Στα ελληνιστικά χρόνια επικράτησε τα ονόματα των ηγεμόνων να συνοδεύονται από προσωνύμια, όπως ο Ευπάτωρ, ο Φιλάδελφος, ο Πολιορκητής, ο Σωτήρας, ο Κεραυνός, ο Μέγας(ευκολάκι) – προσωνύμια ακόμα κι ελαφρώς σατιρικά, όπως ο Δόσων ή ο Αυλητής. Αυτό
συνέβαινε αφενός διότι τα ονόματα των ηγεμόνων επαναλαμβάνονταν – Σέλευκος Σέλευκος, Πτολεμαίος Πτολεμαίος, Αντίοχος Αντίοχος, Φίλιππος Φίλιππος κ.τ.λ. – και αφετέρου διότι οι ηγεμόνες έπρεπε να φέρουν κι ορισμένα διακριτά χαρακτηριστικά που παραπέμπουν στον «θεϊκό άνδρα». Καθότι στην ελληνίζουσα κοσμοθεωρία της εποχής
η ανατολίτικη μοναρχία (ιδιαιτέρως μετά τον Μεγαλέξανδρο) θα έπρεπε να είναι ενάρετη. Αυτή η έννοια του «θεϊκού ανδρός» πέρασε στην πολιτειακή αντίληψη των Βυζαντινών με το δόγμα ότι ο μονάρχης κυβερνάει με τη φώτιση του Θεού υπέρ του λαού, ενώ στη Δύση μετουσιώθηκε στον μονάρχη ελέω Θεού.
Στην εποχή μας δεν υπάρχουν «θεϊκοί άνδρες» – τουλάχιστον όχι σε κοινή θέα. Οι ηγεμόνες της εποχής μας αποτελούν το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, εκείνο που κατέχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου. Αυτοί οι θεϊκοί άνδρες κατοικούν σε Ιερά Παλάτια, πολύ μακριά και πολύ πιο ψηλά από την πλέμπα, δηλαδή το 70% του παγκόσμιου οικονομικώς ενεργού πληθυσμού, που με τη σειρά του κατέχει το 2,7% του πλούτου.
Τους θεϊκούς άνδρες της εποχής μας ελάχιστα απασχολεί η ενάρετη διακυβέρνηση, καθ’ ότι κατέχοντας το 50% του παγκόσμιου πλούτου (ήτοι 140… τρισεκατομμύρια δολάρια) έχουν δημιουργήσει ένα παγκόσμιο χρέος όλων προς όλους (και ταυτοχρόνως όλων εναντίον όλων) της τάξεως των 326 τρισεκατομμυρίων δολαρίων!! Πλην όμως για αυτήν τη φάρα (σέχτα και κάστα) που αποτελεί το στέμμα της παγκόσμιας αστικής τάξης, το πρόβλημα δεν είναι ηθικό (η ηθική αφορά πάντα στην τακτοποίηση της ζωής των παρακατιανών), το πρόβλημα είναι ζήτημα λογικής. Το ερώτημα δηλαδή δεν αφορά καν σε οποιαδήποτε μορφή διακυβέρνησης (πόσω μάλλον ενάρετης), αλλά σε μια νεφελοκοκκυγία που κορυβαντιά αλλόφρων πέραν του καλού και του κακού. Πρόκειται για την ίδια την παρουσία του παράλογου εν πλήρει ισχύ και δόξη. Το παράλογο με τη σειρά του μόνον την τυχαιότητα μπορεί να απελευθερώνει, και από την τυχαιότητα χειρότερα είναι μόνον τα αποτελέσματά της.
Όμως, ας αφήσουμε τους επωνύμους των Ανωνύμων Εταιρειών – ουδείς άλλωστε επικαλείται τα ονόματά τους επί ματαίω – και ας έρθουμε στους κολαούζους τους – κάτι «καραγκιόζηδες» στους οποίους οι «θεϊκοί άνδρες» αναθέτουν την διακυβέρνηση των επαρχιών τους, κάτι τσαρλατάνους όπως ο Τραμπ κι ο Σόιμπλε, όπως ο Μακρόν και οι φασίστες στην Ουκρανία, όπως ο Πούτιν και τα υβρίδια μανδαρίνων – κομμουνιστών στο Πεκίνο.
Καθώς οι κλέφτες χρειάζονται κλεπταποδόχους έτσι και οι σαλτιμπάγκοι των θεϊκών ανδρών χρειάζονται ανθυποσαλτιμπάγκους, όπως ο Ραχόι, ο Τσίπρας, ο Μπέπε Γκρίλο και τόσοι άλλοι. Απομακρυσμένη πλέον η αστική δημοκρατία από κάθε είδους λαϊκή εντολή, μπορεί να χωνεύει τα πάντα και να τα μεταβολίζει σε μια «τροφή για θεούς». Σοσιαλδημοκράτες ψηφίζει ο Γερμανός, «μεγάλος συνασπισμός» του βγαίνει, «Όχι» ψηφίζει ο Έλληνας στο δημοψήφισμα, «ναι» του το κάνει ο Τσίπρας. Μια τρέλα που επιτρέπει στον ληστή να σε ληστέψει και ύστερα να σου δώσει πίσω, μέρισμα από τα κλοπιμαία, πέντε χάντρες (κατά την προσφυή γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη στην «Καθημερινή»).
Κατά την αρχαία παράδοση λοιπόν των προσωνυμίων, αν όχι οι «θεϊκοί άνδρες» αλλά τα τσιράκια τους θα μπορούσαν να έχουν κι αυτά το παρωνύμιό τους, φερ’ ειπείν Τσίπρας ο Ευεργέτης (όταν μοιράζει μέρισμα απ’ τα κλεμμένα), Τσίπρας ο Φιλάθρωπος (όταν κόβει συντάξεις και μειώνει μισθούς), Τσίπρας ο Ανασκολοπητής – κατά το Βλαντ ο Παλουκωτής – (όταν γδέρνει στην υπερφορολόγηση όλο το παραγωγικό δυναμικό των Ελλήνων), Τσίπρας ο Αταλλός (όταν παραδίδει την πατρίδα του «κληρονομιά στη Ρώμη» για έναν αιώνα), Τσίπρας ο Ευσεβής (ευφημισμός του Θεομπαίχτης), Τσίπρας ο Αριστερός (εδώ γελάνε και οι γραβάτες), Τσίπρας ο Πούλιτζερ (όταν αντικαθιστά την παλιά διαπλοκή με τη νέα δική του), Τσίπρας ο Σοφός (ο εν αλαζονεία και μέθη ευρισκόμενος), Τσίπρας ο Φιλόστοργος (όταν κόβει τα επιδόματα από τα ανάπηρα παιδάκια), Τσίπρας ο Μολών Λαβέ κι Απάνω Τούρλα…
Α, ρε Έλληνες…
*Πηγή: topontiki.gr
