Η κυβέρνηση με την υπόθεση Novartis επιχειρεί να ρίξει στη λήθη το συλλαλητήριο. Άλλωστε εξαρχής στελέχη της επέκριναν το ότι ο κόσμος δεν διαδήλωσε για τα οικονομικά αλλά για το Σκοπιανό. Γνωρίζοντας ότι με τον εθνομηδενισμό στην ψυχή τους δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τον κόσμο. Είστε εθνικιστές αντί να κοιτάτε την τσέπη σας, έλεγε στον κόσμο η κυβέρνηση της αριστεράς των Αρχών και των Αξιών.
Εννοείται ότι ο όγκος του συλλαλητηρίου είχε προεξοφληθεί είχε προεξοφληθεί πριν από την Κυριακή αλλά φαίνεται ότι αυτό που αντίκρισαν τα κυβερνητικά στελέχη στην Αθήνα τους προκάλεσε σοκ. Όσα ακολούθησαν, ύβρεις κατά του Μίκη κλπ, ήταν άχαρες αντιδράσεις ταραχής έως ότου ανακτηθεί κάποια ψυχραιμία. Την παράσταση έκλεψε ο ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιάς. Προκαταλαμβάνοντας τους πάντες δήλωσε με παράλογη αυτοπεποίθηση ότι αυτός θα συνεχίσει απτόητος τις διαπραγματεύσεις επειδή, λέει, αυτοί που πήγαν στο συλλαλητήριο ήταν λιγότεροι από αυτούς που δεν πήγαν και συνεπώς η πλειοψηφία είναι μαζί του. Άραγε για να δώσει στα Σκόπια το όνομα Μακεδονία; Ο κ. Κοτζιάς έχει ανθίσει χωρίς πρόβλημα προσαρμογής σε διαφορετικές συνθήκες, από το ΚΚΕ στον ΓΑΠ και ακολούθως στη γειτονιά του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που τον εξομοιώνει με το πολιτικό περιβάλλον της εποχής, όπου οι ιδεολογίες και οι σταθερές πεποιθήσεις είναι το φτηνό νόμισμα.
Σημασία έχει ότι εμφανίστηκε να σέρνει την κυβέρνηση σε μια άχαρη θέση, να μετράει «κουκιά», πόσοι πήγαν- πόσοι δεν πήγαν στο Σύνταγμα, προκαλώντας χαμόγελα επιείκειας αν όχι χλεύης από άσπονδους φίλους και αντιπάλους. Επειδή αυτοί που ήταν εκεί ξέρουν καλύτερα από τον καθένα γιατί πήγαν, αντιλαμβάνονται το φόβο που προκάλεσε η παρουσία τους και δεν είχαν ανάγκη τον κάθε Τζανακόπουλο να τους αναλύσει τα αισθήματά τους για τον Μιχαλολιάκο και τον Κασιδιάρη. Η πρεμούρα να στρέψει την προσοχή σε πιο εύπεπτα θέματα όπως το (πραγματικό ή υποθετικό) σκάνδαλο της Νοβάρτις υποδηλώνει ότι η κυβέρνηση δεν ξέρει τι ακριβώς να κάνει με τη βόμβα που της έμεινε στα χέρια από τα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας.
Η αληθινή βόμβα, ωστόσο, δεν είναι το Σκοπιανό. Είναι ότι πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα: θα ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις του επικυρίαρχου, των ΗΠΑ, ή θα επιβληθεί η λαϊκή θέληση; Η αληθινή βόμβα είναι το αίτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Αυτό το αίτημα μάζεψε τον κόσμο στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Αυτό το αίτημα συγκεντρώνει σταθερά την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, από το 1960 έως σήμερα για να περιοριστώ στην τελευταία περίοδο της πρόσφατης ιστορίας του τόπου. Χαρακτηριστικό της περιόδου είναι ότι οι λαϊκές δυνάμεις συσπειρώνονται και υπερβαίνουν κόμματα και παρατάξεις όποτε το ζητούμενο είναι η Εθνική Ανεξαρτησία και εμμένουν ανυποχώρητα στη θέση τους. Ενώ οι πολιτικές ηγεσίες υποχωρούν, παραδίδονται, εγκαταλείπουν, προδίδουν. Ο Γεώργιος Παπανδρέου περιέγραψε το 1965-66 ήπια αλλά γλαφυρά το αντιβασιλικό πάθος των διαδηλώσεων μετά την καθαίρεση του από τον (τέως) Βασιλιά: ο λαός προπορεύεται και η ηγεσία ακολουθεί, είπε. Στην πραγματικότητα η ηγεσία (του) είχε εγκαταλείψει τον αγώνα. Το Σκοπιανό, τα ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό, είναι όψεις του ίδιου προβλήματος, της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Και της διαχρονικής ανεπάρκειας του πολιτικού προσωπικού, με μικρά διαλείμματα εξαίρεσης.
