Για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη Βενεζουέλα έχουν ήδη γραφεί πολλές αναλύσεις, θεωρίες, ακόμα και εκτιμήσεις για την πορεία των πραγμάτων, παρόλο που μόλις λίγα 24ωρα η χώρα αυτή απασχολεί τα διεθνή πρωτοσέλιδα.
Τα δημοσιεύματα παρότι πολλά δεν έχουν καμία πρωτοτυπία. Άπειρα ψηφιακά στοιχεία στοιβάζονται στο διαδίκτυο για μια ακόμα φορά, προσπαθώντας να μας πείσουν για τη «δημοκρατική» ευαισθησία των δυτικών δυνάμεων που, με πρώτες βέβαια τις ΗΠΑ, έσπευσαν να βοηθήσουν με κάθε τρόπο την ανατροπή Μαδούρο.
Το έργο είναι πολλές φορές παιγμένο, ακριβώς σαν τις κακογυρισμένες καθημερινές σαπουνόπερες που επαναλαμβάνουν τα ίδια σενάρια με αλλαγμένα μόνο τα ονόματα και τις τοποθεσίες και που όση ακροαματικότητα και αν καταφέρνουν να αποκτήσουν, είτε επειδή ο κόσμος δεν έχει άλλη επιλογή, είτε γιατί η καθημερινή βολή της αποχαύνωσης μοιάζει ευκολότερη από την ευθύνη της δημιουργίας, το μόνο που αποδεικνύουν είναι το αδιέξοδο των εμπνευστών τους, που περιορίζει ακόμα και τη φαντασία τους.
Ας αλλάξουμε λίγο ονόματα, χρονολογίες και χώρες και θα δούμε την εικόνα καθαρά μπροστά μας. Αρκεί όπου Μαδούρο να διαβάσουμε Αλιέντε, όπου Βενεζουέλα και Λιβύη, όπου 2019 το δικό μας 1967.
Είναι οι ίδιοι ακριβώς ιμπεριαλιστικοί κύκλοι που πρώτα σπέρνουν το χάος και την κάθε είδους αναταραχή, πολιτική, οικονομική, κοινωνική και μετά έρχονται σαν μεσσίες να εγγυηθούν τη σταθερότητα, μόνο και μόνο γιατί είναι αυτοί που την επιβουλεύονται.
Τι έγινε στην Ελλάδα το ’67; Δημιούργησαν μια αδιέξοδη πολιτική κρίση και μια ατελείωτη κοινωνική αναταραχή που έφερε και την οικονομική κατάρρευση, για να επιβάλλουν μια στρατοκινούμενη και ξενοστηριζόμενη χούντα στο όνομα της τάξης και της σταθερότητας στην Ελλάδα και στην περιοχή, λόγω του υποτιθέμενου κομμουνιστικού κινδύνου.
Τι έγινε στη Χιλή το ’73; Το ίδιο πάνω-κάτω σενάριο με τις διαδηλώσεις κατσαρόλας, το οικονομικό εμπάργκο και την κατασπατάληση δεκάδων δις, για να επιβάλουν μια από τις στυγνότερες δικτατορίες που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, το ίδιο ξενόφερτη και στρατοστηριζόμενη κι αυτή.
Τι έγινε στο Αφγανιστάν το 2001; Δημιούργησαν και στήριξαν με κάθε τρόπο, οικονομικό, ιδεολογικό, πολιτικό τους Ταλιμπάν και μετά εισέβαλαν στη χώρα για να τους πολεμήσουν στο όνομα της δημοκρατίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων, δημιουργώντας έναν αέναο πόλεμο που ακόμα συνεχίζεται.
Τι έγινε στη Λιβύη το 2011; Κάτω από βουνά ψέματα, οικονομικούς αποκλεισμούς και στρατιωτικές επεμβάσεις στο όνομα της δημοκρατίας, της τάξης και της προστασίας των πολιτών, επέβαλαν τη χειρότερη άτακτη διάλυση κράτους που έχει γνωρίσει η σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας με συνέπειες άπειρα τραγικές για το λαό της χώρας, αλλά και για την ευρύτερη περιοχή.
Τι έγινε στη Συρία το 2011; Έφτιαξαν τον ISIS, που μετά θα εισέβαλαν για να τον πολεμήσουν, σπέρνοντας τον πόλεμο και την καταστροφή, που η χώρα ακόμα πληρώνει.
