Η Υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, επίλεκτο μέλος της «τάσης των 53» του ΣΥΡΙΖΑ, που όλα τα μνημονιακά μέτρα τα ψηφίζει, με εντολή του Πρωθυπουργού (!), εξήγγειλε την χορήγηση μέσα στις γιορτές, εφάπαξ επιδόματος «αλληλεγγύης« (!) 400 ευρώ σε κάθε νέο άνεργο που είναι γραμμένος στα μητρώα του ΟΑΕΔ και δεν λαμβάνει επίδομα ανεργίας.
Με ενοχλεί πάρα πολύ, ο απόλυτος πολιτικός κυνισμός των κυβερνώντων, ότι δηλαδή την ίδια στιγμή που καταργούν με βάση μνημονιακή δέσμευση το θεσμοθετημένο επίδομα ανεργίας των νέων, ή το δικαίωμα τους μαζί και όλης της εργατικής τάξης να απεργούν, τους πετούν ως ξεροκόμματο ένα εφάπαξ φιλοδώρημα.
Με ενοχλεί επίσης ότι οι κυβερνώντες, αντί να διασφαλίζουν στους νέους και νέες αξιοπρεπή εργασία, τους εθίζουν να αναμένουν ή να διεκδικούν ένα «φιλοδώρημα». Γι’ αυτό, άλλωστε, έφυγαν 500.000 νέοι από τη χώρα μας για να βρουν εργασία στο εξωτερικό και από όσους απέμειναν 7 στους 10 θέλουν κι αυτοι/ες να φύγουν απογοητευμένοι από την Ελλάδα, καθιστώντας τον τόπο χώρα χωρίς μέλλον.
Με ενοχλεί όμως ακόμα πιο πολύ και κάτι άλλο ακόμα σημαντικότερο για τη διαμόρφωση της κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης των νέων και του λαού μας.
Κι αυτό είναι η προσπάθεια όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων στο να αντικαταστήσουν την υποχρέωσή τους για καθολικές κοινωνικές πολιτικές από την ελεημοσύνη. Ότι δηλαδή το εισόδημα δεν θα το καθορίζουν πλέον οι κοινωνικοί αγώνες και οι θεσμοθετημένες κοινωνικές και λαϊκές κατακτήσεις, αλλά η διάθεση των εκάστοτε πρωθυπουργών ή Υπουργών να κάνουν παροχές με βάση κριτήρια που καθορίζουν οι ίδιοι και οι κυβερνήσεις τους, δηλαδή όχι ως κοινωνικό δικαίωμα των πολιτών αλλά ως ψίχουλα ελεημοσύνης προς υπηκόους.
Αυτό συνιστά πολιτικό και κυρίως ιδεολογικό πισωγύρισμα σε σκοτεινές και επικίνδυνες περιόδους ολιγαρχίας και τυραννίας και πρέπει η Αριστερά και το μαζικό λαϊκό κίνημα να προσπαθήσουν να αντιπαρατεθούν ιδεολογικά και αξιακά σε αυτή την αντίληψη και πρακτική.
Πρόκειται για πισωγύρισμα σε καταστάσεις εποχών κατά τις οποίες ήταν άγνωστες οι έννοιες και αξίες των κοινωνικών πολιτικών και δικαιωμάτων. Τότε που η ζωή των ανθρώπων (υπηκόων και όχι πολιτών) εξαρτιόταν απόλυτα από τις διαθέσεις του βασιλιά, του αυτοκράτορα, του σουλτάνου, του δικτάτορα. Να μην επιτρέψουμε να μας γυρίσουν σ’ αυτές.
