Μισό αιώνα μετά το Μάη του ‘68
Το γεγονός ότι τα ΜΜΕ μας μιλάνε για τη Γαλλία μόνον όταν πρόκειται να εκθειάσουν τον πρόεδρό της και τους πυραύλους -ή τις φρεγάτες- του δεν σημαίνει και ότι δεν συμβαίνει στη χώρα του το παραμικρό άξιο λόγου. Συμβαίνει μάλιστα το διαμετρικά αντίθετο. Εδώ και βδομάδες, αυτή η μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα σαρώνεται από ένα συνεχώς ογκούμενο απεργιακό κύμα που συνδυαζόμενο με την εμφάνιση ενός όλο και πιο διευρυνόμενου ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος, δείχνει να τερματίζει 15 χρόνια αδυναμίας της γαλλικής κοινωνίας να αντισταθεί στο νεοφιλελευθερισμό.
Όμως, δεν πρόκειται μόνο για αυτό. Επειδή ο κ. Μακρόν έχει βάλει τον πήχη των φιλοδοξιών του πάρα πολύ ψηλά και επειδή έχει επιλέξει -κατά το πρότυπο της Θάτσερ- να κάνει τα πάντα για να συντρίψει κάθε κοινωνική αντίσταση (1) για τις επόμενες αρκετές δεκαετίες, το αμέσως προσεχές μέλλον είναι ανοικτό σε κάθε πρόβλεψη: Τα πάντα είναι πιθανά και δυνατά, το χειρότερο αλλά και το καλύτερο τόσο για τον κ. Μακρόν και τους δικούς του όσο και για τους μισθωτούς, τη νεολαία και τους λοιπούς καταφρονεμένους της Γαλλίας που προσβλέπουν σε ένα Μάη του 2018 αντάξιο εκείνου που συγκλόνισε πριν από μισό αιώνα ολάκερο τον κόσμο!…
Έχοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων, ο Μακρόν άνοιξε τις εχθροπραξίες χτυπώντας -για το παράδειγμα- το παραδοσιακό προπύργιο των εργατικών αντιστάσεων, τους σιδηροδρομικούς. Η (αντι)μεταρρύθμισή του που προετοιμάζει το έδαφος για την ιδιωτικοποίηση των γαλλικών σιδηροδρόμων μέσα από τη μετατροπή τους σε ανώνυμη εταιρία που ανοίγεται στον ανταγωνισμό και λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, συνοδεύτηκε από μέτρα που ισοπεδώνουν τις όποιες κατακτήσεις των σιδηροδρομικών, που καταγγέλλονται από κυβέρνηση και γαλλικά ΜΜΕ ως… ”προνομιούχοι” άλλων υπολείμματα ιστορικά ξεπερασμένων εποχών.
Η αντίδραση όλων των συνδικάτων του κλάδου, ακόμα και των πιο “κίτρινων”, ήταν η αναμενόμενη: Απεργία δυο ημερών την κάθε εβδομάδα από τις αρχές Απριλίου μέχρι τα μέσα Ιουνίου, με αίτημα την πλήρη απόσυρση της (αντι)μεταρρύθμισης. Τα απεργιακά διήμερα μπαίνουν ήδη στην τέταρτη εβδομάδα τους με αμείωτη τη (μεγάλη) συμμετοχή των εργαζομένων, που ακινητοποιούν κατά μέσο όρο ένα στα τέσσερα ή ένα στα πέντε τρένα, γεγονός που προκαλεί μεγάλη αναστάτωση στην οικονομία της χώρας και ταλαιπωρία στα εκατομμύρια των καθημερινών επιβατών τους που στοιβάζονται στις λίγες αμαξοστοιχίες που κυκλοφορούν.
