1.Υβρίδιο παλαιοδεξιάς-φεουδαλικής αντίληψης
α.Το υβρίδιο «Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης-ΕΦΚΑ» που συνενώνει πλέον όλους τους ασφαλισμένους και συνταξιούχους της πατρίδας μας (κάθε είδους εργασίας και κάθε κατηγορίας ασφάλισης) και μόνον από τη «συγκεντρωτική» του φύση μπορεί να χαρακτηριστεί ως δημιούργημα της ακραίας παλαιοδεξιάς-φεουδαλικής αντίληψης προδημοκρατικής εποχής! Δηλαδή της περιόδου όπου δεν ίσχυαν τα συστήματα της Κοινωνικής Ασφάλισης και οι εγγυήσεις και παροχές του Κοινωνικού Κράτους Δικαίου.
β.Όταν οι κεϋνσιανοί της αμερικανικής αποστολής στην Ελλάδα δημιουργούσαν -και με ανάληψη πολλές φορές αυτοπρόσωπης διοίκησης-, τα διακριτά Ασφαλιστικά Ταμεία κατά τομέα και είδος εργασίας (γενικεύοντας τον ν. 6298/1934 για το ΙΚΑ της κυβέρνησης Βενιζέλου που πρωτοεφαρμόστηκε επί κυβέρνησης Μεταξά), η συνάρτηση Εργασιακού-Ασφαλιστικού ήταν το «ιερό δισκοπότηρο» όχι μόνο της ποικιλώνυμης Αριστεράς αλλά του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων.
Όλοι τιμούσαν την εργασία και την αναγνώριζαν ως νομιμοποιητική βάση της κοινωνικής ένταξης και της πολιτιστικής και πολιτικής-κομματικής δράσης. Ήταν η βάση της ιδιότητας του πολίτη. Όλοι σέβονταν τις ιδιαίτερες και διακριτές κατηγορίες και συνδικαλιστικές οντότητες της χειρωνακτικής, πνευματικής ή μικτής εργασίας είτε αυτή παρεχόταν στο κυρίαρχο είδος της μισθωτής είτε αποτελούσε αυτοαπασχόληση του μικρο-ιδιοκτητικού τρόπου παραγωγής στις διάφορες παραλλαγές του, στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, καθώς και στον ραγδαία αναπτυσσόμενο τομέα των υπηρεσιών. Κάθε είδος εργασίας συγκρότησε τις δικές του διακριτές Ενώσεις ανάλογα με τη φύση και τις προϋποθέσεις παροχής της, σύμφωνα με το Σύνταγμα.
γ.Οι προηγμένοι νεο-κεϋνσιανοί επιστήμονες της αποστολής πάνω σ’αυτή την υπαρκτική για τον εργασιακό πολιτισμό ιδιαιτερότητα και διάκριση ίδρυσαν τα Ασφαλιστικά Ταμεία (κύρια, επικουρικά, προνοιακά, συνδρομητικά κ.λπ.), πολιτική με την οποία συμφωνούσαν και όλες οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις, νομιμοποιημένες ή όχι.
Και παρότι στην πορεία δημιουργήθηκαν περισσότερα Ταμεία εν σχέσει με το ενεργό εργατικό δυναμικό (κάτι που έπρεπε να αντιμετωπιστεί με τη συνένωση των ομοειδών ή παραπλήσιων μορφών εργασίας και κατ’ακολουθίαν ασφάλισης), τα Ταμεία λειτουργούσαν ομαλά και συσσώρευαν αποθεματικά που θα ζήλευαν και οι πλέον αναπτυγμένες στη βιομηχανία, με τα πολυπληθή εργασιακά συστήματα, αλλά και στον κοινωνικό τομέα χώρες του κόσμου!
2.Μηχανισμός λεηλασίας του μόχθου της Εργατικής Τάξης
α.Η ιστορία των αποθεματικών των Ταμείων δεν έχει γίνει ευρέως γνωστή για να αποτελέσει ένα πραγματικά λαϊκό αφήγημα για την τύχη «της προίκας» του μόχθου των εργαζομένων. Σε άλλες γραπτές μας εργασίες έχουμε αναφερθεί επαρκώς, όπως και στο βιβλίο μας «Το Tέλος του Κοινωνικού Κράτους;» (Εκδ. Λιβάνη 2008).
