«Η Ενωμένη Ευρώπη ή δεν θα υπάρξει, ή θα είναι αντιδραστική»
(Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ -Λένιν)
Ενώ το ευρωιερατείο έβγαλε βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης που το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν ήταν τόσο καταστροφικό για το ίδιο, με τους ευρωσκεπτικιστές, να κερδίζουν μεν, αλλά όχι τόσο, όσο…
Κι ενώ οδεύουμε σε μια ολοένα και πιο πιθανή «σκληρή» έξοδο της Βρετανίας από το club, με την Ιταλία να σχεδιάζει παράλληλα νομίσματα, στα καθ’ ημάς πληθαίνουν οι «σωτήρες» και οι «οραματιστές».
Αλλά δεν είναι μόνον εδώ. Υπάρχουν κι εκεί έξω μερικοί ακόμη «αιθεροβάμονες».
Είπε πρόσφατα ο γνωστός οικονομολόγος Τζέιμς Γκάλμπρειθ: «Με γενναία νέα δράση, η Ευρώπη μπορεί να σπάσει τον μοιραίο κύκλο της λιτότητας και της διάλυσης, να αποκαταστήσει την ελπίδα και την εμπιστοσύνη ενώ εργάζεται για να σώσει τον πλανήτη που κινδυνεύει».
Μπερδεύοντας κι αυτός την Ευρωπαϊκή Ένωση με την Ευρώπη, όπως οι δικοί μας ευρωλάγνοι, δεν μας λέει τον τρόπο που εργάζεται να σώσει τον πλανήτη που κινδυνεύει.
Μήπως με την έξαρση των νεοαποικιακών πολέμων στην Αφρική; Με τη διάλυση της Λιβύης; Με το να κάνει πλάτες στους Αμερικανούς στη Συρία και γενικά στη Μέση Ανατολή; Με το να ποιεί τη νήσσαν απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα σε βάρος μας και σε βάρος της Κύπρου; Που τυχαίνει να είμαστε «ισότιμα» μέλη και τα σύνορά μας να τα θεωρούν, οι καθ’ ημάς υπερασπιστές της, ως σύνορα της Ευρώπης;
Όμως ξεπερνώντας όλα αυτά, τι ωραία που μας τα λέει ο κ. Γκάλμπρειθ και πόσο ελπιδοφόρα ακούγονται τα λεγόμενά του; Όπως πόσο ωραία φαίνονται τα λόγια αυτά και πολλά άλλα στα ιλουστρασιόν προγράμματα των νεόκοπων φωστήρων και πολλά υποσχόμενων νέων και παλαιών σωτήρων που διεκδικούν την ψήφο μας;
Θα συμφωνούσαμε εάν δεν υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια που αλλάζει την εικόνα, υπονομεύοντας σοβαρά τη «θεωρία» και τις ιλουστρασιόν πομφόλυγες.
Εκεί που πάσχει η θεωρία του Γκάλμπρειθ και κάθε άλλου με παρόμοιες θέσεις, και καταντάει αυταπάτη, εάν όχι σκόπιμος αποπροσανατολισμός, είναι ακριβώς στο ποιος θα αναλάβει και με τι είδους «εργαλεία» μια τέτοια γενναία δράση, όπως την αναφέρει. Στη βάση ποιας πολιτικής και με ποια μέσα θα μπορούσε να υπάρξει μια αποτελεσματική δράση ενάντια στις θεσμοθετημένες, με απόλυτη συνέπεια με τις συνθήκες, πολιτικές της Ε.Ε.;
Οι οποίες συνθήκες και οι απορρέουσες πολιτικές, σχεδιάστηκαν ακριβώς σε βάρος των λαών και υπέρ του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου· αποκλειστικά. Εξασφαλίζοντας και τα μέσα στην απόλυτη διάθεση του κάθε θεσμικού και εξωθεσμικού κέντρου αποφάσεων. Με τους συσχετισμούς να μην είναι δυνατό να αντιστραφούν, παρά μόνο με ρήξη, ή τουλάχιστον με έμπρακτη επίδειξη αποφασιστικότητας για ρήξη σθεναρά μέχρι τέλους.
Η αρχιτεκτονική της παγίωσης του εξαναγκασμού
Η όλη «αρχιτεκτονική» στηρίχθηκε στα προϋπάρχοντα «μεσευρωπαϊκά» σχέδια, που ήδη ο Χίτλερ και το επιτελείο του προωθούσε από το 1941. Δεν αποτελεί απορία λοιπόν, το γιατί είναι ωφελούμενες προσώρας η Γερμανία και μια χούφτα χώρες γύρω από αυτήν στην κατεύθυνση της εμπέδωσης ενός 4ου Ράιχ.
Έτσι, είναι η αρχιτεκτονική που θεμελιώθηκε επάνω στις βάσεις αυτές -της δημιουργίας δηλαδή του νέου Ράιχ-, που δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο για προοδευτικού τύπου αλλαγές, όπως θα τις ήθελε ο Γκάλμπρειθ και όλοι μας.
