Η ήττα του κυβερνητικού δίδυμου Μέρκελ-Σουλτς είναι το δεύτερο ισχυρό χτύπημα στην ελίτ που κυβερνάει τον Δυτικό Κόσμο, μετά την πανωλεθρία της Χίλαρυ Κλίντον, εκλεκτής του Συστήματος, από τον Τραμπ. Η ήττα είναι τριπλή: Ηττήθηκαν οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης ελίτ στις δυο πιο ανεπτυγμένες και ισχυρές χώρες του Δυτικού Κόσμου, ΗΠΑ- Γερμανία. Δέχθηκαν πλήγμα η Παγκοσμιοποίηση και ο Νεοφιλελευθερισμός. Τρίτο και χειρότερο είναι η αδυναμία των ηγετών τους(Ομπάμα, Κλίντον, Μέρκελ και Σουλτς) να διακρίνουν τα σημάδια της επερχόμενης ήττας. Τέτοια είναι η τύφλωση ώστε ο Ομπάμα στο αποχαιρετιστήριο ταξίδι του στην Ευρώπη ανάθεσε στη Μέρκελ την ηγεσία του Δυτικού Κόσμου, ανυποψίαστος ότι το βασίλειο ήταν ήδη σάπιο. Τυφλωμένοι από αλαζονεία οι Άρχοντες θεωρούν τις χώρες και τα Κράτη ως φέουδα που μπορούν να κληροδοτήσουν σε επιλεγμένους διαδόχους και όχι Δημοκρατίες με καθοριστική τη λαϊκή ψήφο. Αυτές οι ελίτ προκαλούν συνεχείς πολέμους με ακατανόμαστες δικαιολογίες, ύβρεις στη νοημοσύνη, χωρίς καν να εξασφαλίζουν ένα στοιχειώδες επίπεδο ζωής, όπως επί αποικιοκρατίας. Οι ελίτ της Δύσης δεν μπορούν πια να ληστεύουν τον «τρίτο Κόσμο» και βάζουν χέρι στα κοινωνικά τους στηρίγματα, στη μεσαία τάξη των Μητροπόλεων του Συστήματος. Το ίδιο λάθος έχουν διαπράξει οι κατέχοντες ξανά και ξανά στο παρελθόν, πχ στη Ρώμη και στο Βυζάντιο, πάντα με καταστροφική κατάληξη. Τώρα οι χώρες της Δύσης, το ΝΑΤΟ, προετοιμάζονται εντατικά για αναμέτρηση με τη Ρωσία επικαλούμενες επιθετικούς σχεδιασμούς της Μόσχας, τόσο πραγματικούς όσο ήταν τα «όπλα μαζικής καταστροφής» του Σαντάμ. Να θυμηθούμε ότι αυτά τα ανύπαρκτα όπλα τα «ανακάλυψε» ο Μπλερ, γκουρού τότε της ευρωπαϊκής Αριστεράς(!). Αυτή την Αριστερά εκπροσώπησε στην Ελλάδα ο Σημίτης (σήμα κατατεθέν τα Ίμια και το Χρηματιστήριο) και ο πιο πιστός θαυμαστής τότε, ο Κύρκος, και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα ο γγ του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ εντέλει τις χώρες-μέλη να εξοπλιστούν και να ενισχύσουν τα γεφύρια ώστε να μπορούν, σημειώνει, να σηκώσουν το βάρος των τανκς για μια ταχεία προέλαση προς τις βαλτικές χώρες(πηγή le saker francophone).
Από τον Ψυχρό Πόλεμο έχουμε περάσει σε πλήρη προετοιμασία μιας θερμής σύγκρουσης, απότοκο της ολοσχερούς, ως φαίνεται, ήττας των ΗΠΑ στην πιο κρίσιμη περιοχή του Κόσμου αυτή τη στιγμή: Στη Μέση Ανατολή, με επίκεντρο τη Συρία και επίμαχο ζήτημα το πετρέλαιο/ αέριο, το οξυγόνο της Οικονομίας. Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση διεθνώς ότι οι πρόσφατες συλλήψεις στη Σ. Αραβία μεγιστάνων της Παγκόσμιας Οικονομίας από τον Μωχάμετ Σαλμάν, πρίγκηπα-διάδοχο του βασιλείου, έγιναν με στόχο να αποκτηθούν Κεφάλαια για τη χρηματοδότηση συμμαχιών και για την πολεμική προετοιμασία. Η Ρωσία επιταχύνει αντίστοιχα τις πολεμικές της προετοιμασίες. Η Τουρκία, ενόσω οι ΗΠΑ δεν παρέχουν απόλυτες και πειστικές εγγυήσεις για το Κουρδικό και τα σύνορά της, θα τείνει να μετατρέψει το φλερτ με τη Μόσχα σε γάμο, έστω με συνοικέσιο.
