Η ανάγκη ενωτικής ριζοσπαστικής πολιτικής στην Αριστερά

Η τα­χύ­τα­τη με­τα­τό­πι­ση του κυ­βερ­νη­τι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς τα δεξιά –που ανα­δεί­χθη­κε με τη θερμή υπο­δο­χή του «πο­τα­μί­σιου» Μα­κρόν και την ανά­δει­ξη του Gr-Invest ως θε­μέ­λιου της στρα­τη­γι­κής Τσί­πρα– φέρ­νει με αναμ­φι­σβή­τη­το τρόπο στην επι­φά­νεια την ύπαρ­ξη ενός ση­μα­ντι­κού κενού: του κενού στην πο­λι­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών δυ­νά­με­ων.
Το κενό αυτό δεν επι­τρέ­πε­ται να υπο­τι­μη­θεί από κα­νέ­ναν μέσα στη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά. Εκ πεί­ρας γνω­ρί­ζου­με ότι στην πο­λι­τι­κή δράση δεν ισχύ­ουν οι «αυ­το­μα­τι­σμοί» της ιδε­ο­λο­γι­κής επι­βε­βαί­ω­σης: Πρό­σφα­τα, μετά το κα­λο­καί­ρι του 2015, η τα­χύ­τα­τη μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (είτε την ονο­μά­σει κα­νείς «κω­λο­τού­μπα» είτε την πει «προ­δο­σία») δεν άρ­κε­σε για την ου­σια­στι­κή ενί­σχυ­ση όσων την αντι­πο­λι­τεύ­τη­καν (είτε των δυ­νά­με­ων που αντέ­δρα­σαν ξε­κι­νώ­ντας μέσα από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είτε του ΚΚΕ, ή της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ). Πα­λιό­τε­ρα, η κα­τάρ­ρευ­ση των κα­θε­στώ­των στην ΕΣΣΔ και την ανα­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη δεν απο­δεί­χθη­κε από μόνη της ικανή για την ενί­σχυ­ση των δυ­νά­με­ων της αντι­στα­λι­νι­κής Αρι­στε­ράς –αντί­θε­τα, στις συν­θή­κες μιας διε­θνούς υπο­χώ­ρη­σης του κι­νή­μα­τος λει­τούρ­γη­σε ως το «σύν­θη­μα» για μια γε­νι­κό­τε­ρη δια­λυ­τι­κή κρίση.
Το ΚΚΕ
Το κενό που δη­μιουρ­γεί η με­τα­τό­πι­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα πρέ­πει να απα­ντη­θεί μέσα από ένα συ­γκε­κρι­μέ­νο πο­λι­τι­κό σχέ­διο, μια συ­γκε­κρι­μέ­νη πο­λι­τι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή προ­σπά­θεια. Αλ­λιώς, θα δίνει ευ­και­ρί­ες αξιο­ποί­η­σής του από δε­ξιό­τε­ρες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δυ­νά­μεις, ενώ ταυ­τό­χρο­να η επί­κλη­ση αυτού του κιν­δύ­νου θα δίνει στην ομάδα Τσί­πρα κά­ποιες ευ­και­ρί­ες συ­γκρά­τη­σης δυ­νά­με­ων και ανα­σύ­ντα­ξης μέσα από την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή-σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρο­φή.
Σε αυτήν την ει­κό­να ξε­χω­ρί­ζουν οι δυ­νά­μεις του ΚΚΕ, που δια­τη­ρεί μα­ζι­κή επιρ­ροή, αν και, όπως δεί­χνουν οι δη­μο­σκο­πή­σεις, χωρίς μια ιδιαί­τε­ρη δυ­να­μι­κή. Το βα­σι­κό πρό­βλη­μα δεν είναι ασφα­λώς κά­ποιος «εγκλω­βι­σμός» του ΚΚΕ σε πο­σο­στά της τάξης του 7% (άλ­λω­στε ο καλ­πα­σμός του Τσί­πρα προς την εξου­σία ξε­κί­νη­σε από χα­μη­λό­τε­ρη αφε­τη­ρία). Το πρό­βλη­μα είναι ότι η πο­λι­τι­κή του ΚΚΕ δη­λώ­νει ότι δεν θε­ω­ρεί εφι­κτή την εδώ και τώρα ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων και της λι­τό­τη­τας, ότι ανα­στέλ­λει αυ­τούς τους με­γά­λους στό­χους προς ένα αό­ρι­στο μέλ­λον ωρί­μα­σης μιας επα­να­στα­τι­κής κα­τά­στα­σης, ενώ στο ση­με­ρι­νό παρόν οι στό­χοι του πε­ριο­ρί­ζο­νται στα κα­θή­κο­ντα ενί­σχυ­σης του κόμ­μα­τος. Το ΚΚΕ απέ­χει από τη δια­μόρ­φω­ση ενός γε­νι­κό­τε­ρου σχε­δί­ου ανα­τρο­πής της ση­με­ρι­νής κα­τά­στα­σης των πραγ­μά­των. Αυτή η δια­πί­στω­ση κάνει βα­ρύ­τε­ρα τα κα­θή­κο­ντα του υπό­λοι­που χώρου της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.
