Ζήσαμε ένα θερμό καλοκαίρι. Με το στρατό σε μέγιστην ετοιμότητα και τη σύρραξη (:θερμό επεισόδιο) λίαν επίφοβη. Και προσβολές αλλεπάλληλες (τις βαφτίζαν προκλήσεις) της εθνικής κυριαρχίας. Κι η αντίδραση; Τρεχάτε Αμερικανοί, τρεχάτε Ευρωπαίοι εταίροι. Γιατί νομίζαμε ότι τα σύνορα, χερσαία και θαλάσσια της Ελλάδας είναι και σύνορα της Ε.Ε. και θεωρούσαμε αυτονόητη την ευρωπαϊκή συνδρομή, συμπαράσταση κι αλληλεγγύη. Αλλά;
Τα δεδομένα συγκεντρωμένα: Η Τουρκία διεκδικεί ρόλο περιφερειακής δύναμης με στρ/κές βάσεις σε Σομαλία, Αλβανία, Αζερμπαϊτζάν, διαθέτει στρ/κή παρουσία σε Συρία, Ιράκ, Λιβύη και νεοθωμανικούς οραματισμούς για αυτοκρατορικές ανασυστάσεις και διεκδικήσεις. Οσμίζεται ψητό στα ενεργειακά αποθέματα της Αν. Μεσογείου και τη μοιράζει με το ανομιμοποίητο καθεστώς της Λιβύης. Καλά, και τα γαλλικά και τα γερμανικά συμφέροντα στη Μεσόγειο; Γερμανικά μ.μ.ε. αποκαλύπτουν εντολή του επί 18 χρόνια δικτατορικά κυβερνώντα Προέδρου της Τουρκίας, να χτυπήσουν ελληνικό στόχο, πολεμικό πλοίο, ή αεροπλάνο. Ο Αμερικανός Πρόεδρος, χαρακτηρίζει κυνικά εύστοχα τον τούρκο δικτάτορα. Κι η Ε.Ε. ανενδοίαστα από αναβολή σ’ αναβολή πάει τη Σύνοδο κορυφής, να μην επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία. Η τελευταία αναβολή, όπως πάλι τα Γερμανικά μ.μ.ε. μετέδωσαν, είχε πρόφαση τον κορονοϊό… Η δε κινητήρια δύναμη της Ε.Ε. Γερμανία, τηρεί ίσες αποστάσεις (παραδοσιακά φίλη-σύμμαχος της Τουρκίας, δεν ξεχνιέται η συμμαχία στο Β΄ παγκ. πόλεμο) ανάμεσα σε χώρα μέλος της Ε.Ε. και Τρίτη χώρα και παρακινεί στην ίδια στάση κι άλλες βορειοκεντρικές χώρες της Ένωσης. Το δε προστατευτικό μας ΝΑΤΟ ‘‘να τα βρήτε – να λύσετε με διάλογο τα προβλήματά σας’’, θύτης και θύμα στην ίδια μοίρα και προσπαθεί και να παγιδεύσει, μάλλον εξόφθαλμα, σε σημείο που δε γινόταν να κάμομε ότι δε βλέπομε!
Αποθρασυμμένη η Τουρκία διεκδικεί και ελληνικά νησιά, ζητεί αποστρατιωτικοποίηση άλλων, αρνείται ύπαρξη χωρικών υδάτων και ΑΟΖ σε ελληνικά νησιά, απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα, αν εφαρμόζοντας το Δίκαιο της Θάλασσας επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στο Αιγαίο, εγείρει θέματα τουρκικής μειονότητας Θράκης κ.ά. Υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της Ε.Ε. μιλώντας με ανοικτά μικρόφωνα, συζητούν ουδέτερα ότι ο τούρκος πρόεδρος θεωρεί αναξιόπιστους τους Έλληνες. Η Γαλλία του Μακρόν αντιδρά έντονα φραστικά, κάτι ψελλίζει και για ενωσιακήν αλληλεγγύη και σπεύδει να εκμεταλλευτεί τα συμβαίνοντα για πωλήσεις γαλλικού πολεμικού υλικού στην Ελλάδα της κρίσης. Τι χρειαζόταν να είχε συμβεί απ’ την πρώτη στιγμή και να κοβόταν ο βήχας;
Αν ίσχυαν, όσα υπογεγραμμένα τάχα δεσμεύουν, όπως το να μπαίνουν αδασμολόγητα τα ευρωπαϊκά προϊόντα στην Ελλάδα, η ευρωπαϊκή αντίδραση στις αλλεπάλληλες τουρκικές προσβολές της κυριαρχίας Ελλάδας και Κύπρου όφειλε να είναι άμεση, ταχεία, καταλυτική και πολύπλευρη. Απειλή κατάρριψης ελληνικού αεροσκάφους; Κατευθείαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ! Αποτροπή πολέμου και καταδικαστικό ψήφισμα της απειλούσας χώρας. Αμφισβήτηση υφαλοκρηπίδας Ελλάδας και Κύπρου; Ε.Ε κατά της Τουρκίας σε οποιοδήποτε αρμόδιο διεθνές Δικαστήριο. Επιδίωξη καταδίκης, οριοθέτησής της με βάση το διεθνές δίκαιο κι επέκταση στα 12 μίλια των ελληνικών-ευρωπαϊκών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο – Ανατ. Μεσόγειο. Και να έχουν προηγηθεί απ’ τα αρμόδια όργανα της Ε.Ε. κυρώσεις ανάλογες των προσβολών – παραβιάσεων. Αντ’ αυτών; Μόνος σύμμαχος αποδεικνύεται ο … Πρόεδρος της Λευκορωσίας που, επειδή δεν μπορούν να του τραβήξουν το αυτί, χωρίς ομοφωνία, ίσως κάτι βγη (ψευτοκυρώσεις, ανώδυνες για τον ασύδοτον επιτιθέμενο και σε πολύ βάθος χρόνου!!!).
