Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης βλέπουν την καταιγίδα να περνάει και η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ και το Brexit δεν είναι πλέον παρά ένα κακό όνειρο. Είναι κατενθουσιασμένοι με την ηχηρή νίκη του Εμανουέλ Μακρόν — ένας από τους πιο πιστούς σχολιαστές τους έφτασε να την αποκαλέσει «το πρώτο αποφασιστικό πλήγμα κατά του λαϊκιστικού κύματος» (Alain Duhamel, ‘Macron: première victoire contre lepopulisme’, Libération, Paris, 10 May 2017).
Τώρα, οι νέοι ηγέτες της Γαλλίας δεν κρατιούνται, θέλουν να αρπάξουν την ευκαιρία και να επιβάλουν , μέσω της ατζέντας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, νεοφιλελεύθερα μέτρα, στοχεύοντας πρώτα απ’ όλα το εργατικό δίκαιο. Ο προσανατολισμός του Μακρόν είναι ίδιος μ’ αυτόν του προκατόχου του, αν και είναι νεότερος, πιο καλλιεργημένος και δεν του λείπει τόσο πολύ η φαντασία και το χάρισμα.
Μέσω των θαυμαστών μεθόδων του μάρκετινγκ και της ευκαιριακής ψήφου, μια ελαφριά μεταβολή παρουσιάστηκε ως ιστορική μεταστροφή που θα ανοίξει το δρόμο για τολμηρές νέες πρωτοβουλίες. Ο δυτικός Τύπος, λιγοθυμώντας μπροστά το νέο παιδί-θαύμα του, πανηγυρίζει για το τέλος της διαίρεσης μεταξύ δεξιάς και αριστεράς — και αυτό επίσης προέρχεται από το βασίλειο της φαντασίας.
Η δεξιά και η αριστερά της Γαλλίας εφαρμόζουν εναλλακτικά την ίδια πολιτική από το 1983. Τώρα μεγάλα τμήματα και των δύο παρατάξεων βρίσκονται στην ίδια κυβέρνηση και σύντομα θα ανήκουν στην ίδια κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι τα πράγματα ξεκαθαρίζουν.
Η διεφθαρμένη ισπανική δεξιά που είναι προσκολλημένη στην κυβερνητική εξουσία, η νίκη των νεοφιλελεύθερων στην Ολλανδία προδικάζουν, ίσως αναπόφευκτα, κι άλλες κυβερνητικές θητείες για τους συντηρητικούς στο Ηνωμένο Βασίλειο και στη Γερμανία: όλα δείχνουν ότι η τελευταία περίοδος λαϊκής οργής έχει χάσει το δυναμισμό της λόγω έλλειψης πολιτικής διεξόδου.
Η εκλογή του Μακρόν, με φόντο τις γαλαζοχρυσαφένιες σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και το ότι ταξίδεψε αμέσως στο Βερολίνο σηματοδοτούν ότι οι βασικές ευρωπαϊκές πολιτικές που προωθεί η καγκελάριος Μέρκελ θα υιοθετηθούν ξανά ενεργητικά. Στην Ελλάδα, αυτές οι πολιτικές επέφεραν μόλις άλλη μια μείωση συντάξεων κατά 9% και οι ειδικοί στο μόνο που διαφωνούν είναι αν πρόκειται για τη δέκατη τρίτη ή δέκατη τέταρτη παρόμοια μείωση.
Παράλληλα, αν και τα καπρίτσια και οι κομπασμοί του Τραμπ προκάλεσαν ανησυχία για κάποιο χρονικό διάστημα στα δυτικά κυβερνητικά κέντρα, η εξομάλυνση της προεδρίας του έχει προχωρήσει αρκετά (ενώ οι μεθοδεύσεις για την απομάκρυνσή του από την προεδρία, αν προκύψει ανάγκη, είναι έτοιμες). Το μόνο που χρειάζεται για να αποκατασταθεί πλήρως η ηρεμία εκείνων που κρατούν το πηδάλιο στην Ευρώπη είναι να επιστρέψει ο Ματέο Ρέντσι στην κυβέρνηση της Ιταλίας.
Στη δεκαετία του 1920, η Κομμουνιστική Διεθνής, παρατηρώντας ότι μετά από μια εποχή απεργιών και επαναστάσεων, τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, ιδίως το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γερμανία, είχαν επανέλθει στην προηγούμενη σταθερή πορεία, έπρεπε να αναγνωρίσει τη «σταθεροποίηση του καπιταλισμού». Εντούτοις, μη θέλοντας να εγκαταλείψει τον αγώνα, ανήγγειλε τον Σεπτέμβριο του 1928 ότι αυτή η ηρεμία θα ήταν «μερική, προσωρινή και επισφαλής». Η προειδοποίηση, προερχόμενη απ’ αυτή την πηγή, φάνηκε σαν κάτι το τυποποιημένο ή απλώς ρητορικό. Στο κάτω κάτω, για τους πλούσιους αυτή ήταν η εξαιρετικά κερδοφόρα δεκαετία του 1920.
Το κραχ της Γουόλ Στριτ απείχε μόλις ένα έτος…
*Πηγή: https://www.counterpunch.org/2017/06/05/return-to-the-roaring-20s/ Ο Σ. Αλιμί είναι διευθυντής του “LeMonde Diplomatique”.
**Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου
