Εκ της διευθύνσεως.
10 Ιούνη και ανοίγω το χαζοκούτι για συντροφιά, τα μάτια μου πέφτουν σε ένα ντοκιμαντέρ για τις μαυροφορεμένες γυναίκες του Διστόμου.
Αγέρωχες. Περήφανες. Βράχοι.
Θεέ μου πόσο λίγοι είμαστε! Πως καταντήσαμε! Πως αφήσαμε να πάνε χαμένοι οι αγώνες των πατεράδων και των παππούδων μας; Το αίμα τους σφράγισε την ήττα του ναζισμού.
Τώρα πια φοβόμαστε να μην ξεμείνουμε από χαρτί υγείας και υπογράφουμε σαν ιδανικοί αυτόχειρες την θανατική μας καταδίκη.
Δειλοί και ανεπαρκείς. Ανάξιοι!
Το Ράιχ συνεχίζει το έργο του με επιτυχία…
Θα συνεχίσουμε να είμαστε σκλάβοι ή θα ελευθερώσουμε ξανά τη πατρίδα μας; Οι νεκροί μας είναι οδηγοί και η θυσία τους φωτεινό παράδειγμα.
Οι πολεμικές αποζημιώσεις για τα θύματα της Γερμανικής θηριωδίας και η αποπληρωμή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για να τιμήσουμε την μνήμη των νεκρών μας. Το βλέμμα αυτών των γυναικών θα μας ακολουθεί μέχρι την τελική τους δικαίωση.
