Ήταν σαν σήμερα, στις 4 Απριλίου 2012, που ο 77χρονος Δημήτρης Χριστούλας αυτοκτονούσε στην πλατεία Συντάγματος, θέλοντας να σημάνει συναγερμό για την ανακοπή του μνημονιακού ορυμαγδού.
Η θυσία του ενέπνευσε έναν λαό που συνέχισε τους αγώνες για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών, απεργώντας, διαδηλώνοντας, ρίχνοντας κυβερνήσεις και εκφράζοντας τη θέλησή του με το ιστορικό 61,3% του ΟΧΙ.
Για ν’ ακολουθήσει η αντίστροφη μέτρηση. Και όχι μόνο ν’ ανακοπούν οι αντιμνημονιακοί αγώνες, αλλά οι μνημονιακές κυβερνήσεις να συνεχίζουν το ολέθριο έργο τους εξασφαλίζοντας τη συναίνεση ενός λαού που έσκυψε το κεφάλι και παραδόθηκε στη μαύρη μοίρα του.
Η θυσία του Δημήτρη Χριστούλα παραμένει αδικαίωτη. Και η γραπτή δήλωση που άφησε μένει στίγμα ανεξίτηλο, για θα θυμίζει πάντα ότι τον πρόδωσε η μεγάλη πλειονότητα εκείνων που με τη θυσία του θέλησε να σώσει:
“Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι΄αυτήν.
Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για την διατροφή μου.
Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (Πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου)”.