Τι έγινε στην Ουκρανία το 2014; Οικονομικός στραγγαλισμός με όπλο την ΕΕ αυτή τη φορά, που προβάλλοντας απαιτήσεις που κάνουν τα δικά μας μνημόνια να μοιάζουν παιδικό παιχνίδι, δημιούργησε κοινωνική αναταραχή και με τη χρηματοδότηση ναζιστικών ομάδων επέβαλαν μια ναζιστική χούντα που ο κόσμος έχει να γνωρίσει από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για πολλές άλλες, πετυχημένες ή όχι, παρόμοιες ιστορίες. Για την Κούβα, για τη Νικαράγουα, για το Ιράκ και για να γυρίσουμε και στην περιοχή απ’ όπου ξεκινήσαμε, για τη Βραζιλία πρόσφατα.
Σε έναν κόσμο που αλλάζει και κινείται, εκείνοι μένουν κολλημένοι στις ίδιες μεθόδους. Δεν έχει καν σημασία ποιον έχουν απέναντί τους, έναν επαναστάτη του διαμετρήματος του Κάστρο, έναν τυχάρπαστο ηγετίσκο σαν τον Σαντάμ, έναν αλαζόνα διφορούμενο Καντάφι ή ακόμα (και αυτό θα το σημειώσουμε ιδιαίτερα) και συμμάχους τους όπως οι πολιτικοί ταγοί της χώρας μας της δεκαετίας του ’60.
Ίδιο το σενάριο, πίεση, χάος και αναταραχή, ίδιοι οι μέθοδοι ξενοκινούμενες και απόλυτα δουλοπρεπείς διοικήσεις θα τις πούμε εμείς και όχι κυβερνήσεις, ίδια τα αποτελέσματα καταστροφή, διχοτομήσεις, πόλεμοι.
Ο στόχος πάντα ένας, η εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και η δημιουργία ενός κόσμου-βορρά στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, που καταστρέφει τη βασική παραγωγική δύναμη της εποχής μας, την ανθρώπινη εργασία, και ληστεύει τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους, προς όφελος μιας κάστας, μικρού μόνο μέρους των ίδιων των κοινωνιών των ιμπεριαλιστικών κρατών και μιας επίπλαστης ευημερίας κάποιων ακόμα στρωμάτων τους, πρόσκαιρης όσο και τα διαλείμματα ανάμεσα στις κρίσεις του.
Είναι αλήθεια ότι συχνά καταφέρνει, έστω και πρόσκαιρα, να πετύχει τους σκοπούς του. Γιατί; Το έχουμε ξαναπεί αρκετές φορές: βασικός σκοπός του ιμπεριαλισμού είναι η καταστροφή και η καταστροφή είναι εύκολο να επιτευχθεί. Το δύσκολο είναι αυτό που προσπαθούν οι λαοί, να αντιστρέψουν την καταστροφική πορεία, να ξαναχτίσουν πάνω στα συντρίμμια, να προχωρήσουν ένα βήμα μπροστά.
Το μόνο που φαίνεται να έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια, είναι τα μέσα επικοινωνίας. Και αυτά άλλαξαν με δύο τρόπους. Πρώτα τεχνολογικά, καθώς σε αυτά προστέθηκαν τα ψηφιακά, που έχουν μετατρέψει την καθημερινή ιδεολογική παρέμβαση των προηγούμενων δεκαετιών της έντυπης ενημέρωσης, σε συνεχή βομβαρδισμό από χιλιάδες ψεύτικες, μισές, στοχευμένες πληροφορίες που πέφτουν στην κυριολεξία στα κεφάλια μας 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες τη βδομάδα, 52 βδομάδες το χρόνο, με ρυθμό 5-10 δημοσιεύσεων το λεπτό.
Το δεύτερο που έχει αλλάξει είναι το βάθεμα της εξάρτησης των μεγάλων μμε, έντυπων, οπτικών, ραδιοφωνικών ή ψηφιακών. Είναι μία η άποψη για τα πράματα, αυτή που παραγγέλνει η Ουάσιγκτον και αυτό δεν ενοχλεί καθόλου τα μεγάλα μυαλά του πλουραλισμού στις δυτικές κοινωνίες.
Αυτό το ζήσαμε έντονα αυτές τις μέρες. Η πτώση του Μαδούρο σχεδόν προαναγγέλθηκε πριν ακόμα προχωρήσουν οι εξελίξεις, σαν κάτι το σίγουρο, αλλά και σαν τη φυσική κατάληξη ενός δικτάτορα, όπως τον αποκαλούν έτσι κι αλλιώς καιρό τώρα.
Υπάρχουν βέβαια κι άλλες φωνές στην πλουραλιστική μας δύση, που θαρρούν πως είναι διαφορετικές. Είναι αυτές που τις τελευταίες μέρες αρθρογραφούν κατά συρροή (ναι, αυτή η έκφραση νομίζουμε ότι είναι η πιο ταιριαστή για την περίσταση) για να αποδείξουν ότι η Βενεζουέλα «πληρώνει» απλώς το τίμημα της αλλαγής συμμάχων.
