Ο υπέρογκος δανεισμός της Κίνας στη μετά το 2008 εποχή, κράτησε σε κάποια λειτουργία την παγκόσμια οικονομία. Καταδεικνύοντας, ίσως πάνω από όλα, τη χωρίς προηγούμενο αλληλεξάρτηση των οικονομιών του πλανήτη.
Αυτή είναι μια πραγματικότητα που έχουν παραδεχτεί και κέντρα του στρατηγικού προγραμματισμού του κεφαλαίου.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αποτελεί ένα από αυτά.
Η ανάπτυξη όμως που έρχεται με συνεχή αύξηση του δανεισμού είναι καταδικασμένη.
Το Κινέζικο «συνολικό χρέος εκτιμάται τώρα να είναι πάνω από 300% του ΑΕΠ, ένα από τα ψηλότερα επίπεδα συνολικού χρέους στον κόσμο, ειδικά για μια αναδυόμενη οικονομία» (Institute of International Finance).)
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το Κινέζικο Κόμμα/ Κυβέρνηση αναγκάστηκε να πάρει αποφάσεις.
Αποφάσεις που φαίνεται να έχουν πολύ άμεσες επιπτώσεις.
“Με το 19ο Συνέδριο του Κόμματος να ανήκει στο παρελθόν, ο κίνδυνος είναι ότι η μεγάλη ανάπτυξη της Κίνας ανήκει επίσης στο παρελθόν…
«Κατά περίεργο τρόπο, η αγορά αγνοεί τα Κινέζικα στατιστικά/έκπληξη των τελευταίων εβδομάδων (τελευταίες του Δεκέμβρη) (David Woo, επικεφαλής των global rates, FX και EM FI στρατηγικής και οικονομικής έρευνας της Τράπεζας της Αμερικής».
Τώρα, όχι μόνο παύει η κινέζικη θεαματική ανάπτυξη να αποτελεί μια πραγματικότητα, αλλά οι ΗΠΑ και όλος ο κόσμος, έχουν να αντιμετωπίσουν «μια πιο απότομη από ότι αναμενόταν επιβράδυνση στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου…»(Το ίδιο)
Σε πολύ πρόσφατη αναφορά του στις 28 Δεκεμβρίου, χρονικά πολύ κοντά στις πιο πάνω δηλώσεις του David Woo, το αμερικάνικο CNBC.com, προειδοποιεί, από την εισαγωγή κιόλας σχετικού κειμένου, ότι «οι επενδυτές μπορεί να στοιχηματίζουν πάρα πολύ (με την έννοια του υπερβολικά) ότι η Κίνα δεν θα κλονιστεί (will not rock the boat) τον επόμενο χρόνο (2018)».
Ένα κλονισμός όμως της Κίνας, θα έχει πολύ ευρύτερες επιπτώσεις, όπως και το CNBC.com αντιλαμβάνεται.
«Μέρος του Ράλλη που οδήγησε το S&P 500 (Αμερικανικό χρηματιστήριο) σε ιστορικό ρεκόρ αυτό τον χρόνο, ήλθε στην πλάτη καλύτερης οικονομικής ανάπτυξης στον υπόλοιπο κόσμο. Σημαντική συνεισφορά σε αυτή την ανάπτυξη ήταν η σταθερότητα στην Κίνα…»
Την ίδια ώρα που ο Κινέζικος δανεισμός διέσωζε την παγκόσμια οικονομία, δημιουργώντας όμως συνθήκες που το τεράστιο χρέος που συσσωρευόταν να αποτελεί εκρηκτική ύλη τεράστιας ισχύος στα θεμέλια της, την ίδια αυτή ώρα το παγκόσμια συνολικό χρέος –κρατικό, νοικοκυριών και επιχειρήσεων (χρηματοπιστωτικών και άλλων) – έπαιρνε και αυτό χωρίς προηγούμενο διαστάσεις.
«Κτυπά το ρεκόρ των 233 τρισεκατομμυρίων δολαρίων το τρίτο τρίμηνο του 2017…
«Το συνολικό χρέος αυξήθηκε κατά 16 τρις το τρίτο τρίμηνο συγκρινόμενο με το τέλος του 2016». (Institute of International Finance».
Αυτή η αναφορά του Institute of International Finance (IIF) που έγινε μόλις πριν λίγες μέρες, στις 5 Ιανουαρίου 2018, έρχεται σε συνέχεια ανάλογων αναφορών που έχουν δημοσιευτεί από ανάλογους χώρους τα τελευταία δύο τουλάχιστον χρόνια.
Αντιμετωπίζοντας την κρίση που προκάλεσε ένα χρέος ύψους 142 τρις το 2007, «το Παγκόσμιο χρέος αυξήθηκε κατά $57 τρις μέσα σε επτά χρόνια (με το τέλος του 2014)… ενώ το χρέος της Κίνας σαν ποσοστό του ΑΕΠ στέκει τώρα πιο ψηλά από αυτό των ΗΠΑ» (The Gurdian)
Το παγκόσμιο συνολικό χρέος ανέβηκε στα 230 τρις δολάρια (με το τέλος του 2016), είχε αναφέρει η ING.
Το ποσό αυτό όμως είναι μεγαλύτερο από τρεις φορές το παγκόσμιο ΑΠΕ.
Το ποσό αυτό το 1981 στεκόταν μόλις στα 10 τρις, αποτελώντας μικρό μόνο μέρος του παγκόσμιου ΑΕΠ.
«Οκτώ χρόνια πριν, ένα χρέος τόσο ψηλό που δεν ήταν βιώσιμο, ήταν η ρίζα της χειρότερης ύφεσης από την Μεγάλη Κρίση. Παρόλα αυτά το παγκόσμιο χρέος είναι πολύ πιο ψηλό τώρα από τα επίπεδα του 2008 (Los Angeles Times).
Στα 135 τρις δολάρια ανέβηκε το χρέος των 20 πιο ανεπτυγμένων χωρών του πλανήτη στα τέλη του 2016.
Στον ένατο χρόνο αντιμετώπισης της κρίσης που ονομάστηκε κρίση χρέους, κρίση δηλαδή που προήλθε από αβάστακτο, αδύνατο να εξυπηρετηθεί χρέος, το χρέος του πλανήτη αλλά κα των ανεπτυγμένων είναι πολύ πιο μεγάλο από ότι στο ξέσπασμα της κρίσης.
Αυτή η αντίφαση, η αύξηση δηλαδή του χρέους των κρατών, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών για να αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους, μπορεί εύκολα να χαρακτηρισθεί ως ο «παραλογισμός» της εποχής, η πιο μεγάλη αντίφαση, η πιο σαφής ένδειξη ότι δεν έχουν τρόπο να αντιμετωπίσουν την παγκόσμια κρίση.
Το ίδιο το «επιτυχημένο» μοντέλο της καπιταλιστικής Γερμανίας, φτάνει απότομα στο τέλος του.
Το ψέμα Σόιμπλε και Σια και όσων συνθηκολόγησαν μαζί τους και προπαγανδίζουν τώρα την επιτυχία των πολιτικών τους, φτάνει και αυτό στο τέλος του.
