Η Θεολογική Σχολή της Χάλκης είναι ένα ήσσονος σημασίας θέμα, το οποίον όμως έχει αναχθεί από τις ελληνικές κυβερνήσεις σε επίδικο αντίστοιχο της κατάστασης στη Θράκη. Αυτό, από μόνο του, δείχνει το μέτρο των πραγμάτων.
Ο κ. Ερντογάν έχει «απλώσει τραχανά» στη Συρία. Ώσπου να υπάρξει εκεί κάποιου είδους έκβαση, του είναι αδύνατον να ανοίξει δεύτερο (στρατιωτικό) μέτωπο. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Τουρκία δεν συντηρεί το μέτωπο με την Ελλάδα ανοιχτό
να κινείται στην γκρίζα ζώνη μεταξύ ειρήνης και πολέμου.
Η Τουρκία μετέρχεται υβριδικές επιχειρήσεις στο Αιγαίο, στη Θράκη, στην Κύπρο και στην Ανατολική Μεσόγειο (παραβιάσεις, παρενοχλήσεις του ελληνικού στόλου, απειλές για casus belli, αυθαίρετες ενέργειες γύρω απ’ το Καστελόριζο και μέσα στην κυπριακή ΑΟΖ). Το ελληνικό αμυντικό δόγμα απέναντι σε όλα αυτά συνοψίζεται στη φράση του κ. Αποστολάκη ότι «αν αποβιβασθούν οι Τούρκοι σε νησί, θα το ισοπεδώσουμε».
Όμως οι Τούρκοι δεν χρειάζεται να επιτεθούν σε κανένα νησάκι (για την ώρα), όσον η υβριδική ατζέντα των επιχειρήσεών τους θέτει νέα θέματα, διευρύνει παλαιότερα και απορροφά άλλα (όπως την κυριαρχία στα Ίμια). Η Τουρκία δουλεύει σε βάθος χρόνου
και διαρκώς επιτυγχάνει άδακρεις νίκες (χωρίς να χύσει το αίμα της) και κερδίζει έναν πόλεμο σε καιρό ειρήνης – απέναντι στον οποίον η ελληνική πλευρά (που τον χάνει) αντιπαραθέτει μόνον την αμυντική στρατιωτική εμπλοκή. Πόσω μάλλον, όταν καταφεύγει στον Κατευνασμό.
Η Τουρκία κινείται μέσα στον χρόνο ταχύτατα ανανεώνοντας διαρκώς τις τακτικές της στρατηγικής της (τώρα για τα ενεργειακά). Αντιθέτως η Ελλάδα παραμένει προσκολλημένη στη φοβισμένη ακινησία της, μηρυκάζοντας ξεπερασμένα πράγματα όπως η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας (ακόμα κι αυτά τα αμοιβαία μέτρα εμπιστοσύνης) ή άλλα, τελείως κωμικά, όπως η Θεολογική Σχολή της Χάλκης.
Η ελληνική αδράνεια οφείλεται στην υποτέλεια της χώρας και (συνεπώς) στην ανυπαρξία εθνικής στρατηγικής. Μάλιστα, στο πλαίσιο του Κατευνασμού οι ελληνικές κυβερνήσεις αφήνουν την Τουρκία να αλωνίζει στη FYROM ή την Αλβανία και κάνουν τα στραβά μάτια σε άλλα «μέτωπα» στα οποία οι ασύμμετρες δραστηριότητες της γείτονος χορεύουν ασύστολες (Θράκη, Κύπρος, Προσφυγικό). Ούτε καν την κρίση στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις μπόρεσε και μπορεί να εκμεταλλευθεί η χώρα μας. (Η οποία, προσέτι, δίνει στις ΗΠΑ ό,τι θέλουν, άνευ ουδενός ανταλλάγματος).
Ο Τσίπρας πήγε στην Άγκυρα χωρίς να έχει ενημερώσει για την ατζέντα του κανέναν άλλο πολιτικό αρχηγό. Αν έπεσε σε κάποια λούμπα τύπου Πρεσπών θα το μάθουμε εκ των υστέρων. Ο κ. Ερντογάν αυτήν τη φορά υπήρξε ένας οικοδεσπότης που χαμογελούσε χωρίς να πολυδείχνει τα δόντια του – αν και τα έδειξε. Όχι μόνον
σε έναν πρωθυπουργό περιορισμένου χρόνου αλλά στη χώρα μας. Όσον οι Τσίπρας – Ερντογάν άκουγαν το θαυμάσιο τραγούδι «εγώ Χριστό, εσύ Αλλάχ» η Τουρκία παγίδευε μεNAVTEX για μια ακόμα φορά το Καστελόριζο. Ενώ οι υπαινιγμοί του Ερντογάν για οικονομική συνεργασία (συνεκμετάλλευση) έδιναν και έπαιρναν.
Το ρεζουμέ είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει (ούτε θεωρητικώς ούτε θεσμικώς) εθνική στρατηγική, ενώ οι θέσεις της Τουρκίας παραμένουν εδραίες, δημιουργούν προηγούμενα (ενίοτετετελεσμένα) και διευρύνουν το φάσμα τους.
Κατά τα άλλα ήταν μια «μουσαφίρικη» επίσκεψη, ο κ. Γαβρόγλου γλύτωσε κατά την επίσκεψή του στην Αγία Σοφία και δεν κάηκε σαν τον βρουκόλακα, ενώ η κυρία Εμινέ Ερντογάν περιέφερε το παγωμένο της χαμόγελο με ευγένεια – αν και κείνο το κεφαλοδέσιμό της με τρομάζει, με τρομάζει κρύα…
ΥΓ.: Το μόνον ωραίον ήταν ο ενθουσιασμός και η χαρά των Τούρκων αρχαιολόγων καθώς ξεναγούσαν τον Τσίπρα στην Αγία Σοφία.
*Πηγή: topontiki.gr