Μια χώρα της Λ. Αμερικής που, πρώτον, αποφάσισε να αλλάξει «στρατόπεδο», ανοίγοντας λογαριασμούς με Ρωσία και Κίνα και, δεύτερον, σε μια εποχή που η Αμερική αφήνοντας άλλα μέτωπα όπως τη Μ. Ανατολή π.χ. αποφάσισε να ασχοληθεί με την αυλή της. Το γνωστό δηλαδή περί ενδωιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, με ένα λίγο διαφορετικό μανδύα. Στο δεύτερο θα επανέλθουμε μετά, ας δούμε λίγο το πρώτο επιχείρημα.
Παίρνουμε σαν παράδειγμα άρθρο που δημοσιεύτηκε μόλις χτες σε ιστότοπο, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε και άλλα παρόμοια. Μας πληροφορεί λοιπόν ο συντάκτης του, ότι η Βενεζουέλα πήρε από τους νέους της συμμάχους, τα φοβερά ποσά των 17 δις δολαρίων από τη Ρωσία και μάλιστα από το 2006 μέχρι σήμερα και υπέγραψε και συμφωνίες άλλων 6 δις στην πρόσφατη επίσκεψη Μαδούρο στη Μόσχα, ενώ οι σχέσεις της χώρας με την Κίνα της απέφεραν άλλα 62 δις σε μια περίοδο δεκαετίας, λόγω της πώλησης πετρελαίου της πρώτης στη δεύτερη, που για κάποιο λόγο τα βαπτίζει και αυτά βοήθεια.
Εμείς απλώς δίπλα στους αριθμούς που προφανώς ο αρθρογράφος θεωρεί σημαντικούς για μια χώρα με πληθυσμό σχεδόν 32 εκατομμύρια, θα παραθέσουμε δύο νούμερα που αφορούν την Ελλάδα, μια χώρα με πληθυσμό κοντά στα 11 μόλις εκατομμύρια και η οποία από το 2010 έχει δανειστεί 288,7 δις ευρώ, 256,6 από την ΕΕ και 32,1 από το ΔΝΤ.
Ας έρθουμε και στο δεύτερο επιχείρημα, που θα μας δώσει την ευκαιρία να δούμε μια άλλη διάσταση της κατάστασης που βιώνουμε. Δε θα παραθέσουμε τη δική μας γνώμη, αλλά μια σειρά από γεγονότα, γιατί τα γεγονότα στη ζωή δεν είναι σειρά συμπτώσεων, αλλά αποτέλεσμα είτε αντικειμενικών αναγκαιοτήτων, είτε επιβολής συμφερόντων.
Να θυμίσουμε ότι ο Μαδούρο εκλέχτηκε τον περασμένο Μάιο, τα γεγονότα ξεσπούν και εξελίσσονται ραγδαία τις τελευταίες ημέρες. Τι άλλο συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο αυτό το διάστημα;
Να μην ξεχάσουμε την εκλογή Μπολσονάρο στη Βραζιλία. Τα πράγματα και εκεί δε διαφέρουν πολύ από το μοτίβο που περιγράψαμε πιο πάνω. Οι εξωτερικές παρεμβάσεις οδήγησαν τη χώρα σε μια πραξικοπηματική κυβέρνηση που επί 1,5 χρόνο σκορπούσε την αναταραχή, φυλάκιζε πολιτικούς και δημιουργούσε τις «προϋποθέσεις» για την εκλογή αυτού που ονειρεύεται να φέρει τη Βραζιλία εκεί που ήταν με την 20ετή χούντα της εποχής του ’70 και που καμία σχέση δεν είχε βέβαια με τη σημερινή δύναμη που όλοι γνωρίζουμε.
Η Ομάδα της Λίμας, μια ομάδα χωρών που μαζί με τις ΗΠΑ, απεργάζονται την ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο, ζήτησε την επέμβαση στη χώρα. Ενώ ο Γενικός Γραμματέας της Οργάνωσης των Κρατών της Αμερικής ζήτησε λίγες μέρες πριν επέμβαση και στη Νικαράγουα.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που μια ακόμα κρίση δημιουργήθηκε, από το πουθενά, στα στενά στο Κερσκ, όταν ουκρανικά πλοία προσπάθησαν να περάσουν στις ακτές της ρώσικης επικράτειας, δημιουργώντας ένταση που έφτασε μέχρι και στην επιβολή στρατιωτικού νόμου στην Ουκρανία, λίγο μόλις καιρό πριν τη διεξαγωγή εκλογών στη χώρα. Ενώ ταυτόχρονα το Φανάρι προχωράει στην αναγνώριση ενός ακόμα διχαστικού σχήματος, αυτή τη φορά στην Εκκλησία, με την αναγνώριση της αυτόνομης ουκρανικής εκκλησίας, μιας εφεύρεσης που φέρει καθαρά πολιτική σφραγίδα και έχει υπογραφή Ποροσένκο και αμερικάνικης παρέμβασης, κάτι που καταγγέλλεται ακόμα και μέσα στην Ουκρανία, και που προσπαθεί να κομματιάσει και αδυνατίσει το ορθόδοξο δόγμα.
