Η διένεξη ΕΕ-Τουρκίας, το δημοψήφισμα και η Αριστερά

Χωρίς να έχου­με καμιά αμ­φι­βο­λία για το κα­θε­στώς Ερ­ντο­γάν (βλ. πα­ρα­κά­τω), η πρό­σφα­τη αντι­πα­ρά­θε­ση με τις κε­ντρο­ευ­ρω­παϊ­κές χώρες, και κύρια με την Ολ­λαν­δία, ανέ­δει­ξε για άλλη μια φορά το μέ­γε­θος της ευ­ρω­παϊ­κής υπο­κρι­σί­ας, τον βα­θύ­τα­τα αντι­δη­μο­κρα­τι­κό και ρα­τσι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα των «ιερών» του ευ­ρω­παϊ­κού κε­κτη­μέ­νου.
Πρώτη η Γερ­μα­νία της Μέρ­κελ απα­γό­ρευ­σε στον ίδιο τον Ερ­ντο­γάν να πάει εκεί και να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει συ­γκέ­ντρω­ση. Αντί­στοι­χες απει­λές εκτό­ξευ­σαν η Αυ­στρία και η Δανία. Όμως η ολ­λαν­δι­κή κυ­βέρ­νη­ση έκανε δύο βή­μα­τα πα­ρα­πέ­ρα: Κα­ταρ­χήν δεν επέ­τρε­ψε να προ­σγειω­θεί το αε­ρο­σκά­φος, που με­τέ­φε­ρε τον Τούρ­κο υπουρ­γό Εξω­τε­ρι­κών Μ. Τσα­βού­σο­γλου. Η τουρ­κι­κή κυ­βέρ­νη­ση προ­σπά­θη­σε τότε να στεί­λει ως ομι­λή­τρια στην προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νη συ­γκέ­ντρω­ση του Ρό­τερ­νταμ την υπουρ­γό Οι­κο­γε­νεια­κών Υπο­θέ­σε­ων και Κοι­νω­νι­κής Πο­λι­τι­κής, Φατμά Καγιά, η οποία βρι­σκό­ταν στη Γερ­μα­νία και ξε­κί­νη­σε να πάει οδι­κώς στην Ολ­λαν­δία. Εκεί, λίγα μέτρα μα­κριά από το τουρ­κι­κό προ­ξε­νείο, αντι­με­τώ­πι­σε τις ει­δι­κές ομά­δες της αστυ­νο­μί­ας, οι οποί­ες στα­μά­τη­σαν το αυ­το­κί­νη­τό της, «ξε­χνώ­ντας» κάθε ίχνος όχι μόνο ευ­ρω­παϊ­κού αλλά και διε­θνούς δι­πλω­μα­τι­κού τακτ. Πιο σο­κα­ρι­στι­κή όμως από αυτές τις ενέρ­γειες, υπήρ­ξε η εξαι­ρε­τι­κά βίαιη κα­τα­στο­λή της συ­γκέ­ντρω­σης δια­μαρ­τυ­ρί­ας των Τούρ­κων οπα­δών του Ερ­ντο­γάν από την ολ­λαν­δι­κή αστυ­νο­μία, η οποία επι­στρά­τευ­σε και σκυ­λιά (για να προ­κα­λέ­σει ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο το πλή­θος αφού στον μου­σουλ­μα­νι­κό κόσμο κάτι τέ­τοιο απο­τε­λεί ιδιαί­τε­ρη προ­σβο­λή).
Μετά τον Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο το χτύ­πη­μα συ­γκέ­ντρω­σης στη βάση της εθνι­κής κα­τα­γω­γής είναι κάτι εξαι­ρε­τι­κά σπά­νιο για τη Δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη. Ακόμη πιο σπά­νιο –για την ακρί­βεια πρω­το­φα­νές, όπως τό­νι­ζε και ο δη­μο­σιο­γρά­φος του RTL, Φριτ Βέ­στερ– είναι η απα­γό­ρευ­ση προ­σγεί­ω­σης αε­ρο­πλά­νου (ή της έλευ­σης αυ­το­κι­νή­του) με υπουρ­γό συμ­μά­χου, στο πλαί­σιο του ΝΑΤΟ, χώρας.
