Φιάσκο η δήθεν διαπραγμάτευση με την Τρόικα, επικίνδυνη ένταση στα Ελληνοτουρκικά.
Σε ναρκοθετημένο έδαφος βαδίζει η κυβέρνηση Τσίπρα, καθώς το επόμενο δεκαπενθήμερο διαγράφονται κρίσιμες εξελίξεις, τόσο στο μέτωπο της υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης με την τρόικα, όσο και στις ελληνοτουρκικέςσχέσεις.
Η Γερμανία διέψευσε σήμερα ότι επρόκειτο να πραγματοποιηθεί μίνι Eurogroup την Παρασκευή, όπου θα συζητούνταν τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το ελληνικό χρέος και θα έκλεινε η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα. Σόιμπλε και ΔΝΤ μένουν σταθεροί στη γραμμή που λέει ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν προέρχεται από την εξοντωτική λιτότητα και τη μνημονιακή της αφαίμαξη, αλλά είναι κατά βάση πρόβλημα ανταγωνιστικότητας, που σημαίνει ότι μισθοί, συντάξεις και εργασιακές σχέσεις πρέπει να ισοπεδωθούν ακόμη περισσότερο ώστε η χώρα να γίνει πιο ελκυστική για τους διεθνείς επενδυτές. Μια κανιβαλική οικονομική φιλοσοφία, που αν ήταν αληθινή, θα έπρεπε οι πιο πετυχημένες χώρες να ήταν το Μπαγκλαντές και η Βουλγαρία.
Λίγες μόνο ημέρες μετά τις αυταπάτες που σκόρπισε η κυβέρνηση για την επίσκεψη Ομπάμα, το απολύτως εξαρτώμενο από τις ΗΠΑ (της μόνης χώρας που έχει δικαίωμα βέτο στις αποφάσεις του) ΔΝΤ βάζει το μαχαίρι στο λαιμό της κυβέρνησης, αξιώνοντας μέτρα τύπου Πινοτσέτ στο εργασιακό(αύξηση του μηνιαίου ορίου απολύσεων από 5% σε 10%, ταφόπλακα στις συλλογικές συμβάσεις και τη διαιτησία, ακόμη κατώτερο και… υποκατώτερο, για τη νεολαία, μισθό, αποχαλίνωση της ελαστικής απασχόλησης). Όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση θα συρθεί να υπογράψει τα κυριότερα από τα μέτρα που της υπαγορεύουν, επιδιώκοντας πάσει θυσία συμφωνία στο Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου, έναντι κάποιου φύλλου συκής για το χρέος.
Το τραγικό είναι ότι η κυβέρνηση τα δίνει όλα στους τροϊκανούς, πιστή στο δόγμα της ότι δεν υπάρχει ζωή για την Ελλάδα εκτός ΕΕ, τη στιγμή που η ίδια η ΕΕ βυθίζεται σε υπαρξιακή κρίση και μπορεί κάλλιστα να αποδιαρθρωθεί, ανεξάρτητα από την ανίσχυρη βούληση της Αθήνας. Μια μέρα πριν το Eurorgoup της 5ης Δεκεμβρίου, η Ιταλία θα έχει πραγματοποιήσει δημοψήφισμα που δεν αποκλείεται να σημάνει το πολιτικό τέλος του Ρέντζι και την πτώση της κυβέρνησής του. Οι δυνάμεις που επιδιώκουν, από πολύ διαφορετικές σκοπιές, την έξοδο της Ιταλίας από την ευρωζώνη, από τη Λέγκα του Βορρά και τον Μπερλουσκόνι μέχρι τον Μπέπε Γκρίλο και τμήματα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, απηχούν μια διευρυνόμενη πλειονότητα του κοινωνικού σώματος– συμπεριλαμβανομένων ισχυρών τμημάτων της βιομηχανικής, αστικής τάξης. Ενδεχόμενη ρήξη της Ιταλίας με την ευρωζώνη θα αποτελούσε την πένθιμη καμπάνα για το ευρώ και το δεύτερο, πολύ μεγάλο πλήγμα εναντίον της ίδιας της ΕΕ μετά το Brexit.
Την ίδια στιγμή, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις περιδινίζονται σε επικίνδυνα κενά αέρος, όπως διαμηνύει η (προσωρινή ή όχι, μένει να αποδειχθεί) κατάρρευση των συνομιλιών Αναστασιάδη– Ακιντζί στο Μον Πελερέν για το Κυπριακό και η επάνοδος του Ερντογάν στην αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης. Ασφαλώς, οι κύριοι λόγοι που ωθούν τον Ερντογάν σε απρόβλεπτη συμπεριφορά (τις προάλλες απειλούσε ότι θα σταματήσει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ΕΕ και θα ζητήσει την ένταξη της Τουρκίας στο… ρωσοκινεζικό Σύμφωνο της Σαγκάης) και σε πιθανούς τυχοδιωκτισμούςοφείλονται σε παράγοντες έξω από τον έλεγχο της Ελλάδας: το επωαζόμενο ξαναμοίρασμα της Μέσης Ανατολής από τις μεγάλες δυνάμεις, το Κουρδικό, το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου και η έξαρση της αντιισλαμικής ψύχωσης στη Δύση είναι οι κυριότεροι από αυτούς.