Ωστόσο, μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο φανερό ότι μόνοι τους οι σιδηροδρομικοί δεν θα μπορέσουν να κάνουν τον Μακρόν να υποχωρήσει, καθώς μάλιστα αυτός και η κυβέρνησή του εμφανίζονται εντελώς άτεγκτοι επιδιώκοντας την παράδοση άνευ όρων όλων των μισθωτών του κλάδου, ακόμα και των παραδοσιακά “μετριοπαθών” στελεχών του! Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι μόλις προχτές, το σύνολο των συνδικάτων των σιδηροδρομικών αποφάσισε να διακόψει τις (παντελώς άγονες) “διαπραγματεύσεις” με την αρμόδια υπουργό, καταγγέλλοντας μάλιστα ότι εξαπατήθηκαν επί ένα μήνα από μια κυβέρνηση που δεν επιδιώκει παρά να τους συντρίψει μια για πάντα! Άμεση συνέπεια όλων αυτών είναι ότι μεταξύ των απεργών κερδίζει τώρα έδαφος η πρόταση για συνεχή απεργία διαρκείας μέχρι την τελική νίκη, και μερικά απεργιακά προπύργια ειδικά στους μεγάλους σιδηροδρομικούς σταθμούς του Παρισιού αρχίζουν ήδη να την υιοθετούν με μεγάλη πλειοψηφία στις καθημερινές γενικές συνελεύσεις των απεργών…
Όμως, οι σιδηροδρομικοί δεν είναι μόνοι τους. Η λαϊκή οργή αν και κατακερματισμένη είναι πολύ μεγάλη με αποτέλεσμα βδομάδα με βδομάδα να πληθαίνουν οι απεργίες στο δημόσιο (ηλεκτρισμός, φυσικό αέριο, Air France, νοσοκομεία,…) αλλά και στον ιδιωτικό τομέα (σούπερ μάρκετ Καρφούρ, αεροναυπηγική,…). Το γαλλικό κατεστημένο ανησυχεί και το παραδέχεται δημόσια αλλά τίποτα δεν το φοβίζει περισσότερο από την προοπτική μιας νεολαιίστικης έκρηξης, ειδικά στα πανεπιστήμια, που θα λειτουργούσε σαν πυροκροτητής μιας γενικευμένης κοινωνικής ανάφλεξης. Και ομολογουμένως αυτός ο φόβος του, που τον συμμερίζεται απόλυτα ο ίδιος ο κ. Μακρόν, είναι μάλλον δικαιολογημένος καθώς το φοιτητικό κίνημα έχει ήδη εισβάλει στο προσκήνιο αντιστεκόμενο στη δεύτερη μεγάλη τωρινή (αντι)μεταρρύθμιση του Γάλλου προέδρου, εκείνη που φιλοδοξεί να επιβάλει στην εκπαίδευση την πιο ταξική επιλογή, αποκλείοντας ουσιαστικά από τα πανεπιστήμια τα παιδιά των «κατώτερων κοινωνικών τάξεων».
Τώρα λοιπόν που πληθαίνουν οι καταλήψεις σχολών και η συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις χιλιάδων κινητοποιημένων φοιτητών αρχίζει σε αρκετές περιπτώσεις να θυμίζει άλλες (μακρινές) εποχές, ο Μακρόν και η κυβέρνησή του αντιδρούν ακριβώς όπως ο… στρατηγός Ντε Γκωλ πριν από μισό αιώνα: Πρώτα καταγγέλλουν την «δράκα των επαγγελματιών ταραξιών» που μπλοκάρουν τις σχολές και μετά στέλνουν τα ΜΑΤ να τις «απελευθερώσουν»! Και όταν δεν το κάνουν τα ΜΑΤ, το κάνουν τα ακροδεξιά κομάντος (που έχουν αναλάβει δράση), με τη συμμετοχή ακόμα και… μασκοφόρων καθηγητών όπως συνέβη στη Νομική σχολή του Μονπελιέ όπου ήταν ο ίδιος ο πρύτανης που ήταν επικεφαλής των κουκουλοφόρων τραμπούκων που χτυπούσαν με σιδερόβεργες και καδρόνια τους καταληψίες φοιτητές μέσα στο πανεπιστημιακό αμφιθέατρο!