Είναι σαφές σε όλους ότι, ενό­ψει εκλο­γών, ο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος δε­ξιός πρω­θυ­πουρ­γός Ρούτε έπαι­ξε με ευ­ρω­παϊ­κή κυ­νι­κό­τη­τα το χαρτί του αντι­ι­σλα­μι­σμού για να τρα­βή­ξει ψη­φο­φό­ρους από τον ακρο­δε­ξιό Βίλ­ντερς. Ο Ρούτε και το κόμμα του, χωρίς να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν αυτές ακρι­βώς τις εκ­φρά­σεις, ου­σια­στι­κά είπαν στους ψη­φο­φό­ρους: Τα δη­μο­κρα­τι­κά ιδα­νι­κά μας δεν είναι τα­μπού, μπο­ρού­με να τα ξε­φορ­τω­θού­με ανά πάσα στιγ­μή. Μπο­ρού­με και εμείς οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ροι να σερ­βί­ρου­με μπό­λι­κο ρα­τσι­σμό. Γι’ αυτό μην ψω­νί­σε­τε από τον αντι-Ευ­ρω­παίο Βίλ­ντερς, ελάτε να ψω­νί­σε­τε από εμάς!
Έτσι ο Βίλ­ντερς δεν χρειά­στη­κε να κερ­δί­σει τις εκλο­γές. Στην πε­ρί­πτω­ση της Τουρ­κί­ας, η Ολ­λαν­δία έδρα­σε ακρι­βώς σαν να είχε ανα­λά­βει αυτός την κυ­βέρ­νη­ση. Απλώς τη δου­λειά την έκανε ο ακραί­ος δε­ξιός Ρούτε.
Σε κοινή τους ανα­κοί­νω­ση το τουρ­κι­κό και το ολ­λαν­δι­κό τμήμα της 4ης Διε­θνούς ανα­φέ­ρουν με­τα­ξύ άλλων μια άλλη πτυχή αυτής της υπο­κρι­σί­ας: «Η ολ­λαν­δι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεν έχει πρό­βλη­μα να συμ­μα­χεί με μια κα­τα­πιε­στι­κή, ρα­τσι­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση, όπως αυτή του Νε­τα­νιά­χου στο Ισ­ρα­ήλ. Αλλά στην πε­ρί­πτω­ση της Τουρ­κί­ας πα­ρι­στά­νει ξαφ­νι­κά ότι ανη­συ­χεί βαθιά για τη δη­μο­κρα­τία. Αν πραγ­μα­τι­κά η ολ­λαν­δι­κή κυ­βέρ­νη­ση ανη­συ­χού­σε για τα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα στην Τουρ­κία, μπο­ρού­σε να το δεί­ξει υπο­στη­ρί­ζο­ντας την τουρ­κι­κή δη­μο­κρα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση και το δι­καί­ω­μα των Κούρ­δων στην αυ­το­διά­θε­ση. Αλλά, όπως βλέ­που­με και με το προ­σφυ­γι­κό, οι κυ­ρί­αρ­χες δυ­νά­μεις και στις δύο χώρες μπο­ρούν να συ­νερ­γά­ζο­νται αρ­μο­νι­κά προ­κει­μέ­νου να κα­τα­πιέ­ζουν τα δι­καιώ­μα­τα των προ­σφύ­γων και να ενι­σχύ­ουν την Ευ­ρώ­πη-φρού­ριο».
