Η ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ
Οι ηγεσίες ξεφτιλίζουν οι ίδιες την αξιοπιστία τους. Το κακό δεν είναι πια η αλαζονεία τους αλλά η ανικανότητα και η απληστία τους. Μαζί τους και οι δις και τρις-εκατομμυριούχοι προστάτες τους, στηρίγματα του δυτικού καπιταλισμού.
Δυο μεγάλες κρίσεις πέρασε την τελευταία δεκαετία ο καπιταλισμός, μια οικονομική το 2008 και μια με τον κορονοϊό. Και στις δυο περιπτώσεις τα Δυτικά ΜΜΕ ούρλιαζαν ότι είναι «παγκόσμια κρίση». Ψέμα. Η Ρωσία και ιδίως η Κίνα ξεπέρασαν τις επιπτώσεις σε χρόνο μηδέν. Και οι δυο κρίσεις έπληξαν, εγκαταστάθηκαν και εξακολουθούν να ροκανίζουν όλη την ΕΕ, και τη Γερμανία. Στις ΗΠΑ έκριναν, εν μέρει, τις εκλογές. Ο Μπάϊντεν προλέγει τώρα σκληρή αντιπαράθεση με Ρωσία-Κίνα θεωρώντας, ότι οι πόλεμοι, οι εξοπλισμοί, είναι κινητήρια δύναμη της αμερικανικής Οικονομίας. Ο Μπάϊντεν έχει μείνει στα παλιά:
Πρώτον, στην αρχή της κρίσης, στη Συρία, βρέθηκαν αντιμέτωποι οι στόλοι ΗΠΑ-Ρωσίας. Οι ΗΠΑ έχουν αμυντικό προϋπολογισμό μεγαλύτερο από Κίνα-Ρωσία-Γαλλία- Βρετανία, συνολικά 10 χώρες (βλ. 16-1-20 «Από την Πλατεία στο Καπιτώλιο»). Τελικά, χωρίς να πέσει τουφεκιά, ο αμερικανικός στόλος αποχώρησε «θέτοντας εαυτόν μακράν του εχθρού», όπως έλεγαν οι γερμανοί ναζί τρέχοντας να σωθούν από τους Ρώσους.
Δεύτερον, οι εξοπλισμοί, λόγω εκτεταμένης διαφθοράς στις ΕΔ των ΗΠΑ, δεν αποτελούν πλέον μοχλό ανάπτυξης αλλά βαρίδι της Οικονομίας. Πλουτίζουν οι ιδιωτικές εταιρίες, φτωχαίνει το κράτος, πένονται οι άνθρωποι.
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟ
Τώρα το Σύστημα είναι απίστευτα ισχυρό, χωρίς αντίπαλο στο εσωτερικό του. Κονιορτοποίησε την ιστορική Αριστερά, ενώ οι δυο φερόμενοι ως ηγέτες της ακροδεξιάς, ο Σαλβίνι (Ιταλία) και Λεπέν (Γαλλία) μοιάζουν μάλλον με σκυλάκια του καναπέ παρά με Μουσολίνι.
Η διαφορά είναι πως το Σύστημα (νομίζει ότι) δεν έχει πια ανάγκη από άλλοθι, ούτε από μάσκες, Χίτλερ ή Μουσολίνι. Ο «Βασιλιάς» βγαίνει στη Σκηνή γυμνός, χωρίς ντροπή, δεν φοβάται αποκάλυψη από το αθώο παιδί, ούτε στην Ευρώπη ούτε στις ΗΠΑ, όπου νοθεία-ξενοθεία επιβλήθηκε.
Το Σύστημα έχει συντρίψει, ιδεολογικά και πολιτικά, κάθε οργανωμένη δύναμη εσωτερικής αντίστασης και ανατροπής. Το φαινομενικά παράδοξο είναι ότι ενώ έχει ξεδοντιαστεί η ταξική πάλη το Σύστημα δεν αισθάνεται και τόσο σταθερό. Αντιθέτως, τρεμουλιάζει. Επειδή, με όσα κάνει ή παραλείπει, το Σύστημα πλάθει, αναπλάθει και διαπαιδαγωγεί συνεχώς ένα ρεύμα δυσφορίας, διαμαρτυρίας, αντίδρασης.
Οι παλιές υποσχέσεις για ευημερία και ελευθερία πραγματοποιήθηκαν και ο τρισκατάρατος κομμουνισμός διαλύθηκε, στη Δύση. Αλλά τώρα το Σύστημα τα παίρνει όλα πίσω. Χωρίς να υπάρχει κάποιος ορατός επικίνδυνος αντίπαλος. Το «Τέλος της Ιστορίας» ήταν υπόσχεση για τον Παράδεισο αλλά τελικά μοιάζει με δρόμο για την Κόλαση.
Ο εχθρός δεν είναι εντός αλλά στη διπλανή πόρτα, δεν πουλάει ιδεολογία ούτε υπόσχεται ιδανικές κοινωνίες, εκμεταλλεύεται περιστάσεις και ανθρώπους, όπως ο κάθε νοήμων καπιταλιστής αλλά όχι σαν κάτι άλλους που νομίζουν ότι ζουν σε αέναο γούεστερν εκτός οθόνης με το πιστόλι στο χέρι. Είναι λίγο κιτρινιάρης αλλά τι μας νοιάζει;
*Το κείμενο δεν εκφράζει κατ’ ανάγκην τις θέσεις της iskra