Γιατί τέτοια συμπεριφορά; Γιατί η Τουρκία είναι μεγάλη αγορά και δε θέλουν να τη χάσουν και για επενδύσεις εκεί αμύθητων ποσών των πολυεθνικών τους εταιριών. Γιατί έχει ιδιαίτερη γεωστρατηγική σημασία η περιοχή της. Όλ’ αυτά, μα περισσότερο γιατί η Ελλάδα (δηλ. η ηγεσία της) παραδοσιακά εκβιάζεται. Όπως στο αγέρωχο αντιμνημονιακό ΟΧΙ του λαού στο δημοψήφισμα του 2015. Όπως στο ζήτημα των δουλεμπόρων μεταναστών –προσφύγων που βουλιάζουν τα σαπιοκάραβα κι υποχρεώνεται (:εκβιάζεται!) να τους σώσει και να τους μεταφέρει στα κατεστραμμένα πια νησιά μας… Αν τους χορηγούσε σκάφη σωτηρίας, κρατώντας τους στη θάλασσα, όπως γίνεται από Γαλλία, Ιταλία, τι θα γινόταν; Θα περνούσε ο (πάλι τουρκικός!) εκβιασμός; Όπως επίσης εκβιάζεται να τους κρατεί, να τους στεγάζει, να τους τρέφει και να καίνε τους καταυλισμούς, απαγορεύοντάς τους οι Έλληνες, αυτούς που δε θέλουν να μείνουν εδώ, να περάσουν ούτε στα Σκόπια! Τυχαία τώρα που συρόμαστε σε διαπραγμάτευση με τους Τούρκους, θυμήθηκαν να μας συμπονέσουν οι σκληροί της Ε.Ε. και να ζητούν να πάρουν μια- δυο εκατοντάδες κεφάλια, να μας ελαφρώσουν απ’ το βάρος αυτού του ωμού εκβιασμού;
Η Ελλάδα εκβιάζεται απ’ τους Τούρκους, για να πάρουν αυτοί ό,τι μπορούν απ’ την Ε.Ε. Εκβιάζεται και απ’ την Ε.Ε.-ΗΠΑ για να ρίξουν, να θυσιάσουν αυτοί την Ελλάδα, ικανοποιώντας μερικά το Σουλτάνο και διατηρώντας ή και διευρύνοντας τα συμφέροντά τους στην Τουρκία κι ευρύτερη περιοχή. Δεν κόπτονται που εκτρέφουν έναν διασπορέα εθνικιστικού μίσους, ακραίου θρησκευτικού φανατισμού και αντιδυτικισμού σε μια πολύ εύφλεκτη περιοχή. Εμάς όμως, η Μικρασιατική καταστροφή, δε μας δίδαξε τίποτα για τις προσδοκίες από ‘‘συμμάχους’’; Και πρακτέον; Ούτε οικουμενική κυβέρνηση, ούτε Συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, υπό την ΠτΔ, ούτε εγρήγορση κι ενότητα απλά στα λόγια. Κυβέρνηση αληθινή να μην εκβιάζεται άλλο και να μην υποχωρήσει σε τίποτε και λαός έτοιμος για όλα.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης της Τουρκίας; Η δημιουργία κουρδικού κράτους με την απόσχιση εδαφών της στην Ανατολία. Δε θ’ άξιζε η Ελλάδα να απειλεί με αναγνώριση ενός τέτοιου κράτους; Πού αλλού έμεινε πρόσφατα διεθνώς έκθετος ο δικτάτορας της γείτονος; Να απαιτήσει η Ελλάδα και να θέσει στα προς διαπραγμάτευση ζητήματα την επιστροφή της Αγ. Σοφίας στην ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα της Κωνσταντινούπολης, στη χριστιανική λατρεία. Ταυτόχρονα να πάρει πρωτοβουλία καταθέτοντας στον ΟΗΕ πρόταση για ψήφιση Διεθνούς Συμβάσεως για το σεβασμό, επιστροφή, διατήρηση του χαρακτήρα των θρησκευτικών κ.λπ. πολιτιστικών μνημείων λαών-χωρών που κατακτήθηκαν, στην αρχική τους μορφή και λειτουργία, με υπαγωγή σε κάποια μορφή φόρου στον κατακτητή. Καταλυτικό επιχείρημα που δεν έχομε ακούσει: όταν κατακτήθηκε η Κωνσταντινούπολη, δεν υπήρχε τζαμί. Γι’ αυτό μετετράπη η Αγ. Σοφιά. Αφ’ ότου οικοδόμησαν τα δικά τους, να υποχρεωθούν και βάσει Διεθνούς σχετικής Συμβάσεως να την επιστρέψουν.
Θέματα ακόμη που δεν αντέχει να θίγονται και να προβάλλονται η τουρκική διπλωματία: απόσυρση των στρατευμάτων της κατοχής απ’ την Κύπρο (: επίσης κράτος-μέλος της Ε.Ε.), καταδίκη της για τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, για την εκδίωξη, εκρίζωση των προστατευόμενων θρησκευτικών μειονοτήτων Κωνσταντινούπολης, Ίμβρου, επιστροφή των κλαπεισών περιουσιών ομογενών. Σε μια τέτοιαν ατζέντα που θα μπορούσε να προβληθεί κι υποστηριχθεί κι από εγχώρια και διεθνή μ.μ.ε., να βλέπαμε αντίδραση του άρπαγα και βουλιμικού γείτονα που υποτιμά συστηματικά την Ελλάδα και ποντάρει στην αδυναμία της και την προθυμία της να υποκύπτει σ’ εκβιασμούς και τετελεσμένα εις βάρος της.
Αυτά δε μπορεί να γίνουν από ‘‘υποτακτικές’’ ηγεσίες… Κι ο Ελ. Βενιζέλος μπορεί να είχε τις προσδέσεις του με την αγγλική πολιτική, αλλά αξιοποιώντας μιαν άλλη δυναμική πίσω, του λαού που ηγείτο, διαπραγματευόταν κι έπαιρνε, ενώ φαινόταν ότι παραχωρεί και παραχωρούσε και φαινόταν (στους διαπραγματευτές- γεράκια ευρωπαίους) ότι κέρδιζε. Ας θυμηθούμε πιο πρόσφατα, ποιους είχε διαπραγματευτές ο Κων. Καραμανλής ο Α΄. Την προτροπή του Ν. Σβορώνου, για να έχομε όσο γίνεται, ανεξάρτητη, δική μας πολιτική, να εκμεταλλευόμαστε τις αντιθέσεις συμφερόντων των μεγάλων στην περιοχή. Και δεν έχει μόνον η Τουρκία γεωστρατηγική θέση στη ΝΑ Ευρώπη. Κι ας σκεφθούμε αν μπορεί να γίνει κάτι σήμερα, π.χ. στο καυτό θέμα της υγείας, όπου κι από μια συντηρητική κυβέρνηση θα περίμενε κανείς να έχει Υπουργό, έναν έμπειρο και στη Διοίκηση της Υγείας γιατρό, κι όχι καλαθοσφαιριστή. Έναν καταξιωμένο και με μόχθο ζωής στα παιδαγωγικά θέματα, Υπουργό Παιδείας κι όχι εγγόνια τραπεζίτη, στο Πολιτισμού ένα διανοούμενο, καλλιτέχνη και πάει λέγοντας…
Όμως και σ’ αυτή τη συγκυρία, υπάρχει ένας λαός που αν ενημερωθεί, αν αφυπνιστεί, με τα όποια διαθέσιμα μέσα, ποτέ ΔΕΝ ξέρεις… Ακόμη, έστω κι αισιόδοξα, υπολογίζομε ότι αυτός είναι τ’ Αφεντικό κι ούτε είναι πια τόσο μακρινή η 5η Ιουλίου 2015, με τη συμπύκνωση ετοιμότητας κι αποφασιστικότητας του λαού να υψώσει το ανάστημα στους και τότε εκβιαστές.