Επι­χει­ρή­μα­τα
Τα ευ­ρω­παϊ­κά επι­χει­ρή­μα­τα για τις απα­γο­ρεύ­σεις των φι­λο-ερ­ντο­γα­νι­κών συ­γκε­ντρώ­σε­ων επι­κε­ντρώ­νο­νταν στο πόσο αντι­δη­μο­κρα­τι­κό είναι το κα­θε­στώς Ερ­ντο­γάν, στις μα­ζι­κές φυ­λα­κί­σεις πο­λι­τι­κών αντι­πά­λων κ.λπ. Ωστό­σο η αντί­δρα­ση των κυ­βερ­νή­σε­ων της ΕΕ (επει­δή ακρι­βώς τα πραγ­μα­τι­κά της κί­νη­τρα δεν ήταν η υπε­ρά­σπι­ση της δη­μο­κρα­τί­ας στην Τουρ­κία) έδωσε την κα­λύ­τε­ρη βο­ή­θεια στον Ερ­ντο­γάν και το κόμμα του. Του έδω­σαν τη δυ­να­τό­τη­τα να απευ­θυν­θεί στους οπα­δούς του, κου­νώ­ντας το δά­κτυ­λο στους Ευ­ρω­παί­ους και μι­λώ­ντας για να­ζι­σμό. Ο αντι­δη­μο­κρα­τι­κός και ρα­τσι­στι­κός τρό­πος αντι­με­τώ­πι­σης των υπουρ­γών του, αλλά και των Τούρ­κων με­τα­να­στών (ενός από τα πιο κα­τα­πιε­σμέ­να τμή­μα­τα της ευ­ρω­παϊ­κής ερ­γα­τι­κής τάξης) από τους Ευ­ρω­παί­ους ηγέ­τες ου­σια­στι­κά ελά­φρυ­νε τη θέση του Ερ­ντο­γάν απέ­να­ντι στον τουρ­κι­κό λαό, αφού μπο­ρού­σε πια να λέει πως και οι Ευ­ρω­παί­οι «τα ίδια κά­νουν». «Από αυτή την άποψη», γρά­φει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά το αγ­γλι­κό πε­ριο­δι­κό «New Statesman», «η πα­ρε­μπό­δι­ση της συ­γκέ­ντρω­σης στο Ρό­τερ­νταμ θα απο­τε­λέ­σει πικρό πο­τή­ρι για εκεί­νους τους Τούρ­κους που αντι­πα­θούν, ή ακόμη μι­σούν, τον Ερ­ντο­γάν, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο απ’ ό,τι ο κάθε εθνι­κι­στής της Δυ­τι­κής Ευ­ρώ­πης θα μπο­ρέ­σει ποτέ να κα­τα­λά­βει».
Το τε­λι­κό επι­χεί­ρη­μα κατά των συ­γκε­ντρώ­σε­ων υπήρ­ξε και το χει­ρό­τε­ρο απ’ όλα: κίν­δυ­νος δια­σά­λευ­σης της δη­μό­σιας τάξης, δηλ. το επι­χεί­ρη­μα που χρη­σι­μο­ποιεί ο ίδιος ο Ερ­ντο­γάν και οι προ­κά­το­χοί του για να απα­γο­ρεύ­ουν τις πο­λι­τι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις στην Τουρ­κία!
Κα­θρέ­φτης
Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, η δη­μο­κρα­τι­κή Ευ­ρώ­πη, που δήθεν αντι­στέ­κε­ται στον αντι­δη­μο­κρά­τη Ερ­ντο­γάν, μάλ­λον θα πρέ­πει να κοι­τά­ξει στον κα­θρέ­φτη και να δει πού έχει κα­τρα­κυ­λή­σει στην προ­σπά­θεια να υπη­ρε­τή­σει τη λι­τό­τη­τα, εντός ή εκτός ευρώ:
Στην Ελ­λά­δα, το Σύ­νταγ­μα έχει γίνει κου­ρε­λό­χαρ­το εδώ και χρό­νια, ενώ έχει πα­ρα­βια­στεί κα­τά­φω­ρα και η θέ­λη­ση του λαού στο πρό­σφα­το δη­μο­ψή­φι­σμα. Στη Γαλ­λία, με πρό­σχη­μα την τρο­μο­κρα­τία, έχει επι­βλη­θεί εδώ και χρό­νια κα­τά­στα­ση εκτά­κτου ανά­γκης που απα­γο­ρεύ­ει τις δια­δη­λώ­σεις, πε­ρι­στέλ­λει άλλα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα κ.λπ. Στην Ισπα­νία κυ­βερ­νά μια μειο­ψη­φία της Βου­λής και ακρι­βώς αυτή η κυ­βέρ­νη­ση μειο­ψη­φί­ας πα­ρέ­πεμ­ψε σε δίκη τον νό­μι­μο κυ­βερ­νή­τη της Κα­τα­λο­νί­ας, επει­δή αυτός ορ­γά­νω­σε το δη­μο­ψή­φι­σμα για την ανε­ξαρ­τη­σία της πε­ριο­χής. Στη Μ. Βρε­τα­νία κυ­βερ­νά μια μη εκλεγ­μέ­νη πρω­θυ­πουρ­γός, με μη εκλεγ­μέ­νη κυ­βέρ­νη­ση. Στην Ιτα­λία κυ­βερ­νά ένας δεύ­τε­ρος κατά σειρά μη εκλεγ­μέ­νος πρω­θυ­πουρ­γός, με μη εκλεγ­μέ­νη κυ­βέρ­νη­ση. Στο Βέλ­γιο, όπου βρί­σκε­ται η έδρα της ΕΕ, υπάρ­χει εκλεγ­μέ­νη κυ­βέρ­νη­ση: κυ­βερ­νούν οι ακρο­δε­ξιοί εθνι­κι­στές του N-VA!
