Δεν είναι η πρώτη, και -αλίμονο- ούτε η τελευταία φορά, που τα διεθνή και ελληνικά ΜΜΕ περνούν δίπλα από το μεγάλο γεγονός… χωρίς να το πάρουν πρέφα. Αυτό συνέβη άπειρες φορές στη σύγχρονη ιστορία και η τελευταία ήταν μόλις πριν λίγες μέρες, όταν αποσιώπησαν εντελώς όχι μόνο την ιστορική δήλωση του προέδρου Τραμπ ότι “οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα γίνουν ποτέ σοσιαλιστικές”, αλλά και τη θύελλα χειροκροτημάτων, πατριωτικών συνθημάτων και ρυθμικών ιαχών (USA-USA-USA) που την ακολούθησαν από μέρους των βουλευτών και γερουσιαστών τόσο του Ρεπουμπλικανικού όσο και του Δημοκρατικού κόμματος! Όμως, το πιο σημαντικό είναι ότι αποσιωπώντας την είδηση, τα καλά μας ΜΜΕ έχασαν την ευκαιρία να την αναλύσουν και να την σχολιάσουν. Δηλαδή, να κάνουν ό,τι έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν τα αμερικανικά ΜΜΕ που γνωρίζουν πολύ καλά αυτό που σύσσωμα τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ αλλά και πολλοί Ευρωπαίοι αριστεροί θέλουν να αγνοούν πεισματικά: Ότι ο “σοσιαλισμός” απασχολεί τελευταία και μάλιστα πάρα πολύ ένα μεγάλο μέρος των πολιτών και κυρίως, την πλειοψηφία των νέων κάτω των 36 ετών (Millennials) στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής!…
Ιδού λοιπόν ο προφανέστατος λόγος που κάνει τον πρόεδρο Τραμπ να “καθησυχάζει” τους εχθρούς και φίλους του στο αμερικανικό κατεστημένο, δηλώνοντας ότι… ποτέ των ποτών δεν πρόκειται οι ΗΠΑ να γίνουν σοσιαλιστικές: Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σήμερα σχεδόν παντού αλλού σε Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο, ο σοσιαλισμός και η ανάγκη του σοσιαλισμού ως αντίδοτο στην καπιταλιστική νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα είναι αρκούντως δημοφιλής στην κοινωνία της παγκόσμιας υπερδύναμης για να θορυβεί ή ακόμα και να πανικοβάλει το κατεστημένο της. Όχι βέβαια ότι επίκειται κάποια σοσιαλιστική επανάσταση στις ΗΠΑ, ούτε καν ότι είναι ζήτημα χρόνου η δημιουργία του μεγάλου Εργατικού κόμματος των ΗΠΑ, που εύχονται εδώ και 140 χρόνια όλοι οι “πατέρες του μαρξισμού”, αρχής γενομένης από τον ίδιο τον Κάρλ Μαρξ. Απλώς, πληθαίνουν τον τελευταίο καιρό στις ΗΠΑ τα ιδρυτικά γεγονότα μιας κοινωνικής αλλά και πολιτικής αλλαγής που θα μπορούσαν να αποδειχθούν κοσμοϊστορικής σημασίας για όλο τον κόσμο. Γιατί; Μα, ακριβώς επειδή μας είχαν συνηθίσει στην ιδέα ότι ο σοσιαλισμός είναι… αδιανόητος στις ΗΠΑ καθώς και επειδή οι ΗΠΑ ήταν και παραμένουν το θεμέλιο και συνάμα η ηγετική δύναμη του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.