Αλλά, παρά τον απορφανισμό των Ταμείων από τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια των αποθεματικών που θα είχαν σήμερα, -εάν είχαν τύχει στοιχειωδώς καλής διαχείρισης και εάν επανασυγκεντρώνονταν όσα χρησιμοποιήθηκαν για αλλότριους της Κοινωνικής Ασφάλισης σκοπούς (με ένα μεσομακροπρόθεσμο σχέδιο διαχρονικής δικαιοσύνης υπό την επίβλεψη της Τράπεζας της Ελλάδας που κατέχει και τα σχετικά στοιχεία)-, με δεδομένο ότι οι μνημονιακές πολιτικές τούς αποστέρησαν αποδεδειγμένα πάνω από 50 δις ευρώ σε μία επταετία, και πάλι θα ήσαν βιώσιμα και επιδεκτικά πραγματικά προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι αυτές οι μνημονιακές πολιτικές δεν θα εφαρμόζονταν.
Δεν πρέπει άλλωστε να λησμονούμε ότι η διαχείριση των αποθεματικών των Ταμείων αλλά και ο όγκος των «ζεστών» εισφορών, δεν είναι ζήτημα μόνο του κράτους και των ελεγκτικών του μηχανισμών, αλλά και συνέπειας και συνειδητότητας εργοδοτών και εργαζομένων, αποτελεσματικών συνδικαλιστικών αγώνων, καθημερινού ελέγχου και καλής διαχείρισης των εισφορών από τους εκπροσώπους των δυνάμεων της εργασίας, στο μέτρο που συμμετέχουν στα διοικητικά όργανα.
β.Άλλωστε η θέση που έχει κάθε κλάδος στο σύστημα παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών, οι αγωνιστικές του κινητοποιήσεις αλλά και η επαγρύπνισή του στη διαχείριση των εισφορών και των αποθεματικών, καταξιώνει τη δημοκρατία, αναγνωρίζει την εργασιακή αρετή και επιβραβεύει τις συνετές, τις έξυπνες και αποτελεσματικές επενδυτικές κινήσεις.
Έτσι, τις περιόδους ακμής των Συνδικάτων αναπτύχθηκε μια δημοκρατική διαλεκτική, πολλές φορές διαφοροποιημένη σε κάθε κλάδο λόγω της διαφοράς δύναμης, αγωνιστικού πνεύματος, ποσότητας και ποιότητας εργασίας αλλά και επαγρύπνισης για τη διαφύλαξη και τον πολλαπλασιασμό του αποθέματος της εργασίας.
Αυτός ο τρόπος διαφοροποίησης προσιδιάζει προς τον μικρο-ιδιοκτητικό τρόπο παραγωγής που αναπαράγει την κοινωνία και την οικονομία στην Ελλάδα από τα πανάρχαια χρόνια.
γ.Ως εκ τούτου, η βίαιη συγχώνευση -βάσει των δεσμεύσεων του τρίτου, γενικευμένου και ανακεφαλαιωτικού των προηγουμένων Μνημονίου (ν. 4336/2015)- όλων των ασφαλιστικών φορέων κύριας ασφάλισης στον Ενιαίο Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΦΚΑ) και της επικουρικής στο Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης και Εφάπαξ Παροχών (ΕΤΕΑΕΠ) δεν ταιριάζει ούτε στην ιστορία των δυνάμεων της εργασίας, ούτε στη διαλεκτική και τις συνθήκες κάθε τρόπου παραγωγής, ούτε στην ιδιομορφία (ιδιαιτερότητα) της εργασιακής δυναμικής και των συνδικαλιστικών αγώνων κάθε κλάδου.
Ανταποκρίνεται μάλλον στον παλαιό δουλοκτητικό-ασιατικό τρόπο παραγωγής, αφού η ενιαιοποίηση των κανόνων, των διαδικασιών, αλλά και των παροχών από το υπερΤαμείο, υλοποιεί πλέον μια ξέφρενη πορεία εξίσωσης ΟΛΩΝ προς τα κάτω, ανεξαρτήτως ποιότητας και ποσότητας εργασίας, καλής ή κακής διαχείρισης των εισφορών, δυναμικής και αποτελεσματικότητας των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων κ.λπ.
