Οι πρόσφατες εκλογές της Γερμανίας (όπως εμφαντικώς από την παρούσα στήλη έχουμε τονίσει), φέρνουν νέο σκηνικό στα πολιτικά πράγματα της χώρας αυτής, ιδίως ως προς τη σύνθεση της νέας Κυβέρνησης και των πολιτικών που θα ακολουθηθούν όχι μόνο στην παρούσα φάση, αλλά ενδεχομένως και για την επόμενη ιστορική περίοδο.
Επίσης από τη στήλη αυτή είχαμε επισημειώσει ότι εάν επικρατήσουν τα πολιτικά κόμματα με τις νεοσυντηρητικές τους τάσεις και ειδικότερα εάν αναδειχθεί ισχυρό στη γερμανική κοινωνία το AfD, τότε θα πρέπει να υπάρξει επαγρύπνηση των δημοκρατικών δυνάμεων στην Ευρώπη για την περιφρούρηση της δημοκρατικής αρχής και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, αλλά και για την κοινωνική συνοχή και την Αρχή της Αλληλεγγύης που αφορούν ύψιστα έννομα αγαθά νομικού και πολιτικού πολιτισμού. Ιδού λοιπόν μια από τις εξελίξεις:
Οι «Ελεύθεροι Δημοκράτες» (FDP) δια του ηγέτη τους κ.Christian Lindner εγείρουν ζητήματα όχι μόνο ως προς την Ελλάδα, αλλά και ως προς την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικώς.
Ο ηγέτης του FDP κ.Lindner στις 6 Οκτωβρίου 2017 παραχώρησε συνέντευξη σε γερμανική εφημερίδα, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, επέκρινε τον κ. Wolfgang Schäuble ότι «δεν ήταν αρκετά σκληρός με την Ελλάδα» (sic) και ότι σε τελευταία ανάλυση μπορεί: να θεσπισθεί νομοθεσία σχετική με την αφερεγγυότητα των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, με δυνατότητα «αποβολής» από την Ευρωζώνη κράτους-μέλους, που ωστόσο θα παραμένει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. (sic)
Ως προς την πρώτη παρατήρηση του κ.Lindner που αφορά στην Ελλάδα, θα πρέπει να πούμε ότι η αλαζονεία επιβάλλεται να παραχωρήσει τη θέση της στη μετριοπάθεια και πάνω από όλα να τονίσουμε ότι επιβάλλεται σεβασμός σε μια κοινωνία που θυσιάζεται στην κυριολεξία για την εξυγίανση των γερμανικών Τραπεζών, αλλά και για την αντιμετώπιση μιας ασύμμετρης κρίσης. Ως προς τη δεύτερη παρατήρηση που αφορά πρόβλεψη «αποβολής» κράτους-μέλους από την Ευρωζώνη, ο ηγέτης του FDP πρέπει να εκτιμήσει ότι η πρότασή του επιβάλει τροποποίηση των Συνθηκών. Υπ’ όψιν δε ότι το πρωτογενές ενωσιακό δίκαιο δεν μεταρρυθμίζεται με μονομερή δήλωση της Γερμανίας.
Θα έπρεπε επίσης ο συγκεκριμένος πολιτικός της νεοσυντηρητικής άποψης, προκειμένου να μην λαϊκίζει να παραθέτει στα επιχειρήματά του «πώς» μπορεί να γίνει τροποποίηση των Συνθηκών, όταν είναι αμετάκλητες οι συμφωνίες, ενώ σε κάθε περίπτωση καλό θα είναι να ασκήσει κριτική «πώς» και «γιατί» η οικοδόμηση της Ευρωζώνης δεν είχε εξ αρχής προβλέψεις για τον τρόπο διαδικασίας αντιμετώπισης κρίσεων. Ο συγκεκριμένος πολιτικός καλό θα είναι επίσης να παρουσιάσει τις απόψεις και τις προβλέψεις του την περίοδο οικοδόμησης του ευρωσυστήματος για να μας διαφωτίσει «ποιές» ήταν τότε οι απόψεις του όσον αφορά στο όλο εγχείρημα. Οι εκ των υστέρων διαπιστώσεις και προβλέψεις «για απόβλητα κράτη-μέλη στην Ευρωζώνη», αφορούν από καθέδρας απόψεις που ως προεκτέθηκε χαρακτηρίζονται από απόλυτο λαϊκισμό.
Υπ’ όψιν του κ.Lindner και τα εξής:
Με την ευκαιρία των προαναφερόμενων από καθέδρας δηλώσεων και επικρίσεων του κ.Lindner, ότι δηλαδή θα έπρεπε να εφαρμοσθεί στην Ελλάδα μια σκληρότερη πολιτική και εν πάση περιπτώσει ότι θα πρέπει να υπάρχει θέσπιση κανόνων εξόδου από το ευρωσύστημα και την Ευρωζώνη, χωρίς να προσδιορίζονται οι διαδικασίες και οι πρόνοιες τέτοιων εξελίξεων, κρίσιμα και χρήσιμα να τεθούν υπ’ όψιν του κ.Lindner είναι και τα εξής που αφορούν μάλιστα αμετάκλητες υποχρεώσεις της χώρας του στις οποίες οφείλει να ανταποκριθεί.