Όσοι πα­ρα­κο­λου­θού­με συ­στη­μα­τι­κά τη βα­σα­νι­στι­κή πο­ρεία ανα­σύ­ντα­ξης της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς διε­θνώς (από την Αμε­ρι­κή του Τραμπ, έως τη Γαλ­λία του Μα­κρόν, την Ισπα­νία, την Πορ­το­γα­λία κ.λπ.) γνω­ρί­ζου­με ότι δύο είναι οι βα­σι­κές συ­ντε­ταγ­μέ­νες κάθε από­πει­ρας που επι­χει­ρεί πραγ­μα­τι­κά και στην πράξη να βγει από την πα­θη­τι­κό­τη­τα του βερ­μπα­λι­σμού: η ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή και η ενό­τη­τα στη δράση δια­φο­ρε­τι­κών δυ­νά­με­ων. Αυτά, ισχυ­ρι­ζό­μα­στε, πρέ­πει να είναι τα θε­μέ­λια και του δικού μας «σχε­δί­ου» εδώ και σή­με­ρα.
Θε­μέ­λια
-Η ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή, οφεί­λει ασφα­λώς να είναι ρι­ζο­σπα­στι­κή: να βάζει μπρο­στά στό­χους που θα επι­φέ­ρουν ου­σια­στι­κές, σα­φείς και ορα­τές βελ­τιώ­σεις της κα­τά­στα­σης του κό­σμου μας, στό­χους που θα ανα­τρέ­πουν τους συ­σχε­τι­σμούς στη δου­λειά, στη συ­νοι­κία, στις σχο­λές και στα σχο­λεία. Θα πρέ­πει όμως να είναι και πο­λι­τι­κή: να συν­δέ­ε­ται με γε­νι­κό­τε­ρες πο­λι­τι­κές επι­διώ­ξεις (όπως η ρήξη με την ευ­ρω­ζώ­νη και την ΕΕ), να δια­τη­ρεί και να ανα­πα­ρά­γει την ανα­γκαιό­τη­τα και την επι­και­ρό­τη­τα της σο­σια­λι­στι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης, να συ­γκρού­ε­ται με το ρα­τσι­σμό, τον εθνι­κι­σμό, τον πό­λε­μο κ.ο.κ. Σή­με­ρα σχε­δόν όλοι μι­λά­νε για «με­τα­βα­τι­κή πο­λι­τι­κή». Όμως πολ­λοί, απλώς με­ταμ­φιέ­ζουν το δικό τους κομ­μα­τι­κό ιδε­ο­λο­γι­κό πλαί­σιο σε «με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα», δη­λώ­νο­ντας έτοι­μοι για «ενό­τη­τα», αλλά με την προ­ϋ­πό­θε­ση της υπο­τα­γής όλων στο δικό τους μά­ξι­μουμ «πλαί­σιο». Αυτή η συ­νή­θεια οδη­γεί σε μια δια­λυ­τι­κή ανα­βλη­τι­κό­τη­τα κάθε σο­βα­ρή πρω­το­βου­λία. Ένα πρό­γραμ­μα είναι «με­τα­βα­τι­κό» όταν δια­θέ­τει εκ προ­οι­μί­ου τη συ­ναί­νε­ση ευ­ρύ­τε­ρων δυ­νά­με­ων, που αντα­να­κλά τη συ­ναί­νε­ση ενός υπο­λο­γί­σι­μου τμή­μα­τος των μαζών που θα μπο­ρού­σαν να τε­θούν σε κί­νη­ση μπρος τα μπρο­στά ξε­κι­νώ­ντας όμως από το υπαρ­κτό επί­πε­δο εμπει­ριών και προ­θέ­σε­ων.
– Η ενό­τη­τα στη δράση, οι πρω­το­βου­λί­ες «με­τω­πι­κού» χα­ρα­κτή­ρα, είναι πλέον η δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή ανά­με­σα σε κάθε σο­βα­ρή προ­σπά­θεια πα­ρέμ­βα­σης και στη συ­νέ­χεια της βερ­μπα­λι­στι­κής πα­θη­τι­κό­τη­τας.
Πολ­λοί σύ­ντρο­φοι και συ­ντρό­φισ­σες δη­λώ­νουν έτοι­μοι για «μέ­τω­πα» από τα κάτω, ενώ αντι­δρούν και απο­δο­κι­μά­ζουν κά­ποιες γε­νι­κό­τε­ρες συμ­φω­νί­ες μα­κρό­τε­ρης πε­ριό­δου. Πρό­κει­ται για απλού­στευ­ση. Οι δρά­σεις «από τα κάτω» σή­με­ρα προ­ϋ­πο­θέ­τουν συ­στη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια που όχι μόνο δεν είναι σε αντί­φα­ση αλλά υπο­βοη­θεί­ται από συμ­φω­νί­ες «από τα πάνω», αν και όπου αυτές είναι εφι­κτές. Οι πλει­στη­ρια­σμοί, τα ερ­γα­τι­κά, το αντι­ρα­τσι­στι­κό-αντι­φα­σι­στι­κό κ.ο.κ. είναι το­μείς όπου αυτές οι συμ­φω­νί­ες επεί­γει να υπάρ­ξουν.
Ευ­ρύ­τη­τα
Στη συ­γκυ­ρία όπου ζούμε είναι σαφές ότι τα όρια της δρά­σης από τα κάτω πε­ριο­ρί­ζο­νται από την έλ­λει­ψη ελ­πί­δας και άλλης πο­λι­τι­κής προ­ο­πτι­κής. Αυτός είναι, ίσως, ο ση­μα­ντι­κό­τε­ρος πα­ρά­γο­ντας που δι­καιο­λο­γεί την επι­μο­νή για ένα γε­νι­κό­τε­ρο πο­λι­τι­κό (ακόμα και εκλο­γι­κό) μέ­τω­πο της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Που ξε­κι­νώ­ντας από έναν «κορμό» που θα δια­σφα­λί­ζει τον ερ­γα­τι­κο-σο­σια­λι­στι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό του εγ­χει­ρή­μα­τος, δεν θα πρέ­πει να φο­βη­θεί την ευ­ρύ­τη­τα προ­κει­μέ­νου να πα­ρου­σιά­σει εναλ­λα­κτι­κή λύση απέ­να­ντι στους Τσί­πρα-Μη­τσο­τά­κη.
Αυτοί είναι οι λόγοι που εμείς μέ­νου­με στα­θε­ροί στην επι­λο­γή της συμ­με­το­χής στη ΛΑΕ (παρά τις γνω­στές και δη­μό­σια εκ­φρα­σμέ­νες δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις μας σε ση­μεία της πο­λι­τι­κής της), ενώ ταυ­τό­χρο­να επι­μέ­νου­με πάντα στην απεύ­θυν­ση για με­τω­πι­κή συ­νερ­γα­σία προς όλες τις δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.
Οι μι­κρο­με­γα­λι­σμοί και οι από­πει­ρες να φτιά­ξει ο κα­θέ­νας «κα­θα­ρού­τσι­κα» μέ­τω­πα γύρω από τον εαυτό του, είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ανα­ντί­στοι­χα με τις πιέ­σεις που αντι­με­τω­πί­ζει ο κό­σμος μας.
Όχι μόνο για λό­γους με­γέ­θους, αλλά κυ­ρί­ως για λό­γους πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής αντι­προ­σω­πευ­τι­κό­τη­τας, ένα μέ­τω­πο της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, αν δεν πε­ρι­λαμ­βά­νει τις δυ­νά­μεις της ΛΑΕ, δεν είναι εφι­κτό μέσα στην τρέ­χου­σα πο­λι­τι­κή συ­γκυ­ρία.
Πηγή: rproject.gr