Και δεν χρειά­ζε­ται να ανα­φερ­θού­με καν στα «δη­μο­κρα­τι­κά» επι­τεύγ­μα­τα των ανα­το­λι­κών χωρών της ΕΕ, όπου ακόμη και η λέξη «κο­μου­νι­σμός» είναι πα­ρά­νο­μη (βλ. Πο­λω­νία, Ουγ­γα­ρία). Είναι τέ­τοια η αντι­δη­μο­κρα­τι­κή κα­τρα­κύ­λα των χωρών της Ευ­ρώ­πης, ώστε, με­τα­ξύ των υπο­λοί­πων, η Γερ­μα­νία της Μέρ­κελ και του Σόι­μπλε να φα­ντά­ζει σαν όαση τυ­πι­κής αστι­κής δη­μο­κρα­τί­ας!
Αυτή είναι εν ολί­γοις η Ευ­ρώ­πη που κα­ταγ­γέλ­λει τον Ερ­ντο­γάν για έλ­λει­ψη δη­μο­κρα­τί­ας…

Δη­μο­ψή­φι­σμα: Οι στό­χοι και οι δυ­σκο­λί­ες του Ερ­ντο­γάν

Η έντα­ση με­τα­ξύ ηγε­τών κρα­τών-με­λών της ΕΕ και της τουρ­κι­κής κυ­βέρ­νη­σης, πέρα από μνη­μείο ρα­τσι­σμού και υπο­κρι­σί­ας εκ μέ­ρους της ΕΕ (βλ. δίπλα), απο­τε­λεί και θε­με­λιώ­δες τμήμα της προ­ε­κλο­γι­κής κα­μπά­νιας του Ταγίπ Ερ­ντο­γάν ενό­ψει του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος στις 16 Απρί­λη.
Στην προ­τει­νό­με­νη ανα­θε­ώ­ρη­ση του τουρ­κι­κού συ­ντάγ­μα­τος υπάρ­χουν μια σειρά με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, οι οποί­ες όμως κα­τα­τί­θε­νται ως ενιαίο «πα­κέ­το» και οδη­γούν στη με­τα­τρο­πή του τουρ­κι­κού πο­λι­τεύ­μα­τος σε ένα αυ­ταρ­χι­κό προ­ε­δρο­κε­ντρι­κό κα­θε­στώς, που θα συ­γκε­ντρώ­νει με­γά­λες εξου­σί­ες στα χέρια του Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας.
Δεν πρό­κει­ται (κυ­ρί­ως) για μια «υπέρ­με­τρη προ­σω­πι­κή φι­λο­δο­ξία» του Ταγίπ Ερ­ντο­γάν, αλλά για την κο­ρύ­φω­ση των προ­σπα­θειών του τμή­μα­τος της τουρ­κι­κής αστι­κής τάξης που εκ­φρά­ζε­ται από το ΑΚΡ να εδραιώ­σει την ηγε­μο­νία του στο τουρ­κι­κό κρά­τος και στο πο­λι­τι­κό πεδίο.