Γι’ αυτό και η Ε.Ε. οδεύει σταδιακά σε διάλυση και ίσως σε πόλεμο.
Διότι οι συνθήκες και τα συμφέροντα που τις επέβαλαν -κυρίως από το Μάαστριχτ και μετά- δεν έχουν αφήσει την παραμικρή χαραμάδα, για ανάπτυξη διαφορετικών πολιτικών, από αυτές που προβλέπονται -με περίτεχνες διατυπώσεις- από τις συνθήκες, ώστε να μην μπορούν να αμφισβητηθούν.
Είναι ακριβώς αυτές οι συνθήκες που τις υπηρετούν με πίστη και θρησκευτική ευλάβεια οι εγχώριοι παλαιοί και νεόκοποι «σωτήρες».
Με μια αριστερά πλήρως ενσωματωμένη. Με μια αριστερά, διαπρύσιο πλέον κήρυκα του αποπροσανατολισμού μέσω του νεοφασιστικού «δικαιωματισμού», στο όνομα ενός φάλσου διεθνισμού. Ενός «δικαιωματισμού» ως προκάλυμμα της παγκόσμιας κυριαρχίας των ελίτ και της μαφίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, σε βάρος των συλλογικών δικαιωμάτων εθνών και λαών.
Ποιος αλήθεια θα αναλάβει τη δράση και τι είδους μέσα διαθέτει; Τα παρδαλά του πουκάμισα σε πλήρη αντιστοίχιση με τις ιδέες του;
Επειδή -κατά το λεγόμενο- «είναι πολλά τα λεφτά»!
Και η γεωπολιτική που κατισχύει παντού και πάντα!
Η αλλαγή των συνθηκών και η μετάλλαξη
Γι’ αυτό, και πάρα τις αριστερίστικες κορώνες, με την Γαλλία να έχει καταντήσει παρακολούθημα της γερμανικής ελίτ, είναι η Μεγάλη Βρετανία που οδηγεί τώρα τις εξελίξεις με τις πλάτες των ΗΠΑ, που άργησαν μεν, αλλά κατάλαβαν ότι αυτού του τύπου η παγκοσμιοποίηση στράφηκε σε βάρος τους.
Ακολουθεί κατά πόδας η Ιταλία, η Πολωνία κ.α. Με την υπαρκτή ψευτοαριστερά να τα έχει χαμένα και να εγκλωβίζεται ολοένα και περισσότερο απέναντι στον εθνολαϊκιστικό «κίνδυνο».
Επειδή, αν κάποτε οι ΗΠΑ συνηγόρησαν και βοήθησαν με τη συνέργεια του Τσώρτσιλ, να δημιουργηθεί η «Κοινή Αγορά» ως δίδυμο αδελφάκι του ΝΑΤΟ για να παραμένει η Γερμανία στο χώμα, η Ρωσσία να κρατιέται έξω και η Αμερική (με κύριο βραχίονα τη Μ. Βρετανία), μέσα και από πάνω, παραφράζοντας λίγο τα γνωστά από παλιά λόγια του λόρδου Ισμέι πρώτου γραμματέα του ΝΑΤΟ, τώρα οι συνθήκες έχουν αλλάξει.
Η Γερμανία, με την ενοποίησή της ξέφυγε. Ανορθώθηκε και τείνει να κυριαρχήσει αντιμετωπίζοντας την Ευρώπη -όπως πάντα- ως ζωτικό της χώρο για απομύζηση, οι ΗΠΑ βρίσκονται ακόμα μέσα, αλλά πλέον δεν είναι τόσο από πάνω και ο ρόλος τους περιορίζεται, ενώ η Ρωσσία καραδοκεί, με όχημα την ίδια τη Γερμανία.
Συνεπώς, ο σκοπός δημιουργίας και η χρησιμότητα της ΕΕ δεν υπάρχουν πλέον, παρά μόνον για τους ναζί εμπνευστές της.
Η Ε.Ε. μεταλλάχθηκε, διολισθαίνοντας σε αυτό που όλοι ήθελαν να αποφύγουν, αλλά εξ αρχής είχε προδιαγραφεί, με τους Αμερικανούς να θεωρούν τότε ότι είχαν τη δύναμη να το ελέγξουν και να το κατευθύνουν προς τα δικά τους συμφέροντα.
Κοινώς τα έφαγε τα ψωμιά της, μετασχηματιζόμενη σε κακοήθη νεοπλασία, για όλους, μα κυρίως για τους ίδιους τους λαούς των χωρών που συμμετέχουν!
Και μια τέτοια κακοήθεια δεν θεραπεύεται με μαντζούνια και «κηραλοιφές» δήθεν ανυπακοής, με πασπάλισμα από ολίγη «αριστερού δικαιωματισμού» και διεθνιστικού «αλτρουισμού». Ή με αγώνα τάχα υπέρ της Ευρώπης των λαών, από τα Ουράλια έως τον Ατλαντικό ευρισκόμενης στο φαντασιακό ορισμένων αμπελοφιλόσοφων και καθ’ ημάς κοραϊστών.
