Μετά τη διακοπή της διάσκεψης της Γενεύης για το Κυπριακό, τα σημαντικότερα γεγονότα του πρώτου μήνα του νέου χρόνου είναι αναμφισβήτητα η ανάληψη της προεδρίας των ΗΠΑ από τον Τραμπ και το διεθνές οικονομικό φόρουμ του Νταβός.
Εδώ και πολλά χρόνια αρκετοί συμπολίτες μας αντιλήφθηκαν πολύ σωστά ότι η πολιτική έχει καταντήσει μπίζνα. Η προεδρία Τραμπ αποτελεί συνέχεια του φαινομένου Μπερλουσκόνι, δηλαδή η μπίζνα έγινε πολιτική, αφού οι επιχειρηματίες αποφάσισαν να σταματήσουν τη χρηματοδότηση κομμάτων και υποψηφίων προχωρώντας οι ίδιοι στη διεκδίκηση και τελικά στη κατάκτηση της εξουσίας.
Ο 45ος Πατισάχ (η επίσημη ονομασία του ηγέτη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας για να διαφοροποιείται από σουλτάνους άλλων περιοχών) των Ηνωμένων Πολιτειών ανέλαβε τα καθήκοντα του μέσα από ένα βρόμικο και σκληρό πολιτικό περιεχόμενο, όπως ο ίδιος ομολόγησε στο νικητήριο λόγο του (this political stuff was tough and nasty).
Αν ερμηνεύσουμε τα λόγια του από τη σκοπιά του Δαρβίνου συμπεραίνουμε ότι επικράτησε γιατί εμφανίστηκε λερότερος και ωμότερος των ηττημένων. Επίσης από τη μέχρι τώρα πορεία του αποδεικνύεται λάγνος, άπληστος και αλαζόνας, ένας συνδυασμός θανάσιμων αμαρτημάτων που τίποτα καλό δεν προμηνύει για την ανθρωπότητα.
Στα πρώτα δείγματα γραφής του φαίνεται καθαρά ότι το κεφάλαιο ρίχνει τις μάσκες και αδιαφορεί για προσχήματα. Έτσι εξηγείται η επιλογή του προέδρου και διευθύνοντα συμβούλου της Exxon – Mobil (πρώην Standard Oil ιδιοκτησίας Ροκφέλλερ) Ρεξ Τίλερσον για υπουργό εξωτερικών (ο Τραμπ στη κυβέρνηση οι Ροκφέλλερ στην εξουσία) και του υπερσυντηρητικού βουλευτή του Κάνσας, πρωτοκλασάτου μέλους του Tea Party, Μαρκ Πομπέο ως αρχηγού της CIA.
Όμως αναμφισβήτητα το φετινό Νταβός ξεπέρασε σε κυνισμό ακόμα και τον Πατισάχ Τραμπ. Το παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του (που ιδρύθηκε το 1971 από τον Γερμανό Κλάους Σβαμπ οικομολόγο – μηχανολόγο καθηγητή της έδρας Εταιρικής Οικονομικής Πολιτικής στο πανεπιστήμιο της Γενεύης και ενεργό γενικό διευθυντή του μέχρι τώρα) είχε θέμα << Αποκριτική και Υπεύθυνη Ηγεσία>> (Responsive and Responsible Leadership). Στη πολυσέλιδη και ιδιαίτερα καλογραμμένη εισηγητική του έκθεση ξεχωρίζουν εντυπωσιακά δύο αράδες << ….Σήμερα αμφισβητείται έντονα αν ο καπιταλισμός είναι το σύστημα που μπορεί να εξασφαλίσει την ευτυχία στον άνθρωπο…..>>!!!
Άρα οι χίλιοι περίπου επιχειρηματικοί όμιλοι που χρηματοδότησαν τη φιλοξενία 4.000 συνέδρων με δαπάνη 43.000.000 δολαρίων διαβλέπουν το έλλειμα ηγεσίας των μεταπολεμικών νέων πολιτικών και εξέδωσαν τις απαραίτητες οδηγίες συμμόρφωσης, σε μια προσπάθεια να διατηρηθεί το σημερινό status quo της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας χωρίς ανατρεπτικές κοινωνικές αντιδράσεις.