Αυτή η προ­σπά­θεια είναι σε εξέ­λι­ξη εδώ και χρό­νια, κλι­μα­κώ­θη­κε τα τε­λευ­ταία χρό­νια καθώς το τουρ­κι­κό κρά­τος βρέ­θη­κε αντι­μέ­τω­πο με πολ­λα­πλές κρί­σεις (οι­κο­νο­μι­κή κρίση, εν­δο-κρα­τι­κός «εμ­φύ­λιος», ανα­ζω­πύ­ρω­ση της αντί­στα­σης από τα κάτω, ανα­ζω­πύ­ρω­ση κουρ­δι­κού ζη­τή­μα­τος) και έφτα­σε σε ση­μείο πα­ρο­ξυ­σμού μετά την εκ­δή­λω­ση της από­πει­ρας πρα­ξι­κο­πή­μα­τος, με το ΑΚΡ να λει­τουρ­γεί πλέον ως «πο­λιορ­κη­μέ­νο φρού­ριο».
Καθώς η εποχή του άτυ­που «κοι­νω­νι­κού συμ­βο­λαί­ου» (εντυ­πω­σια­κή οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη, εκτε­τα­μέ­να δί­κτυα «φι­λαν­θρω­πί­ας», μέτρα εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού, υπό­σχε­ση ει­ρη­νι­κής-πο­λι­τι­κής λύσης του κουρ­δι­κού) που δη­μιούρ­γη­σε τους όρους της εκλο­γι­κής ηγε­μο­νί­ας του ΑΚΡ στο πα­ρελ­θόν, έφτα­σε στο τέλος της, η ηγε­σία Ερ­ντο­γάν στρά­φη­κε σε μια πο­λι­τι­κή πυγ­μής, που συ­νο­δευό­ταν από τη διαρ­κή επί­κλη­ση σε (υπαρ­κτές κι ανύ­παρ­κτες) απει­λές και συ­νω­μο­σί­ες από «εχθρούς της Τουρ­κί­ας», οι οποί­ες για να αντι­με­τω­πι­στούν χρειά­ζο­νται συ­σπεί­ρω­ση γύρω από έναν «ισχυ­ρό ηγέτη» κι ενί­σχυ­ση των εξου­σιών του.
Στην αφή­γη­ση του κα­θε­στώ­τος, όλα -το Ισλα­μι­κό Κρά­τος, οι Κούρ­δοι, οι γκιου­λε­νι­κοί, το βαθύ κε­μα­λι­κό κρά­τος, οι αρι­στε­ροί, οι αλε­βί­τες- δια­πλέ­κο­νται σε μια ατέρ­μο­νη συ­νω­μο­σιο­λο­γία που στο­χεύ­ει να συ­σπει­ρώ­σει τη βάση του ΑΚΡ ενά­ντια σε κάθε πο­λι­τι­κό αντί­πα­λο. Αλλά η πραγ­μα­τι­κή φύση κά­ποιων από αυτές τις απει­λές και κά­ποιων από αυτές τις συ­νω­μο­σί­ες (δί­κτυο Γκιου­λέν) λει­τούρ­γη­σαν ως «δώρο» στον Ερ­ντο­γάν, ο οποί­ος το αξιο­ποί­η­σε. Η τε­λευ­ταία εκλο­γι­κή του επι­τυ­χία (που αντέ­στρε­ψε μέσα σε λί­γους μήνες το προη­γού­με­νο αρ­νη­τι­κό του εκλο­γι­κό ρεκόρ) έγινε εφι­κτή με την κλι­μά­κω­ση του πο­λέ­μου στις κουρ­δι­κές πε­ριο­χές. Οι εκ­κα­θα­ρί­σεις στον κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό βρί­σκουν τη «νο­μι­μο­ποί­η­σή» τους λόγω της έκτα­σης των ρα­διουρ­γιών του Γκιου­λέν και -προ­φα­νώς- μετά το απο­τυ­χη­μέ­νο πρα­ξι­κό­πη­μα.
