Η υπεροπτική υποβάθμιση εκ μέρους της παραδοσιακής Αριστεράς, της εμπειρίας του ΠΑΣΟΚ, ιδίως της δεκαετίας του ΄80, παρά το γεγονός ότι το εγχείρημά του δεν διέφερε απ΄το προ του ΄67 πρόγραμμα ”εθνικής-δημοκρατικής αλλαγής” της τότε ΕΔΑ, είχε ως κεντρική την επίπτωση να εμφανίζονται με το επίχρισμα του ”νέου”, απλώς διάδοχες και εξαρτημένες απ΄το συγκεκριμένο αυτό πρότυπο ήττας, πολιτικές μορφοποιήσεις παρεμφερών περιεχομένων(ανανεωτική αριστερά-ΣΥΡΙΖΑ): Εναλλαγή στο αστικό κράτος κι όχι τσάκισμα των δομών του, οικονομισμός και διανομή δανεικών κι όχι κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και λαϊκός-δημοκρατικός παραγωγικός προγραμματισμός και αναρχοφιλελεύθερη εννόηση της Αριστεράς ως πεδίου αναγνώρισης ατομικού τύπου δικαιωμάτων,με υπόρρητη εύνοια επομένως στην άρση του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους. Συνακόλουθα και πρωτίστως, με απεμπόληση της εκ των ων ουκ άνευ ιστορικά καθορισμένης προϋπόθεσης για την πολιτικοστρατιωτική και οικονομική αποδέσμευση της χώρας. Η αριστερά της ήττας χαρακτηρίζεται από την αποσιώπηση-έκλειψη της στρατηγικής της εθνικής ανεξαρτησίας. Εμπεδώνεται σαν μονοδιάστατος μοχλός συνδικαλιστικής πίεσης, άρα μορφωτικά, ηθικά, πολιτισμικά ανεπαρκής να εμπνεύσει, ακόμα και στοιχειωδώς, αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης και ανάπτυξης.
Η διάλυση του σκληρού πυρήνα της βαλκανικής ταυτότητας που σηματοδοτήθηκε με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και η γοργή ενσωμάτωση των χωρών του τέως ανατολικού μπλοκ, μέσω προγραμμάτων του ΔΝΤ και της ΕΕ στο διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας εμπεριείχε την ανελαστικής υφής τοποθέτηση δωσίλογων ντόπιων ελίτ, με διακριτή τη μεσολαβητική υπηρεσία του νέου ”ΠΑΣΟΚ” του Σημίτη και κυρίως του Γιωργάκη.
Το σχέδιο ”Βαλκάνια 2014”με τη σφραγίδα των Ντικ Τσέινι-Γ. Παπανδρέου συνόψισε και κωδικοποίησε το μόνιμο χαρακτήρα αυτής της διευρυμένης κατάληψης, της οιονεί κατοχής διαρκείας:
-Αντιστάθμιση της πειθαναγκαστικά οικειοθελούς εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, με συμμετοχή εκάστης νέας χώρας στο ΝΑΤΟ αρχικά και στην ΕΕ στη συνέχεια.
-Υποκατάσταση θεσμικά αυτοδύναμων μορφών κρατικής εξουσίας με νέες, συστατικό στοιχείο των οποίων, εν είδει χωροφύλακα, είναι ο τουρκικός πατερναλισμός μειονοτικών ομάδων (Αλβανία-Κόσοβο, αλλά και Σκόπια-Βουλγαρία).
-Προληπτικό χτύπημα κάθε υποψίας συγκροτημένης αντίστασης, είτε συντεταγμένων κρατών, με παράδοση ανεξαρτησιακής μνήμης, είτε ανασυγκροτημένων λαϊκών κινημάτων. Ο αντικομμουνισμός παραδοσιακός και νέος, όπως και η μετανάστευση συμπύκνωσαν τις δικλείδες ασφαλείας.
-Άμεση στρατιωτική παρουσία των αμερικανών, ιδίως στον άξονα Κόσοβο-Σκόπια, με ρητό στόχο την ανάσχεση-αποτροπή της Ρωσικής παρουσίας και το στρατηγικό βάθος ελέγχου των εξελίξεων τόσο στην πραξικοπηματικά προσκτηθείσα Ουκρανία, όσο και στη μέση Ανατολή.
Οι εξελίξεις, ιδιαίτερα μετά τη νίκη του μετώπου αντίστασης στη Συρία και σε συνάρτηση με την τύχη του ελληνικού ζητήματος θα καθοριστούν από συγκεκριμένες προτεραιότητες. Πριν απ΄όλες από την απροκάλυπτη νομιμοποίηση της άμεσης ιμπεριαλιστικής κηδεμονίας των ΗΠΑ και την πολύτροπη”πληρωμή” των υπηρεσιών τους, όπως δηλώνει σε κάθε ευκαιρία ο νέος πρόεδρός τους.
«Χρειάζεται μια ισχυρή παρουσία του ΝΑΤΟ στο Κοσσυφοπέδιο για να περιοριστεί η Ρωσία στα Βαλκάνια», δήλωσε ο διοικητής του στρατού των ΗΠΑ στην Ευρώπη στρατηγός Curtis Skaparoti κατά τη διάρκεια της συζήτησης στην επιτροπή αμυντικών υποθέσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ.
Στη συνέχεια της τοποθέτησής του τόνισε:«Πρέπει να ενισχυθεί ο ουκρανικός στρατός όσο μπορούμε για την καταπολέμηση των φιλο-ρωσικών δυνάμεων (στο Ντονένσκ ), όπου διαθέτουν ισχυρή δύναμη».
Αποκτά σάρκα και οστά λοιπόν, η αποκατάσταση του δόγματος ”ο κερδισμένος τα παίρνει όλα”,σύμφωνα με το αμερικανοσιωνιστικό σχέδιο στην περιοχή. Όπερ σημαίνει, ότι η διατυπωθείσα πρόταση Τσίπρα περί συμφώνου φιλίας Ελλάδας-Τουρκίας-Κύπρου, με δεδομένη την έξαρση της τουρκικής αναθεωρητικής επιθετικότητας και την ..προσωρινότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, που νομιμοποίησε η συμμετοχή στην πενταμερή της Γενεύης, ”κλείνει το μάτι” σ΄ένα σχέδιο ανταλλαγής της ”ελάφρυνσης του χρέους”με την προεξόφληση μελλοντικών αποδόσεων της συγκυριαρχίας-συνεκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων του Αιγαίου και το κλείσιμο του Κυπριακού, βάσει του νεοανανικού πλαισίου, που συζητείται δυστυχώς ακόμα, σε νέο γύρο αναθέρμανσης. Άλλωστε στην αιχμή των εξελίξεων προς τη ”Γενεύη”, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το πρότειναν ήδη. Όπως και το ΔΝΤ, με την τακτική των ξαφνικών υπέρμετρων απαιτήσεων και επακόλουθων καθυστερήσεων πριμοδοτεί την ”πολιτική διαπραγμάτευση-συμφωνία”, στην οποία και ο Τσίπρας τακτικά αναφέρεται. Πολιτική συμφωνία σημαίνει αναγνώριση της κομβικής γεωπολιτικής συνεισφοράς της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική αρχιτεκτονική της ΝΑ Μεσογείου. Αυτός όμως που είναι ο πρωτοστάτης και έμμεσος καθοδηγητής του αντεθνικού σχετικού σεναρίου, λαμβάνοντας συμβολικά- ως παρακαταθήκη- και ψήφο εμπιστοσύνης, ενόσω παραιτείτο απ΄την πρωθυπουργία(!), είναι ο Γιωργάκης. Συνέδεσε και προφανώς εξακολουθεί- απ΄τη θέση του νεοεκλεγέντος δια βοής(!) προέδρου της ”σοσιαλιστικής διεθνούς”- την έξοδο απ΄τα μνημόνια με τον προσπορισμό του ”μερίσματος ειρήνης”, της ειρήνης της υποταγής δηλαδή,αφού η χώρα μας τίποτα δεν διεκδικεί, αλλά και ούτε ενστερνίζεται τη ναζιστική θεωρία του ζωτικού χώρου, που οι δύο άλλοι ”εταίροι” αποδέχονται, ως ύπατη αρχή ασφάλειάς τους. Σκιαγράφησε μάλιστα την στρατηγική αυτή και θεσμικά, με την πρόταση, που τηρείται έκτοτε αδιαλλείπτως ως ”κόρη οφθαλμού”,περί κοινών συνεδριάσεων των υπουργικών συμβουλίων με την Τουρκία και το Ισραήλ. Σήμερα η Τουρκία με τις αλλεπάλληλες επισκέψεις των εκπροσώπων της ιμπεριαλιστικής ελίτ αναγνωρίζεται ξανά, σε πείσμα των μεσσιανικών θεωριών περί ..διάλυσής της, ως ακρογωνιαίος λίθος της δυτικής στρατηγικής. Το δε Ισραήλ, αφού χρησιμοποίησε τον Ελληνικό χώρο ως προσομοίωση των επίδοξων χτυπημάτων του στο Ιράν, δεν έχει αρθρώσει λέξη υπέρ των Ελληνικών και Κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ποτέ. Άλλωστε αφίσταται εγγενώς της δημοκρατικής δικαιοπρακτικής οπτικής στις διεθνείς σχέσεις.Ραπίζοντας μάλιστα με κυνισμό τους εγχώριους πιστούς της συμμαχίας με αυτό, ομιλεί για την ”ανάγκη” ο αγωγός των νέων κοιτασμάτων φυσικού αερίου της ΝΑ Μεσογείου να περνά απ΄την Τουρκία.
Η πετρελαιοποίηση έναντι της ηθικοποίησης της εξωτερικής πολιτικής απειλεί να ακυρώσει το ρόλο του Ελληνισμού στην ίδια τη φυσική του γεωγραφία.
Αυτόν τον ηθικό ρόλο του Ελληνισμού οφείλουμε ενωτικά, στα πλαίσια μιας συνολικής απελευθερωτικής στρατηγικής, να προτάξουμε. Με πολιτική αξιοπιστία και άρα με απομόνωση των εθνομηδενιστικών στάσεων, που συνηγορικά λειτουργούν στην ιμπεριαλιστική στρατηγική.
Αν δεν σπάσουμε την πολιτική πρωτοβουλία του παλιού και νέου ξενόδουλου κατεστημένου η αντιμεταπολίτευση του ραγιαδισμού,με τη λεοντή της ..σωτηρίας θα επαναθεμελιώσει ανανεωμένα την ξένη εξάρτηση και κηδεμονία.
