Η καταφυγή στη «λαϊκίστικη απειλή», είναι μια εύκολη λύση για όσους δεν αποτολμούν την απολύτως ενδεδειγμένη ανάγνωση των γεγονότων στη γειτονική Ιταλία…
Και φυσικά μια τέτοια «μη ανάγνωση», είναι καταδικασμένη να εγκλωβίσει τους πρωταγωνιστές της σε ένα λάθος θεμελιακό, το οποίο εκτρέπει τη συνολική συλλογιστική από τους πραγματικούς όρους που πρέπει να διέπουν το βηματισμό της.
Έτσι… Οι εξελίξεις στην Ιταλία, αποσπώνται από το συνολικότερο περιβάλλον μέσα στο οποίο διαδραματίζονται, και αυτό σημαίνει ότι περιορίζονται σε ένα «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» ανάμεσα σε μια κοινωνία που απηύδησε, και σε μια υπερεθνική ελίτ που αρνείται να εναρμονιστεί με καραμπινάτες λαϊκές απαιτήσεις.
Προσφιλές συμπλήρωμα σε αυτή την αυθαίρετη και ιστορικά ανεπαρκή προσέγγιση, είναι η υπερβολική «ακροδεξιίλα» με την οποία επιχειρείται να ταυτιστεί η «Λέγκα» και από την άλλη μεριά η υπερβολική «Αριστερίλα» που επιχειρείται να χρεωθεί στους «πέντε Αστέρες», ενώ είναι γνωστό τοις πάσι, πως ο συγκεκριμένος πολιτικός σχηματισμός, στερείται συμπαγούς και συνεκτικής ιδεολογίας.
Κάπως έτσι όμως ξεμπερδεύει κανείς με την τυπική υποχρέωση στην «ανάλυση», αλλά προφανώς δεν ξεμπερδεύει…
- Ούτε με τα ίδια τα γεγονότα…
- Ούτε με την ανάγκη για την ουσιαστική τους αποκωδικοποίηση…
- Ούτε με την αναγκαία επίγνωση της δυναμικής τους σχέσης σε ένα ευρύτερο περιβάλλον ανατροπών. Και φυσικά…
Δεν ξεμπερδεύει με την υποχρέωση να τα ερμηνεύσει με όρους που θα πρέπει να ενσωματώνονται στον κοινωνικό προβληματισμό, ακριβώς γιατί θα πρέπει να συνυπολογίζονται στη στρατηγική των λαϊκών αγώνων.
Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι…
Το κεφάλαιο της δυναμικής των ανατροπών προφανώς και δεν έκλεισε με τα κυβερνητικά μαγειρέματα στην Ιταλία. Οι παράγοντες που το τροφοδοτούν παραμένουν εκρηκτικά ενεργοποιημένοι.
Επομένως το να παραμένει «ανοικτό» και σε διεργασία διαρκώς μεταβαλλόμενη, αποτελεί πρώτιστη επιλογή των ισχυρών, με τους Αμερικανούς να επιδιώκουν να παραμείνει ταυτόχρονα και «ανατρεπτικά ελεγχόμενο»…
Από την άλλη μεριά, οι συγκρούσεις που είναι σε εξέλιξη, προσλαμβάνουν χαρακτήρα πλανητικό, και όλα δείχνουν πως το σημαντικό έλλειμμα επίγνωσης, αναφορικά με το ποια θα είναι η φυσιογνωμία και η ταυτότητα της επόμενης μέρας, το έχει η Ευρωπαϊκή ελίτ, η οποία…
- Όχι μόνο δεν διαθέτει επεξεργασμένη στρατηγική προσαρμογής στα δεδομένα της καινούριας κατάστασης…
- Αλλά επιπροσθέτως η ανισομετρία και οι πολλαπλές ταχύτητες που εκουσίως διατηρήθηκαν τα χρόνια της ευμάρειας των ολίγων, θα σηματοδοτήσουν και το ιστορικό της βύθισμα σ ένα πρωτοφανές κενό στρατηγικής, που θα παραπέμψει και θα αναβιώσει ερασιτεχνισμούς του μεσοπολέμου.
