Έχουμε θέσει κατ’ επανάληψη το ζήτημα της μυστικής διπλωματίας και φυσικά δεν το έχουμε θέσει τυχαία. Η ιστορική εμπειρία επιβεβαιώνει πως η ενσωμάτωσή της ως κυρίαρχο εργαλείο άσκησης της εξωτερικής πολιτικής, δεν συνιστά μέσο για την αποτελεσματική προώθηση των εθνικών συμφερόντων…
Και βεβαίως δεν επιστρατεύεται προκειμένου να περιφρουρήσει τα σημαντικά διαπραγματευτικά ατού, από εμβόλιμες παρεμβάσεις τρίτων που θα μπορούσαν να αποδυναμώσουν την ισχύ τους ή ακόμη και να οδηγήσουν στη συνολική τους ακύρωση.
Η μυστική διπλωματία κατά κανόνα, είναι το καταφύγιο φοβικών και άτολμων πολιτικών ηγεσιών, και ταυτόχρονα ένα χρήσιμο πολυεργαλείο για την διαχείριση πρακτικών ηττοπάθειας, αναποτελεσματικότητας ακόμη και εθνικής μειοδοσίας.
Στην πράξη διασφαλίζει τρία πράγματα, γι’ αυτό και το αποτέλεσμά της είναι εν πολλοίς προδιαγεγραμμένο. Διασφαλίζει:
- Πίστωση χρόνου: Αναγκαία για την επικοινωνιακή διαχείριση αθέμιτων και προκλητικών υπαναχωρήσεων.
- Περιβάλλον σχετικής ασφάλειας στο πολιτικό προσωπικό: Μιας και η κυρίαρχη επιδίωξη είναι να κρατιέται η κοινωνία μακριά από τις εξελίξεις και από την πρόσβαση στην ενημέρωση. Και…
- Ζωτικό χώρο και χρόνο στην αντίπαλη επιθετική διπλωματία: Η οποία επιχειρεί να «κλειδώσει» ωφελήματα μέσα από την πρακτική των τετελεσμένων.
Το κεφάλαιο «Κοτζιάς»…
Και οι επικίνδυνες παράμετροι που το συνθέτουν, δεν προσεγγίζεται κατ’ αποκλειστικότητα με τον προκλητικό τρόπο με τον οποίο επιχειρεί να διαχειριστεί ζητήματα ως επικεφαλής της Ελληνικής διπλωματίας.
Ο κ. Κοτζιάς συμπεριφέρεται ως αμφιλεγόμενη και κατ’ εξοχήν ύποπτη πολιτική φιγούρα,πράγμα που αποδεικνύεται ΚΑΙ από τις πρακτικές που υιοθετεί, ΚΑΙ από την φυσιογνωμία του διπλωματικού έργου που παράγει, αλλά ΚΑΙ από το περιβάλλον μέσα στο οποίο έχει αποδεχτεί να λειτουργεί, με το πολιτικό αποτέλεσμα της δράσης του να είναι εν πολλοίς προδιαγεγραμμένο.
Ο κ. Κοτζιάς, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ο υπερδραστήριος ΥΠΕΞ στον οποίο οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τουλάχιστον «παραγωγική» δράση. Ο κ. Κοτζιάς ΕΙΝΑΙ ο υπερσυγκεντρωτικός ΥΠΕΞ, και επέλεξε να είναι τέτοιος, ΚΑΙ για να διαφυλάξει την μυστικότητα της διπλωματίας, στο περιβάλλον της οποίας «μεγαλουργεί» ο αμφιλεγόμενος ρόλος του, αλλά ΚΑΙ για να διασφαλίσει συγκεκριμένη φυσιογνωμία στο παραγόμενο αποτέλεσμα, τέτοια που να εναρμονίζεται με την γραμμή εντολών στην οποία δεσμεύτηκε να λειτουργεί.
Ο κ. Κοτζιάς, ΔΕΝ λειτουργεί στο πλαίσιο συγκεκριμένων – επεξεργασμένων κυβερνητικών αποφάσεων και προσδιορισμένων εθνικών προτεραιοτήτων, ΑΛΛΑ στο πλαίσιο μιας περίεργης, πλήρως αυτονομημένης σχέσης από κοινού με τον πρωθυπουργό της χώρας, και αυτό είναι μια εξέλιξη η οποία, στο βαθμό που ξεφεύγει από την τρέχουσα διπλωματία ρουτίνας, και καταπιάνεται με κορυφαία ζητήματα που σχετίζονται με τη φυσιογνωμία και την υπόσταση της χώρας, συνιστά καραμπινάτη εκδήλωση πολιτικής και θεσμικής εκτροπής.
Ο κ. Κοτζιάς, από κοινού πια με τον πρωθυπουργό της χώρας, δεν υλοποιούν απλά μια κακή πολιτική στο πλαίσιο των παραδοσιακά κακών δεσμεύσεων της χώρας.
