Zero Hedge, 30-11-20
Σχεδόν κάθε εβδομάδα τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης
φαίνεται να έχουν να αναφέρουν κάποιαν απόπειρα παραβίασης του ρωσικού εναέριου χώρου και των θαλάσσιων συνόρων από το ΝΑΤΟ, αλλά την περασμένη εβδομάδα σημειώθηκαν δύο εξαιρετικά επικίνδυνες εξελίξεις που σημαίνουν ότι αυτή η τάση θα ενταθεί:
- Το Ρωσικό Ναυτικό απείλησε να εμβολίσει το αμερικανικό πολεμικό John McCain, που πέρασε προκλητικά στα χωρικά ύδατα της χώρας, κοντά στον Μεγάλο Κόλπο στα ανοικτά του Βλαδιβοστόκ, αλλά ευτυχώς στην συνέχεια ανέστρεψε την πορεία του.
- Το δεύτερο περιστατικό αφορούσε την εκτόξευση στη Μαύρη Θάλασσα, από αμερικανική βάση στην Ρουμανία, πυραύλων οι οποίοι είναι σε θέση να φθάσουν στην Κριμαία σε περίπτωση πολέμου.
«Κοιτάξτε πως κολλάνε την χώρα τους στις στρατιωτικές βάσεις μας ». . .
Αυτά τα δύο γεγονότα αξίζουν να συζητηθούν λεπτομερέστερα λόγω της σημασίας τους για τη μεγάλη στρατηγική του ΝΑΤΟ.
Oι πρόσφατες απόπειρες παραβίασης του εναέριου χώρου και των θαλάσσιων συνόρων της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ είναι πολύ επικίνδυνα κρούσματα δοκιμών επιθέσεως, προοριζόμενα να προκαλέσουν την μεγάλη Ευρασιατική δύναμη να αντιδράσει με τρόπο που θα μπορούσε στην συνέχεια να προβληθεί ως «εύλογη αφορμή» για την αύξηση της πίεσης εναντίον της.
Αυτή η τακτική είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, δεδομένου ότι και τα δύο μέρη είναι πυρηνικές δυνάμεις. Επιπλέον, είναι ο ορισμός της απρόκλητης επιθετικότητας, αφού η Ρωσία δεν επιδίδεται σε αντίστοιχες συμμετρικές προκλήσεις κατά του ΝΑΤΟ. Αν μη τι άλλο, κάθε φορά που η Ρωσία έχει κατηγορηθεί ανέντιμα για τέτοιες ενέργειες ήταν μόνο η χώρα που διεξήγαγε στρατιωτικές ασκήσεις εντός των συνόρων της, που συμβαίνει να εφάπτονται με πολλά κράτη του ΝΑΤΟ , αφ’ ότου το μπλοκ αυτό επέκτεινε τα σύνορά του προς τα ρωσικά σύνορα μετά το τέλος του Παλαιού Ψυχρού Πολέμου.
Αυτή η ανατολική επέκταση του ΝΑΤΟ και οι πρόσφατες δραστηριότητες της συμμαχίας στον Αρκτικό Ωκεανό είναι που αντιπροσωπεύουν τη μεγαλύτερη απειλή για την ειρήνη .
Στο ανατολικό μέτωπο, οι ΗΠΑ προκαλούν για άλλη μια φορά τη Ρωσία προκειμένου να δημιουργήσουν την εσφαλμένη εντύπωση μεταξύ των Ιαπώνων ότι η Μόσχα αποτελεί στρατιωτική απειλή για τα συμφέροντά τους.
Η Ουάσιγκτον έχει πολύ ταραχθεί από τις τεχνικά άκαρπες, αλλά παρά ταύτα εξαιρετικά συμβολικές συνομιλίες των τελευταίων δύο χρόνων, μεταξύ Ιαπωνίας και Ρωσίας, για την υπογραφή μιας συνθήκης ειρήνης, τον τερματισμό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και την επίλυση αυτού που το Τόκιο υποκειμενικά θεωρεί ως ” Διαφορά για τα Βόρεια Εδάφη “. Η αποκατάσταση του ελέγχου της Μόσχας στα νησιά Κουρίλες συμφωνήθηκε από τους Συμμάχους, μετά από τον πόλεμο αλλά στη συνέχεια η Αμερική αθέτησε τον λόγο της , σε εφαρμογή της τακτικής «διαίρει και βασίλευε».
Η αμοιβαία πρόθεσή Ιαπωνίας και Ρωσίας να κινηθούν προς μια προσέγγιση θα μπορούσε θεωρητικά να προχωρήσει παράλληλα με μια παρόμοια προσέγγιση μεταξύ της Ιαπωνίας και της Κίνας, η οποία θα μπορούσε συνολικά να μειώσει την ανάγκη του Τόκιο να διατηρήσει μιαν ισχυρή αμερικανική στρατιωτική παρουσία στα νησιά του. Αυτό με τη σειρά του θα αποδυνάμωνε τη στρατιωτική παράταξη των ΗΠΑ στην περιοχή και, ως εκ τούτου, θα μείωνε τη βιωσιμότητα των μεγάλων στρατηγικών σχεδίων τους να «περιορίσουν» και τις δύο πολυπολικές χώρες σε αυτό το γεωπολιτικό θέατρο. Όσον αφορά τα μέτωπα της Αρκτικής και της Ανατολικής Ευρώπης, αυτά αποτελούν επίσης μέρος της ίδιας πολιτικής του “περιορισμού”, αν και στοχεύουν πιο άμεσα κατά της Ρωσίας και μόνο έμμεσα κατά του “Πολικού Δρόμου του Μεταξιού” της Κίνας.