Και ιδού ευθύς αμέσως μερικά από αυτά τα σημαδιακά “ιδρυτικά γεγονότα”, με πρώτο εκείνο που αφορά τη μικρή αριστερή οργάνωση των Δημοκρατών Σοσιαλιστών της Αμερικής (Democrat Socialists of America-DSA), που ενώ φυτοζωούσε τα τελευταία 40-45 χρόνια, είδε τα μέλη της να αυξάνουν από 7.000 που ήταν το 2016 στις 55.000 στα τέλη του 2018 (!), με τη συντριπτική πλειοψηφία των νέων μελών να είναι νέοι και νέες κάτω των 30 ετών. Ταυτόχρονα, οι DSA μεταμορφώθηκαν από οργάνωση/ουρά του Δημοκρατικού κόμματος με αναφορές στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, σε ένα κόμμα με σαφείς ριζοσπαστικές τάσεις, ενεργό εμπλοκή σε όλα τα κοινωνικά κινήματα της χώρας και μερικές εκατοντάδες μέλη που έχουν εκλεγεί σε κάθε λογής αξιώματα, από τα Πολιτειακά κοινοβούλια μέχρι την ίδια τη Βουλή των Αντιπροσώπων! Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν κατ’αρχήν, ότι πάνε τουλάχιστον …70 χρόνια από τότε που οι ΗΠΑ είχαν να δουν μια τόσο μεγάλη αριστερή οργάνωση,και ίσως πάνε 110 χρόνια, από τον καιρό του Σοσιαλιστικού κόμματος του Γιουτζήν Ντεμπς, από τότε που σοσιαλιστές υποψήφιοι κατορθώνουν -όπως τώρα- να κερδίζουν εκλογές σε όλα τα επίπεδα. Και σημαίνουν επίσης, ότι θα πρέπει να είναι κάποιος αθεράπευτα σεχταριστής και “σαλονάκιας” για να αγνοεί και να σνομπάρει μια τέτοια εξέλιξη και ένα τέτοιο γεγονός στην καρδιά της ίδιας της παγκόσμιας καπιταλιστικής υπερδύναμης…
Φυσικά, όλοι αυτοί οι νέοι των DSA αλλά και εκείνοι των μεγάλων κοινωνικών κινημάτων που σαρώνουν σήμερα τις ΗΠΑ, είναι σε μεγάλο βαθμό “παιδιά” του (σοσιαλιστή) Μπέρνι Σάντερς ή μάλλον της ιστορικής προεκλογικής του εκστρατείας το 2015-2016, που ριζοσπαστικοποίησε την αμερικανική νεολαία και έβγαλε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας την μέχρι τότε καταραμένη και “βρώμικη λέξη που αρχίζει από S”, τον σοσιαλισμό. Μιας αμερικανικής νεολαίας που βρήκε στην 29χρονη μιγάδα πορτορικανής -και μακρινής εβραϊκής- καταγωγής από το Μπρονξ της Νέας ΥόρκηςΑλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ την πιο αντιπροσωπευτική και εμβληματική της προσωπικότητα. (1)
Πολλοί ήταν εκείνοι που, χωρίς να είναι κακόπιστοι, είχαν εκφράσει ένα κάποιο σκεπτικισμό σχετικά με την ικανότητα της “νεαρής και άβγαλτης” βουλευτίνας Οκάσιο-Κορτέζ (που τα αμερικανικά ΜΜΕ αποκαλούν πια με τα αρχικά της AOC) να αντισταθεί στους πειρασμούς της νέας κοινοβουλευτικής της ζωής και να συνεχίσει να υπερασπίζεται με τον ίδιο ζήλο τα ριζοσπαστικά της πιστεύω. Τώρα μπορούμε να το πούμε: Όλοι τους έπεσαν έξω! Η AOC όχι μόνο δεν υπέκυψε στους “πειρασμούς” ρίχνοντας νερό στο ριζοσπαστικό κρασί της, αλλά και αναδεικνύεται τώρα στον υπ’αριθμό 1 πονοκέφαλο του βορειοαμερικανικού κατεστημένου. Όχι μόνο εκείνου του Τραμπ και των Ρεπουμπλικάνων του, αλλά και εκείνου του Δημοκρατικού κόμματος που την απειλεί πια στα ίσια να την συντρίψει και να την αποπέμψει από το Κοινοβούλιο στην πρώτη ευκαιρία, δηλαδή το 2020! Και αυτό για δυο λόγους: Επειδή κάνει -και με το παραπάνω- πράξη τα λόγια της, προτείνοντας καθημερινά, στη Βουλή με νομοσχέδια αλλά και στους δρόμους με διαδηλώσεις, μέτρα πρωτόγνωρα και απίστευτα ριζοσπαστικά τουλάχιστον για τις ΗΠΑ των τελευταίων δεκαετιών, όπως την άμεση και πλήρη αποδέσμευση από τα ορυκτά καύσιμα (Green New Deal), την φορολόγηση με συντελεστή 70% των υπερπλούσιων, τον υπερδιπλασιασμό της ελάχιστης ωριαίας αμοιβής στα 15 δολάρια, ή την κατάργηση του αστυνομικού σώματος (ICE) που διώκει τους μετανάστες. Και κυρίως, επειδή όλες αυτές οι προτάσεις της αποκτούν “υλική δύναμη” καθώς κινητοποιούν στους δρόμους και υποστηρίζονται από την πλειοψηφία των συμπατριωτών της ή ακόμα και από το 40%-45% των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων!
