Πατριαρχείο Κων/λεως, Εκκλησία της Ελλάδας και ΣτΕ (944/2020 ΟλΣτΕ) εξόργισαν τον Πούτιν στο ζήτημα της απόσχισης
της Ουκρανικής Εκκλησίας από τη Ρωσική Εκκλησία
(ουκρανικό αυτοκέφαλο)
1.Το πολιτικό προσωπικό στο άρμα του βρυξελληνισμού. «Πάνω απ’όλα οι Βρυξέλλες!»
Στους κύκλους τής ανεξάρτητης κοινωνικής επιστήμης και δημοσιολογίας, «βρυξελληνισμός» αποκαλείται το ακαδημαϊκό-δημοσιολογικό και πολιτικό ρεύμα και οι αντίστοιχες δεξαμενές σκέψης που είναι τυφλά προσκολλημένες στα ευρω-ενωσιακά όργανα, συνδέονται εν πολλοίς με τα ενδημούντα στις Βρυξέλλες lobbies συμφερόντων και προωθούν κατά προτεραιότητα τα συμφέροντα των εθνικών πολιτικών ελίτ.
Σκοπός τού ρεύματος αυτού είναι να τεκμηριώνει και να εμπεδώνει, με κάθε τρόπο, πως ό,τι εκπορεύεται από τις Βρυξέλλες αποτελεί το αδιαμφισβήτητο εθνικό μας συμφέρον και πρέπει «να παραλαμβάνεται αντί αληθείας». Οι απαρχές του απαντώνται στους κύκλους των πολλαπλώς διαψευσμένων ευρωκομμουνιστών της Ιταλίας και άλλων χωρών, που στελέχωσαν προνομιακώς την πλούσια αμειβόμενη Ευρωπαϊκή Τεχνοδομή. Σύμμαχος του ρεύματος αυτού είναι και η νεωτερική, ΑΠΟχρωματισμένη και-προϊόντος του νεοφιλελεύθερου χρόνου- ΑΠΟεθνοποιούμενη ψευδο-εκσυγχρονιστική οικονομική τάξη πολλών ευρωπαϊκών κρατών.
Στην Ελλάδα το ρεύμα αυτό κυριάρχησε από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, είχε πολυκομματική σύνθεση και παρά τη διακηρυσσόμενη από τους κύριους εκπροσώπους του αντιδογματική θεώρηση των πραγμάτων, «δογματοποίησε» (απολυτοποίησε) και επέβαλε την εθνική πλάνη περί κοινωνικο-οικονομικής επιτυχίας τής χώρας μας εντός της ΟΝΕ ως τετελεσμένο …θρίαμβο! Το σπουδαιότερο μέχρι στιγμής επίτευγμά του, σε επίπεδο εσωτερικής πολιτικής, είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε κοινωνία και οικονομία υπηρεσιών και η μετάπτωσή της σε μια κατ’εξοχήν εισαγωγική χώρα με την παραμέληση των άλλων κλάδων τής ισόρροπης ανάπτυξης.
Έτσι, σε μια μεγάλη πρώτη κρίση δημοσίου χρέους, η χώρα δεν άντεξε και εισήλθε στο τούνελ των Μνημονίων που το βρυξελληνικό ρεύμα ονόμασε «σωτηρία» και «ευλογία» ενώ ακόμη και ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας κ.Χάικο Μάας ονομάζει «εργαλεία βασανισμού».
Κατ’αρχήν ο βρυξελληνισμός διακήρυξε ότι η τουρκική εισβολή και κατοχή του 40% της Κύπρου και η ουσιαστική ομηρία του υπολοίπου ελληνοκυπριακού τομέα θα επιλυθούν μέσω του Σχεδίου Αννάν που επέβαλαν η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Δεν πέρασε πολύς χρόνος που αυτή η προσδοκία κατέρρευσε αφού την αποδέχθηκε μόνο η Τουρκία και την απέρριψε δικαίως ο κυπριακός ελληνισμός επειδή σ’αυτό το Σχέδιο διέκρινε τη δημιουργία δύο χωριστών κρατών και τη νομιμοποίηση από τη Διεθνή Κοινότητα της εισβολής και κατοχής στην Κύπρο.
Παράλληλα εξελισσόταν και η άλλη μεγάλη …επινόηση-πλατφόρμα τού βρυξελληνικού ρεύματος: ότι η σθεναρή υποστήριξη της Ελλάδας στην ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ θα επέλυε αυτομάτως αυτό και όλα τα άλλα σχετιζόμενα με την Τουρκία εθνικά ζητήματα. Η διάψευση και αυτής της κυρίαρχης στην εξωτερική πολιτική της χώρας μας για πολλές δεκαετίες «εθνικής γραμμής», ήταν πλήρης. Η Τουρκία όχι μόνον δεν απέσυρε τις παράλογες αξιώσεις της, αλλ’απεναντίας τις πολλαπλασίασε και πέτυχε να «γκριζάρει» κρίσιμα σημεία του Αιγαίου και να προωθήσει στα διεθνή φόρα μια σειρά διεκδικήσεων εναντίον της Ελλάδας.
Ταυτόχρονα η προενταξιακή της σχέση με την ΕΕ δεν την εμπόδιζε να εξοπλίζεται από όλες τις πηγές παραγωγής οπλικών συστημάτων, να εισβάλλει σε ξένες χώρες και να παρουσιάζεται ως …προστάτιδα δύναμη των απανταχού μουσουλμάνων στον χρονίζοντα -πλέον- «πόλεμο των πολιτισμών».
Εξάλλου, η Τουρκία επιδεικνύει από ετών μεγάλη ελευθερία κινήσεων εντός της «ευρύχωρης» βρυξελληνικής στρατηγικής και εντός των όμορων βαλκανικών κρατών. Επωφελούμενη της παρουσίας μεγάλων μουσουλμανικών ομάδων, μετατρέπει τους ομόδοξους πληθυσμούς σε «εθνικές μειονότητες» και σε πολιτικές ομάδες και κόμματα ώστε να διεκδικούν σοβαρό πολιτικό ρόλο εντός των επιμέρους κρατών και κρατιδίων ως βραχίονές της. Έτσι έχει δημιουργήσει λαϊκά και κομματικά «προγεφυρώματα» σε όλα τα όμορα με τη σύγχρονη Ελλάδα κράτη, που συμπληρώνονται με τις Συμφωνίες Αμυντικής Συνεργασίας, με τη δημιουργία στρατιωτικών, ναυτικών ή αεροπορικών βάσεων, με την οικοδόμηση τζαμιών και άλλων μεγάλων έργων κ.ο.κ.
Τα όργανα της ΕΕ, κυρίως η Γερμανία, όχι μόνο δείχνουν ανοχή, αλλά αναβαθμίζουν τη συνεργασία τους με την Τουρκία που φιλοξενεί (για διάφορους, οικονομικούς κυρίως, λόγους) διαρκώς όλο και περισσότερες επενδύσεις σε όλους τους τομείς, κυρίως της πολεμικής βιομηχανίας. Δεν είναι τυχαίο ότι, όταν η σημερινή Πρόεδρος της Κομισιόν κυρία Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ήταν υπουργός Άμυνας της κ.Μέρκελ, οι γερμανικές εξαγωγές σε μεσαίο και βαρύ οπλισμό προς την Τουρκία άγγιξαν δυσθεώρητα ύψη, όπως και οι συμπαραγωγές σε όλους τους τομείς.
Είναι επομένως σαφές ότι το διαχρονικό γερμανικό σχέδιο για τον κατακερματισμό της Βαλκανικής και τον έλεγχό της, μέσω των δεσμών τής ΕΕ και της ΟΝΕ, τώρα, συμπίπτει απολύτως με τα οράματα του τουρκικού νεο-οθωμανισμού και ότι στα λεγόμενα «εθνικά ζητήματα» ελληνοτουρκικού ενδιαφέροντος δεν πρόκειται ποτέ η Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις να στηρίξουν την Ελλάδα.