Η εκ­δή­λω­ση του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος, ο φι­λο­δυ­τι­κός του χα­ρα­κτή­ρας και η επα­κό­λου­θη έντα­ση στις σχέ­σεις με τη Δύση, προ­σέ­θε­σε στην προ­πα­γάν­δα του κα­θε­στώ­τος Ερ­ντο­γάν μια ακόμα διά­στα­ση: αυτήν της «ανε­ξάρ­τη­της» και «δυ­να­μι­κής» Τουρ­κί­ας που δέ­χε­ται ασφυ­κτι­κές πιέ­σεις και απει­λές από τις «ιμπε­ρια­λι­στι­κές», «ρα­τσι­στι­κές», «ισλα­μο­φο­βι­κές» κυ­βερ­νή­σεις της Δύσης.
Σε αυτά πο­ντά­ρει ο Τούρ­κος ηγέ­της για να μπο­ρέ­σει να πε­τύ­χει μια με­γά­λη πο­λι­τι­κή νίκη στις 16 Απρί­λη. Με όλους τους πα­ρά­γο­ντες κρί­σης και αστά­θειας που πε­ρι­γρά­ψα­με πα­ρα­πά­νω να πα­ρα­μέ­νουν «ανοι­χτοί», αυτή η μάχη έχει εξε­λι­χτεί σε «μη­τέ­ρα των μαχών», σε «μάχη ζωής ή θα­νά­του» για την ηγε­σία του ΑΚΡ.
Το πιο εν­δια­φέ­ρον στοι­χείο είναι πως στη συ­γκε­κρι­μέ­νη μάχη, αυτή η τα­κτι­κή του ΑΚΡ δεν δεί­χνει μέχρι τώρα να απο­δί­δει. Δη­μο­σκο­πι­κά το «Ναι» με το «Όχι» δί­νουν μάχη στή­θος με στή­θος, με ένα ση­μα­ντι­κό τμήμα του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος να δη­λώ­νει ανα­πο­φά­σι­στο. Και αυτό παρά τις συν­θή­κες ηγε­μο­νί­ας Ερ­ντο­γάν, που είχαν δια­μορ­φω­θεί τους μήνες μετά το πρα­ξι­κό­πη­μα, παρά την κυ­ριαρ­χία της προ­πα­γάν­δας του «Ναι» μετά το κύμα εκ­κα­θα­ρί­σε­ων σε πα­νε­πι­στή­μια, ΜΜΕ κ.λπ., παρά τις σκλη­ρές επι­θέ­σεις που δέ­χο­νται οι προ­πα­γαν­δι­στές του «Όχι».
Για να πε­ρά­σει κοι­νο­βου­λευ­τι­κά η πρό­τα­ση της ανα­θε­ώ­ρη­σης, το κόμμα του Ερ­ντο­γάν προ­χώ­ρη­σε σε έναν «γάμο συμ­φέ­ρο­ντος» με την εθνι­κι­στι­κή ακρο­δε­ξιά, με «συ­γκολ­λη­τι­κή ουσία» τον πό­λε­μο ενά­ντια στους Κούρ­δους. Όμως αυτός ο «γάμος» δεν δεί­χνει να πεί­θει από­λυ­τα την κοι­νω­νι­κή βάση της ακρο­δε­ξιάς και δη­μο­σκο­πι­κά βγά­ζει μια ση­μα­ντι­κή πλειο­ψη­φία υπέρ του «Όχι». Η προ­σπά­θεια του Ερ­ντο­γάν να προ­σε­ται­ρι­στεί αυτό το κοινό, μόνο αρ­νη­τι­κά νέα μπο­ρεί να ση­μαί­νει για τη ζο­φε­ρή κα­τά­στα­ση στις κουρ­δι­κές πε­ριο­χές.
Αλλά και ένα ση­μα­ντι­κό τμήμα της βάσης του ΑΚΡ δεν δεί­χνει να πεί­θε­ται ότι η απά­ντη­ση στην κρίση είναι να γίνει ο Ερ­ντο­γάν πα­ντο­δύ­να­μος. Αυτό το ζή­τη­μα έχουν ανα­δεί­ξει και Τούρ­κοι σύ­ντρο­φοι που δί­νουν τη μάχη του «Όχι» (την ανά­γκη να «σπά­σουν» τμή­μα­τα της βάσης του ΑΚΡ από την επιρ­ροή του Ερ­ντο­γάν), για να μπο­ρέ­σει να είναι νι­κη­φό­ρα. Αυτό το ζή­τη­μα ήταν πά­ντο­τε -και πα­ρα­μέ­νει- κε­ντρι­κό στην προ­σπά­θεια να οι­κο­δο­μη­θεί αρι­στε­ρή, τα­ξι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση στην Τουρ­κία.