Νάμαστε λοιπόν στο μεγάλο, το πιο κεντρικό ζήτημα που απασχολεί κατά απόλυτη προτεραιότητα τους πάντες, από τον Μακρόν και τα ΜΜΕ μέχρι τους απεργούς και τους φοιτητές. Και αυτό είναι η σύγκλιση (convergence) των αγώνων, των απεργιών και των κάθε λογής κινητοποιήσεων που αναπτύσσονται αυτό τον καιρό σε όλη τη Γαλλία! Η κυβέρνηση, ο Μακρόν, τα μεγάλα ΜΜΕ και το γαλλικό κατεστημένο κάνουν ήδη και θα συνεχίσουν να κάνουν τα πάντα για να αποφευχθεί αυτή η «σύγκλιση». Και κατά κοινή ομολογία, δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα στη διάθεσή τους προκειμένου να προλάβουν αυτή τη «σύγκλιση» που θα μπορούσε να έχει καταστροφικές συνέπειες τόσο για τους ίδιους, όσο και για τους εταίρους τους ανά την Ευρώπη…
Ωστόσο, δεν είναι σίγουροι για την επιτυχία των προσπαθειών τους και αυτό κάνει πολλούς από τους «έγκυρους αναλυτές» στα ΜΜΕ, μερικά Think Tanks του γαλλικού κατεστημένου, ή ακόμα και βουλευτές του κυβερνητικού στρατοπέδου να μην κρύβουν το φόβο τους μήπως και η «αδιαλλαξία» του αλαζόνα και φανφαρόνου Μακρόν (2) αντί για καλό, οδηγήσει τελικά στη μεγάλη κοινωνική έκρηξη που τόσο απεύχονται. Και πράγματι, ακριβώς επειδή τα πάντα είναι πια δυνατά, κανείς δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να διακινδυνεύσει κάποια πρόβλεψη για την τελική έκβαση της κρίσης καθώς τα πάντα κρέμονται από μια κλωστή και θα αρκούσε ένα «αναπάντεχο» γεγονός για να πυροδοτήσει μια πολύ μεγάλη κοινωνική έκρηξη. Και αυτό την ώρα που σε αντίθεση με ό,τι είχε συμβεί πριν από μισό αιώνα κατά τον Μάη του ’68, τώρα οι μεν φοιτητές μετέχουν και παίρνουν το λόγο στις γενικές συνελεύσεις των απεργών σιδηροδρομικών, οι δε σιδηροδρομικοί και λοιποί απεργοί εργάτες μετέχουν και παίρνουν το λόγο στις συνελεύσεις των φοιτητών στα υπό κατάληψη γαλλικά πανεπιστήμια…
Φυσικά, τελικό συμπέρασμα δεν υπάρχει πέρα από τη διαπίστωση ότι η συνέχεια των γαλλικών κοινωνικών και άλλων εξελίξεων θα είναι σίγουρα ιδιαίτερα συναρπαστική. Προφανώς λοιπόν και θα επανέλθουμε…
Σημειώσεις
1. Η επίδειξη πυγμής του Μακρόν άρχισε πριν δυο βδομάδες με την επίθεση 2.500 πάνοπλων ΜΑΤ (!) κατά των εναλλακτικών αγροτών και άλλων υπερασπιστών του χώρου κοντά στη Ναντ, όπου ήταν να κατασκευαστεί το δεύτερο μεγάλο αεροδρόμιο της πόλης. Μετά από σκληρή αντίσταση σχεδόν μιας δεκαετίας, που διανθίστηκε από τεράστιες διαδηλώσεις υποστήριξης και αληθινές μάχες με τις δυνάμεις καταστολής, τελικά η κατασκευή του αεροδρομίου εγκαταλείφθηκε αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον κ, Μακρόν να θελήσει να δώσει ένα καλό μάθημα άγριας καταστολής –για το παράδειγμα- στους υπερασπιστές της αγροτικής έκτασης. Πάντως η επιτυχία της αστυνομικής επιχείρησης δεν ήταν η αναμενόμενη και ίσως για αυτό ο κ. Μακρόν βγάζει τώρα τα απωθημένα του στους καταληψίες φοιτητές του Τολμπιάκ και της Σορβόνης στο Παρίσι…
2. Ενδεικτικό της απροσμέτρητης αλαζονείας του ιδιαίτερα φαντασμένου κ. Μακρόν είναι ότι ο ίδιος έσπευσε να αποκαλέσει την προεδρία του «jupiterienne» (από τοJupiter=Δίας), επειδή προφανώς δεν του αρκούσε να ποζάρει ως επίγονος κάποιου βασιλιά Λουδοβίκου. Φυσικά, μετά από ένα χρόνο προεδρίας του, όλα αυτά προκαλούν πια μάλλον γέλια, παρόλο που ο ίδιος εξακολουθεί να ενεργεί ως νεοφιλελεύθερος ταύρος στο κοινωνικό υαλοπωλείο που λέγεται Γαλλία.