Αυτό έδειξε η μέχρι σήμερα ιστορία της Κύπρου, αυτό δείχνει ο υπερεξοπλισμός της Τουρκίας, αυτό φανερώνει η σύμπλευση της ΕΕ στη βαλκανική πολιτική, αυτό ζήσαμε με την επιμονή τής Γερμανίας και την ταύτιση της Τουρκίας κατά τη διαδικασία διαπραγμάτευσης και σύναψης τής πολλαπλώς βλαπτικής για τα εθνικά μας συμφέροντα Συμφωνίας των Πρεσπών, την οποία η κ. Μέρκελ και άλλοι ευρωπαίοι ηγέτες επέβαλαν και με τις πιεστικές επιτόπιες επισκέψεις τους.
2.Πολιτικό προσωπικό χωρίς διεθνές κύρος, αδύναμο να προστατεύσει τον λαό και τη χώρα
Όμως, παρά τις αλλεπάλληλες διαψεύσεις του, το βρυξελληνικό ρεύμα επεκτείνει την κυριαρχία του και κερδίζει διαρκώς έδαφος, όπως φάνηκε και από την περιπέτεια της Αγια-Σοφιάς, του συμβολικότερου και ιστορικότερου καθιδρύματος τής απανταχού Χριστιανοσύνης.
Ενώ μέχρι χτες διαβεβαίωνε τους πολίτες ότι η οικονομία της Τουρκίας καταρρέει, ότι οι μέρες του Ερντογάν είναι «μετρημένες», ότι η αντιφατική του διεθνής πολιτική τον φέρνει σε πλήρες αδιέξοδο και ότι η Τουρκία θα απομονωθεί από τη διεθνή κοινότητα αν δεν έρθει ως «ζήτουλας» στον προθάλαμο της ΕΕ, συμβαίνουν τα ακριβώς αντίθετα: Η Τουρκία βρίσκει εύκολα (και εκτός των διαύλων της ΕΕ) τρόπους επίλυσης των θεμάτων τής τουρκικής λίρας και του δημοσίου χρέους… Με την ανοχή όλων των μεγάλων δυνάμεων, επεμβαίνει σε ξένες χώρες προωθώντας τα τουρκικά συμφέροντα… Με τη συγκοινωνιακή και μεταναστευτική της πολιτική, ενοποιεί όλους τους μουσουλμάνους και αναδεικνύεται ως …προστάτιδα δύναμή τους… Με τη βοήθεια της Κίνας δημιουργεί τον νέο σύγχρονο δρόμο τού μεταξιού… Με τη βοήθεια της Ρωσίας εισέρχεται στο κλαμπ των πυρηνικών δυνάμεων… Εντελώς ανενόχλητη, υλοποιεί ένα ασφυκτικό σχέδιο θαλάσσιας επικυριαρχίας στη Μεσόγειο και με όπλο «το Δίκαιο της ανάγκης και της επιβολής» τροποποιεί στην πράξη τις Διεθνείς Συνθήκες…
Για μια ακόμη φορά, όμως, το βρυξελληνικό πνεύμα υμνολογεί τις παρατηρήσεις -«θωπείες» των ευρωπαϊκών δυνάμεων προς την Τουρκία αναγάγοντάς τες σε …ηχηρές αποδοκιμασίες, δήθεν στα όρια τής …επικείμενης οριστικής ρήξης τής Τουρκίας με την Ευρώπη.
Το βρυξελληνικό ρεύμα, δέσμιο των αδικαίωτων δογμάτων και σκοπιμοτήτων του, δημιουργεί ένα «παράλληλο σύμπαν». Δεν βλέπει ότι μέσα στον σημερινό, πολυ-πολικό πλέον, κόσμο η στρατηγική σημασία τής Τουρκίας και της Κων/λης ανακτούν την πρότερή τους παγκόσμια σημασία και ότι η νεο-οθωμανική «αυτοκρατορική» συμπεριφορά τού Ερντογάν και τα πεπραγμένα του την αναδεικνύουν σε μία περιφερειακή δύναμη, την οποία όλο και περισσότερο υπολήπτεται η ΕΕ.