Κύριοι ομιλητές ήταν ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζιν Πινγκ του σύγχρονου ελντοράντο της πάμφθηνης εργασίας, όμηρος των πολυεθνικών, που βλέπει τους δύο νέους δρόμους του μεταξιού, χερσαίο και θαλάσσιο, διάσπαρτους με πανάκριβα αμερικανικά διόδια, η Λαγκάρντ πρόσφατα καταδικασμένη για αμέλεια που επιβάρυνε το γαλλικό δημόσιο 400.000.000 ευρώ υπέρ του γνωστού και μη εξαιρετέου Ταπί και ο Ντάϊσεμπλουμ που είχε παραποιήσει το βιογραφικό του εμφανιζόμενος ως διδάκτορας του πανεπιστημίου του Cork της Ιρλανδίας.
Αποδεικνύεται περίτρανα ότι το διεθνές κεφάλαιο όχι μόνο στηρίζει τους πιστούς υπαλλήλους του, αλλά φροντίζει να λειτουργεί και ως στεγνοκαθαριστήριο για κάθε λεκέ που παρουσιάζεται στην ανήθικη καριέρα τους. Μία αμελής λοιπόν, ένας αρχιψεύτης και ένας μιζαδόρος από έμπορο όπλων (ο Σόιμπλε) καθορίζουν το παρόν και το μέλλον του λαού μας πιέζοντας, εκβιάζοντας και βυσσοδομώντας. Αυτό συμβαίνει γιατί όπως έχει έγκαιρα επισημανθεί από το 2010, η Ελλάδα έχασε πέρα για πέρα την έτσι κι αλλιώς ανάπηρη ελευθερία της (για να θυμηθούμε και τον ποιητή).
Με βάση το παραπάνω συμπέρασμα στη μνημονιακή πατρίδα μας έχουν δοθεί διάφοροι χαρακτηρισμοί όπως δορυφόρος, προτεκτοράτο, αποικία, επαρχία, φέουδο, τσιφλίκι και διάφορες άλλες ονομασίες κράτους που έχει απωλέσει την εθνική του ανεξαρτησία. Ακόμα όμως κι αν χρησιμοποιηθεί ο όρος δουλοπαροικία πάλι οι προσδιορισμοί αυτοί, όσο και να είναι ταπεινωτικοί, αμβλύνουν και ωραιοποιούν τη πραγματικότητα, αφού προϋποθέτουν την υποτέλεια σε ένα δομημένο, οργανωμένο και ανώτερο ή ανώτατο σύστημα εξουσίας.
Δυστυχώς για την Ελλάδα, μετά την υπογραφή και τη σταδιακή εφαρμογή της τρίτης δανειακής σύμβασης οι δείχτες του ρολογιού προχωράνε αντίστροφα και για να περιγραφεί με ακρίβεια η απώλεια κυριαρχίας της πρέπει να φτάσουμε στον 14ο αιώνα μ.Χ., στην εποχή της ανατέλλουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τη διαίρεση αχανών εκτάσεων σε τιμάρια.
Συγκεκριμένα τα τιμάρια ήταν σαφώς οριοθετημένες κατοικήσιμες περιοχές που είχαν παραχωρηθεί σε κατώτερους αξιωματικούς του Οθωμανικού ιππικού χωρίς τίτλους ιδιοκτησίας ή δικαίωμα μεταβίβασης, τους λεγόμενους σπαχήδες.
Ο σπαχής υπαγόταν στη διοικητική δικαιοδοσία του αγά της περιφέρειας και είχε την υποχρέωση να συντηρεί ετοιμοπόλεμη μια ολιγάριθμη μονάδα ιππικού. Για το σκοπό αυτό φορολογούσε τους σκλαβωμένους κατοίκους οι οποίοι εξασφάλιζαν όλες τις ανάγκες της διαβίωσης του ουλαμού, ώστε οι ιππείς απερίσπαστοι από προβλήματα να επιδίδονται με αφοσίωση στη καθημερινή στρατιωτική εκπαίδευση.
Το σύστημα ήταν συνέχεια του βυζαντινού στρατιωτόπιου που εγκαθιδρύθηκε από τον αυτοκράτορα Ηράκλειο τον 7ο αιώνα μ.Χ., με τη σημαντική διαφορά ότι τότε η ίλη ιππικού ήταν ομόθρησκη, ομόγλωσση και σχεδόν πάντα ομοεθνής με τους κατά περίπτωση υπηκόους που αγόγγυστα σήκωναν τα βάρη της επιμελητείας της.