Στη Συρία οι Ισραηλινοί συνεχίζουν κάθε τόσο, ή τουλάχιστον προσπαθούν, τις επιθέσεις τους με δικαιολογία ότι πλήττουν στόχους της Χεσμπολάχ, σκοτώνοντας ωστόσο Σύριους στρατιώτες σε μια απελπισμένη προσπάθεια συνέχισης της καταστροφής.
Στη γειτονική μας Ιταλία η κυβέρνηση (την οποία μάλιστα δεν έχουμε κανέναν απολύτως λόγο να την υπερασπιστούμε) αφού υποχρεώθηκε αρχικά να ορίσει τους υπουργούς της σύμφωνα με τις υποδείξεις της ΕΕ και αργότερα να ψηφίσει τον προϋπολογισμό που η ΕΕ της επέβαλε, και παρότι έκανε τις υποχωρήσεις που της ζητούνταν, κινδυνεύει τώρα να δει τον πρωθυπουργό της υπόδικο σαν κοινό εγκληματία του ποινικού δικαίου και μάλιστα με κατηγορίες που απορρέουν από άλλες σύμμαχες χώρες της ΕΕ.
Στην περιοχή μας μπαίνει στην τελική ευθεία και τελικά επικυρώνεται από τα κοινοβούλια Ελλάδας και Σκοπίων η συμφωνία των Πρεσπών, μια συμφωνία που φέρει ατόφια την αμερικανοΝΑΤΟϊκή παραγγελία και σφραγίδα, δημιουργώντας πολιτική κρίση και αναταραχή και στις δύο χώρες και τις προϋποθέσεις για καινούριες περιπέτειες στην περιοχή.
Ακόμα ένα θέμα αλλαγής ονόματος προκύπτει στα Βαλκάνια, αυτή τη φορά στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, με πρόταση του βοσνιακού Κόμματος Δημοκρατικής Δράσης, που θέλει να εξαλείψει εντελώς το σερβικό στοιχείο και το ρόλο του στην περιοχή, ανοίγοντας άλλη μια εστία αναταραχής.
Αυτά είναι τα γεγονότα που μιλούν από μόνα τους, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Και αποδεικνύουν ότι η Βενεζουέλα δεν πληρώνει την επιλογή «λάθος» συμμάχων, ούτε την ήττα του ιμπεριαλισμού σε άλλες περιοχές όπως στη Μ. Ανατολή. Ούτε καν τις δικές της εσωτερικές αντιθέσεις που κανείς δεν αρνήθηκε ότι υπάρχουν.
Ταυτόχρονα αποδεικνύουν ότι η Βενεζουέλα και τα γεγονότα εκεί, δεν είναι τόσο μακριά μας. Και τέλος ότι η αντίληψη ας καεί ο άλλος για να σωθούμε εμείς, ή ακόμα να είμαστε εμείς οι πιστοί σύμμαχοι για να βγούμε κερδισμένοι από τη δυστυχία που σπέρνουν σε άλλους λαούς οι κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, μια αντίληψη που τόσα χρόνια ταλανίζει την εσωτερική ζωή της χώρας μας και που για κάποιες δεκαετίες από το ’90 και μετά έγινε κυρίαρχη και για πολλά άλλα κράτη κυρίως στην Ευρώπη, είναι απλώς εκτός πραγματικότητας.
Τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους και δείχνουν ότι δεν μπορούμε να τρεφόμαστε από τη δυστυχία των άλλων, ότι ο ιμπεριαλισμός έχει φτάσει στο σημείο μηδέν και γι’ αυτό γεννάει ανεξέλεγκτα την καταστροφή, μόνη του ελπίδα για μια μικρή παράταση. Ότι δεν έχει κανένα νόημα να σκάβουμε στην κυριολεξία τον λάκκο μας, ανεχόμενοι ή και αποδεχόμενοι κάτω από όποια δικαιολογία αυτές τις καταστάσεις.
Ότι τέλος, ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ, που εκφράζεται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, το στρατηγείο της ΕΕ και το ΝΑΤΟ και η πάλη εναντίον του είναι σήμερα όχι απλά αναγκαία ιστορικά, αλλά κα η τελευταία ελπίδα της ανθρωπότητας πριν από την ολική καταστροφή.