Κάποιοι λοιπόν δεν κατάλαβαν πως οι χειρισμοί Ματαρέλα συνιστούν κίνηση με «ιδιαίτερη στρατηγική βαρύτητα», όπως σπεύσαμε να αποσαφηνίσουμε από τις πρώτες στιγμές του Συνταγματικού πραξικοπήματος, Και η έλλειψη αυτής της κατανόησης, μέχρις έναν βαθμό τουλάχιστον είναι λογική.
Πρόκειται για εξελίξεις που ενσωματώνονται σε μια δύσκολη γεωπολιτική εξίσωση, και δεν έχουμε την απαίτηση να την κατανοήσουν αυτοί που δεν είδαν Ελληνική εμπλοκή στην Αμερικανική επίθεση στη Συρία, επειδή δεν είδαν Ελληνικά Αεροπλάνα να συμμετέχουν ευθέως στον βομβαρδισμό…
Υπάρχουν βέβαια και οι αμετανόητες μυθοπλασίες, οι οποίες μέσα από έναν αχταρμά αυθαίρετων συλλογισμών, έφτασαν τελικά στο σημείο να δουν έναν νέο Μάη του 68 να αναβιώνει στην Ιταλία του 2018.
Και αφού πρώτα είδαν να καταρρέει το αφήγημα τους, περί των σύγχρονων δήθεν Ροβεσπιέρων δηλαδή των Ντι Μάνιο και Σαλβίνι, μαζί με το προσφιλές βαρύγδουπο περί «εσχάτης προδοσίας» που λίγο έλειψε να το εμφανίσουν ως τελεσίδικη απόφαση, αποφάσισαν εν τέλει να αρκεστούν στις ορδές των επαναστατών που τελικά επέβαλαν την επανεπίδοση της εντολής στον Τζουζέπε Κόντε!!!
Ρηχές προσεγγίσεις που αδυνατούν ωστόσο να ερμηνεύσουν πως κατέστη δυνατόν τόσο εύκολα να «εξαπατηθούν» και εν τέλει να συμβιβαστούν με την λύση Τζοβάνι Τρία, οι εξεγερμένοι επαναστάτες των ονείρων τους. Αλλά αυτό είναι ενός άλλου παπά ευαγγέλιο, με το οποίο δεν θα ασχοληθούμε περαιτέρω, τουλάχιστον προς το παρόν.
Η κατάσταση περιπλέκεται σοβαρά…
Για την ακρίβεια η «νέα σελίδα» στη Γεωπολιτική που εγκαινιάστηκε με το BREXIT, δεν αναβιώνει απλά όλες τις δομικές επισφάλειες που είχε από τη γέννησή του το Ευρωενωσιακό ανοσιούργημα, αλλά τις ενσωματώνει με τρόπο βιωματικό στην ατζέντα της επόμενης μέρας.
Το BREXIT, υπήρξε στην ουσία του μια θεμελιώδης επιλογή ΚΑΙ του Βρετανικού οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω έχει παράδοση στην ικανότητά του να πρωτοπορεί σε τολμηρές αποφάσεις που του διασφαλίζουν προσαρμοστικότητα στις απαιτήσεις ενός μεταβαλλόμενου διεθνούς περιβάλλοντος.
- Το απετόλμησε και η Θάτσερ με την «αντιβιομηχανική» της πολιτική…
- Το απετόλμησαν και οι συντηρητικοί της εξουσίας που επέλεξαν ως στρατηγική τον χρηματοπιστωτισμό, θυσιάζοντας τον πλουτοπαραγωγισμό της Σκωτίας…
- Ενσωματώνεται και στη φυσιογνωμία του BREXIT, που στην ουσία του αποτελεί στρατηγική προσαρμογή στις απαιτήσεις του αναδυόμενου πολυπολικού κόσμουκαι στην ετοιμότητα που επιβάλλεται να διασφαλιστεί, σε συνάρτηση πάντα με τη γεωστρατηγική του ωρίμανση.