Είναι κατανοητό ότι οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να ανταγωνίζονται με αυτές τις δύο αντίπαλες Μεγάλες Δυνάμεις, αλλά ο ανταγωνισμός αυτός πρέπει να είναι ρυθμισμένος υπεύθυνα, προκειμένου να αποφευχθεί το ακούσιο σενάριο ενός πολέμου από λάθος υπολογισμό. Είναι γι’ αυτό το λόγο που ο κόσμος θα πρέπει να θορυβηθεί από την αμερικανική προκλητικότητα εναντίον τους και ειδικά με τις τελευταίες εξελίξεις σε σχέση με τη Ρωσία που περιγράφηκαν πιο πάνω. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια λάθος κίνηση και τα πάντα , με μια σπειροειδή εξέλιξη, να βρεθούν εκτός ελέγχου και πέρα από το σημείο της μη επιστροφής. Δυστυχώς, ενώ ο Μπάϊντεν μπορεί να απαλύνει κάπως την πίεση στην Κίνα, πιθανότατα θα αντισταθμίσει διπλασιάζοντας τη στην Ρωσία.
Ο Τραμπ επίσης θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για αυτή την εξέλιξη, καθώς σημειώνεται κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, όσο κι’ αν αυτή βαίνει στην λήξη της, εάν ο Πρόεδρος δεν είναι σε θέση να ματαιώσει την παράνομη κατάσχεση της εξουσίας από τους Δημοκρατικούς με την μεγάλης κλίμακας εκλογική απάτη.
Ο Τραμπ , συνθηκολόγησε από νωρίς στην θητεία του μπροστά στην πίεση του εχθρικού βαθιού κράτους ίσως από την εσφαλμένη πεποίθηση ότι “συμβιβασμός” με τους εχθρούς του στις μόνιμες γραφειοκρατίες , του στρατού, των μυστικών υπηρεσιών και της διπλωματίας, θα απάλυνε την πίεση τους πάνω του σε άλλα μέτωπα. Αλλά αυτό το στοίχημα προφανώς απέτυχε, δεδομένου ότι μόνο τους ενθάρρυνε να τον πιέζουν ακόμη περισσότερο.
Είναι ατυχές το γεγονός ότι ο Τραμπ δεν ήταν ποτέ σε θέση, για τους προαναφερθέντες λόγους, να κάνει την προβλεπόμενη προσέγγιση του με τη Ρωσία, αλλά μετά τις δόλιες εκλογές αυτού του μήνα θα μπορούσε να έχει αψηφήσει επαναστατικά το «βαθύ κράτος» αντιστρέφοντας την τρέχουσα επιθετική πολιτική του κατά της Μόσχας, αν είχε πραγματικά την πολιτική βούληση να το πράξει. Δεν το κάνει, όμως, και αυτό θα μπορούσε σήμερα να οφείλεται περισσότερο στην υποστήριξή του για το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα, παρά σε οποιαδήποτε πίεση από το «βαθύ κράτος», όπως συνέβαινε στην αρχή . Στο κάτω-κάτω, ο πόλεμος είναι μια πολύ κερδοφόρα επιχείρηση και το τεχνητό φούσκωμα της λεγόμενης “απειλής της Ρωσίας” , προκαλώντας την σε διάφορες αντιδράσεις θα μπορούσε να αποδώσει αδρά.
Είναι επομένως εξαιρετικά απίθανο ότι θα αλλάξει οποτεδήποτε στο ερχόμενο μέλλον αυτή η επικίνδυνη τάση. Αντιθέτως, πιθανότατα θα ενταθεί και θα επιδεινωθεί πολύ περισσότερο υπό μια πιθανή κυβέρνηση Μπάϊντεν. Παρ ‘όλα αυτά, η Ρωσία δεν στερείται της αποφασιστικότητας να υπερασπιστεί τα νόμιμα συμφέροντά της και θα κάνει πάντα ό,τι χρειάζεται από αυτή την άποψη, αν και υπεύθυνα (εφ ‘όσον βέβαια είναι ρεαλιστικό να αντιδράσει με αυτοσυγκράτηση), προκειμένου να αποφευχθεί η πτώση στην παγίδα των Αμερικανών».
Αυτοί, λοιπόν, που θα πρέπει να ανησυχούν περισσότερο είναι το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και οι «σύμμαχοι»- υποτελείς τους, που κινδυνεύουν να έχουν τις πιο βαριές απώλειες όταν, διευκολύνοντας την αμερικανική επιθετικότητα, βρεθούν ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά…
Μετάφραση/εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού
