Το πρόσφατο άρθρο του πρωθυπουργού στην Εφημερίδα των Συντακτών έθεσε πολλά ζητήματα σχετικά με το πλαίσιο της πολιτικής και την επιχειρηματολογία που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση.
Όμως, το σπουδαιότερο, κατά τη γνώμη μας, σχετίζεται με την τοποθέτηση του σχετικά με το ποια είναι η επωφελής και αποτελεσματική Αριστερά για το λαό σήμερα. Με την τοποθέτησή του αυτή ο πρωθυπουργός ουσιαστικά επιδιώκει τη ριζική τροποποίηση των κριτηρίων που έχει διαμορφώσει η εργατική τάξη και ο ελληνικός λαός ολόκληρο τον 20ο αιώνα σχετικά με την Αριστερά.
Στη συνείδηση του λαού, η Αριστερά, η οποία πάντα εννοούνταν στην κομμουνιστική της έκφραση και κυρίως το ΚΚΕ, ήταν εκείνη η πολιτική δύναμη που αγωνιζόταν με όλα τα μέσα και χωρίς υστεροβουλία για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και γενικότερα των λαϊκών τάξεων, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς με την αστική τάξη η οποία εξουσιάζει τον παραγόμενο πλούτο και όλες τις σφαίρες της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Κι αυτός ο αγώνας της στόχο είχε να καταφέρουν η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους και να οικοδομήσουν τη σοσιαλιστική κοινωνία.
Οι αντίπαλοί τους έκαναν μεγάλες και πολύχρονες προσπάθειες για να εδραιωθεί και να επικρατήσει μια ρεφορμιστική αριστερά φιλική προς το καπιταλιστικό σύστημα που θα βασίζεται στη συνεργασία των τάξεων, δηλαδή στην υποταγή της εργατικής τάξης στην αστική. Όλες αυτές οι προσπάθειες δεν είχαν αποτελέσματα, κυρίως για ιστορικούς λόγους.
Δεν ευδοκίμησαν οι προσπάθειες αυτές στο μεσοπόλεμο, στην ηρωική δεκαετία του ‘40 της αντίστασης και του εμφυλίου, ούτε και στην μετεμφυλιακή περίοδο. Δεν ευδοκίμησε το όλο εγχείρημα που προέκυψε από τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, το ΚΚΕεσ., που γνώρισε τη συντριβή στις οξύτατες πολιτικές και κοινωνικές αντιθέσεις και συγκρούσεις των δεκαετιών του’70 και του ‘80 και οδηγήθηκε στο περιθώριο. Οι λόγοι είναι γνωστοί. Δεν μπόρεσε να αντέξει στις οξύτατες αντιθέσεις της περιόδου και κυρίως στην αντιπαράθεση με το ΚΚΕ που κυριάρχησε εκφράζοντας τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων.
Στην περίοδο της μεγάλης κρίσης και των μνημονίων, στις συνθήκες συντριβής του λαού που δημιουργήθηκαν, ο ΣΥΡΙΖΑ -με ένα ρεφορμιστικό ουτοπικό σχέδιο που θα απάλλασσε χωρίς πολλούς κόπους και συγκρούσεις το λαό από τα μνημόνια και θα βελτίωνε ουσιαστικά τη ζωή του εντός της ΕΕ και μάλιστα με τη συμφωνία της- κατάφερε να συγκεντρώσει την αγανάκτηση και την διαμαρτυρία, να εκτοξεύσει το ποσοστό του στο 36% και να πάρει την κυβέρνηση.
Οι λόγοι είναι γνωστοί και πολυσυζητημένοι, καθώς και οι ευθύνες τεράστιες. Πρώτα και κύρια της κομμουνιστικής αριστεράς που δεν κατόρθωσε να διαμορφώσει ένα σχέδιο δράσης το οποίο θα έδινε απαντήσεις και αγωνιστική διέξοδο στα άμεσα πιεστικά προβλήματα του λαού. Ένα σχέδιο που θα έδινε διέξοδο στις αναζητήσεις και στις αγωνίες του και θα φώτιζε μέσα από την δράση και την πείρα την ανάγκη μιας σοσιαλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας και παράλληλα τη συνεργασία και την ενότητα της εργατικής τάξης και του λαού και μαζί θα προωθούσε την συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων που επιδίωκαν αυτούς τους σκοπούς.
Αυτή ήταν η βασική αιτία που ο ρεφορμισμός έκανε παρέλαση στο έδαφος των τεράστιων προσπαθειών που κατέβαλε το κατεστημένο για να εμποδίσει τη βαθύτερη ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων.
Στις εκλογές του 2012 και ύστερα σε αυτές του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ προσέλκυσε το μεγάλο τμήμα του λαϊκού και εργατικού κόσμου. Κατά τη διακυβέρνηση του και μέχρι σήμερα προσπάθησε τα κέρδη αυτά να τα κεφαλαιοποιήσει. Αυτό προωθεί και σήμερα δεν περιορίζονται όμως σ’ αυτό οι φιλοδοξίες του πάνε πολύ πιο πέρα. Επιδιώκει να αλλάξει ουσιαστικά τις αντιλήψεις για την Αριστερά και το σοσιαλισμό, να καταφέρει μ’ αυτό τον τρόπο πολύ μεγαλύτερο πλήγμα στην επαναστατική Αριστερά και την προοπτική του κομμουνισμού. Το σχέδιο αυτό δεν είναι υπόθεση μόνο του πρωθυπουργού και του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η βαθιά αγωνία και επιδίωξη του κατεστημένου της χώρας και της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας που θεωρούν ότι διαμορφώθηκε πλέον πρόσφορο έδαφος. Στη θέση της αριστεράς που αγωνίζεται για την επανάσταση και το σοσιαλισμό να επικρατήσει στην λαϊκή συνείδηση η ανάγκη μιας αριστεράς μέσα στην ΕΕ που προωθεί την ταξική ειρήνη και συνεργασία, δεξί χέρι του ιμπεριαλισμού και των επιδιώξεων του.
Αυτό ακριβώς προσδιορίζει και το μέγεθος των κινδύνων για την επαναστατική αριστερά και το εργατικό κίνημα και την άμεση ανάγκη η προσπάθεια αυτή να αποκρουστεί. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να γίνει απλά με μια γενική καταγγελία, αλλά με την προώθηση μιας πολιτικής που αμφισβητεί στην πράξη και με επιτυχία αυτές τις επιδιώξεις. Που -κόντρα στη θέση για την κυβερνητική Αριστερά που «επιδιώκει να μετατοπίζει σταδιακά τον συσχετισμό υπέρ των κοινωνικών πολιτικών και της αναδιανομής του πλούτου εντός της ΕΕ που αποτελεί το καλύτερο πεδίο για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης», κατά τον πρωθυπουργό- προωθεί τη διεκδίκηση άμεσα
- κατώτατου μισθού 751 €
- αποκατάσταση των συντάξεων
- ουσιαστική άνοδο των μισθών και γενικότερα των αποδοχών
- εργασία με πλήρη δικαιώματα και αποδοχές
- προστασία των ανέργων
- μέλλον για τη νεολαία
- αποστάσεις από το ιμπεριαλισμό και τα σχέδια του.
Αυτό απαιτεί την κοινή δράση και συνεργασία, ως τη διαμόρφωση μετώπου της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, παρά τις μεγάλες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές που υπάρχουν και χωρίς αυτές να παραμερίζονται.
*Πηγή: ergatikosagwnas.gr
