Από τα μέσα τις δεκαετίας οι κυβερνήσεις ξεκίνησαν σταδιακά τις αποκρατικοποιήσεις των ΔΕΚΟ μέσα από τη διαδικασία των μετοχοποιήσεων όπως ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΠΑΠ κ.ά. σε μια ιδιωτική στρατηγική λειτουργία. Αυτή η στρατηγική είχε προφανή στόχο την απελευθέρωση των αντίστοιχων αγορών που έλεγχε μονοπωλιακά το δημόσιο, με τελική κατάληξη την πλήρη ιδιωτικοποίηση. Έτσι, η σταδιακή μεταβίβαση της ιδιοκτησίας, που αποτελεί και το κυρίαρχο χαρακτηριστικό σε κάθε είδος παραγωγικής μονάδας, δεν μπορούσε παρά να επιφέρει τη σημερινή πλέον διαδικασία της τελικής απεμπλοκής του κράτους από την κοινωφελή παραγωγική δραστηριότητα.
Οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν ευκαιρία να εισρεύσει ρευστό στα ταμεία του δημοσίου, δίνοντας έτσι όχι λύση αλλά στιγμιαίες ανάσες στα οικονομικά προβλήματα που συνθλίβονται από την έλλειψη ρευστότητας. Με αυτό τον τρόπο, η ελληνική κοινωνία δεν αποφεύγει νέα μέτρα λιτότητας και συνεχίζονται οι περικοπές δημοσίων δαπανών, αφού τα χρήματα που εισπράττουμε από τις ιδιωτικοποιήσεις εξυπηρετούν μέρος του δημόσιου χρέους.
Οι ιδιωτικοποιήσεις θα είναι αποτελεσματικές λειτουργικά όταν κάνουν νέες επενδύσεις, αναπτύσσουν μεγαλύτερη παραγωγικότητα, περισσότερες θέσεις εργασίας. Έτσι η οικονομία μπορεί να μπει σε ένα αναπτυξιακό δρόμο.
Η δημοσιονομική τόνωση από τις ιδιωτικοποιήσεις είναι κάτι το λογικό με την πρώτη ματιά, χωρίς να υπολογίσει κάποιος ορισμένες άλλες παραμέτρους, όπως τι έσοδα έχει το δημόσιο από τα κέρδη αυτών των επιχειρήσεων; Αν το ποσό που πωλείται μια δημόσια επιχείρηση είναι τόσο ικανοποιητική που θα δημιουργήσει ή θα διατήρηση τους εργαζόμενους, θα αυξήσει τα έσοδα υπέρ του δημοσίου; Ή θα ζημιωθεί όπως με την FRAPORT ή την ΤΡΙΑΝΟΣΕ; Έγινε κάποια μελέτη αν συμφέρει να παραμείνει στο δημόσιο και να αναβαθμιστεί η παραγωγικότητας; Η ελεύθερη ιδιωτικοποίηση μπορεί να θεωρηθεί δημοσιονομική τόνωση; Κάθε άλλο.
Εκποιώντας ένα περιουσιακό στοιχείο που παράγει σταθερές ροές εσόδων για το Δημόσιο ετησίως, όταν ιδιωτικοποιείται μια υγιής επιχείρηση στρατηγικής σημασίας τότε απεμπολείται η δυνατότητα του δημόσιου να εισπράττει ένα σταθερό ποσό με αντάλλαγμα ένα εφάπαξ. Αυτό σημαίνει σοβαρή δημοσιονομική επιβάρυνση για τις κοινωνικές παροχές του κράτους.
Από τις ενεργειακές επιχειρήσεις στις αρχές τις κρίσης το δημόσιο είχε έσοδα από τη ΔΕΗ 93,7 εκατομμύρια ευρώ, από τα Ελληνικά Πετρέλαια 32,5 εκατομμύρια ευρώ και από τη ΔΕΠΑ 12,6 εκατομμύρια ευρώ. Οι επιχειρήσεις αυτές είναι πρώτες στη λίστα του ΤΑΙΠΕΔ και του Υπερταμείου γιατί είναι οι κερδοφόρες επιχειρήσεις της χώρας είναι το φιλέτο για τους δανειστές εταίρους μας.
Με αυτά τα δεδομένα και τις διεθνείς εμπειρίες και τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής αγοράς ενεργείας, η διάδοχη κατάσταση μιας ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ θα οδηγήσει νομοτελειακά στη διαμόρφωση μονοπωλιακών συνθηκών. Θα υπάρξουν δυο, το πολύ τρία ιδιωτικά μονοπώλια ίσως και πολυεθνικά ή μικτά με Έλληνες και ξένους επιχειρηματίες, θα ελέγχουν ένα τομέα στρατηγικής σημασίας και κρίσιμο για την οικονομική βιομηχανική – βιοτεχνική ανάπτυξη της χώρας μας.
Αν παραδοθεί ο χειρισμός των ενεργειακών επιχειρήσεων σε μη ελεγχόμενα ιδιωτικά μονοπώλια, τότε πράγματι, η Ελλάδα κινδυνεύει να περιέλθει σε καθεστώς προτεκτοράτου.
Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ ή και των άλλων ενεργειακών επιχειρήσεων δεν συνιστά μια θετική για τη χώρας μας «μεταρρύθμιση» και η πραγματοποίησή της δεν είναι συμφέρουσα και εφόσον αναδειχτούν οι αρνητικές της επιπτώσεις στην περαιτέρω πορεία της χώρας θα είναι δύσκολο να επιστρέψει στο κράτος.
Για το λόγο αυτό, όσοι μπορούν να εκφέρουν άποψη πρέπει να τη διατυπώσουν προκειμένου να αναπτυχθεί ένας σοβαρός και χρήσιμος διάλογος, με όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς αλλά και συνεργασία με όλα τα δημοκρατικού τόξου κοινοβουλευτικά και μη κόμματα που γνωρίζουν πολύ καλά τα θέματα, πριν ληφθούν οι οριστικές αποφάσεις και όχι εκ των υστέρων, και κάτω από τις απαιτήσεις των δανειστών μας.