Όμως το πιο ενδιαφέρον σημείο της ιστορίας, ομότυπο της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας με τις πανίσχυρες (όχι μόνο οικονομικά) οικογένειες και τα περίφημα τζάκια, είναι ότι μέσα στα γεωγραφικά όρια των τιμαρίων υπήρχαν έγγειες ιδιοκτησίες κληρονομικά μεταβιβάσιμες, παρόμοιες με τα ρωμαϊκά λατιφούντια που ανήκαν σε φίλους της αυτοκρατορικής αυλής ανεξάρτητα εθνικότητας.
Όπως είναι φυσικό ο σπαχής δεν είχε καμμιά δικαιοδοσία πάνω σε αυτούς τους ιδιοκτήτες και μάλλον προσπαθούσε να κερδίσει την εύνοια τους, ώστε με βάση τις γνωριμίες τους να διεκδικήσει μια άνετη προαγωγή. Οι γαιοκτήμονες από την πλευρά τους είχαν ανάγκη τον σπαχή γιατί με τα όπλα του κατέπνιγε εν τω γεννάσθαι κάθε απόπειρα εξέγερσης του υπόδουλου πληθυσμού.
Η ισορροπία αυτής της σχέσης διατηρήθηκε αμετάβλητη για πάνω από τριακόσια χρόνια. Πολύ αργότερα εμφανίστηκαν τα τσιφλίκια αποκλειστικά στις πεδινές περιοχές. Όσο για τους σκλαβωμένους το αυτοδιοικητικό τους δικαίωμα περιοριζόταν στους δημογέροντες (τα γηραιότερο άρρενα μέλη κάθε οικογένειας). Η συνέλευση τους εξέλεγε τον κοτζαμπάση που ήταν υπεύθυνος για τη συλλογή και την απόδοση των φόρων. Επίσης θα έπρεπε να διατηρεί την απόλυτη υποταγή των ομοφύλων του επί ποινή θανάτου. Με αυτό το τρόπο αρκετοί κοτζαμπάσηδες έγιναν μισητοί στο σκλαβωμένο λαό με χαρακτηριστικότερη περίπτωση το σύνθημα των Πατρινών << Τι Μπραΐμης, τι Ζαΐμης>>.
Για να ολοκληρωθεί η εικόνα πρέπει να αναφερθεί ότι εκτός από τον αγά, οι υπόλοιπες διοικητικές βαθμίδες των Οθωμανικών χρόνων ήταν κατά σειρά σπουδαιότητας από κάτω προς τα πάνω, ο μπέης, ο πασάς και ο βεζίρης. Σ’ αυτό το πλαίσιο η παρομοίωση εξελίσσεται με τη παραδοχή ότι σπαχήδες είναι σήμερα οι κατά ευρωζωνική χώρα πρωθυπουργοί, αγάς ο Γερμανός καγκελάριος, ενώ δε χωρά αμφιβολία ότι οι μπέηδες, οι πασάδες και ο βεζίρης (δηλαδή ο προσωπάρχης του Λευκού Οίκου) είναι τίτλοι που ανήκουν αποκλειστικά σε αμερικανούς υπηκόους εκλεκτούς της Ουασιγκτόνιας Μεγάλης Πύλης.
Είναι πιθανό πολλοί να θεωρήσουν τη σύγκριση της Οθωμανικής με τη σημερινή εποχή άδικη, άστοχη και υπερβολική. Αλλά αν ανατρέξουμε στη πλέον πρόσφατη ελληνική ιστορία του 21ου αιώνα θα διαπιστώσουμε έκπληκτοι ότι υπάρχουν μόνο δύο αποφάσεις – ψήγματα κάποιου βαθμού ανεξαρτησίας. Αυτές είναι το βέτο για ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ και η πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου για μη έκδοση των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών. Άρα αυτά τα δύο συμβάντα κάλλιστα μπορούν να θεωρηθούν σαν εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να το παραδεχθεί κάποιος, όμως στην ουσία κάθε Έλληνας πρωθυπουργός που υπέγραψε δανειακή σύμβαση δεν συνθηκολόγησε μόνο, ούτε υπέκυψε απλά στους δανειστές. Στη πραγματικότητα στρατολογήθηκε σα σπαχής στο τιμάριο της Ελλάδας μέσα από τη πολιτική του ευρωζωνικού νεογενιτσαρισμού, υποβιβάζοντας τους συμπολίτες του από κολλήγους σε είλωτες.