Γι’ αυτό και έχουν όλη μας την αλ­λη­λεγ­γύη οι σύ­ντρο­φοι της τουρ­κι­κής Αρι­στε­ράς που δί­νουν μια υπερ-ηρω­ι­κή μάχη υπέρ του «Όχι» (στην πε­ρί­πτω­ση του HDP, του μα­ζι­κό­τε­ρου φορέα της τουρ­κι­κής Αρι­στε­ράς σε συν­θή­κες σκλη­ρών διώ­ξε­ων). Γιατί εί­μα­στε με το δικό τους «όχι», τα­ξι­κό και δη­μο­κρα­τι­κό, που δεν θα εγκλω­βί­ζε­ται στο δί­πο­λο-πα­γί­δα «κο­σμι­κός κε­μα­λι­σμός ενα­ντί­ον πο­λι­τι­κού Ισλάμ».

Η στάση της Αρι­στε­ράς

Τα ελ­λη­νι­κά ΜΜΕ έσπευ­σαν εξαρ­χής να πά­ρουν ανοι­χτά θέση στη δια­μά­χη ΕΕ-Τουρ­κί­ας, κα­ταγ­γέλ­λο­ντας τις «προ­κλή­σεις» κι «επι­θέ­σεις» του Ερ­ντο­γάν απέ­να­ντι στην Ευ­ρώ­πη και βγά­ζο­ντας «λάδι» την ΕΕ και τις ευ­ρω­παϊ­κές κυ­βερ­νή­σεις.
Είναι μια εξαι­ρε­τι­κή βο­λι­κή κό­ντρα για την κυ­ρί­αρ­χη ιδε­ο­λο­γία στην Ελ­λά­δα: Επι­τρέ­πει στον αντι­τουρ­κι­κό εθνι­κι­σμό να συ­να­ντη­θεί με τη ρα­τσι­στι­κή και ισλα­μο­φο­βι­κή πτυχή του «ευ­ρω­παϊ­σμού» και του «ανή­κο­μεν εις την Δύσην».
Είναι επί­σης απο­λύ­τως ανα­με­νό­με­νο από τον αστι­κό κόσμο να σπεύ­σει να πάρει ανοι­χτά θέση στη δια­μά­χη: η ελ­λη­νι­κή εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή κι­νεί­ται με βάση ακρι­βώς ένα σχε­δια­σμό που υπο­λο­γί­ζει πως μπο­ρεί διεκ­δι­κή­σει πε­ρισ­σό­τε­ρα στο πλαί­σιο του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σμού, υπο­λο­γί­ζο­ντας στις «πλά­τες» της Δύσης σε μια συ­γκυ­ρία που η Τουρ­κία «μπαί­νει στη γωνία» – και μά­λι­στα όχι μόνο στο πλαί­σιο της ΕΕ, αλλά και του ΝΑΤΟ.
Από τη σκο­πιά της Αρι­στε­ράς, ωστό­σο η ιε­ράρ­χη­ση θα πρέ­πει να είναι τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κή. Τις μέρες της έντα­σης, ήταν εξαι­ρε­τι­κά κα­λο­δε­χού­με­να νέα οι κοι­νές ανα­κοι­νώ­σεις που έβγα­λαν το ΚΚ Τουρ­κί­ας με το Νέο ΚΚ Ολ­λαν­δί­ας, και τα τμή­μα­τα της 4ης Διε­θνούς σε Τουρ­κία και Ολ­λαν­δία, επι­χει­ρώ­ντας να δια­μορ­φώ­σουν κοι­νές απα­ντή­σεις και να επι­κοι­νω­νή­σουν θέ­σεις αντι­ρα­τσι­σμού, διε­θνι­σμού και δη­μο­κρα­τί­ας και στις δυο πλευ­ρές.
