Το Πολυτεχνείο δεν ήταν γιορτή ούτε τώρα προσφέρεται απλώς και μόνο για την κατάθεση ενός στεφανιού.
Το Πολυτεχνείο ήταν εξέγερση και το διαχρονικό μήνυμα του είναι και αυτό κάλεσμα εξέγερσης για την δικαίωση των μεγάλων ανεκπλήρωτων οραμάτων του από τα οποία ιδιαίτερα σήμερα εξαρτάται κυριολεκτικά η επιβίωση της χώρας και του λαού μας.
Το Πολυτεχνείο, ειδικά φέτος, απευθύνει ένα επίκαιρο κάλεσμα να βγούμε στους δρόμους, με πλήρη τήρηση των μέτρων προστασίας και πριν η χώρα καταστραφεί πλήρως, για να στηρίξουμε και να αναβαθμίσουμε την δημόσια υγεία, για να στηρίξουμε και να ενισχύσουμε την δωρεάν παιδεία, για να προστατέψουμε τα σπίτια μας και τις λαϊκές περιούσιες από τους πλειστηριασμούς, για να προασπίσουμε τα λαϊκά εισοδήματα και να απαιτήσουμε μέτρα κατά της φτώχειας και της ανεργίας, για να αναδείξουμε την ανάγκη σχεδίου για την αναζωογόνηση της οικονομίας και την ανάπτυξη, για να ανοίξουμε το δρόμο σε μια Ελλάδα ανεξάρτητη, χωρίς κηδεμόνες, που θα μάχεται και δεν θα παραδίδει τα κυριαρχικά της δικαιώματα.
Αυτό το Πολυτεχνείο των οραμάτων και της εξέγερσης δεν αμαυρώνεται, δεν φιμώνεται, δεν ποινικοποιείται δεν διώκεται και αν διωχθεί, εκδικείται.
Αυτό το Πολυτεχνείο είναι η ψυχή και η φωνή, μαζί με το ‘21, το Αλβανικό ‘Επος και την Εθνική μας Αντίσταση, εκείνων των ανθρώπων μιας ιστορικής χώρας και ενός ιστορικού λαού που δεν έχουν παραιτηθεί, δεν υποκύπτουν και δεν προσκυνούν αλλά ακολουθούν και αγωνίζονται στους δρόμους όλων όσων αγωνίστηκαν και έπεσαν για να ανοίξουν δρόμους αξιοπρέπειας, ζωής με δικαιοσύνη, ελευθερίας και ανεξαρτησίας.
Του Παναγιώτη Λαφαζάνη