Το περιστατικό της δολοφονίας του νεαρού, ετών δεκαεννέα, Άλκη από ομάδα χούλιγκαν, φέρει για πολλοστή φορά στο φως τη σαπίλα και τη βρωμιά του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού. Τι και αν έχουν ψηφιστεί νόμοι και νόμοι, τι αν οι εικόνες από τους αθλητικούς χώρους με περιστατικά βίας πολλαπλασιάζονται, οι κυβερνήσεις ανέχτηκαν και τα συντήρησαν όλα αυτά τα χρόνια, καθώς οι μεγαλοπαράγοντες των ομάδων είναι και αυτοί που συγκεντρώνουν τεράστιο πλούτο και κέρδη από τον ποδόσφαιρο που ορούν ως επιχειρηματική δραστηριότητα και προιόν άσκησης πολιτικής προς τη εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.
Ωστόσο αυτό που προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση και πιθανόν ελάχιστοι έχουν μυριστεί ένα κείμενο που περιέχεται στο σχολικό βιβλίο γλώσσας της Ε’ δημοτικού και μάλιστα στο τεύχος γ’ και στις σελίδες 67-68. Πρόκειται για απόσπασμα από το βιβλίο των Ρενέ Γκοσινί και Ζακ Ζαν Πε με τίτλο Ο μικρός Νικόλας. Το κείμενο αυτό απευθύνεται σε μαθητές δέκα ετών και όχι μεγαλύτερους και περιγράφει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα σε μια αλάνα. Τα παιδιά, αντί να παίζουν ποδόσφαιρο παρουσιάζονται να χτυπιούνται μανιωδώς μέχρι που αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν μπάλα να παίξουν.
Εδώ και η παράθεση του κειμένου αυτούσιο από το σχολικό βιβλίο!
«Για τον διαιτητή ήταν πολύ εύκολο. Διαλέξαμε τον Ανιάν. Ο Ανιάν είναι ο πρώτος μαθητής στην τάξη, δεν τον αγαπάμε και τόσο, αλλά, μια και φοράει γυαλιά, δεν μπορούμε να τον δέρνουμε συχνά, πράγμα που είναι ό,τι πρέπει για έναν διαιτητή.
…..
«Πήραμε τις θέσεις μας στο γήπεδο. Καθώς ήμασταν οχτώ από κάθε ομάδα, εκτός απ’ τους τερματοφύλακες, το πράγμα ξανάμπλεξε. Σε κάθε ομάδα άρχισαν να τσακώνονται για το ποιος θα είναι ο σέντερ φορ. Όλοι θέλανε να παίξουν στην επίθεση. Στην ομάδα του Γκοφρουά τα πράγματα ήταν πιο εύκολα, γιατί ο Εντ μοίρασε ένα σωρό γροθιές στις μύτες και οι παίκτες πήρανε τις θέσεις τους χωρίς πολλές διαμαρτυρίες, τρίβοντας τις μύτες τους. Είναι, βλέπετε, πολύ δυνατά τα χτυπήματα του Εντ! Στην ομάδα μου δεν καταφέρναμε να καταλήξουμε σε συμφωνία, μέχρι που ο Εντ μάς είπε πως θα’ ρχότανε να μοιράσει μερικές γροθιές και στις δικές μας μύτες. Αμέσως πήραμε τις θέσεις μας».
…..
«Αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία. Εγώ συνέχιζα να παίζω ξύλο με τον Γκοφρουά, του είχα σκίσει το φανελάκι του, που ήταν ολοκαίνουριο κι είχε κόκκινο, μπλε κι άσπρο χρώμα, κι εκείνος έλεγε: «Μπα, δεν πειράζει! Ο μπαμπάς μου θα μου πάρει ένα σωρό άλλα!» και μου ‘δινε κλοτσιές στο καλάμι. Ο Ρούφους κυνηγούσε τον Ανιάν, που φώναζε: «Φοράω γυαλιά, φοράω γυαλιά!». Ο Εντ, που τόση ώρα είχε μείνει ήσυχος στο τέρμα του, αγανάκτησε κι άρχισε να μοιράζει γροθιές στις μύτες που βρίσκονταν πιο κοντά του, δηλαδή στους συμπαίκτες του. Όλοι φωνάζανε, τρέχανε. Διασκεδάζαμε πολύ, ήταν απίθανο!»