Στη λογική του BREXIT, και της επίγνωσης των δομικών αλλαγών που προεξοφλεί η αναδυόμενη πολυπολικότητα, υπάρχουν οι σαφείς παραδοχές ότι:
- Οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον η ισχυρότερη οικονομία του πλανήτη, και οσονούπω δεν θα είναι και η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη…
- Η Ευρωπαϊκή Ένωση με καταλύτη την Ευρωζώνη, έχει ενεργοποιήσει το ναρκοπέδιο των δομικών της κλυδωνισμών που επιταχύνουν διεργασίες αποδόμησης. Και…
- Στις ΗΠΑ εν τέλει, πέρα από τα δημοσίως ομολογούμενα, υπάρχουν σκέψεις και κέντρα που ανησυχούν σοβαρά ακόμη και για την ίδια τους την ακεραιότητα και τη διατήρηση της υπάρχουσας γεωπολιτικής τους δομής και φυσιογνωμίας.
Η Βρετανία λοιπόν, ως σημαντικό γεωπολιτικό μέγεθος, έκανε τη δική της προβλεπτική επιλογή, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου για εξελίξεις αποδομητικές σε ολόκληρη την Ευρώπη, που στην όποια τους εξέλιξη θα συναντήσουν μια Βρετανία ισχυρή και προετοιμασμένη να υποδεχτεί αυτές τις εξελίξεις.
Και μετά ήρθε ο Τραμπ…
Και εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται, πως η έλευσή του, δεν ήταν μια επιπόλαια επιλογή απηυδισμένων πολιτών, αλλά αναγκαιότητα με συγκεκριμένες πολιτικές προδιαγραφές, που εναρμονίζονται πλήρως με τις ιστορικές προκλήσεις με τις οποίες βρίσκονται αντιμέτωπες οι ΗΠΑ.
Ο Τραμπ – ως σύστημα αντιλήψεων για την γεωπολιτική και την γεωοικονομία – είναι η έκφραση του πλέον ευφυούς τμήματος του Αμερικανικού κατεστημένου, που αποφάσισε να μην γοητεύεται από την παράδοση, αλλά από τις σύγχρονες γεωπολιτικές προκλήσεις.
Η βήμα το βήμα υλοποίηση των προεκλογικών του δεσμεύσεων – μηδέ εξαιρουμένης και αυτής που σχετίζεται με τη δασμολογική πολιτική η οποία τον φέρει σε ευθεία ρήξη με συγκεκριμένο τμήμα ισχυρών ανταγωνιστικών συμφερόντων – αποτελεί μια συνεπή προσπάθεια που επιδιώκει:…
- Να αντισταθεί στο μοιραίο της επερχόμενης αποσύνθεσης…
- Να παρακολουθήσει όσο είναι δυνατόν τις πολυσύνθετες προκλήσεις πλανητικού χαρακτήρα, και να προσαρμοστεί στα καινούρια δεδομένα που διαμορφώνονται. Και…
- Να αναστρέψει τη φθίνουσα πορεία φιλοδοξώντας να παραμείνουν οι ΗΠΑ μια δύναμη με υψηλά στάνταρντς στον νέο κόσμο που τροποποιεί δραματικά τη φυσιογνωμία του.
Προφανώς όλο το παραπάνω, συνιστά μια διαδικασία σύνθετη, που δεν είναι μονομερής, που ακόμη και οι «καθαρές» οικονομικές της παράμετροι, έχουν σημαντικό γεωπολιτικό αποτύπωμα, και η διαδικασία της υλοποίησής τους μοιραία θα συνοδεύεται από ισχυρούς κλυδωνισμούς και απρόβλεπτες αναταράξεις.
Ολοι αγοράζουν χρόνο…
Αλλά αυτό μόνο οι αφελείς δεν το αντιλαμβάνονται.
- Οι Βρετανοί αυτό τον χρόνο τον έχουν ανάγκη, διότι έκαναν τη σωστή εκτίμηση στην καταλληλότερη ιστορική στιγμή, και ενώ τυπικά διαχειρίζονται τις διαδικασίες ολοκλήρωσης του BREXIT, ταυτόχρονα και ουσιαστικά φιλοτεχνούν τη φυσιογνωμία τους στην νέα εποχή.
- Οι ΗΠΑ επίσης τον έχουν ανάγκη, διότι ψηλαφούν καινοτομώντας το αποτέλεσμα των πρωτοβουλιών και των παρεμβάσεών τους, όχι σε συνθήκες πραγματικής ακραίας σύγκρουσης, αλλά θεμελιώνουν το καινούριο γεωστρατηγικό τους προφίλ, χρησιμοποιώντας την αφέλεια και τον ερασιτεχνισμό των ευρωχαρτογιακάδων. Χρησιμοποιούν μ άλλα λόγια τον Ευρωερασιτεχνισμό στη γεωστρατηγική, ως καταλύτη για την επιτυχή έκβαση του γεωστρατηγικού μεταμορφισμού τους.
Για την Ευρωπαϊκή ελίτ ωστόσο, αυτός ο χρόνος αποτελεί στην ουσία ένα ερμαφρόδιτο μέγεθος, αφού σε αντίθεση με τους υπόλοιπους ισχυρούς παίχτες, το Ευρωπαϊκό υβρίδιο ΔΕΝ διαθέτει…
- ΟΥΤΕ ενιαία στρατηγική…
- ΟΥΤΕ καθολικά αποδεκτή ενότητα στόχων…
- ΟΥΤΕ ομογενοποιημένους ρόλους κατανεμημένους ισότιμα στους «ψωνισμένους» του «Ιδεώδους» που θέλουν να μοστράρουν ως πρωταγωνιστές.
Σε αυτή την Ευρώπη συνυπάρχουν:
- Ο ισχυρός και αυτοκαταστροφικός Γερμανικός ΗΓΕΜΟΝΙΣΜΟΣ…
- Οι ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΕΣ του κατά τα λοιπά «σκληρού πυρήνα» της που αναζητούν εναγωνίως παραχώρηση ρόλου. Και…
- Η ΞΕΦΩΝΗΜΕΝΗ ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΕΙΑ των προθύμων, που θυματοποιούνται ως αναλώσιμα μέσα σ αυτή τη σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Στην τελευταία κατηγορία προφανώς συμπεριλαμβάνεται και η χώρα μας, και ο τρόπος με τον οποίο επιχειρεί το πολιτικό της προσωπικό να διαχειριστεί τις σοβαρές εθνικές της υποθέσεις, απλά επιβεβαιώνει όλα τα παραπάνω με τρόπο πραγματικά δραματικό.
Να και η Ιταλία…
Οι εξελίξεις στην οποία «έκατσαν» σε μια ιστορική εποχή πολλαπλά γκαστρωμένη, με όλες τις μεθόδους αναπαραγωγής να βρίσκονται σε καθεστώς οργιώδους κατάχρησης.
Η επιπόλαια νομισματολογία με την οποία επιχειρήθηκε να προσεγγιστούν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, υπήρξε όχι μονάχα κατ’ εξοχήν ρηχή ως προσέγγιση, αλλά υπήρξε ταυτόχρονα και πολλαπλά συνένοχη αφού –ανεξαρτήτως προθέσεων – υπηρέτησε ως τέτοια μια συγκεκριμένη ρητορική διευκολύνοντας στην απόπειρα συσκότισης του πραγματικού διακυβεύματος.
Η Ιταλία κύριοι, παραμένει πρωτίστως ένα σημαντικό γεωπολιτικό μέγεθος, σε μια Ευρώπη που “διαχειρίζεται”…
- Το αχαρτογράφητο για την ίδια εν συνόλω BREXIT…
- Μεγάλες και μικρότερες αποδομητικές πληγές όπως το Καταλανικό, της Κορσικής, της Βαλονίας κλπ…
- Επιθετικούς εθνικισμούς όπως αυτοί των Δυτικών Βαλκανίων…
- Σειρά προβλημάτων που δημιουργεί ο Τουρκικός επιθετικός εισοδισμός και η δυναμική όσο και απρόβλεπτη επιλογή της στρατηγικής του Ισλαμικού τόξου…
- Σειρά αντιθέσεων που εδράζονται σε έναν παράφρονα και κατευθυνόμενο μισαλλόδοξο αντιρωσισμό…
- Την επιθετική Γεωπολιτική των Αμερικανών οι οποίοι επιπροσθέτως δεν θέλουν ότι αποδομείται να κυνδυνεύει να προσεταιριστεί τη Ρωσική επιρροή.