Η Ε.Ε. ή ξεριζώνεται εκ βάθρων, ή απονεκρώνει το σώμα, με τα μέλη του, όπως η Ελλάδα, να σαπίζουν ανήμπορα.
Εάν θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ μια άλλη Ευρώπη, εκείνη των λαών, μόνον πάνω στον «τάφο» της σημερινής Ε.Ε. θα μπορούσε να οικοδομηθεί, ως Ευρώπη συνεργαζόμενων, αλλά απόλυτα κυρίαρχων εθνών-κρατών. Μια ένωση ελευθέρων κρατών που δεν θα στηρίζεται στον ανταγωνισμό μεταξύ τους, αλλά στη σύμπνοια και την αλληλεγγύη. Όμως αυτό είναι κάτι, που φαντάζει σήμερα, ως ουτοπία. Δεν έχει να κάνει καθόλου με τα απολύτως υπαρκτά τωρινά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και ο ελληνικός λαός και αγωνίζεται -στον βαθμό που αρνείται να παραδοθεί- να απεμπλακεί.
Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός
Με εμάς πάντα βαθιά υπνωτισμένους, και ολότελα αυτοκαταστροφικούς στην ημιμάθειά μας, να ακολουθούμε -με το συμπάθιο- την οσμή των πορδών κάθε τυχάρπαστου απατεώνα, πράκτορα, που μας παρουσιάζεται ως νέος «σωτήρας» υποσχόμενος ότι μπορεί να φέρει την αλλαγή στη χώρα και στην Ευρώπη, ως ο μόνος «ανυπάκουος». Τόσο ανυπάκουος, αλλά και τόσο καπάτσος, για να τυλίξει ολόκληρη τη χώρα σε ένα χαρτί, προοίμιο του 3ου μνημονίου στις 20 του Φλεβάρη 2015. Και τώρα με παραχώρηση της Θράκης στην Τουρκία και τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο ως μέτρο κατευνασμού της επιθετικότητάς της, τιθέμενος ταυτόχρονα κατά της εξόρυξης των υδρογονανθράκων, ως veritable οικολόγος και μοναδικός «πρασινοαναπτυξιολόγος». Μαγικά; Και όχι μόνον! Και ως νέος «Μεσσίας» να επαγγέλλεται την παλινόρθωση της «αριστεράς»… βεβαίως!
Με τους «αριστερούς» να τους τρέχουν τα σάλια, ότι βρήκαν τον άξιο συνεχιστή του… Τσίπρα, να οδηγεί τα πλήθη στα χειμερινά ανάκτορα!
Γι’ αυτό σ’ αυτές τις εκλογές ας προσέξουμε καλά. Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός.
Ας μην συμπεριφερόμεθα όπως οι μύγες και τα κουνούπια που τους έλκει το φως της παγίδευσης και της θανάτωσής τους.
Υπάρχουν επιλογές!
Υπάρχουν επιλογές! Δεν «γυαλίζουν» και είναι θαμμένες βαθιά· σκεπασμένες από το βούρκο της απαστράπτουσας κλεπτοκρατίας και του επιτηδευμένου ψεύδους, επενδυμένου με τόνους μπαρουφολογίας. Της «γκλαμουριάς» των ΜΜΕ, του ραγιαδισμού και της ξενοδουλείας.
Κι όμως υπάρχουν αυτές οι επιλογές, ακόμη κι αν δεν θέλουμε να τις δούμε, γιατί μας έλκουν οι χάντρες και τα καθρεφτάκια του νάρκισσου τυχοδιωκτισμού, του μικροσυμφέροντος της στιγμής, του εγωκεντρισμού και της ιδεοληψίας.
Ας τις ψάξουμε όμως, και δεν θα δυσκολευτούμε να τις αναγνωρίσουμε. Στη σταθερότητα και στη συνέπεια της υποστήριξης της επιστημονικής γνώσης απέναντι στον τσαρλατανισμό και την ημιμάθεια. Της αταλάντευτης πίστης στις διακηρύξεις και τα προτάγματα. Εκεί θα τις βρούμε.
Είναι η επιλογή αυτών των «brutal» που παλεύουν, χρόνια τώρα, νεκροζώντανοι στο περιθώριο, παρά τα λάθη και τις αδυναμίες τους, να φωτίσουν το μονοπάτι της αλήθειας. Είναι αυτοί οι «αιρετικοί»· οι μόνοι που τολμάνε να συνεργαστούν για τον κοινό σκοπό. Δίχως να κοροϊδεύουν και να δίνουν «γη και ύδωρ» για μια κοινοβουλευτική θεσούλα.
Για να φωτίσουν τον δρόμο της αξιοπρέπειας και της εθνικής αναγέννησης.
Ας ψάξουμε να τους βρούμε κι ας τους δώσουμε την ευκαιρία! Πριν, αλλά και μετά τις εκλογές!
Μόνον έτσι οι «λίγοι» θα γίνουνε πολλοί, και οι τάχα μου «πολλοί» που μας συνθλίβουν, θα γίνουν οι πραγματικά λίγοι· τιθέμενοι στο περιθώριο της ιστορίας!
*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι αρχιτέκτονας και συγγραφέας