Το γεγονός ότι τα ΜΜΕ μας μιλάνε για τη Γαλλία μόνον όταν πρόκειται να εκθειάσουν τον πρόεδρό της και τους πυραύλους -ή τις φρεγάτες- του δεν σημαίνει και ότι δεν συμβαίνει στη χώρα του το παραμικρό άξιο λόγου. Συμβαίνει μάλιστα το διαμετρικά αντίθετο. Εδώ και βδομάδες, αυτή η μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα σαρώνεται από ένα συνεχώς ογκούμενο απεργιακό κύμα που συνδυαζόμενο με την εμφάνιση ενός όλο και πιο διευρυνόμενου ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος, δείχνει να τερματίζει 15 χρόνια αδυναμίας της γαλλικής κοινωνίας να αντισταθεί στο νεοφιλελευθερισμό.
Όμως, δεν πρόκειται μόνο για αυτό. Επειδή ο κ. Μακρόν έχει βάλει τον πήχη των φιλοδοξιών του πάρα πολύ ψηλά και επειδή έχει επιλέξει -κατά το πρότυπο της Θάτσερ- να κάνει τα πάντα για να συντρίψει κάθε κοινωνική αντίσταση (1) για τις επόμενες αρκετές δεκαετίες, το αμέσως προσεχές μέλλον είναι ανοικτό σε κάθε πρόβλεψη: Τα πάντα είναι πιθανά και δυνατά, το χειρότερο αλλά και το καλύτερο τόσο για τον κ. Μακρόν και τους δικούς του όσο και για τους μισθωτούς, τη νεολαία και τους λοιπούς καταφρονεμένους της Γαλλίας που προσβλέπουν σε ένα Μάη του 2018 αντάξιο εκείνου που συγκλόνισε πριν από μισό αιώνα ολάκερο τον κόσμο!…
Έχοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων, ο Μακρόν άνοιξε τις εχθροπραξίες χτυπώντας -για το παράδειγμα- το παραδοσιακό προπύργιο των εργατικών αντιστάσεων, τους σιδηροδρομικούς. Η (αντι)μεταρρύθμισή του που προετοιμάζει το έδαφος για την ιδιωτικοποίηση των γαλλικών σιδηροδρόμων μέσα από τη μετατροπή τους σε ανώνυμη εταιρία που ανοίγεται στον ανταγωνισμό και λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, συνοδεύτηκε από μέτρα που ισοπεδώνουν τις όποιες κατακτήσεις των σιδηροδρομικών, που καταγγέλλονται από κυβέρνηση και γαλλικά ΜΜΕ ως… ”προνομιούχοι” άλλων υπολείμματα ιστορικά ξεπερασμένων εποχών.Η αντίδραση όλων των συνδικάτων του κλάδου, ακόμα και των πιο “κίτρινων”, ήταν η αναμενόμενη: Απεργία δυο ημερών την κάθε εβδομάδα από τις αρχές Απριλίου μέχρι τα μέσα Ιουνίου, με αίτημα την πλήρη απόσυρση της (αντι)μεταρρύθμισης. Τα απεργιακά διήμερα μπαίνουν ήδη στην τέταρτη εβδομάδα τους με αμείωτη τη (μεγάλη) συμμετοχή των εργαζομένων, που ακινητοποιούν κατά μέσο όρο ένα στα τέσσερα ή ένα στα πέντε τρένα, γεγονός που προκαλεί μεγάλη αναστάτωση στην οικονομία της χώρας και ταλαιπωρία στα εκατομμύρια των καθημερινών επιβατών τους που στοιβάζονται στις λίγες αμαξοστοιχίες που κυκλοφορούν.
