Περισσότερο ανησυχητικό από το εάν μπήκε ή κατέβηκε η σημαία σε μία βραχονησίδα, ήταν προχθές το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν είχε πάρει χαμπάρι καν τι είχε συμβεί τις προηγούμενες τρεις μέρες.
Ότι δηλαδή τρεις απίθανοι ακροδεξιοί πιθανότατα, τύποι, που νομίζουν ότι πατριωτισμός είναι η επίδειξη κούφιας μαγκιάς και επιπολαιότητας – και μετά, αν συμβεί κάνα κακό, όπου φύγει, φύγει – έκαναν κάτι που στις συγκεκριμένες συνθήκες στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη κρίση τις δύο χώρες. Και ότι οι Τούρκοι κατέβασαν τη σημαία, όπως ισχυρίζονται ή τουλάχιστον πήραν χαμπάρι πρώτοι τι είχε συμβεί.
Η επίδειξη άγνοιας της κυβέρνησης για ένα θέμα τόσο σημαντικό είναι τουλάχιστον αδικαιολόγητη. Υποτίθεται ότι όλος ο μηχανισμός, που διαθέτει η χώρα για τέτοια θέματα είναι σε επιφυλακή. Κι όμως, έπρεπε να βγουν οι Τούρκοι αξιωματούχοι για να κινητοποιηθεί η κυβέρνηση και να προσπαθήσει να μάθει – αν έμαθε ποτέ – τι συνέβη πραγματικά.
Ουσιαστικά δηλαδή η τύχη της χώρας και της ειρήνης είναι στα χέρια οποιουδήποτε ακραίου λεβεντολεβέντη, που μπορεί να κάνει ό,τι νομίζει. Δεν μας φτάνουν δηλαδή οι τρέλες των απέναντι, που επιδίδονται σε διάφορες προκλήσεις, ενταγμένες άλλοτε σε μία επεκτατική πολιτική με συγκεκριμένες βλέψεις και άλλοτε στα εσωτερικά τους παιχνίδια, έχουμε και τους από δω.
Και προκύπτουν δύο θέματα:
Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει καμία επικοινωνία μεταξύ των δύο πλευρών, των υπουργείων άμυνας των δύο χωρών για παράδειγμα, ώστε εάν προκύψει ένα θέμα, που καμιά πλευρά δεν επιθυμεί αν εξελιχθεί σε πρόβλημα, να το προλάβουν; Γιατί το Μαξίμου έχει επιτρέψει τη διακοπή της «κόκκινης» γραμμής, που πάντα υπήρχε για τέτοια ζητήματα, ανεξαρτήτως από το γενικό κλίμα στις διμερείς σχέσεις; Είμαστε όντως σε κανονικό πόλεμο και δεν το έχουμε καταλάβει. Ακόμα και σε κανονικό πόλεμο δηλαδή να ήμασταν, ένα τηλεφώνημα μπορούν να κάνουν οι εμπόλεμοι! Πάντοτε, μιλούσαν οι δύο υπουργοί Άμυνας. Κι αν όχι οι υπουργοί Άμυνας, έστω οι επιτελάρχες! Το Μαξίμου θα παρακολουθεί για καιρό εντελώς άβουλο αυτή την κατάσταση;
Το δεύτερο θέμα, έχει να κάνει με το ΝΑΤΟ. Υποτίθεται (εδώ γελάμε, αλλά ας κάνουμε την υπόθεση εργασίας), ότι η Συμμαχία φροντίζει τις καλές σχέσεις μεταξύ των μελών της. Φυσικά πρόκειται για τραγικό αστείο. Το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται να κατευνάσει την τουρκική επιθετικότητα σε όλα τα μέτωπα, αλλά την κανακεύει κιόλας. Το μόνο που ενδιαφέρει τους «συμμάχους» αυτή την περίοδο είναι να «αποσπάσει» τον Ερντογάν από το φλερτ με τον Πούτιν και να τον έχουν στο πλευρό τους στους επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς τους στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή. Αυτό τους αρκεί. Κι ας αφήσει το κορόιδο την Ελλάδα να βρίσκεται σε ακήρυχτο πόλεμο με την Τουρκία και να κλαίει τα παιδιά της, που χάνουν τη ζωή τους πάνω από το Αιγαίο. Αφού, την ίδια ώρα, και η Ελλάδα είναι μία χαρά προσαρμοσμένη στα ΝΑΤΟικά σχέδια για τη Συρία, γιατί οι «σύμμαχοι» να ενδιαφερθούν να μαζέψουν την τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο;