Έχουν αποδεχτεί και οι δύο έναν νέο επικίνδυνο υβριδικό γεωστρατηγικά ρόλο που ανατέθηκε στην χώρα κατ’ εντολή και απαίτηση των Αμερικανών, και αυτό τροποποιεί δραματικά την ίδια την γεωπολιτική της φυσιογνωμία.
Ο κ. Κοτζιάς, από κοινού πλέον με τον κ. Τσίπρα και έξω από κάθε θεσμική διαδικασία, καθιστούν την χώρα όμηρο, και την μετατρέπουν σε πολιορκητικό κριό των Αμερικανών στο πλαίσιο του νέου δόγματος πολυμετωπικής επιθετικής στρατηγικής που έχουν ενεργοποιήσει, οι Αμερικανοί, τόσο στο θέατρο της Βαλκανικής όσο και σε εκείνο της Μέσης Ανατολής γενικότερα.
Με αυτή την επιλογή τους οι κύριοι Τσίπρας και Κοτζιάς, έχουν δρομολογήσει την απόλυτη κατάρρευση της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής, και την πλήρη παράδοση της ουσιαστικής πολιτικής Διοίκησης στα σκοτεινά κέντρα του Πενταγώνου.
- Να λοιπόν γιατί η βρώμικη «συμφωνία των Πρεσπών», δεν υπήρξε απλά προϊόν μιας ιδεοληπτικής αστοχίας, αλλά ήταν επί της ουσίας η πρώτη βρώμικη αποστολή που έφερε σε πέρας το επικίνδυνο δίδυμο, στο πλαίσιο της ολέθριας εργολαβίας που του έχει ανατεθεί.
- Να γιατί τα «μαύρα μαντάτα» τα οποία σχετίζονται με τις Ελληνοαλβανικές «διαπραγματεύσεις», και για τα οποία δεν ήταν διόλου τυχαία η παρέμβαση Χαν και η απόλυτη επιβεβαίωση του πρωθυπουργού που ακολούθησε, δεν θα μείνουν απλώς μαντάτα, αλλά κλειδώνουν ένα νέο εφιαλτικό αποτέλεσμα μετά από κείνο των Πρεσπών, και πρέπει πάση θυσία να αποτραπεί αυτή η εξέλιξη.
Το επικίνδυνο δίδυμο Τσίπρα – Κοτζιά, δεν είναι απλά δυο κακοί, απερίσκεπτοι και ιδεοληπτικοί διαχειριστές, που απλά υλοποιούν κάποιες κακές συμφωνίες.
Αυτό το επικίνδυνο δίδυμο, είναι μια καταστροφική πέμπτη φάλαγγα που δρα μέσα στην ίδια την χώρα, που ακολουθεί:
- ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ εντολές…
- ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ υποχρεώσεις…
- ΔΙΚΟ ΤΟΥ κώδικα πειθαρχίας…
- ΔΙΚΗ ΤΟΥ γραμμή εξωθεσμικής συνεννόησης…
Και υλοποιεί θεμελιώδεις πολιτικές οι οποίες τροποποιούν δραματικά την ίδια τη φυσιογνωμία της, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου για να τροποποιήσουν σύντομα και το γεωπολιτικό της αποτύπωμα πάνω στο χάρτη.
Καταστροφική η Ελληνορωσική διπλωματική κρίση…
Μέσα σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον, ήρθε και η καταστροφική απόφαση για την απέλαση των Ρώσων διπλωματών. Πρόκειται για μια απαράδεκτη απόφαση, που δεν υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα, και λαμβάνεται προσχηματικά στο όνομα δήθεν της “εθνικής κυριαρχίας”, ενώ στην ουσία…
- Πιστοποιεί την πλήρη κατάλυση κάθε έννοιας Εθνικής Κυριαρχίας, μέσα ΚΑΙ από την άκριτη υιοθέτηση παρόμοιων αυτοκτονικών επιλογών,
- Αποδομεί στην ουσία του το δόγμα της πολυδιάστατης Εξωτερικής Πολιτικής, και μάλιστα σε μια ιστορική συγκυρία που θα έπρεπε να αποτελεί την πολυτιμότερη εθνική μας επένδυση,
- Μετατρέπει τη χώρα σε πολιορκητικό κριό των Αμερικανών για την προώθηση της πολυμετωπικής επιθετικής στρατηγικής τους,
- Καθιστά την πατρίδα μας όμηρο πλήρως αποδυναμωμένο ακόμη και… στο περιβάλλον των κακώς νοουμένων παραδοσιακών της συμμαχιών. Και…
- Αποδυναμώνει ολοκληρωτικά την διεθνή της θέση, αποστερώντας της παράλληλα το δικαίωμα αναζήτησης διεθνών στηριγμάτων σε μια εποχή που οι σε βάρος της πιέσεις κλιμακώνονται και γενικεύονται επικίνδυνα.