Ωστόσο, μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο φανερό ότι μόνοι τους οι σιδηροδρομικοί δεν θα μπορέσουν να κάνουν τον Μακρόν να υποχωρήσει, καθώς μάλιστα αυτός και η κυβέρνησή του εμφανίζονται εντελώς άτεγκτοι επιδιώκοντας την παράδοση άνευ όρων όλων των μισθωτών του κλάδου, ακόμα και των παραδοσιακά “μετριοπαθών” στελεχών του! Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι μόλις προχτές, το σύνολο των συνδικάτων των σιδηροδρομικών αποφάσισε να διακόψει τις (παντελώς άγονες) “διαπραγματεύσεις” με την αρμόδια υπουργό, καταγγέλλοντας μάλιστα ότι εξαπατήθηκαν επί ένα μήνα από μια κυβέρνηση που δεν επιδιώκει παρά να τους συντρίψει μια για πάντα! Άμεση συνέπεια όλων αυτών είναι ότι μεταξύ των απεργών κερδίζει τώρα έδαφος η πρόταση για συνεχή απεργία διαρκείας μέχρι την τελική νίκη, και μερικά απεργιακά προπύργια ειδικά στους μεγάλους σιδηροδρομικούς σταθμούς του Παρισιού αρχίζουν ήδη να την υιοθετούν με μεγάλη πλειοψηφία στις καθημερινές γενικές συνελεύσεις των απεργών…Όμως, οι σιδηροδρομικοί δεν είναι μόνοι τους. Η λαϊκή οργή αν και κατακερματισμένη είναι πολύ μεγάλη με αποτέλεσμα βδομάδα με βδομάδα να πληθαίνουν οι απεργίες στο δημόσιο (ηλεκτρισμός, φυσικό αέριο, Air France, νοσοκομεία,…) αλλά και στον ιδιωτικό τομέα (σούπερ μάρκετ Καρφούρ, αεροναυπηγική,…). Το γαλλικό κατεστημένο ανησυχεί και το παραδέχεται δημόσια αλλά τίποτα δεν το φοβίζει περισσότερο από την προοπτική μιας νεολαιίστικης έκρηξης, ειδικά στα πανεπιστήμια, που θα λειτουργούσε σαν πυροκροτητής μιας γενικευμένης κοινωνικής ανάφλεξης. Και ομολογουμένως αυτός ο φόβος του, που τον συμμερίζεται απόλυτα ο ίδιος ο κ. Μακρόν, είναι μάλλον δικαιολογημένος καθώς το φοιτητικό κίνημα έχει ήδη εισβάλει στο προσκήνιο αντιστεκόμενο στη δεύτερη μεγάλη τωρινή (αντι)μεταρρύθμιση του Γάλλου προέδρου, εκείνη που φιλοδοξεί να επιβάλει στην εκπαίδευση την πιο ταξική επιλογή, αποκλείοντας ουσιαστικά από τα πανεπιστήμια τα παιδιά των «κατώτερων κοινωνικών τάξεων».
Τώρα λοιπόν που πληθαίνουν οι καταλήψεις σχολών και η συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις χιλιάδων κινητοποιημένων φοιτητών αρχίζει σε αρκετές περιπτώσεις να θυμίζει άλλες (μακρινές) εποχές, ο Μακρόν και η κυβέρνησή του αντιδρούν ακριβώς όπως ο… στρατηγός Ντε Γκωλ πριν από μισό αιώνα: Πρώτα καταγγέλλουν την «δράκα των επαγγελματιών ταραξιών» που μπλοκάρουν τις σχολές και μετά στέλνουν τα ΜΑΤ να τις «απελευθερώσουν»! Και όταν δεν το κάνουν τα ΜΑΤ, το κάνουν τα ακροδεξιά κομάντος (που έχουν αναλάβει δράση), με τη συμμετοχή ακόμα και… μασκοφόρων καθηγητών όπως συνέβη στη Νομική σχολή του Μονπελιέ όπου ήταν ο ίδιος ο πρύτανης που ήταν επικεφαλής των κουκουλοφόρων τραμπούκων που χτυπούσαν με σιδερόβεργες και καδρόνια τους καταληψίες φοιτητές μέσα στο πανεπιστημιακό αμφιθέατρο!Νάμαστε λοιπόν στο μεγάλο, το πιο κεντρικό ζήτημα που απασχολεί κατά απόλυτη προτεραιότητα τους πάντες, από τον Μακρόν και τα ΜΜΕ μέχρι τους απεργούς και τους φοιτητές. Και αυτό είναι η σύγκλιση (convergence) των αγώνων, των απεργιών και των κάθε λογής κινητοποιήσεων που αναπτύσσονται αυτό τον καιρό σε όλη τη Γαλλία! Η κυβέρνηση, ο Μακρόν, τα μεγάλα ΜΜΕ και το γαλλικό κατεστημένο κάνουν ήδη και θα συνεχίσουν να κάνουν τα πάντα για να αποφευχθεί αυτή η «σύγκλιση». Και κατά κοινή ομολογία, δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα στη διάθεσή τους προκειμένου να προλάβουν αυτή τη «σύγκλιση» που θα μπορούσε να έχει καταστροφικές συνέπειες τόσο για τους ίδιους, όσο και για τους εταίρους τους ανά την Ευρώπη…