- Την στρατηγική της ανεπάρκεια στη διαχείριση των ενεργειακών ανατροπών που συντελούνται στη Μέση Ανατολή και στην ΝΑ Μεσόγειο, και τόσα άλλα…
Να γιατί οι εξελίξεις στην Ιταλία, επιχειρήθηκε να αντιμετωπιστούν απ’ όλους τους πρωταγωνιστές ως εξίσωση πρώτου βαθμού. Επειδή ακριβώς όλοι γνωρίζουν πως αποτελεί ένα πολυσύνθετο μέγεθος, και έπρεπε πάση θυσία να αποτραπεί ή έστω να ελεγχθεί η πιθανότητα της αποδομητικής του ενεργοποίησης.
- Κανείς δεν σκιάχτηκε από το υπερτιμημένο δίδυμο Ντι Μάνιο και Σαλβίνι.
- Οι πάντες όμως τρέμουν τον εφιάλτη ενεργοποίησης ενός γεωπολιτικού ντόμινο, η οποία ενεργοποίηση, ενδέχεται να διευκολυνθεί με καταλύτη μια μικρή έστω απρόβλεπτη εξέλιξη, αν δεν χαλιναγωγηθεί εν τη γενέσει της.
Εκεί ακριβώς στόχευσε και το κομπρεμί που ακολούθησε, αλλά και η ευκολία με την οποία δρομολογήθηκε η απολύτως ελεγχόμενη πολιτική λύση που όλοι έσπευσαν να δοθεί.
Επίλογος…
Το κεφάλαιο των ανατροπών πάντως δεν έκλεισε με τα κυβερνητικά μαγειρέματα στην Ιταλία. Το να παραμείνει ανοικτό αποτελεί πρώτιστη επιλογή των ισχυρών, με τους Αμερικανούς να επιδιώκουν να παραμείνει και «ανατρεπτικά ελεγχόμενο».
Μοιραία ωστόσο, ενισχύει και μια λανθάνουσα δυναμική που αγγίζει όλο και περισσότερο τις συνειδήσεις και των κοινωνιών, και η αποτελεσματικότερη εμπλοκή τους σε ανατροπές με θετικό και δημοκρατικό πρόσημο, είναι το πραγματικό στοίχημα την θετική έκβαση του οποίου οφείλουμε να ενισχύσουμε σε κάθε περίπτωση.
Το βέβαιο πάντως είναι πως στο συγκεκριμένο στρατηγικό περίγραμμα μιας σύγκρουσης που προσλαμβάνει χαρακτήρα πλανητικό, το σημαντικό έλλειμμα επίγνωσης για τη φυσιογνωμία της επόμενης μέρας, το έχει η Ευρωπαϊκή ελίτ, η οποία, όχι μόνο δεν διαθέτει επεξεργασμένη στρατηγική προσαρμογής στα δεδομένα της καινούριας κατάστασης, αλλά επιπροσθέτως η ανισομετρία και οι πολλαπλές ταχύτητες που εκουσίως διατηρήθηκαν τα χρόνια της ευμάρειας των ολίγων, θα σηματοδοτήσουν και το ιστορικό της βύθισμα σ ένα πρωτοφανές κενό στρατηγικής, που θα παραπέμψει σε ερασιτεχνισμούς του μεσοπολέμου.
Τα χειρότερα σε κάθε περίπτωση έρχονται… Το στοίχημα είναι να αναγορευτούν οι ίδιες οι κοινωνίες σε απρόβλεπτο πρωταγωνιστή.
