Και μόνο η παρακολούθηση της χθεσινοβραδινής αντιπαράθεσης στη Βουλή μεταξύ του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα αρκούσε για να σχηματίσει κάποιος εικόνα για τη βαθιά παρακμή του κεντρικού πολιτικού σκηνικού μετά από μια δεκαετία μνημονιακής κοινωνικής καταστροφής και απαξίωσης των θεσμών της λαϊκής κυριαρχίας.
Η ρητορική κακομαθημένων κολλεγιόπαιδων, που επιχειρώντας τον προσωπικό εξευτελισμό του αντιπάλου με φράσεις που τελικά απαξιώνουν τον ίδιο τον θεσμό του κοινοβουλίου, έρχεται να καλύψει την επί της ουσίας απουσία σοβαρών πολιτικών διαφορών, καθώς και οι δύο αντιμαχόμενοι ακολουθούν χρόνια τώρα ακριβώς τον ίδιο πολιτικό προσανατολισμό.
Εντελώς χαρακτηριστική σκηνή αυτή με τον βαρύμαγκα Πολάκη να κατευθύνεται απειλητικά προς τα έδρανα της Ν.Δ., για να ζητήσει τον λόγο από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ως προσωπικά θιγμένος. Χωρίς να βρίσκεται ούτε ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ να του φωνάξει να κόψει τις μαγκιές. Χωρίς καν να υπάρξει κάποια διαμαρτυρία από τους ίδιους τους βουλευτές της Ν.Δ.
Ο τραμπουκισμός και τα “βγες έξω, ρε, να καθαρίσουμε!”, που εισήχθησαν στην κοινοβουλευτική πρακτική από τους Κασιδιάρηδες και τους Παναγιώταρους, τείνουν να γίνουν καθεστώς. Ως μια ακόμη συνδήλωση της βαθιάς παρακμής της κοινοβουλευτικής ζωής, σε μια χώρα που βουλιάζει σε μια γενικευμένη πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική παρακμή.
Είναι τραγικό το πόσο χαμηλά έχει ξεπέσει το επίπεδο του πολιτικού λόγου και της κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης στα χρόνια του Αλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όσο τραγικό είναι και το δίλημμα μπροστά στο οποίο βάζουν τον ελληνικό λαό ενόψει εκλογών: στο να επιλέξει ανάμεσα στη μία ή την άλλη εκδοχή της σαπίλας και της παρακμής.
Με τον λαό να υποχρεούται να αντιτάξει ένα νέο ηχηρό ΟΧΙ! Γιατί η σαπίλα και η παρακμή δεν μπορεί να είναι το παρόν και το μέλλον του. Γιατί αξίζει μια ζωή με αξιοπρέπεια και περηφάνια, σε μια Ελλάδα με ανακτημένη την εθνική και λαϊκή κυριαρχία.