Αυτή η προ­σέγ­γι­ση, είναι ένας «οδη­γός» που οφεί­λου­με να πά­ρου­με σο­βα­ρά υπόψη στη χά­ρα­ξη «γραμ­μής» και πο­λι­τι­κής. Είναι μια προ­σέγ­γι­ση που έχει ως προ­ϋ­πό­θε­ση την προ­θυ­μία και το θάρ­ρος η κάθε πλευ­ρά να ξε­κι­νά από την επί­θε­ση στη «δική της» κυ­ρί­αρ­χη τάξη. Στα καθ’ ημάς, εν προ­κει­μέ­νω αυτό αφορά και την ΕΕ, αλλά και τον ελ­λη­νι­κό εθνι­κι­σμό.
Πόσο μάλ­λον όταν είναι πα­ρα­πά­νω από εμ­φα­νές ότι στις «προ­κλή­σεις» και τις «επι­θέ­σεις» πρω­το­στα­τούν οι ευ­ρω­παϊ­κές κυ­βερ­νή­σεις, για λό­γους που δεν έχουν καμιά σχέση με την υπε­ρά­σπι­ση της δη­μο­κρα­τί­ας στην Τουρ­κία. Αυτό το κα­τά­λα­βε και η κε­μα­λι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση, που εν μέσω σκλη­ρής δια­πά­λης με τον Ερ­ντο­γάν, του έδωσε «πο­λι­τι­κή κά­λυ­ψη» στα αντί­με­τρα κατά της Ολ­λαν­δί­ας μετά τις απί­θα­νες προ­σβο­λές της ολ­λαν­δι­κής κυ­βέρ­νη­σης. Το κα­τά­λα­βαν και σύ­ντρο­φοι του HDP, που δια­φώ­νη­σαν με τις απα­γο­ρεύ­σεις σε Γερ­μα­νία-Ολ­λαν­δία, επι­ση­μαί­νο­ντας και ότι δεν γί­νο­νται από μια κά­ποια «αλ­λη­λεγ­γύη» των ευ­ρω­παϊ­κών κυ­βερ­νή­σε­ων προς τους κα­τα­πιε­σμέ­νους στην Τουρ­κία και ότι κα­τα­λή­γουν να συ­σπει­ρώ­νουν τους Τούρ­κους (ιδιαί­τε­ρα της δια­σπο­ράς) στο πλευ­ρό της κυ­βέρ­νη­σης.
Στην από δω πλευ­ρά του Αι­γαί­ου, πρέ­πει να είναι επί­σης κα­θα­ρά τα πα­ρα­πά­νω. Ότι εκτός από την απει­λή του αυ­ταρ­χι­σμού στην Τουρ­κία, υπάρ­χει «έξω­θεν» επι­θε­τι­κό­τη­τα, ο ρα­τσι­σμός, η ισλα­μο­φο­βία, που δεν έχουν καμιά σχέση με τις ανη­συ­χί­ες του δικού μας κό­σμου. Ότι η ύπαρ­ξη των πα­ρα­πά­νω, διαιω­νί­ζει το δι­χα­σμό με τα αδέλ­φια μας στην άλλη πλευ­ρά του Αι­γαί­ου. Ότι έχου­με να ξε­κι­νή­σου­με κα­ταγ­γέλ­λο­ντας όλα τα πα­ρα­πά­νω εδώ για να μπο­ρέ­σουν να «ακου­στούν» οι θέ­σεις μας και απέ­να­ντι.
Για να είναι δια­κρι­τή η ενα­ντί­ω­σή μας στον Ερ­ντο­γάν «από τα αρι­στε­ρά» κι όχι σε ταύ­τι­ση με την αστι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα. Για να μας ακού­σουν οι Τούρ­κοι ερ­γά­τες ως φωνή συ­ντρό­φων στην κοινή πάλη ενά­ντια στις αστι­κές τά­ξεις και στις δυο πλευ­ρές του Αι­γαί­ου, κι όχι ως «ηχώ» του ευ­ρω­παϊ­κού ιμπε­ρια­λι­σμού ή του ελ­λη­νι­κού εθνι­κι­σμού.
*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά που κυ­κλο­φο­ρεί
Σκί­τσο του Πέ­τρου Ζε­ρβού