Παραβιάζει ακόμη όλες τις αρχές των Ασφαλιστικών Συστημάτων, είτε αυτά στηρίζονται βασικά στην αναδιανομή είτε στην ανακεφαλαιοποίηση ή είναι «μεικτής φύσης» και συνδυάζουν διάφορες παραλλαγές τους.
Καταστρέφει την «προίκα» της εργασίας των παρελθόντων ετών και υπονομεύει το μέλλον της, πολύ περισσότερο που η λειτουργία του συμπίπτει με τη γενίκευση πλέον των άτυπων, «ευέλικτων», επισφαλών και γενικώς ελαστικών μορφών εργασίας (όπως προβλέπαμε το 2008 στο προαναφερόμενο βιβλίο μας), αφού οι συνδυασμένες μνημονιακές πολιτικές οδηγούν στη συνολική διάλυση του εργασιακού τοπίου όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα. Ήδη από πέρυσι χάνονται οι θέσεις πλήρους και ασφαλισμένης εργασίας και σε όσες λιγότερες θέσεις απομένουν, συναντούμε μόνον τις ποικίλες ευέλικτες μορφές.
Το υπερΤαμείο θα διαχειρίζεται πλέον, ως φιλανθρωπικό ίδρυμα βικτωριανής εποχής, το συνταξιοδοτικό «επίδομα» όπως άλλωστε η σύνταξη προσδιοριζόταν ήδη από το πρώτο Μνημόνιο (ν. 3845/2010, σελ. 1381): «Ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη για όλους πάνω από 65 ετών, υπολογισμένη με βάση τα ελάχιστα απαιτούμενα μέσα διαβίωσης».
3.Δημοσιονομικός μηχανισμός στην υπηρεσία των δανειστών
α.Αυτή η εξίσωση ΟΛΩΝ προς τα κάτω μάς οδηγεί αταβιστικά, όπως προαναφέρθηκε, στις προδημοκρατικές εποχές. Χάνεται η πεμπτουσία της προοδευτικής, εργασιακής, συνδικαλιστικής και πολιτικής αντίληψης για τα παρακολουθήματα της εργασίας εντός του καπιταλιστικού συστήματος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η κατάργηση αυτής της πολλαπλότητας και ιδιαιτερότητας των διαφόρων μορφών εργασίας και ασφάλισης διαγράφει την ιστορία των αγώνων, τη δημιουργική επινόηση των δυνάμεων της εργασίας, το Πρόσωπο του εργαζόμενου. Υποβαθμίζει το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι, φαλκιδεύοντας την αποτελεσματικότητά του. Καταργεί τις αρετές της ανοικτής δημοκρατικής κοινωνικής δράσης.
β.Οι αρχιτέκτονες του Μνημονίου, αλλά και οι εφαρμοστές-απολογητές του που δημιούργησαν αυτό το τερατούργημα, περικόπτοντας ολοένα και περισσότερο τη συμμετοχή του κράτους στην ασφαλιστική δαπάνη, το εξόπλισαν με ένα πολύπλοκο και δυσνόητο τρόπο διαφόρων μαθηματικών τύπων που θα «βγάζουν» τους νέους συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς, όπου οι απόμαχοι της εργασίας αλλά και οι ασφαλισμένοι είναι απλοί ηλεκτρονικοί αριθμοί, απολήξεις του συστήματος του Μεγάλου Αδελφού, μια «φορολογική» εγγραφή πιστοποίησης της κατάργησης του Κοινωνικού Κράτους!
Η ταπείνωση αυτή της εργασίας και των παραφερνάλιών της ως δημοσιονομικό βοήθημα για την εξόφληση του χρέους, δημιουργεί σε όλους τους έλληνες και κυρίως τους νέους την αντίληψη ότι η εργασία και κυρίως η δημόσια κοινωνική ασφάλιση είναι περιττή και ατελέσφορη αφού στο τέλος όλοι εργάζονται για ένα ξεροκόμματο και μετά συνταξιοδοτούνται για ένα γιαούρτι.
Αλλά όταν οι νέοι βλέπουν στα καθημαγμένα πρόσωπα και στη ρημαγμένη ζωή των συνταξιούχων γονέων και παππούδων τους την κατάληξη και του δικού τους εργασιακού βίου, τότε δεν δημιουργούνται θετικές προσδοκίες για την οικονομία.
γ.Εξάλλου γίνεται φανερό σε όλους ότι και από καθαρά οικονομετρικής άποψης η δημόσια κοινωνική Ασφάλιση εν σχέσει με τις παρεχόμενες υπηρεσίες και τη σύνταξη που παρέχει, γίνεται ακριβή, ασύμφορη συγκριτικά με την εναπόθεση της ασφάλισης και των εισφορών σε κάποια ιδιωτική εταιρία. Έτσι αποδομείται παντελώς όλη η θεωρία και η πίστη στη δημόσια κοινωνική ασφάλιση που είναι το πρώτιστο δημόσιο και κοινωνικό αγαθό της νεωτερικότητας.
δ.Δυστυχώς το τερατούργημα του υπερΤαμείου, ο τρόπος λειτουργίας του και κυρίως οι παροχές που μας επιφυλάσσει, όπως προδιαγράφονται από τους μαθηματικούς τύπους που αρχίζει να επανυπολογίζει τις συντάξεις, καταστρέφει όλη τη θεωρία και την πράξη των προοδευτικών δυνάμεων (κυρίως των αριστερών) που πάνω στο κοινωνικό ζήτημα οικοδόμησαν την πολιτική τους ύπαρξη και τους αγώνες της εργατικής τάξης.
4.ΕΦΚΑ: «Δίδυμος αδελφός» του υπερΤαμείου λεηλασίας του εθνικού πλούτου
α.Το τερατούργημα του ΕΦΚΑ είναι «δίδυμος αδελφός» του άλλου τερατουργήματος, του υπερΤαμείου («Ελληνική Εταιρία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε.» ν. 4389/2016), στο οποίο εντάχθηκε όλος ο διαχρονικός άυλος και υλικός πλούτος της πατρίδας και της κοινωνίας. Πρωτοφανείς οργανισμοί και οι δύο, εμπνεύσεις του αρρωστημένου και αντιανθρώπινου καταιγιστικού νεοφιλελευθερισμού που θα έκαναν ακόμη και τον Φρίντμαν να κοκκινίζει από ντροπή για την κατάληξη και της δικής του θεωρίας!
Πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: της διαρκούς απαξίωσης και απαλλοτρίωσης της εργασίας των πολιτών του σήμερα αλλά και της ρευστοποίησης του συσσωρευμένου πλούτου γενεών και γενεών και της υποθήκευσης όλων των υπαρκτικών στοιχείων της πατρίδας.
β.Έτσι, μετά την πλήρη λειτουργία κυρίως αυτών των δύο μνημονιακών πυλώνων, που στο τρίτο υπερΜνημόνιο έλαβαν την οριστική τους μορφή και υλοποιούνται από την παρούσα κυβέρνηση, η Ελλάδα θα καταντήσει ένα αποτυχημένο κράτος («παρίας»), μια δευτερεύουσα κρατική οντότητα και οικονομία, παντελώς άδεια από ταλαντούχους νέους, ένα έθνος υπό συρρίκνωση, κατάρρευση και αφανισμό.
Τώρα που εισερχόμαστε στις κύριες-δομικές και μόνιμες ρυθμίσεις του υπερΜνημονίου, απορούμε πως κάποιοι αποτολμούν, μέσα στη σύγχυση της παλαιοκομμουνιστικής τους άγνοιας, να χαρακτηρίζουν κυρίως τον ΕΦΚΑ και τις διαδικασίες εξίσωσης ΟΛΩΝ προς τα κάτω ως νεομαρξιστική αντίληψη και αριστεροφανή …μεταρρύθμιση, καθ’υπέρβαση κάθε ιστορικού βιώματος και λογικού συλλογισμού.-