Η Γαλλία βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης εδώ και κοντά τρία χρόνια. Ο στρατός βρίσκεται στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, η αστυνομία μπορεί να μπουκάρει σε σπίτια κατά το δοκούν, οι διαδηλωτές πρέπει να διαδηλώνουν κομιλφό, αλλιώς στην μπουζού. Κι όμως, η Νοτρ Νταμ κάηκε.
Κατ’ αρχάς ανακοινώνεται απ’ τις αρχές ότι πρόκειται για ατύχημα – όπερ και το πιθανότερο. Όμως, όλων μας το μυαλό έτρεξε στο ενδεχόμενο ασύμμετρου χτυπήματος. Πολλοί σκέφτηκαν κατ’ αναλογίαν τον Παρθενώνα ή την Αγία Σοφία ή την Πύλη του Βρανδεμβούργου ή τον πύργο του Λονδίνου. Πολλοί ακόμα θα σκέφθηκαν μνημεία όπως αυτό της Παλμύρας να ανατινάζονται ή αγάλματα του Βούδα στην Άπω Ανατολή να γίνονται σκόνη.
Ήταν σαν να βρεθήκαμε (αίφνης ή για μιαν ακόμα φορά) πολιορκημένοι απ’ όσα λέει το βιβλίο – παγίδα του Χάντιγκτον για τον «πόλεμο των πολιτισμών». Και μόνον αυτή η αντίδραση δείχνει το μέγεθος του προβλήματος.
Η παγκοσμιοποίηση έχει οδηγήσει σε έναν τρόπο ζωής που κάνει τον βίο αβίωτο. Ο φόβος διασπείρεται όλο και πιο πολύ, τα αμυντικά (και επιθετικά) ένστιχτα οξύνονται. Κοινωνίες των γκέτο έχουν κάνει από καιρό την εμφάνισή τους. Ο πολυπολιτισμός έχει από καιρό αποδειχθεί μια υπόθεση εξουσίας, που στοχεύει σε φθηνό και άκρως ελεγχόμενο εργατικό δυναμικό (με πρώτα θύματα τους μετανάστες, οι οποίοι με τη σειρά τους συμπαρασύρουν τους γηγενείς). Ο πολυπολιτισμός δεν ενώνει, δεν ωσμώνει, είναι απόλυτο όπλο του διαίρει και βασίλευε.
Προ ημερών σε μια πόλη της Γαλλίας η μουσουλμανική κοινότητα, που ενδημεί εκεί (ή παροικεί;) σε ένα ποσοστό της τάξης του 10%, ζήτησε να φορούν και οι χριστιανές (ή οι άθεες) μαντίλα για να μην προκαλούν τους μουσουλμάνους άντρες! Από την άλλη μεριά σε όλη την ήπειρο ανέρχεται η Άκρα Δεξιά και βρυκολακιάζει ο φασισμός, το πρόβλημα μεγαλώνει καθημερινώς, γίνεται όλο και πιο σύνθετο. Για παράδειγμα: οι εξακόσιοι πρόσφυγες που ζουν στη Φινλανδία δεν εξηγούν τη φρενήρη άνοδο των ακροδεξιών και των εθνικιστών στις τελευταίες εκλογές.
Παραλλήλως οι κυβερνώσες (και συγκυβερνώσες) δυνάμεις στη Δύση εξορκίζουν με ιερεμιάδες τον αντισημιτισμό και την ισλαμοφοβία την ίδια στιγμή που κατασπαράζουν τη Μέση Ανατολή κι όλα τα πέριξ, από τον Ατλαντικό έως τον Ινδικό Ωκεανό. Σε αυτό το παιχνίδι της Σφαγής, εκτός από τη Δύση, που είναι πάντα με το χαντζάρι στο χέρι, παίρνουν μέρος και δυνάμεις όπως η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ. Δεν πρόκειται λοιπόν για πόλεμο θρησκειών ή για πόλεμο πολιτισμών, αλλά για έναν ανηλεή ταξικό πόλεμο με στόχο την αρπαγή του πλούτου των εθνών (σε διεθνές επίπεδο) και την καθήλωση της εργασίας σε επίπεδο δουλείας (σε εθνικό επίπεδο).
Όλα αυτά τα γεγονότα τα παρακολουθεί μονίμως ένας φριχτός καυγάς μεταξύ εθνικιστών (φταίνε οι νέγροι) και εθνομηδενιστών (φταίει ο λευκός άνδρας), με τον οποίον η εξουσία διασκεδάζει. Βλέπει μπροστά στα μάτια της να ξεδιπλώνεται η επιτυχία του έργου της.
Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο οι γιάπηδες της Wall Street πήραν πέρσι μπόνους 27,5 δισεκατομμύρια. Αυτό το ποσόν αντιστοιχεί στο τριπλάσιο των αποδοχών ενός έτους όλων των Αμερικανών εργαζομένων που αμείβονται με τον βασικό μισθό!!!
Να το επαναλάβω ή το κατανοήσαμε με τη μία; Να προσθέσω ποιο ποσοστό ανθρώπων κατέχει ποιο ποσοστό πλούτου; Να προσθέσω πόσο καταναλώνει ο Αμερικάνος ή ο Σαουδάραβας και με πόσα τρέφεται ο Πακιστανός ή ο Ούγγρος; Να δούμε πώς ζει ο Βέλγος εργάτης ή ο Αλγερινός εργάτης στο Βέλγιο; Σε τρώγλες που απλώς μυρίζουν διαφορετικά οι κουζίνες τους.
Το ερώτημα είναι τι θρήσκευμα έχει η τρώγλη. Κι όμως, οι εξουσίες, καταστρέφοντας την ανθρωπιστική εκπαίδευση και χρησιμοποιώντας την (εξαρτημένη) τέχνη και τα (αργυρώνητα) ΜΜΕ, έχουν καταφέρει τον φτωχοδιάβολο να σκέφτεται σαν τραπεζίτης. Κι έτσι, ενώ ο απόηχος των πολέμων της Δύσης επιστρέφει στην ίδια με την μορφή αντιποίνων, οι κοινωνίες αναλώνονται σε έναν άγονο και φρικτό καυγά για το αν φταίει ο πτωχοπρόδρομος Ζαν ή ο πτωχοπρόδρομος Χασάν.
Αυτό που συνέβη στη Νοτρ Νταμ υπό μορφήν ατυχήματος μπορεί να συμβεί υπό μορφήν χτυπήματος. Τα δάκρυά μας, αν δεν κουνήσουν το μυαλό μας, είναι ανώφελα. «Ο τρόμος και η αθλιότητα του Γ’ Ράιχ» κρέμεται πάνω απ’ την Ευρώπη, χωρίς την προϋπόθεση του Γ’ Ράιχ. Αρκούν οι συστημικές υπάρχουσες εξουσίες (και οι «αντισυστημικές» που έρχονται).
Σε όλα αυτά η ενσωμάτωση της Αριστεράς στις δυνάμεις του Νεοφιλελευθερισμού έχει παίξει δραματικό ρόλο. Ενσωματωμένη στην ομογενοποιημένη σκέψη της παγκοσμιοποίησης, αυτή η Αριστερά έχει προσφέρει στο πιάτο της Νέας Τάξης την εργασία, το κοινωνικό κράτος και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στα γκέτο ο «πολιτισμός» αυτής της Αριστεράς εκλαμβάνεται ως απεχθής (και βεβαίως ατελέσφορη) φιλανθρωπία, ενώ στις συνοικίες του προλεταριάτου προκαλεί αποστροφή και αιτία στροφής προς την Άκρα Δεξιά, τον ρατσισμό και τον εθνικισμό.
Τριάντα χρόνια δηλητήριο, με διάφορους ξεπουλημένους να έχουν γίνει οι θεράποντες της αποβλάκωσης του λαού, είναι χρόνος ικανός για να μην ξανασηκώσουμε κεφάλι. Όμως η εποχή που ο φτωχός πληρώνει τις τράπεζες για να του πάρουν το σπίτι έχει φθάσει στο όριό της.
Ποτέ στην Ιστορία δεν έφταιξαν για τα δεινά των ανθρώπων ο Εβραίος, ο Μουσουλμάνος, ο εργάτης, ο εργαζόμενος, έφταιξαν πάντα οι Δυνατοί, με όποια μορφή κι αν είχαν κάθε εποχή.
Η Ιερά Εξέταση, ο τζιχάντ, ο ιμπεριαλισμός, το διαίρει και βασίλευε ήταν πάντα όπλα στα χέρια των Δυνατών. Απλώς στην εποχή μας, για πρώτη φορά, η Αριστερά απαρνήθηκε τα δικά της όπλα για το δίκιο, την ελευθερία, την κατά το δυνατόν ισοκατανομή. Με αποτέλεσμα του Ζαν να του φταίει ο Χασάν και να πίνουν το αίμα και των δύο η Εταιρεία και το κανόνι…
*Πηγή: topontiki.gr