Τουλάχιστον οι κολλήγοι της Θεσσαλίας παζάρευαν, κάτω από δυσμενέστατες γι’ αυτούς συνθήκες, το ποσοστό της σοδειάς που θα παρέδιδαν στο τσιφλικά. Οι σημερινοί Έλληνες στη συντριπτική τους πλειοψηφία επιδίδονται σε μια τυπική επίμορτο βιοληψία διαπραγματευόμενοι όχι το βιός τους αλλά το ποσοστό του βίου (του δικού τους και των παιδιών τους) που θα παραδώσουν στο Γερμανό αγά στο τέλος κάθε μνημονιακής αξιολόγησης.
Γι’ αυτό το λόγο οι συμπολίτες μας σιγά σιγά καταλαβαίνουν τη τραγική τους μοίρα και αρχίζουν να κατανοούν ότι κάτω από τα δίπολα έξω ή μέσα στην ευρωζώνη και εθνικό νόμισμα ή ευρώ, αναδύεται ένα πιο σκληρό και αδυσώπητο δίλημμα που κάθε σκέλος του απαιτεί θυσίες: Λευτεριά ή ευρωζωνική σκλαβιά.
Οι δειλοί, οι προσκυνημένοι και οι εξαγορασμένοι δε θα ριχτούν στη πυρά ούτε θα περάσουν από τα καυδιανά δίκρανα της ιστορίας ονομαστικά και ταυτοποιημένα. Αντίθετα κρυμμένοι μέσα στη συλλογική ανωνυμία μπορούν να αντλήσουν άφθονα επιχειρήματα, δικαιολογίες και άλλοθι από τη φράση που ξεστόμισε ο Στρατηγός Μακρυγιάννης στην Α΄ Εθνική Συνέλευση των Ελλήνων του 1843 -1844 <<Αν είναι να μείνωμε ημείς νηστικοί, ας πάει στο διάβολο η ελευθερία>>.
Οι αποφασισμένοι, που η συνείδηση τους δεν είναι ζωσμένη με αλυσίδες, θα αναλογιστούν άλλη μια φορά τα ποτάμια το αίμα που χύθηκε για έννοιες όπως ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα και θα βρουν χειροπιαστό κίνητρο. Θα στοχαστούν επίσης ότι αν από αμέλεια, ολιγωρία ή εξαπάτηση επέτρεψαν τη υποδούλωση τη δική τους, αλλά και της επόμενης και μεθεπόμενης γενιάς, έχουν σα μόνο χρέος ν’ αρχίσουν κάποια στιγμή τον αγώνα για την απελευθέρωση τους.
Γιατί δυστυχώς σε όποια εξουσία και αν στρέψουμε τη κεφαλή μας ανακαλύπτουμε σπαχήδες και πουθενά το μαρμαρωμένο βασιλιά για να κουβαλήσει αδιαμαρτύρητα τις ευθύνες μας και πάνω του να αποθέσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας την ελπίδα για πραγματικά ανθρώπινα δικαιώματα και την απαντοχή της λευτεριάς.
Ο λαός μας υπόκωφα και σχεδόν ανεκδήλωτα έχει αφήσει ήδη την αφετηρία πίσω του και απ’ όσα λέγονται στις διαπροσωπικές σχέσεις φαίνεται ότι ο κύβος έχει ριχτεί και προχωράμε το δύσκολο και ανηφορικό δρόμο της ανατροπής. Στο τέρμα του είναι βέβαιο ότι δε μας περιμένει ούτε ο θρίαμβος της κορυφής, ούτε ο επί γης παράδεισος. Μας αρκεί όμως να φτάσουμε μέχρι το βυζαντινό μονοδένδρι, εκεί όπου θα καταφύγουν κυνηγημένοι οι τωρινοί δυνάστες μας. Και μη γελιέστε κι’ αυτό μηλιά θα το λένε και θα έχει το ίδιο χρώμα με εκείνο των μικρασιάτικων θρύλων που μακάρι να έχει βαφτεί όχι από αίμα αγωνιστών, αλλά από ανθρωπιστική ιδεολογία. Θα είναι μια μηλιά ΚΟΚΚΙΝΗ.