Πρόκειται επομένως για μια επιλογή με επιπτώσεις άμεσες, μακροπρόθεσμες, διευρυνόμενες αλλά και απρόβλεπτες, το τίμημα των οποίων θα σημαδέψει οριστικά την γεωπολιτική υπόσταση της χώρας, την αξιοπιστία και τη διεθνή της υπόσταση, σε ένα περιβάλλον γενικευμένης ρευστότητας και εκτεταμένων ανατροπών.
Κι ας μην ξεχνάμε ότι αυτά που ακολουθούν έχουν ονοματεπώνυμο… Θράκη… Αιγαίο… Κύπρος… Ενεργειακές συμβάσεις υποτέλειας και εκτεταμένου γκριζαρίσματος της εθνικής κυριαρχίας… Ολόκληρη η εθνική ατζέντα δηλαδή.
Επί της ουσίας η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με μια εξελισσόμενη διαδικασία πολλαπλής πολιτικής και θεσμικής εκτροπής, για την οποία είχαμε προειδοποιήσει και η Ελληνική κοινωνία στοχοποιείται αμετάκλητα.
Και βεβαίως όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν, πως ακόμη και αυτός ο κίνδυνος πλήρους εκφασισμού της πολιτικής δεν είναι μακριά. Άλλωστε μετά τις περίφημες δηλώσεις του κ. Πενς, τα πρόδρομα φαινόμενα κάνουν ήδη απειλητική την αποκρουστική τους εμφάνιση.
Κονδυλοφόροι υπηρεσίας, σε μια εμφανή προσπάθεια επικοινωνιακού αντιπερισπασμού, αλλά και αποκαλυπτική πραγματικών πολιτικών προθέσεων, δεν διστάζουν να προειδοποιήσουν πως: «Εάν αποδειχτεί ότι υπάρχουν σχέσεις πολιτικών στελεχών στη Μακεδονία με Ρώσους πράκτορες και ανθρώπους της Μόσχας… θα πρέπει να εφαρμοστεί το αυτονόητο, και το αυτονόητο είναι να εφαρμοστεί ο νόμος και όσα προβλέπει περί εσχάτης προδοσίας και κατασκοπείας».
Και συνεχίζοντας το παραλήρημά τους απαιτούν: «Σε κάθε περίπτωση πρέπει να «καθαρίσει» η Μακεδονία μας από τους πράκτορες του πανσλαβισμού. Παρίσταναν και τους «μακεδονομάχους», οι ίδιοι που εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία υπέρ του πανσλαβισμού… Θα μας βύθιζαν στον εθνικό διχασμό και στον εμφύλιο με τις τσέπες γεμάτες ρούβλια».
Όλα τα παραπάνω, συνθέτουν μια νέα επικίνδυνη εξέλιξη, και είναι αναγκαίο ο Ελληνικός λαός να οργανώσει την δική του πολιτική απάντηση, για να ανακόψει αυτό το σχέδιο, πριν καταστεί μη αναστρέψιμο το αποτύπωμά του σε βάρος της χώρας.
Η διαδικασία της κατευθυνόμενης μετάλλαξης της γεωπολιτικής και θεσμικής φυσιογνωμίας της χώρας βρίσκεται σε εξέλιξη, και η απόφαση για την απέλαση των Ρώσων διπλωματών είναι η κορυφή του παγόβουνου σειράς επικίνδυνων εξελίξεων, και όχι αυτοτελές και μεμονωμένο περιστατικό.
Η κλιμάκωση της πολιτικής αντίστασης του λαού μας, θα πρέπει να αποκτήσει ρωμαλέα πολιτικά χαρακτηριστικά, πριν κατασυκοφαντηθεί και προβοκαριστεί ο αγώνας του.
Ο χρόνος έχει τελειώσει… Η κλεψύδρα έχει αδειάσει… Οι αναγκαίες πρωτοβουλίες για την οργάνωση και το ξέσπασμα ενός πραγματικού κινήματος πολιτικής αντίστασης, θα έπρεπε ήδη να είχαν αναληφθεί από… χθες.
Ας μπει μπροστά λοιπόν όποιος επιμένει να θέλει να διατηρεί μια σχέση στοργής με την πρωτοκαθεδρία, με μοναδική δέσμευση τιμής να φέρει αυτόν τον αγώνα για την κοινωνική και εθνική ανασύνταξη, μέχρι το τέλος. Ας μπει μπροστά… και όλοι εμείς να τον ακολουθήσουμε…
Όποιος είναι αποφασισμένος να συνεχίσει αυτή την φτηνή αντιπαράθεση για την νομή της πρωτοκαθεδρίας και για την διαχείριση της μιζέριας… Οφείλει να ξέρει πως δεν δουλεύει για την πατρίδα του, αλλά για την ανάδειξη της νέας γενιάς τοποτηρητών, σε μια πατρίδα που δεν θα μας ανήκει, και αυτό το έγκλημα πρέπει να το αποτρέψουμε.