Ωστόσο, δεν είναι σίγουροι για την επιτυχία των προσπαθειών τους και αυτό κάνει πολλούς από τους «έγκυρους αναλυτές» στα ΜΜΕ, μερικά Think Tanks του γαλλικού κατεστημένου, ή ακόμα και βουλευτές του κυβερνητικού στρατοπέδου να μην κρύβουν το φόβο τους μήπως και η «αδιαλλαξία» του αλαζόνα και φανφαρόνου Μακρόν (2) αντί για καλό, οδηγήσει τελικά στη μεγάλη κοινωνική έκρηξη που τόσο απεύχονται. Και πράγματι, ακριβώς επειδή τα πάντα είναι πια δυνατά, κανείς δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να διακινδυνεύσει κάποια πρόβλεψη για την τελική έκβαση της κρίσης καθώς τα πάντα κρέμονται από μια κλωστή και θα αρκούσε ένα «αναπάντεχο» γεγονός για να πυροδοτήσει μια πολύ μεγάλη κοινωνική έκρηξη. Και αυτό την ώρα που σε αντίθεση με ό,τι είχε συμβεί πριν από μισό αιώνα κατά τον Μάη του ’68, τώρα οι μεν φοιτητές μετέχουν και παίρνουν το λόγο στις γενικές συνελεύσεις των απεργών σιδηροδρομικών, οι δε σιδηροδρομικοί και λοιποί απεργοί εργάτες μετέχουν και παίρνουν το λόγο στις συνελεύσεις των φοιτητών στα υπό κατάληψη γαλλικά πανεπιστήμια…Φυσικά, τελικό συμπέρασμα δεν υπάρχει πέρα από τη διαπίστωση ότι η συνέχεια των γαλλικών κοινωνικών και άλλων εξελίξεων θα είναι σίγουρα ιδιαίτερα συναρπαστική. Προφανώς λοιπόν και θα επανέλθουμε…
Σημειώσεις
1. Η επίδειξη πυγμής του Μακρόν άρχισε πριν δυο βδομάδες με την επίθεση 2.500 πάνοπλων ΜΑΤ (!) κατά των εναλλακτικών αγροτών και άλλων υπερασπιστών του χώρου κοντά στη Ναντ, όπου ήταν να κατασκευαστεί το δεύτερο μεγάλο αεροδρόμιο της πόλης. Μετά από σκληρή αντίσταση σχεδόν μιας δεκαετίας, που διανθίστηκε από τεράστιες διαδηλώσεις υποστήριξης και αληθινές μάχες με τις δυνάμεις καταστολής, τελικά η κατασκευή του αεροδρομίου εγκαταλείφθηκε αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον κ, Μακρόν να θελήσει να δώσει ένα καλό μάθημα άγριας καταστολής –για το παράδειγμα- στους υπερασπιστές της αγροτικής έκτασης. Πάντως η επιτυχία της αστυνομικής επιχείρησης δεν ήταν η αναμενόμενη και ίσως για αυτό ο κ. Μακρόν βγάζει τώρα τα απωθημένα του στους καταληψίες φοιτητές του Τολμπιάκ και της Σορβόνης στο Παρίσι…
2. Ενδεικτικό της απροσμέτρητης αλαζονείας του ιδιαίτερα φαντασμένου κ. Μακρόν είναι ότι ο ίδιος έσπευσε να αποκαλέσει την προεδρία του «jupiterienne» (από τοJupiter=Δίας), επειδή προφανώς δεν του αρκούσε να ποζάρει ως επίγονος κάποιου βασιλιά Λουδοβίκου. Φυσικά, μετά από ένα χρόνο προεδρίας του, όλα αυτά προκαλούν πια μάλλον γέλια, παρόλο που ο ίδιος εξακολουθεί να ενεργεί ως νεοφιλελεύθερος ταύρος στο κοινωνικό υαλοπωλείο που λέγεται Γαλλία.
ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr
