Το ότι η Δικαιοσύνη συνιστά θεσμό ταγμένο στην υπηρεσία της διατήρησης και αναπαραγωγής του καθεστώτος της αστικής ταξικής κυριαρχίας, ως τμήμα του κατασταλτικού μηχανισμού του κράτους, δεν σημαίνει πως παντού και πάντα εξυπηρετεί και τα άμεσα συμφέροντα ετούτου ή του άλλου καπιταλιστή.
Αντίθετα, ως θεσμός θωράκισης του καθεστώτος, υποχρεώνεται να δρα και ως ιδεολογικός μηχανισμός, στην κατεύθυνση της εξασφάλισης της ευρύτερης λαϊκής συναίνεσης, εμφανίζοντας το αστικό καθεστώς ως ευνομούμενο καθεστώς δικαίου.
Η εκτροπή της σε υπηρέτη των ιδιοτελών συμφερόντων του ενός ή του άλλου καπιταλιστή, σε προκλητική αντίθεση με το περί δικαίου λαϊκό αίσθημα, συνιστά βαρύτατο σύμπτωμα συνολικότερης κρίσης ενός καθεστώτος που ελάχιστη σημασία δίνει στη συναίνεση και τείνει να αποδεσμευτεί από κάθε λειτουργία λαϊκού ελέγχου και λαϊκής αποδοχής.
Η περίπτωση της αποφυλάκισης του καταδικασμένου για απάτη σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος και για εμπλοκή σε δολοφονία πολίτη, Άρη Φλώρου, αποτελεί καραμπινάτη εκδήλωση αυθαιρεσίας και προκλητικής ταξικής μονομέρειας, χαρακτηριστική καθεστώτων στα οποία έχει συρρικνωθεί στο ελάχιστο ακόμη και η τυπική αστικοδημοκρατική λαϊκή κυριαρχία.
Πρόκειται για θεσμό στην υπηρεσία μιας κυρίαρχης τάξης που μη μπορώντας να εξασφαλίσει την ιδεολογική συναίνεση, αδιαφορεί γι’ αυτήν, φανερώνοντας και το μέγεθος, από τη μια μεριά, της κρίσης του ίδιου του καθεστώτος ταξικής κυριαρχίας, και από την άλλη, της αδυναμίας των κυριαρχούμενων τάξεων να την αμφισβητήσουν αποτελεσματικά.
