Με τα χρόνια φαγώθηκε η μισή ψυχή μου.
Δονήσεις σεισμικές ετάραξαν
την ανθρωπογεωγραφία μου.
Αδελφοκτόνο μίσος,άνθρωποι
που’ χουνε για ψυχή την κόλαση στα σπλάχνα,
κι αντί για γλώσσα έχουν τη γλώσσα της φλόγας.
(‘Αμα κουνιέται η γη,κουνιέται κι ο μικρός μας κήπος).
Αιφνίδιες καθιζήσεις,
που δούλευαν απο καιρό
και παίρνανε τη γη κάτω απ’ τα πόδια μας.
Σα να’ τανε τα σπίτια μας χτισμένα στην άμμο.
Τι να τον κάνω αυτόν το βυθισμένο,
ύστερα απο τόσους θανάτους;
Εγκλήματα από χέρια βρόμικα πάνω στην ψυχή μου.
Κι έπειτα,η κούραση του χρόνου και της αμαρτίας.
Για μιαν ανόρθωση-αμφίβολη άλλωστε.
Αυτές οι δυστυχίες κόλλησαν πάνω μου,
τότε που πλάθονταν ο τρυφερός πηλός
έσμιξαν με τα μέλη και το σώμα μου,
μ’ έγδερναν με τα νύχια τους,
έγιναν η ζωή μου.
Δε μπόρεσα να κάνω το μαύρο άσπρο.
Αλλά δεν άφησα να γίνει μαύρο το άσπρο.
Απο τη συλλογή Εκλειψη.