Ασφαλώς ο κ.Lindner γνωρίζει ότι με αμιγώς νομικούς όρους η Γερμανία σήμερα δεν είναι κράτος «κανονικότητας», ως προς το επίπεδο του δημοσίου διεθνούς δικαίου, αναφορικώς με τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Γνωρίζει επίσης τη sui generis κατάσταση, καθόσον ειδικότερα παρά την ενοποίηση των δύο Γερμανιών, δεν υπογράφηκε εν τέλει «Συνθήκη Ειρήνης». Ασφαλώς έχουν υπογραφεί επιμέρους Συνθήκες με συμμάχους της Γερμανίας που αφορούν στην Ιταλία, στη Βουλγαρία και στην Ιαπωνία. Ουδέποτε όμως έχει συνομολογηθεί Συνθήκη Ειρήνης κατά το μέρος που αφορά στη Γερμανία.
Ειδικότερα ως προς τη Συνθήκη της Βόννης του 1952
Στα προαναφερόμενα θα πρέπει να γίνει ρητή αναφορά στη Συνθήκη της Βόννης του Μαΐου 1952. Η Συνθήκη αυτή είναι εξαιρετικώς σημαντική καθόσον έλαβαν χώρα ρητές συνομολογήσεις μεταξύ της τότε Δυτικής Γερμανίας, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας. Τροποποιήθηκε δε, η Συνθήκη αυτή με το Πρωτόκολλο του Οκτωβρίου 1954 στο Παρίσι και αφορούσε τερματισμό του καθεστώτος κατοχής.
Η Συμφωνία της Βόννης του 1952 είναι, ως προεκτέθηκε, εξόχως σημαντική, καθόσον, κατ’ ουσίαν αφορά αναγνώριση από όλα τα συμβαλλόμενα μέρη της υποχρέωσης της Γερμανίας για πολεμικές επανορθώσεις. Ωστόσο, οι υποχρεώσεις αυτές που αφορούν στη Γερμανία τελούσαν υπό την αίρεση της υπογραφής της «Συνθήκης Ειρήνης».
Υπ’ όψιν δε ότι η Ελλάδα με τον εσωτερικό Νόμο 2023/1952 που αφορά στον τερματισμό της εμπόλεμης κατάστασης μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας, ρητώς επιφυλάσσεται για τη ρύθμιση των ζητημάτων και των διαφορών που προέκυψαν από τον πόλεμο, ενόψει της αναμενόμενης-επιβαλλόμενης συνομολόγησης της «Συνθήκης Ειρήνης».
Η ρητή επιφύλαξη της Ελλάδας περί μη παραίτησης από τις αξιώσεις της έναντι της Γερμανίας, οι οποίες τελούν υπό την αίρεση της συνομολόγησης της «Συνθήκης Ειρήνης», δεν επιδέχεται αντίρρηση, όπως δεν επιδέχεται αντίρρηση και το δεδομένο ότι μέχρι σήμερα «Συνθήκη Ειρήνης» δεν έχει συνομολογηθεί!
Το μεγαλείο του Willy Brandt
Ασφαλώς οι νεοσυντηρητικές δυνάμεις της Γερμανίας πολύ απέχουν από την ορθή σύλληψη περί του πρακτέου. Απέχουν μακράν των πολιτικών της ιστορικής προσωπικότητας του σοσιαλδημοκράτη ηγέτη Willy Brandt.
Η αλαζονεία πολλών πολιτικών στη Γερμανία δεν είναι ό,τι καλύτερο προς την κατεύθυνση μιας κοινής πορείας που αφορά ισότητα κρατών και λαών και σεβασμό στην προσφορά εκάστου λαού στην πορεία οικοδόμησης της ειρήνης και θέσπισης των σύγχρονων αξιών τις οποίες υπερασπίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αναζητείται συνεπώς ο πολιτικός ρεαλισμός του Willy Brandt σε μια μάλιστα κρίσιμη εποχή.
Ο Willy Brandt αντί με υπεροψία και από καθέδρας να επαίρεται για τα επιτεύγματα της Γερμανίας, στις 7 Δεκεμβρίου 1970 στη Βαρσοβία, γονάτισε(!) στο μνημείο των πεσόντων, εκφράζοντας με τον πιο δραματικό τρόπο τη μεγάλη συγνώμη της μεταπολεμικής (έστω τότε) Δυτικής Γερμανίας για τα θύματα του φασισμού και του ναζισμού.
O πολύ «σκληρός» κ.Lindner να απαντήσει εάν πρέπει η χώρα του να τηρήσει τις δεσμεύσεις της Συνθήκης της Βόννης του 1952, για να δούμε εάν είναι τόσο «σκληρός» και ως προς τις υποχρεώσεις του!..
*Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU).
