νός αυτό απο­κα­λύ­πτει δύο πράγ­μα­τα:
Πρώτο, ότι τε­χνο­κρα­τι­κά μι­λώ­ντας το ΔΝΤ έχει δίκιο: αν το συ­νο­λι­κό ύψος των «κόκ­κι­νων» δα­νεί­ων ανέρ­χε­ται σε πε­ρί­που 100 δισ. ευρώ και αν το πο­σο­στό ανά­κτη­σης ύστε­ρα από την πώ­λη­σή τους στα distress funds, τη λει­τουρ­γία του εξω­δι­κα­στι­κού συμ­βι­βα­σμού κ.λπ. δεν ξε­πε­ρά­σει το 30-40%, τότε μι­λά­με για μια με­γά­λη κε­φα­λαια­κή «τρύπα».
Δεύ­τε­ρο, ότι ο χα­ρα­κτή­ρας των ρυθ­μί­σε­ων για τα «κόκ­κι­να» δά­νεια είναι εξό­φθαλ­μα τα­ξι­κός: αυτά πω­λού­νται σε εξευ­τε­λι­στι­κές τιμές στα distress funds ενώ θα μπο­ρού­σε να ανα­κτη­θεί ένα με­γα­λύ­τε­ρο πο­σο­στό αν γι­νό­ταν ένα γεν­ναίο κού­ρε­μα απευ­θεί­ας στις οφει­λές του δα­νειο­λή­πτη και φυ­σι­κά να υπάρ­ξει μια με­γά­λη ανα­κού­φι­ση για τα λαϊκά στρώ­μα­τα. Τώρα τα distress funds κερ­δο­σκο­πούν ασύ­στο­λα εκ του ασφα­λούς και ταυ­τό­χρο­να οι τρά­πε­ζες φορ­τώ­νο­νται με κε­φα­λαια­κά ανοίγ­μα­τα, που κά­ποια στιγ­μή θα πλη­ρώ­σου­με όλοι μέσα από μια νέα ανα­κε­φα­λαί­ω­ση.
Το ΔΝΤ έρ­χε­ται για να θέσει και άλλα ζη­τή­μα­τα, κυ­ρί­ως ότι χρειά­ζο­νται επι­πλέ­ον μέτρα για να υλο­ποι­η­θούν οι στό­χοι για τα πλε­ο­νά­σμα­τα 3,5% από το 2018. Είτε με το να έρ­θουν πιο μπρο­στά μέτρα όπως μεί­ω­ση του αφο­ρο­λο­γή­του και μεί­ω­ση συ­ντά­ξε­ων είτε και με νέα μέτρα. Σε αυτό το ζή­τη­μα το ΔΝΤ έχει πλέον επι­χει­ρή­μα­τα, ύστε­ρα από τη δυ­να­μι­κή μεί­ω­σης των φο­ρο­λο­γι­κών εσό­δων που πα­ρα­τη­ρεί­ται στο 7μηνο του 2017, κάτω όχι μόνο από τα έσοδα του 2016 αλλά και από τους μνη­μο­νια­κούς στό­χους.
Στο ζή­τη­μα αν οι στό­χοι του προ­γράμ­μα­τος επι­τυγ­χά­νο­νται, αν χρειά­ζε­ται επί­σπευ­ση μέ­τρων ή και νέα μέτρα, ανά­λο­γους «προ­βλη­μα­τι­σμούς», έστω και σε πιο ήπια εκ­δο­χή, έχουν και τμή­μα­τα της ευ­ρω­παϊ­κής τρόι­κας…
Αν τε­θούν με έμ­φα­ση, είναι πι­θα­νόν αυτό να ση­μαί­νει ότι η τρίτη αξιο­λό­γη­ση δεν θα ολο­κλη­ρω­θεί, θα διο­λι­σθή­σει και τε­λι­κά θα γίνει ένα ενιαίο «πα­κέ­το» με τη συ­ζή­τη­ση για τη συ­νέ­χεια ύστε­ρα από τη λήξη του τρέ­χο­ντος προ­γράμ­μα­τος τον Αύ­γου­στο του 2018…
Σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση, οι κυ­βερ­νη­τι­κές δια­κη­ρύ­ξεις για θριαμ­βευ­τι­κή έξοδο στις αγο­ρές και για έξοδο από τα μνη­μό­νια, που ούτως ή άλλως είναι επι­κοι­νω­νια­κού χα­ρα­κτή­ρα, θα έχουν βραχύ χρόνο ζωής…
Οι συμ­μα­χί­ες τους, οι συμ­μα­χί­ες μας
Η πο­ρεία τύπου «Ση­μί­τη» προς το σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρο Κέ­ντρο είναι το πο­λι­τι­κό «εποι­κο­δό­μη­μα» μιας τα­ξι­κής μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής, της οποί­ας η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει ανα­λά­βει πλέον απο­λύ­τως την «ιδιο­κτη­σία». Η κυ­βέρ­νη­ση ασφα­λώς έχει βλέ­ψεις και εκ­πο­νεί επι­κοι­νω­νια­κά σχέ­δια για να συ­ντη­ρή­σει τμήμα της επιρ­ρο­ής της στα λαϊκά στρώ­μα­τα. Με την «τε­χνι­κή» Λα­λιώ­τη θα επι­χει­ρή­σει να ντύ­σει αυτή την επι­δί­ω­ξη μέσα από το σχήμα Αρι­στε­ρά – Δεξιά, Τσί­πρας – Μη­τσο­τά­κης, να κερ­δο­σκο­πή­σει πάνω σε δη­μο­κρα­τι­κές και αρι­στε­ρές ευαι­σθη­σί­ες. Όμως, άλλο τα στη­ρίγ­μα­τα στις εκλο­γές και άλλο τα στη­ρίγ­μα­τα της πο­λι­τι­κής της: μια κα­θα­ρά τα­ξι­κή-μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή είναι ανα­πό­φευ­κτο να στη­ρί­ζε­ται σε αστι­κά-μνη­μο­νια­κά στη­ρίγ­μα­τα και συμ­μα­χί­ες. Οι συμ­μα­χί­ες τους είναι αυτό που ση­μα­το­δο­τούν ο Λα­λιώ­της, ο Μα­κρόν, οι ατλα­ντι­κοί φίλοι των κ. Κο­τζιά και Καμ­μέ­νου, ο Με­λισ­σα­νί­δης και ο Σαβ­βί­δης, τα κυ­βερ­νη­τι­κά ερεί­σμα­τα στο δι­κα­στι­κό σώμα, στους επι­χει­ρη­μα­τί­ες, στις τρά­πε­ζες.
Για την Αρι­στε­ρά που έχει τα­ξι­κά ανα­κλα­στι­κά, που μπο­ρεί να δια­κρί­νει τον «γυμνό» χα­ρα­κτή­ρα της τα­ξι­κής πο­λι­τι­κής της κυ­βέρ­νη­σης, που θέλει να ορ­γα­νώ­σει την αντί­στα­ση των «από κάτω» σε τα­ξι­κή και αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή βάση, η κα­τεύ­θυν­ση είναι τα­ξι­κή και οι συμ­μα­χί­ες αυ­το­νό­η­τες: οι μι­σθω­τοί του δη­μό­σιου και ιδιω­τι­κού τομέα και εκεί­νο το τμήμα των αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων που ζει από τη δική του ερ­γα­σία κι όχι από την ερ­γα­σία των άλλων. Εκεί βρί­σκο­νται οι εφε­δρεί­ες για τις αντι­στά­σεις και τους αγώ­νες που έρ­χο­νται.
*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την “Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά”, φ. 389-390 (30/8/17)