Με τη Γερμανία σε κρίση το οικοδόμημα της ΕΕ τρίζει. Η παράταση ακυβερνησίας ευνοεί ανταρσίες και αποσκιρτήσεις. Όσο είχαν προβλήματα οι «υπήκοοι» της Γερμανίας- Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία ακόμα και η Γαλλία- οι ελίτ ένιωθαν ασφαλείς. Τώρα τρέχουν. Τα οξυμένα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που ανέδειξαν τον Τραμπ, οδήγησαν στην ήττα πρώτα τη Χίλαρυ και μετά τη Μέρκελ και τον Σουλτς.
Ερώτηση: Γιατί ο Σουλτς είπε αρχικά όχι στην επανάληψη του Μεγάλου Συνασπισμού; Επειδή η λαϊκή δυσαρέσκεια δεν έπρεπε να απορροφηθεί από το υποτίθεται ακροδεξιό AfD, αλλά ούτε από τους Πράσινους ή τους Φιλελεύθερους προορισμένους μόνο για υποπόδια του Συστήματος.
Οι κρατούντες διαπίστωσαν ότι οι καθιερωμένες κατηγορίες που εξαπολύει το Σύστημα, «είσαι ακροδεξιός, είσαι λαϊκιστής» δεν έπιασαν τόπο. Η Μέρκελ, η «πιο ισχυρή γυναίκα της χρονιάς» κατά τα ΜΜΕ, ήταν πρόθυμη να ηγηθεί ενός μικρού Συνασπισμού που της εξασφαλίζει την αρχηγική της θέση. Ξεροκεφαλιές και εγωισμοί οδηγούν, όμως, στην επανάληψη του Μεγάλου Συνασπισμού. Οι Σοσιαλιστές θα έχουν πάντα τον ίδιο ρόλο απορρόφησης της λαϊκής δυσαρέσκειας αλλά εντός της κυβέρνησης. Γι’ αυτό θα απαιτήσουν φιλολαϊκά μέτρα. Το ρόλο του «κακού» θα τον επωμιστεί υποχρεωτικά η Μέρκελ. Αριστερό πρόσημο, δεξιά πολιτική έγραφα σε περασμένο άρθρο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά γιατί ο κόσμος που δεν έχαψε τις κατηγορίες πχ προς το AfD θα καταπιεί αμάσητους τέτοιους ελιγμούς; Ο Σόϊμπλε θα μείνει για να κρατάει τα μπόσικα, όπως λέμε. Τον Σόϊμπλε εμείς και η άλλη Ευρώπη θα τον βρίσκουμε μπροστά μας. Η λαϊκή πίεση, χαμηλής έντασης, οδηγεί σε προσωρινές υποχωρήσεις.
Η μόνη εύκολη νίκη του Συστήματος ήταν στη Γαλλία με τον Μακρόν, άνθρωπο του Ρότσιλντ. Μικρή νίκη. Η Γαλλία είναι ανεπιστρεπτί δεύτερης τάξης Δύναμη. Η Γερμανία δεν θα υποχωρήσει στη «νέα πολιτική» του Μακρόν για (σχεδόν) ισότιμη διαχείριση μιας ΕΕ χωρίς το Λονδίνο. Το Παρίσι για να μην είναι υποτελές στο Βερολίνο ή θα αναζητήσει στήριγμα στις ΗΠΑ του Τραμπ ή θα κάνει άνοιγμα στη Μόσχα, κάπως σαν τον Ερντογάν. Όπερ άτοπον.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται συμπαίκτης του Σουλτς, παρηγοριά στους αδύναμους τύπου «να σε κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω λάδι»: Ο ψηφοφόρος εισπράττει επίδομα ενόψει εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει ψήφους και μετά, το 2019, θα έρθει η λυπητερή με όσα ήδη έχουμε υπογράψει. Σχέδια επί χάρτου. Με τις υγείες μας.
