Έγκλημα με σαφή (αντι)πολιτική ταυτότητα η επίθεση στο «Έθνος» και την 24Μedia, θέτει άλλη μια φορά ένα παλιό ερώτημα: Μέχρι πότε οι «υπεύθυνοι» θα κρύβουν το κεφάλι τους στην άμμο;
Η επίθεση των τραμπούκων “ αγνώστου ταυτότητας ” στα γραφεία του “Έθνους” και της 24Media βρωμάει πολύ περισσότερο από ό,τι φαίνεται σε πρώτη ματιά. Γιατί πρόκειται καταφανώς για προσπάθεια εκφοβισμού των δημοσιογράφων της εφημερίδας και των σάιτ της εταιρείας, αλλά ταυτοχρόνως γίνεται χωρίς ουδείς να αναλαμβάνει την ευθύνη.
Οι δράστες δηλαδή δεν δηλώνουν ούτε προσχηματικά κάποια εξήγηση για την επίθεση, δεν επικαλούνται, ούτε για τα μάτια του κόσμου, ή έστω των φίλων τους, κάποιον “λόγο” που τους οδήγησε σε αυτήν την ενέργεια, δεν αναφέρονται σε κάποιον παράγοντα που ενεργοποίησε τα άγρια ένστικτα.
Απλώς επιτέθηκαν (!) και “απλώς”, σχεδόν από θαύμα, δεν θρηνήσαμε θύματα, κάτι που ήταν πολύ πιθανό να συμβεί εάν κατέρρεαν οι εξωτερικοί υαλοπίνακες και τα τζάμια έπεφταν στα γραφεία των συναδέλφων που βρίσκονται πίσω τους. Και βέβαια, πέρα από τις πολύ μεγαλύτερες υλικές ζημιές, θύματα θα υπήρχαν εάν είχαν δημιουργήσει το “άνοιγμα” που ήθελαν και πετούσαν στο εσωτερικό των γραφείων τις μολότοφ που -όπως δήλωσαν αυτόπτες μάρτυρες- κρατούσαν.
Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε, καθώς δεν υλοποιήθηκε στην ολότητά του το σχέδιο που εκτέλεσε η ομάδα των τραμπούκων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί που μετείχαν στην επιχείρηση δεν έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να συμβεί, θεωρώντας μας συλλογικά “ένοχους”: επειδή κάνουμε την δουλειά μας και επειδή δεν κάνουμε τη ‘”δουλειά” τους. Με άλλα λόγια επειδή υπάρχουμε χωρίς να έχουμε λάβει την… άδειά τους.
Προφανώς το όλο εγχείρημα, η συμβολική επίθεση σε ό,τι στα μάτια τους εκφράζει το “Έθνος”, που είναι βέβαια πραγματική επίθεση στους δημοσιογράφους, τους τεχνικούς και όλους τους άλλους εργαζόμενους στην εφημερίδα αλλά και στα σάιτ της 24Μedia, εδράζεται στο ακροδεξιό έδαφος της στοχοποίησης του “άλλου”, του όποιου άλλου: Του διαφορετικού φυλετικά, εθνικά, πολιτικά και οπαδικά.
Και στις μέρες μας είναι πολύ συνηθισμένο αυτό το μίσος για τον “αντίπαλο” να σπέρνεται στις οπαδικές ενώσεις και να φυτρώνει στα γήπεδα, και μετά -όταν αυτοί που το καλλιεργούν κρίνουν ότι είναι σκόπιμο- να αφήνει τις εξέδρες και να παίρνει τους δρόμους: Χτυπώντας διαδηλωτές, καταστρέφοντας υποδομές προσφύγων, τσακίζοντας μετανάστες. Και έτσι, απολύτως “φυσιολογικά”, κάποια στιγμή οι τραμπούκοι στοχοποιούν, προπηλακίζουν και επιτίθενται και στους δημοσιογράφους,
Τελικά, το ερωτήματα είναι δύο, δηλαδή το εξής ένα (!): Γιατί αυτές οι υποθέσεις δεν εξιχνιάζονται και οι δράστες (αλλά και οι οργανωτές) των επιθέσεων μένουν -ως επί το πλείστον- στο απυρόβλητο.
*Πηγή: news247.gr
Απλώς επιτέθηκαν (!) και “απλώς”, σχεδόν από θαύμα, δεν θρηνήσαμε θύματα, κάτι που ήταν πολύ πιθανό να συμβεί εάν κατέρρεαν οι εξωτερικοί υαλοπίνακες και τα τζάμια έπεφταν στα γραφεία των συναδέλφων που βρίσκονται πίσω τους. Και βέβαια, πέρα από τις πολύ μεγαλύτερες υλικές ζημιές, θύματα θα υπήρχαν εάν είχαν δημιουργήσει το “άνοιγμα” που ήθελαν και πετούσαν στο εσωτερικό των γραφείων τις μολότοφ που -όπως δήλωσαν αυτόπτες μάρτυρες- κρατούσαν.
Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε, καθώς δεν υλοποιήθηκε στην ολότητά του το σχέδιο που εκτέλεσε η ομάδα των τραμπούκων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί που μετείχαν στην επιχείρηση δεν έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να συμβεί, θεωρώντας μας συλλογικά “ένοχους”: επειδή κάνουμε την δουλειά μας και επειδή δεν κάνουμε τη ‘”δουλειά” τους. Με άλλα λόγια επειδή υπάρχουμε χωρίς να έχουμε λάβει την… άδειά τους.
Προφανώς το όλο εγχείρημα, η συμβολική επίθεση σε ό,τι στα μάτια τους εκφράζει το “Έθνος”, που είναι βέβαια πραγματική επίθεση στους δημοσιογράφους, τους τεχνικούς και όλους τους άλλους εργαζόμενους στην εφημερίδα αλλά και στα σάιτ της 24Μedia, εδράζεται στο ακροδεξιό έδαφος της στοχοποίησης του “άλλου”, του όποιου άλλου: Του διαφορετικού φυλετικά, εθνικά, πολιτικά και οπαδικά.
Και στις μέρες μας είναι πολύ συνηθισμένο αυτό το μίσος για τον “αντίπαλο” να σπέρνεται στις οπαδικές ενώσεις και να φυτρώνει στα γήπεδα, και μετά -όταν αυτοί που το καλλιεργούν κρίνουν ότι είναι σκόπιμο- να αφήνει τις εξέδρες και να παίρνει τους δρόμους: Χτυπώντας διαδηλωτές, καταστρέφοντας υποδομές προσφύγων, τσακίζοντας μετανάστες. Και έτσι, απολύτως “φυσιολογικά”, κάποια στιγμή οι τραμπούκοι στοχοποιούν, προπηλακίζουν και επιτίθενται και στους δημοσιογράφους,
Τελικά, το ερωτήματα είναι δύο, δηλαδή το εξής ένα (!): Γιατί αυτές οι υποθέσεις δεν εξιχνιάζονται και οι δράστες (αλλά και οι οργανωτές) των επιθέσεων μένουν -ως επί το πλείστον- στο απυρόβλητο.
*Πηγή: news247.gr