Ωστόσο και η ανομολόγητη, πλην σαφής επιδίωξη της κυβέρνησης Τσίπρα– Καμμένου να διεκδικήσουν για την “σταθερή και αξιόπιστη” Ελλάδα το ρόλο του βασικού ΝΑΤΟϊκού προγεφυρώματος στην περιοχή, απέναντι στην “ασταθή και απρόβλεπτη” Τουρκία εντείνει τη νευρικότητα της Άγκυρας και τις τυχοδιωκτικές παρορμήσεις της ηγεσίας της. ΄Όπως και στην περίπτωση της διαπραγμάτευσης με την τρόικα, έτσι και στα εξωτερικά θέματα, η δουλική νομιμοφροσύνη της κυβέρνησης απέναντι στον αμερικανικό παράγοντα δεν της εξασφαλίζει το παραμικρό χειροπιαστό αντάλλαγμα, όπως δείχνει η εκκωφαντική σιωπή της Ουάσιγκτον για τις προκλητικές δηλώσεις Ερντογάν και η πίεση που ασκεί σε Αθήνα και Λευκωσία για μια “λύση” του Κυπριακού στο διχοτομικό πνεύμα του σχεδίου Ανάν.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι κυβέρνηση Τσίπρα θα αντέξει στο κοινωνικό σοκ και το πολιτικό κόστοςπου θα φέρει το επαχθές κλείσιμο της αξιολόγησης, αλλά και στην ταυτόχρονη πίεση που δέχεται στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο εγκλωβισμός της Ελλάδας στο πλαίσιο της ευρωζώνης και του ΝΑΤΟ προμηνύει νέα κοινωνικά και εθνικά δεινά, κάτι που καθιστά επείγουσα την έξοδο από αυτό το πνιγηρό περιβάλλον.
ΑΡΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ
ΔΗΛΩΣΗ ΠΑΝΑΓ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΟΥ Π.Σ. ΤΗΣ ΛΑ.Ε.
ΩΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΒΟΜΒΑ ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΟ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΚΑΙ ΑΠΟΙΚΙΑ
Οι δηλώσεις του Ταγίπ Ερντογάν με τις οποίες ανοίγει θέμα επανεξέτασης της Συνθήκης της Λωζάνηςαποτελούν ωρολογιακή βόμβα μεγατόνων για την περιοχή μας και ειδικότερα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ενώ εκ των πραγμάτων δυναμιτίζουν τις προσπάθειες για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού.
Η μνημονιακή και υποτελής Ελλάδα των Τσίπρα, Μητσοτάκη και των δορυφόρων τους δεν αντιμετωπίζει μόνο μια οικονομική και κοινωνική καταστροφή αλλά περιβάλλεται όλο και περισσότερο από εθνικούςκινδύνους, οι οποίοι γίνονται όλο και πιο απειλητικοί.
Η κυβέρνηση και η μνημονιακή πολιτική τάξη, προσκολλημένες τυφλά στα παρωχημένα και καταρρέοντα δόγματα της Γερμανικής ΕΕ, του Ατλαντισμού και της νεοφιλελεύθερης “παγκοσμιοποίησης”, έχουν οδηγήσει τη χώρα από το κακό στο χειρότερο και την υπονομεύουν πολιτικά, εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά.
Κυβέρνηση και μνημονιακή πολιτική τάξη δεν μπορούν και δεν θέλουν να αντιληφθούν τις ανατροπές που συντελούνται στην περιοχή μας, την Ευρώπη και τον κόσμο και την απόλυτη ανάγκη νέων εθνικών και οικονομικών προσανατολισμών, μακριά από την Ελλάδα ευρωατλαντικό προτεκτοράτο και αποικία.
Σήμερα, όσο ποτέ η Ελλάδα, προσηλωμένη απολύτως στις διεθνείς συνθήκες και το διεθνές δίκαιο, οφείλει να επιδείξει τη μέγιστη δυνατή αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση της εδαφικής της ακεραιότητας και των νομίμων δικαιωμάτων και συμφερόντων της, αναπτύσσοντας τολμηρά ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες για μια νέα πολυδιάστατη πολιτική εξωτερικών συμμαχιών και συνεργασιών και διεθνών οικονομικών σχέσεων.
Όσον αφορά το Κυπριακό πρόβλημα είναι αδιανόητο να επιχειρείται μια, δήθεν, επίλυση του με την επαναφορά, σε εκείνη ή την άλλη παραλλαγή, του σχεδίου Ανάν, το οποίο απέρριψαν πανηγυρικά με δημοψήφισμα οι ελληνοκύπριοι.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να συναινέσει σε μια συγκεκαλυμμένη διχοτόμηση της Κύπρου, στο όνομα της αποφυγής, τάχα, νομιμοποίησης των “τετελεσμένων”.
Για το Γραφείο Τύπου
23/11/2016