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά μέσα σε μόλις ένα μήνα (!), η Αλεξάντρια αναδεικνύεται σε φόβητρο του Τραμπ, του Ρεπουμπλικανικού κόμματος αλλά και των μεγάλων καθεστωτικών ΜΜΕ όλων των κομματικών αποχρώσεων (New York Times, Washington Post,…) καθώς ξέρει να αποκρούει με σπάνια μαεστρία τις καθημερινές (χυδαίες και μη) επιθέσεις τους εναντίον της, ενώ παράλληλα εισάγει νέα ήθη στην αμερικανική πολιτική ζωή απομυθοποιώντας τον αντιδραστικό και σκοταδιστικό καθωσπρεπισμό των μεν, και στηλιτεύοντας το νεοφιλελεύθερο “προοδευτισμό” των δε. Αεικίνητη και πανταχού παρούσα, η Οκάσιο-Κορτέζ, που ούτε δηλώνει ούτε είναι κομμουνίστρια, συνδυάζει με τον καλύτερο τρόπο τη θεωρία με την πράξη, τον ακτιβισμό μέσα και έξω από τους θεσμούς, και φυσικά, δεν προκαλεί καμιά έκπληξη το γεγονός ότι το 74% των Δημοκρατικών και των συμπαθούντων το Δημοκρατικό κόμμα δεν αποκλείουν πια το ενδεχόμενο να την ψηφίσουν για… πρόεδρο των ΗΠΑ στις μεθεπόμενες προεδρικές εκλογές, δηλαδή όταν αυτή θα έχει την απαιτούμενη ηλικία των 35 ετών! Και αυτό παρόλο που η Αλεξάντρια είναι ήδη το μαύρο πρόβατο και ίσως το πιο μισητό πρόσωπο της ηγεσίας του κόμματός τους… (2)
Όταν λοιπόν ο Τραμπ “εμψυχώνει” το κάθε κομματικής απόχρωσης αμερικανικό κατεστημένο δηλώνοντας ότι “οι ΗΠΑ δεν θα γίνουν ποτέ σοσιαλιστικές”, είναι φανερό ότι δεν μιλάει στο κενό αλλά αναφέρεται σε μια χειροπιαστή απειλή που έχει πια όνομα και διεύθυνση: Μπέρνι Σάντερς, Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ, Ρασίντα Τλαϊμπ (νεοεκλεγμένη βουλευτίνα παλαιστινιακής καταγωγής, επίσης μέλος των DSA)… και τα δεκάδες εκατομμύρια των συμπατριωτών τους που εμπνέονται από το παράδειγμά τους και παλεύουν μαζί τους σε αυτό που πάει να γίνει η μεγαλύτερη -και πιθανόν εξαιρετικά βίαιη- ταξική σύγκρουση της εποχής μας! Μια ταξική σύγκρουση η έκβαση της οποίας θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό και τη δική μας τύχη…
Σημειώσεις
1. Για αυτό το θέμα, βλέπε και το προηγούμενο κείμενό μας:
https://www.contra-xreos.gr/
2. Τουλάχιστον εξοργιστικά άδικος και συκοφαντικός είναι ο χαρακτηρισμός των Μπέρνι Σάντερς και Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ ως… “Σοσιαλιστές εσωτερικού, ιμπεριαλιστές εξωτερικού” σε άρθρο με αυτό τον τίτλο που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών το Σάββατο 9 του Φλεβάρη 2019 (https://www.efsyn.gr/arthro/)
Όσο για τις τοποθετήσεις των Σάντερς και Οκάσιο-Κορτέζ στο ζήτημα της αμερικανικής επέμβασης στα εσωτερικά της Βενεζουέλας, (αλλά και σε κεφαλαιώδη ζητήματα εξωτερικής πολιτικής όπως το μεσανατολικό, ο πόλεμος στην Υεμένη, στο Αφγανιστάν, στη Συρία, η άνοδος της ακροδεξιάς, κλπ όπου ειδικά ο Μπέρνι δίνει καθημερινά σκληρές μάχες περίπου μόνος του και μέσα στη φωλιά του ιμπεριαλιστικού λύκου) αυτές υπάρχουν, είναι στη διάθεση όλων και είναι σαφείς: αποδοκιμάζουν την ιμπεριαλιστική επέμβαση αλλά και τον οικονομικό αποκλεισμό της χώρας. Για αυτό εξάλλου και σύσσωμο το κατεστημένο και τα ΜΜΕ των ΗΠΑ επικρίνουν δριμύτατα και τους δυο, καλώντας τους μάλιστα να πάνε να ζήσουν στη…Βενεζουέλα.
ΠΗΓΗ: https://contra-xreos.gr/