Τι βλέπουμε. Την περιγραφή σκηνών βίας και μάλιστα ακραίας από ανήλικους ηλικίας δέκα ετών. Στο πρώτο απόσπασμα μάλιστα απροκάλυπτα το σχολικό βιβλίο δε διστάζει να προωθεί και τον σχολικό εκφοβισμό με βάση το εάν κάποιος φορά γυαλιά και είναι ή όχι καλός μαθητής. Ο Ανιάν του κειμένου γίνεται περίγελος των συμμαθητών του, μπαίνει σε θέση διαιτητή-υπηρέτη των «ισχυρών». Τι και αν διαβάζουμε, ακούμε, βλέπουμε εκατοντάδες περιστατικά βίας με παιδιά και νέους, γυναικοκτονίες το «Υπουργείο Παιδείας» δεν γνωρίζει, δεν βλέπει. Ούτε διαβάζει το τι διδάσκονται οι μαθητές και τα παιδιά. Το ίδιο και οι πολίτες. Από τη περίοδο 2006-2007 διδάσκονται τα βιβλία αυτά. Τα ονόματα Αλέξ Μεχισβίλι και Βαγγέλης Γιακουμάκης δεν δίδαξαν τίποτε στην κοινωνία. Απολύτως!
Στη συνέχεια το ξύλο συνεχίζεται (δεύτερο και τρίτο απόσπασμα), όπου τα πράγματα αγριεύουν και πάλι. Ο ένας σκίζει και καταστρέφει τα ρούχα του άλλου και ο μάγκας της παρέας μοιράζει μπουνιές για να πειθαρχήσει το πλήθος. Το επιμύθιο του κείμενου αποτυπώνεται στη φράση «Διασκεδάζαμε πολύ, ήταν απίθανο!». Τέλεια λοιπόν! Το ελληνικό κράτος στην Ε΄ δημοτικού, σε μαθητές ετών 10 επαναλαμβάνω διδάσκει και προωθεί απροκάλυπτα τη βία και μάλιστα μέσα στο αθλητισμό, στο σχολείο, αλλά και στις διαπροσωπικές σχέσεις των παιδιών. Και δεν υπάρχει ούτε μια φράση να το καταδικάζει, ως γεγονός. Τα παιδιά είναι μικρά και διαβάζουν το κείμενο αυτό στο σχολικό βιβλίο γλώσσας. Ας μην ξεχαστεί, το ότι τα βιβλία γλώσσας είναι τα σημαντικότερα που κρατά ο μαθητής στα χέρια του. Αποτελούν κρίσιμα για την ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας και της σκέψης του. Όταν το σχολικό βιβλίο βάζει παιδιά να χτυπιούνται και μαθητής το διαβάζει αυτό, τότε γιατί να μην το μιμηθεί, αφού το ελληνικό κράτος το προτείνει και ουσιαστικά το διδάσκει.
Τότε ας μην παραπονιέται κανείς, για το γεγονός πώς τα σχολεία έχουν καταντήσει αρένες και ρινγκ, ας μην κλαίγεται για την βία μέσα στους χώρους μάθησης, που μόνο μάθησης δεν είναι. Τέτοια δηλητήρια ενσταλάζουν στα σχολικά βιβλία των μαθητών. Έχουν καταντήσει κάτεργα και κέντρα εξετάσεων και παπαγαλίας, με τράπεζες θεμάτων και ελάχιστες βάσεις εισαγωγής που πετούν χιλιάδες μαθητές από το δικαίωμα στη μόρφωση και την παιδεία. Ένα σχολείο που ιδιωτικοποιείται, υποβαθμίζεται και χάνει το ρόλο του συμβαδίζοντας με τις επιτάσεις της αγορά. Το σχολείο πρέπει να έχει κύρος, να εμπνέει αξίες, και οράματα για τους νέους και τα παιδιά. Το ίδιο και τα σχολικά βιβλία που πρέπει να είναι κοιτίδες πολιτισμού και όχι περιοδικά ποικίλης ύλης.
Πηγή: vathikokkino.gr