Γιατί η διαχείριση των συμβόλων, όπως η σημερινή μεταχείριση της Αγια-Σοφιάς, είναι αλλαγή πολιτισμού, αλλαγή αρχών… Είναι παρέμβαση στο ιδεολογικό φαντασιακό τής Ανθρωπότητας. Είναι μεγάλης βαρύτητας διεθνής πολιτική πράξη που προμηνύει δυσάρεστες αλλαγές για τη χώρα μας.
Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ο ίδιος ο Μωάμεθ ουδέποτε επέτρεψε να γίνουν τεμένη (τζαμιά) οι συναγωγές των Ιουδαίων, οι χριστιανικοί ναοί και άλλοι ιεροί τόποι και καθιδρύματα του βουδισμού, του ινδουισμού και άλλων θρησκειών.
3.Οργή Πούτιν από Πατριαρχείο Κων/λεως, Εκκλησία της Ελλάδας και Συμβούλιο Επικρατείας (944/2020 ΟλΣτΕ)
Το βρυξελληνικό άλλωστε δόγμα (με την ευρεία έννοια) οδήγησε στην άφρονα σύμπλευση με την «αφέντρα» τής Ευρώπης αλλά και της Ουκρανίας Γερμανία, όχι μόνο αναφορικά με την ανανέωση του προγράμματος των κυρώσεων προς τη Ρωσία, αλλά και με την εσπευσμένη αναγνώριση του αυτοκέφαλου της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας μετά την απόσχισή της από το Πατριαρχείο της Μόσχας. Την πράξη αυτή επικύρωσε γρήγορα η ελληνική πολιτική, θρησκευτική και δικαστική αρχή (απόφαση 944/2020 ΟλΣτΕ) προξενώντας την οργή του Προέδρου Πούτιν που μίλησε ευθέως και για άλλες υπόγειες και επιλήψιμες μεθόδους, στις οποίες μετήλθε η ηγεσία τής Ουκρανίας.
Η ένταξη στο πρόγραμμα κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας για το ζήτημα της Κριμαίας και του «εκκλησιαστικού» ζητήματος, απέκοψε ψυχικά την Ελληνική Ορθοδοξία από το ομόδοξο «ξανθό γένος», που αποτελεί άλλωστε και τον μέγιστο-πλειοψηφικό πληθυσμό των ορθοδόξων στον κόσμο.
Από τους προκαθημένους όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, μόνον ο πνευματικά, επιστημονικά και θεολογικά εγρήγορος γέροντας και καθηγητής, Ο Αλβανίας Αναστάσιος, επισήμανε το μέγεθος του σφάλματος και προέβλεψε τις επικείμενες συμφορές για την Ορθοδοξία, κατακρίνοντας την εσπευσμένη απόφαση της Πατριαρχικής Συνόδου του Φαναρίου.
Με ποιο, επομένως, ηθικό έρεισμα αναμένουμε σήμερα από τον Πούτιν και την Ορθόδοξη Ρωσία, με τους μισούς και πλέον ορθόδοξους χριστιανούς, να αποτρέψουν το ανοσιούργημα της μετατροπής τής Αγια-Σοφιάς σε τζαμί;
Έτσι, το θλιβερό και εθνοκτόνο βρυξελληνικό ρεύμα, χωρίς αιδώ, χωρίς αυτοκριτική, χωρίς ιστορικότητα, οχυρώνεται πίσω από την UNESCO, οι ευχές της οποίας ηχούν ως …θρόισμα στα αυτιά τού …νέου σουλτανάτου, που προετοιμάζει μεθοδικά την ανεκτή δυστυχώς από τη διεθνή κοινότητα (όπως φαίνεται μέχρι σήμερα) αλλαγή του status quo στην περιοχή μας. Και αυτή η αλλαγή επιφυλάσσει δυσμενείς εξελίξεις για την Ελλάδα ενώ οι πολίτες της (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) λούζονται ξένοιαστοι στα νάματα τού πάντα διαψευσμένου αλλά και δυστυχώς πάντοτε κυρίαρχου βρυξελληνισμού.
