Βρισκόμαστε ενώπιον μιας εξαιρετικά δύσκολης φάσης του εθνικού μας θέματος. Δεν είναι, ασφαλώς, η πρώτη φορά, που αντιμετωπίζουμε ακραίες τουρκικές μεθοδεύσεις. Ωστόσο, σήμερα η Άγκυρα παρουσιάζεται πιο επιθετική και αποφασισμένη να υλοποιήσει τις επεκτατικές της βλέψεις. Ο Ερντογάν φαίνεται να έχει καταλήξει στην απόφαση ότι έφτασε η ώρα να “τελειώνει” με το Κυπριακό, με βάση τη δική του οπτική.
Να δημιουργήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συνθήκες για την ομηροποίηση της Κύπρου. Ο πλήρης έλεγχος της θα μπορεί να προκύψει, ή με συμφωνία (συνομοσπονδία με διαφορετικές αποχρώσεις ετικετών) ή διά μονομερών ενεργειών επιβολής τετελεσμένων, που χωρίς συμφωνία θα φιλανδοποιεί το νησί. Η Τουρκία θα ελέγχει και θα καθορίζει τις αποφάσεις ή της μη αποφάσεις της Κύπρου. Για παράδειγμα, εάν θα αξιοποιηθεί το φυσικό αέριο ή όχι. Με το ένα σενάριο ή το άλλο, εάν εφαρμοστούν οι τουρκικές επιδιώξεις, η Κύπρος θα είναι προτεκτοράτο.
Αυτοί είναι οι σχεδιασμοί της Τουρκίας. Ορατοί και ξεκάθαροι, πολυδιαφημιζόμενοι στόχοι από πλευράς Άγκυρας, που κινείται σε ρυθμούς 2023, όταν θα είναι η επέτειος των 100 χρόνων τουρκικού κράτους (ή καλύτερα η αρχή του νεο-οθωμανικού). Μέχρι τότε ο Ερντογάν θέλει να καταστήσει μεγαλύτερη εδαφικά αλλά και με αυξημένη διεθνή επιρροή τη χώρα του.
Στην αντίπερα όχθη, στη δική μας πλευρά, η διαχείριση που γίνεται διαχρονικά είναι στη βάση των εξελίξεων που καθορίζονται από τους τρίτους. Ακολουθούνται οι ενέργειες της τουρκικής πλευράς και οι κινήσεις των διάφορων μεσολαβητών. Γίνεται διαχείριση στη βάση μιας πεπατημένης, που είναι αναποτελεσματική και θεωρείται πολιτικά ανέξοδη τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό.
Δεν είναι, όμως, ανέξοδη καθώς η αναποτελεσματικότητα της απόλυτης ακινησίας οδηγεί στην εδραίωση των κατοχικών δεδομένων. Ακινησία είναι η συμμετοχή σε ατέρμονες διαδικασίες που προσφέρουν κάλυψη και άλλοθι στην κατοχική Τουρκία. Βολεύει κάποιους να προβάλλεται η λογική του αδύναμου, που αναγκάζεται να παραδοθεί. Είναι η προσέγγιση που συνέβαλε στην ανάπτυξη ενός φοβικού συνδρόμου. Καλλιέργησε μια αμυντική στάση σε όλα τα θέματα, δημιουργώντας διαχρονικά διαχειριστές που είναι επιρρεπείς σε αυτογκόλ.
Ο Ερντογάν και το αφήγημα του αδύναμου
Στην κυπριακή κοινωνία έχει αναπτυχθεί το αφήγημα του αδύναμου, του ανήμπορου, αυτό του καναπέ. Οι διάφορες ελίτ, πολιτικές, οικονομικές, πνευματικές, έχουν καταστήσει με τις αντιλήψεις τους, ανέφικτο ακόμη και το αυτονόητο. Ταμπελώνουν τον καθένα που διεκδικεί το αυτονόητο και θεωρείται εθνικιστική έξαρση η απαίτηση για απελευθέρωση και η εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η “ρεαλιστική” προσέγγιση του Κυπριακού είναι αυτή που επιδιώκει διά των συνομιλιών τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της κατοχής. Είναι η προσέγγιση που επιδιώκει την όποια λύση, έστω και εάν είναι μικρής πνοής, περιορίζει δικαιώματα και ελευθερίες.
Την ίδια ώρα, στο εσωτερικό καλλιεργούνται κουλτούρες για εδραίωση πολιτικών και οικονομικών κατεστημένων, που βολεύονται στην αρπαχτή.
Σε μια οριζόντια πολιτική και “ιδεολογική” συνεργασία στα ζητήματα αυτά έχουν διαμορφώσει έναν παράλληλο κόσμο, “αγγελικά πλασμένο“. Οι μεν φιλοξενούν και άλλοι τα πίνουν. Στα πλαίσια αυτά, οι μεν βάζουν χέρι στα ταμεία των εργαζομένων και άλλοι σιωπούν, καθώς θα έλθει η σειρά τους. Τους βολεύει γενικά το στάτους κβο. Το κατοχικό στάτους κβο, που αναζητούν τρόπο να το νομιμοποιήσουν με διάφορες περίεργες αδόκιμες ρυθμίσεις.
Αλλά αναζητούν τρόπο να νομιμοποιήσουν και το πολιτικό στάτους κβο, το οποίο είναι χωρισμένο σε διάφορα επίπεδα. Αυτών (των λίγων) που μπήκαν στην πολιτική για να προσφέρουν και το δείχνουν με τη στάση τους. Εκείνων που είναι της αρπαχτής και αεριτζήδες. Αλλά και εκείνων, που αναλώνονται στις πελατειακές σχέσεις και στο κυνήγι της ατάκας.
Η διαχρονικά παθητική αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων (των διαχειριστών του Κυπριακού και των εκάστοτε κυβερνώντων) από τους πολίτες δημιούργησε ανοχή και ενεθάρρυνε τις στρεβλώσεις στο σύστημα. Εάν δεν αλλάξουμε, θα συνεχίσει να θριαμβεύουν η ανεπάρκεια και η μετριότητα και οι λάτρεις της αρπαχτής, του 3%. Αν δεν αλλάξουμε θα κλάψουμε επί ερειπίων και θα χάσουμε την πατρίδα μας.
Πρόκειται για επικίνδυνα φαινόμενα: Της διαιώνισης του κατοχικού στάτους κβο διά των αδιέξοδων, δοκιμασμένων πολιτικών και διά της διαιώνισης του πολιτικού στάτους κβο, που εδραιώνει παθογένειες και στρεβλώσεις. Και τα δύο βολεύουν κάποιους πολιτικά, αλλά και οικονομικά.