Η ελληνική ελίτ ήταν, μεταπολεμικά, στην πρώτη γραμμή μάχης ως φράχτης απέναντι στους συμμάχους της ΕΣΣΔ στα Βαλκάνια. Μαζί με την Τουρκία ήταν μια ενιαία γραμμή άμυνας. Η ελίτ πουλούσε αντικομμουνισμό, ξεπουλούσε τη γεωπολιτική αξία της χώρας και εισέπραττε ως αντάλλαγμα την παραμονή της στην Εξουσία. Η εύκολη συναλλαγή χάθηκε όταν έπεσε η ΕΣΣΔ και συνακόλουθα έπεσε και η Ελλάδα σε ζώνη υποστήριξης του κύριου μετώπου σύγκρουσης, της Τουρκίας. Η αξία της ελληνικής ελίτ ξέπεσε στα μάτια του επικυρίαρχου ως μειωμένης αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν «φρέσκο αίμα» και δικαιώνει ντόπιους και ξένους που του άνοιξαν το δρόμο προς την Εξουσία. Για να αντισταθμιστεί η μειωμένη γεωπολιτική αξία η ελίτ ξεπουλάει πλέον την ίδια τη χώρα με την πειθήνια, διακριτική ή απροκάλυπτη, συμβολή του πολιτικού προσωπικού κάθε ιδεολογίας.
Το πρόβλημα είναι ότι όταν συγκρούστηκαν ανυποχώρητα οι λαϊκές απαιτήσεις ανεξαρτησίας με τα συμφέροντα του καθεστώτος της εξάρτησης πχ στο Κυπριακό, καταλήξαμε διαδοχικά στη Χούντα, στο πραξικόπημα στην Κύπρο και στην τουρκική κατοχή με τις ευλογίες των ΗΠΑ. Το Κυπριακό ξεκίνησε, αρχές του 50, ως θέμα Εθνικής Ανεξαρτησίας (από τους Βρετανούς) και ύστερα από εβδομήντα χρόνια εμφανίζεται ως συμφέρουσα λύση το σχέδιο Ανάν και οι παραλλαγές του. Όσοι αντιστέκονται κατηγορούνται για αδιαλλαξία και εξτρεμισμό. Σε τι διαφέρει η πορεία του Σκοπιανού;
Στο Κυπριακό βρέθηκε η άθλια φόρμουλα «η Κύπρος είναι μακριά». Αλλά τα Σκόπια είναι δίπλα και η Μακεδονία είναι τμήμα της χώρας μας. Η απειλή διαμελισμού της πατρίδας είναι άμεση. Το μέγα πλήθος έκανε σαφέστατο ότι έτσι το καταλαβαίνει ο κόσμος. Ως καίριο θέμα υψίστης σημασίας, ζωής ή θανάτου. Όσοι πιστεύουν ότι τα Σκόπια λόγω μεγέθους δεν αποτελούν κίνδυνο κάνουν λάθος. Διότι αρκεί να υποκινηθεί μια νέα αναταραχή στα Βαλκάνια για να έρθουν τα πάνω –κάτω… Ο κόσμος δεν ανησυχεί για τα Σκόπια αλλά επειδή βλέπει ότι οι επεμβάσεις σε ξένες χώρες, πχ Συρία, γίνονται πλέον χωρίς προσχήματα και με χρήση μισθοφόρων εάν οι ντόπιοι δωσίλογοι είναι λίγοι και ανίσχυροι. Έχει ελάχιστη σημασία η κυβερνητική αριθμητική για τον όγκο του συλλαλητηρίου. Επειδή οι αριθμοί δεν αλλάζουν το πολιτικό αίτημα της ανεξαρτησίας.
Όταν το μωρό κλαίει του δείχνεις για περισπασμό την αγαπημένη του κούκλα, να το ξεγελάσεις και να αλλάξει διάθεση. Στη χώρα που κανένα σκάνδαλο και κανένας σκανδαλοποιός δεν έχει τιμωρηθεί, για ποια κούκλα περισπασμού μιλάμε με το σήριαλ «σκάνδαλο Νοβάρτις»; Όταν μάλιστα η κούκλα της Εθνικής Ανεξαρτησίας είναι σταθερά, περισσότερο από μισό αιώνα, η «επίσημη αγαπημένη» όλων μας;
*Είναι ευνόητο, ότι οι απόψεις του αρθρογράφου είναι προσωπικές και δεν εκφράζουν κατ’ ανάγκην τις απόψεις της σύνταξης της Iskra.
