Ο Αρειος Πάγος, το Ελεγκτικό Συνέδριο, το Συμβούλιο της Επικρατείας έχουν γίνει της πλάκας. Οι αποφάσεις τους δεν εφαρμόζονται, περιπίπτουν σε ανυποληψία. Για παράδειγμα η αντισυνταγματικότητα της μείωσης των συντάξεων – μα δεν τις μειώνουμε, λέει ο Κατρούγκαλος, τις επανυπολογίζουμε! Ο Καραγκιόζης στο τετράγωνο.
Ο εξευτελισμός της, δε, από την κυβέρνηση Τσίπρα είναι τέτοιος, ώστε το τέταρτο Μνημόνιο να απαιτεί την… ανικανότητα της Δικαιοσύνης να ανατρέπει μνημονιακές διατάξεις (διαταγές). Απαιτεί δηλαδή η Τετραρχία των Δυναστών-Δανειστών να δέσει η ελληνική κυβέρνηση (των τοποτηρητών) πισθάγκωνα τη Δικαιοσύνη, ώστε να μην μπορεί να ελέγχει τη συνταγματικότητα των νόμων. Κι αυτό με… κοινοβουλευτική ρύθμιση!!!
ΩΕξευτελισμός δίχως τέλος – διότι, άλλωστε, ποια συνταγματικότητα των νόμων; Το Σύνταγμα τελεί υπό το κατοχικό καθεστώς των Μνημονίων.
Υπό το ίδιο καθεστώς τελεί και η Βουλή. Καλείται κάθε λίγο και λιγάκι να ψηφίζει νόμους υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης – να γίνεται δηλαδή ο φερετζές μιας αδίστακτης οικονομικής δικτατορίας.
Τούτων και άλλων τέτοιων πολλών ένεκεν, ο εκφυλισμός του πολιτεύματος βαθαίνει (και μάλιστα χωρίς να μας κάνει εντύπωση). Για παράδειγμα, ο υπουργός Δικαιοσύνης (και όχι ο φυσικός τους δικαστής) θα μπορεί να αποφασίσει αν οι πράξεις ενός τραπεζικού στελέχους είναι παράνομες ή ακόμη-ακόμη αν, καίτοι παράνομες, θα έχουν το ακαταδίωκτο! Πρωτοφανή πράγματα! Που αν τα έκανε η Δεξιά, η Αριστερά (που τώρα γονάτισε) τότε θα ξήλωνε τα πεζοδρόμια.
Και κατά τούτο έχει δίκιο ο κ. Σόιμπλε όταν διαπιστώνει ότι «η Ελλάδα έχει προχωρήσει σε δομικές αλλαγές». Πράγματι, η διαδικασία της κατασκευής του Προτεκτοράτου ολοκληρώνεται. Μια νέα χώρα αναδύεται. Που αντιμετωπίζει τους συνταξιούχους ως μέλλοντες νεκρούς (και γρήγορα, να τελειώνουμε), τους απασχολήσιμους ως αναλώσιμους, που αδιαφορεί για τη μετανάστευση των νέων, που χρειάζεται τις στρατιές των ανέργων – μια χώρα φθηνή και φθηνιάρα
με έναν πολιτισμό μεταξύ documenta και Survivor.
Τίποτα από την παθολογία που μας οδήγησε ως εδώ (διαπλοκή, πελατειακό κράτος, φοροδιαφυγή, διαφθορά) δεν άλλαξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Τίποτα από την εξάρτηση της χώρας από την Ξενοκρατία δεν θεράπευσε. Αντιθέτως, βούτηξε ακόμα ποιο βαθιά στα θολά νερά της εσωτερικής κακοδαιμονίας και της υποτέλειας στους κατά καιρούς «προστάτες», ενδυναμώνοντας έτσι τον εκφυλισμό του πολιτεύματος. Αυτή η διαδικασία
παράγει έναν πολιτικό κατιμά, ο οποίος με τη σειρά του ενδυναμώνει αυτόν τον πολιτειακό εκφυλισμό. Πρωτόγνωρα φαινόμενα υπογραμμίζουν αυτό το γεγονός: υπουργοί διαψεύδουν ή υπερακοντίζουν με ψέματα τα ψέματα του πρωθυπουργού, υπουργοί διαψεύδονται από non paper που εκδίδουν οι… ίδιοι, παράνομες τροπολογίες και πονηροί νόμοι, ρουσφέτια, και γενικώς
βράζει παντού ένα αλαλούμ όλο και πιο παράλογο, όλο και πιο ανήθικο, αλλά και απολύτως αναπόφευκτο. Διότι όταν κυβερνάς προσπαθώντας να κρύψεις όσα έχεις συμφωνήσει, όταν οι αντιπερισπασμοί είναι το πρώτο σου μέλημα, όταν η επικοινωνιακή διαχείριση ακυρώνει κάθε επικοινωνία με την κοινωνία, το αλαλούμ
είναι αναπόφευκτο. Και μάλιστα φαίνεται λογικό σε όσους βουλιάζουν μέσα του, με αποτέλεσμα να εξαγγέλλει ο Τσίπρας… δομικές αλλαγές για την παιδεία, με τον κ. Γαβρόγλου αμ’ έπος να δηλώνει ότι δεν ξέρει ακόμα πότε και πώς θα τις πραγματοποιήσει. Και στο μεταξύ
η νέα χώρα -οικονομική ζώνη και προτεκτοράτο– διαμορφώνεται. Το προλεταριάτο υποπρολεταριοποιείται και πάει για γεμιστά στη Θεανώ. Τα μικρομάγαζα αφανίζονται χάριν των μονοπωλίων, το ίδιο και οι μικροεπιχειρηματίες, καθώς και οι αυτοαπασχολούμενοι. Η μεσαία τάξη χάνεται, οι μικροαστοί αποδεκατίζονται, οι αγρότες μεταναστεύουν, τα ιδιωτικά χρέη διογκώνονται (με τον ίδιο τερατώδη τρόπο που διογκώνεται και το δημόσιο χρέος). Ο πλούτος που παράγει η κοινωνία εκποιείται, υποδομές και πόροι (καθώς και μελλοντικοί πόροι) παραχωρούνται – μια νέα χώρα
γεννιέται, μια Ρώμη της Συβούρας (της σαβούρας), ενώ αντιθέτως στην άλλη πλευρά του λόφου, μία άλλη Ρώμη, η Ρώμη του Καπιτωλίνου, εδραιώνεται. Η νέα διαπλοκή, οι νέοι κρατικοδίαιτοι, η νέα (και παλιά) πλουτοκρατία με τους Συριζαίους απόκοντα -γλίτσες- να την υπηρετούν. Κύριε Κόμοδε κι αφέντη μου, πόσο επίδομα αναπήρου θα φάτε σήμερα; πόση απ’ τη σύνταξη της
χήρας θέλετε για να βγάλετε νέα εφημερίδα, νέο κανάλι, νέο λοφίο στο στέμμα σας; Κύριε Καλιγούλα μου, πόσους κομμένους μισθούς θέλετε, πόση πείνα παιδιών χρειάζεσθε για να κρατήσω κι εγώ ο φτωχός την καρεκλίτσα μου λίγους μήνες ακόμα; Τι νέα μέτρα ακόμα χρειάζεται η άμετρη βουλιμία σας;
Αυτήν την Ελλάδα κατασκευάζουν στο πλαίσιο μιας Ενωσης που σε αυτά τα κράτη-ζώνες, που σε αυτά τα προτεκτοράτα-ζωτικούς χώρους βλέπει το μέλλον των ανθρώπων – ακριβώς όσον το έβλεπε και στον Μεσοπόλεμο.
Μια παράσταση που θα κρατήσει έως τον επόμενο πόλεμο. Εκλέγεται, για παράδειγμα, Πρόεδρος της Γαλλίας ο κ. Μακρόν (έστω ο μικρός Μακρόν, ο Μακρόν λε Πιπίν) και πριν αλέκτορα φωνήσαι, βγαίνει ο κ. Γιούνκερ και του λέει τι να κάνει(!), ο κ. Μοσκοβισί(!), ο κ. Σόιμπλε(!) κι όποιος άλλος έβλεπε φως κι ανέβαινε.
Σε αυτήν την Ενωση δεν υπάρχει μέλλον για τους λαούς, υπάρχει μόνον για τις Τυραννίδες, είτε τις διοικεί ο Πιπίνος ο Μακρόν, είτε η φαιά Λεπέν Πανούκλα. Οπως υπάρχει μέλλον και για τα προτεκτοράτα. Καθ’ ότι, όπως είπε ο ευρυμαθέστατος Πρωθυπουργός μας, «μας έβαλαν το δάκτυλο στη σκανδάλη»(!!!)…
Καλό Σαββατοκύριακο να ’χετε! μη σας στενοχωρώ άλλο, άλλωστε όσα γράφονται σήμερα εδώ, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ακόμα… συνωμοσία του Τύπου εναντίον της πρώτη φορά Αριστεράς που έφερε πρώτη φορά Μνημόνιο
και απάντησε έτσι, κι αυτή με τη σειρά της, στο παλαίμαχο ερώτημα: «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;». Ο Καρανίκας.
Και ο κ. Σόιμπλε…
