Μετά τα πρόσφατα γεγονότα στην 107η Διεθνή Διάσκεψη του Οργανισμού Εργασίας στην Γενεύη (5-6-2018), επιβεβαιωνόμαστε όλοι όσοι ασκούσαμε σκληρή κριτική -ήδη από το 2015- σχετικά με τις διαθέσεις της κυβέρνησης να εναρμονιστεί με τον ILO και τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές».
Το δυστύχημα είναι ακριβώς ότι συνηγορούν και τα ευρωπαϊκά συνδικάτα (τα οποία βέβαια στις περισσότερες χώρες δεν αντιμετωπίζουν μνημόνια και δημοσιονομικές προσαρμογές).
Όλως συμπτωματικώς, οι θέσεις των ελληνικών εργοδοτικών οργανώσεων (με μπροστάρη τον ΣΕΒ) είναι σε τέλεια ευθυγράμμιση με τους παραπάνω «εργατικούς» οργανισμούς!
Σημεία αιχμής (για τα οποία κρίνεται η ελληνική κυβέρνηση), η μη κατάργηση του δικαιώματος μονομερούς προσφυγής στον ΟΜΕΔ, οι διατηρητικές ρήτρες κεκτημένων (σαν βάση διαπραγμάτευσης), η θεσμική ενδυνάμωση του Β’ βαθμού διαιτησίας (αυστηρός δικαστικός έλεγχος στους διαιτητές), και η διατήρηση των ουσιαστικά αντεργατικων «καθοριστικών στοιχείων», όπως η ανταγωνιστικότητα και η μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας (σε συνδυασμό με μη αξιόπιστες και μονομερείς εργοδοτικές «μελέτες»…)
Η πολύ πρόσφατη προσωπική εμπειρία σε διαδικασία μεσολάβησης στον ΟΜΕΔ -με την ιδιότητα τότε του αντιπροέδρου του σωματείου εργαζομένων της χαλυβουργίας ΣΙΔΕΝΟΡ- επιβεβαίωσε με τον χειρότερο τρόπο το ήδη υπάρχον ουσιαστικά αδύναμο και αντεργατικό πλαίσιο με το οποίο καλούνται να λειτουργήσουν οι διαιτητές.
Η περαιτέρω απαίτηση του ΣΕΒ και των υπολοίπων εργοδοτικών οργανώσεων (ΕΣΕΕ, ΣΕΤΕ, ΓΣΒΕΕ κ.λπ.), να περιοριστούν οι αρμοδιότητες του ΟΜΕΔ στο «ουσιαστικό δημόσιο συμφέρον» και την «κοινωνική ειρήνη» μάς στέλνουν όντως σε κάτι «ουσιαστικό»: στην εποχή του Νόμου 3239/55, με το ξεκάθαρα αντεργατικό – ανταπεργιακό πλαίσιο της μετεμφυλιακής εποχής!
Πολύ πριν δηλαδή του Νόμου 1876/90 (στον οποίο τα συνδικάτα και η Αριστερά διαχρονικά έκαναν κριτική για κενά και ελλείψεις), ο οποίος σημειωτέον έγινε ΟΜΟΦΩΝΑ τότε αποδεκτός από ΟΛΑ τα κόμματα της Βουλής, σαν κοινωνική ανάγκη της πραγματικότητας!
Απομένει στην κυβέρνηση να αποδείξει για άλλη μια φορά αν είναι «κάθε λέξη του Συντάγματος»: η ολομέλεια του ΣΤΕ με την απόφαση αρ. 2307/2014 έστειλε στα αζήτητα την ΠΥΣ 6/2012 (μνημόνιο 2) της κυβέρνησης Σαμαρά… η «αριστερή» κυβέρνηση του κ. Τσίπρα θα φέρει κάτι τρισχειρότερο στον κόσμο της δουλειάς;
Αγνοώντας παντελώς την αγοραστική δύναμη και την βιοποριστική λειτουργία του μισθού και των συμβάσεων, για τα οποία ο ΣΕΒ και λοιποί «εταίροι» δεν λένε κουβέντα;
Κοινώς, εκεί που μας χρωστάνε, θα μας πάρουν και τον γάιδαρο;
*Ο Λευτέρης Κιοσέογλου είναι πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Χαλυβουργίας ΣΙΔΕΝΟΡ και μέλος διοίκησης του ΕΚΘ
**Πηγή: ergasianet.gr
