Ο Μανώλης Γλέζος, ο δικός μας Μανώλης, έφυγε από τους ζωντανούς για να περάσει στους ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ , αφού δικαιολόγησε την ύπαρξή του ζωντανός και κοσμεί την Ελληνική ιστορία. Την διαχρονική ελληνική ιστορία , προ πάντων των αιώνων. Τίμησε την ελληνική ηχώ «που δεν μιμείται, ούτε επαναλαμβάνει, αλλά συνεχίζει σ’ ένα ύψος απροσμέτρητο, την αιώνια ιαχή του διθυράμβου.»( Γιάννης Ρίτσος)
Στη Γειτονιά των Αγγέλων θα συνευρεθεί με όλους εκείνους που «στη ζωή τους όρισαν να φυλάττουν Θερμοπύλας» όταν στις 30-31 Μαΐου 1941, μαζί με τον επίσης φλογερό Έλληνα πατριώτη Λάκη Σάντα, αποφάσιζαν το τόλμημα να αναρριχηθούν στην Ακρόπολη, να σκίσουν και να πετάξουν την Χιτλερική σβάστικα και να υψώσουν την Ελληνική σημαία, δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι θα βάδιζαν στα βήματα της ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ.
Όμως ο Μανώλης Γλέζος δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η μετέπειτα απελευθερωμένη Ελλάδα θα του επιφύλασσε διώξεις και εξορίες. Δυστυχώς! Καταδικασμένος τρις εις θάνατον από φανατικούς ιδεοληπτικούς μιας ψεύτικης εθνικοφροσύνης, σώθηκε από την ελληνική και διεθνή κατακραυγή και δεν συνετελέστη το ανοσιούργημα.
Ούτε ο πρώτος ήτανε ούτε ο τελευταίος. «Διότι δεν συνεμορφώθει προς τας υποδείξεις».
Συγχωρείστε με «ως οικεία κακά αναμνήσκων» αλλά η ιστορία ότι γράφει δεν ξεγράφει.
Γιατί το να μιλά κανείς πάνω από το φέρετρο του μεγάλου πατριώτη και αγωνιστή, θυμάται και αναθυμάται και αναρωτάται, γιατί και πως ο Γλέζος, ο δικός μας Μανώλης συνέχισε στην ίδια ιστορική αλυσίδα των Αγίων Αγωνιστών που έκλεισαν βαθειά μέσα στην ψυχή τους την Ελλάδα. Γιατί ο Κολοκοτρώνης, ο Πλαπούτας , ο Καραϊσκάκης, ο Νικηταράς, ο Μακρυγιάννης, ο Καϊρης , ο Άρης Βελουχιώτης, ο Μανώλης Γλέζος, διώχτηκαν και καταδιώχθηκαν από το επίσημο ελληνικό κράτος;
Ποιος ή ποιοι ήταν αυτοί που έπαιρναν αυτές τις αποφάσεις και κυνηγούσαν αυτούς που με το αίμα τους έστησαν στα πόδια του τον ψυχοραγούντα ελληνικό κόσμο στις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας; Πού δεν αποδέχτηκαν την υποταγή και τα κελεύσματα των ξένων.
Ο Γλέζος έσυρε το μαντήλι του χορού στον αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία μέχρι σήμερα, εκτός από τις λίγες τελευταίες μέρες πριν παραδώσει σε εμάς το πνεύμα του, ιερή παρακαταθήκη για όσα έρχονται και για όσα θα γίνουν.
Μέχρι την τελευταία στιγμή Πρόεδρος της Πανελλήνιας Επιτροπής για την διεκδίκηση των Γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα διακήρυσσε «ούτε ένα μάρκο» λιγότερο ή περισσότερο.
Στις 12 φεβρουαρίου 2012 μπροστά στην ελληνική Βουλή, αγκαλιά με τον Μίκη Θεοδωράκη, προσπαθούσε να φυλαχτεί από τα δακρυγόνα που έπεφταν βροχή, περικυκλωμένος από τα ΜΑΤ, όπου στα κράνη τους ήταν τυπωμένη η ελληνική σημαία.
Η σημαία που τίμησε όταν «όλα τα’ σκιαζ’ η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» Πάλι για την Ελλάδα που έμπαινε σε μια καινούργια σκοτεινή σήραγγα.
Συνήθως ύστερα από χρόνια το επίσημο κράτος σιωπηρά βρίσκει κάποια καλά λόγια να πει για όσους καταδίωξε νομίζοντας ότι έτσι θα έλθει η λήθη και η λησμονιά για να συνεχιστεί και με δικιά μας ευθύνη η ζωή του «δε βαριέσαι αδελφέ».
Ο Γλέζος μαζί με όλους αυτούς που δώσανε τα νιάτα τους και τη ζωή τους για να υπάρχουμε ως αυτόνομη δημοκρατική πολιτεία, δεν θα μας αφήνουν να ησυχάζουμε. Το Πάνθεον των Αγίων Αγωνιστών μας θα υπερίπταται πάντοτε από πάνω μας για να μας θυμίζει πως οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι. Με του «σπαθιού την κόψη την τρομερή» πως αλλιώς.
Σύντροφε Μανώλη συνεχίζουμε στα βήματά σου.
Ευλαβικά Δημήτρης Σπάθας
