Η «σοβαρή Χρυσή Αυγή» ήταν μια πλάνη όλων εκείνων που νόμιζαν ότι μπορούν να ενσωματώσουν και να αφομοιώσουν το «τέρας» σε παλαιοκομματικές λογικές και πρακτικές. Τώρα θεωρούμε ότι έχει ξεκαθαρίσει για όλον τον πολιτικό κόσμο πως η «Χρυσή Αυγή» δεν είναι απλώς ένα οποιοδήποτε «μόρφωμα».
Αναφερθήκαμε σε αρκετά άρθρα μας στον καιρό τους και με αρκετή αιχμηρότητα για να επιστήσουμε την προσοχή της κοινής γνώμης και του πολιτικού κόσμου στον ιδιάζοντα χαρακτήρα του φιανομένου. [Βλ. π.χ. το άρθρο στο Διαδίδκτυο, Όμηρος Ταχμαζίδης, Αντίσταση στον «κοινοτισμό των ηλιθίων», Όμηρος Ταχμαζίδης, Μνήμη: Ο κομμουνισμός δεν είναι ίδιος με τον νατσισμό, (εδώ υπάρχει και μια σύντομη λίστα με άλλα άρθρα σχετικά με το πρόβλημα του «δεξιού» και «αριστερού» αντισημιτισμού)…]. Επισημάναμε τη σημασία της αρχής του αρχηγού (Fuehrerprinzip) στη συγκρότηση και τη λειτουργία της συγκεκριμένης οργάνωσης και εξήραμε τον εγκληματικό χαρακτήρα της. Τέλος, προσδιόρισα το φαινόμενο ως «πολιτικοποιημένο έγκλημα».
Η «Χρυσή Αυγή» είναι συνυφασμένη με το έγκλημα. Περί τούτου δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία. Πρόκειται, όμως, για «εγκληματική οργάνωση» του τύπου που προσδιορίζει ο ποινικός κώδικας και, γενικώς, η νομοθεσία της Ελληνικής Δημοκρατίας; Ή ο πολιτικός κόσμος, το σύστημα πληροφόρησης και η δικαστική εξουσία κάνουν εύκολα τα πράγματα προσφεύγοντας σε μια απλούστευση της βασικής κατηγορίας; Και ακόμη χειρότερα: προσπαθούν όλοι να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν από την αρχή το φαινόμενο; Γιατί υπάρχουν πολιτικές και ηθικές ευθύνες για τη γιγάντωση του φαινομένου: και από την πλευρά του συστήματος πληροφόρησης και από την πλευρά των πολιτικών κομμάτων και από την πλευρά της δικαστικής εξουσίας. Το σύστημα πληροφόρησης φάνηκε ανίκανο να «πληροφορήσει» τη κοινή γνώση στον κατάλληλο χρόνο και με τον κατάλληλο τρόπο, από αδυναμία, έλλειψη γνώσης, αλλά και πολιτικές και ιδεολογικές σκοπιμότητες. Τα πολιτικά κόμματα αντιμετώπισαν με αμηχανία και μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς των παλαιοκομματικών θεωρήσεων και πρακτικών τους το πρωτόγνωρο φαινόμενο, για αυτό ήσαν και είναι εντελώς αναποτελεσματικά στην αντιμετώπιση του.
Τεράστια είναι η ευθύνη της δικαστικής εξουσίας. Η ποινική διάσταση των πρακτικών της «Χρυσής Αυγής» προϋπήρχε των εκλογικών της «επιτυχιών». Στο κέντρο της Αθήνας, η βία από τις διάφορες συμμορίες, κατά το παράδειγμα των «ταγμάτων» του Αδόλφου Χίτλερ, ήταν σύνηθες φαινόμενο και η παραβατικότητα της οργάνωσης ήταν γνωστή. Ωστόσο κανένας εισαγγελέας δεν έπραξε όλα όσα προβλέπει ο νόμος. Όλα ξεκίνησαν μόνο όταν η οργάνωση άρχισε να απειλεί με τα εκλογικά ποσοστά της το παλαιοκομματικό σύστημα στο σύνολό του. Και την ευρύτερη «Δεξιά» και την ευρύτερη «Αριστερά». Τώρα το πολιτικό κατεστημένο, «δεξιό» και «αριστερό», αναμασά συνεχώς τη ρητορεία περί «εγκληματικής οργάνωσης». Είναι ωστόσο η «Χρυσή Αυγή» μια «εγκληματική οργάνωση» και με αυτήν την κατηγορία θα πρέπει να δικαστεί και να καταδικαστεί η ηγεσία της;
Η απάντηση είναι: Όχι! Η «Χρυσή Αυγή» δεν είναι «εγκληματική οργάνωση». Είναι και «εγκληματική οργάνωση». Η «Χρυσή Αυγή» είναι και ψεύτες, είναι και κλέφτες, είναι και εγκληματίες, είναι και δολοφόνοι, είναι… είναι… Είναι όμως και πολλά άλλα χειρότερα, τα οποία αποκρύπτει η απλή κατηγορία της «εγκληματικής οργάνωσης». Ο πυρήνας της «λογικής» της «Χρυσής Αυγής», όπως και του χιτλερικού προτύπου της, ευρίσκεται πέρα από κάθε αντίληψη νομιμότητας. Η ελληνική δικαιοσύνη είναι αναγκασμένη να αντιπαρατεθεί με τα διλήμματα που αντιμετώπισαν οι Σύμμαχοι και οι δικαστές στη Δίκη της Νυρεμβέργης και να είναι εξίσου επινοητική στην αναζήτηση νομικών ερεισμάτων για τον εύστοχο τρόπο απόδοσης δικαιοσύνης απέναντι σε ένα «φαινόμενο» που έχει κοινοβουλευτική παρουσία και κάποια λαϊκή νομιμοποίηση.
Δυστυχώς η κατηγορία της «εγκληματικής οργάνωσης» είναι «ισχνή» και «αδύναμη» και παραπέμπει σε πολιτικά «μαγειρεία» και πολιτικές σκοπιμότητες. Γιατί μια «εγκληματική οργάνωση» του κοινού ποινικού δικαίου να έχει ως συνεκτικό στοιχείο της τον επιθετικό αντισημιτισμό, τη χλεύη του Ολοκαυτώματος και τη χαιρεκακία για την τύχη των θυμάτων του; Η «Χρυσή Αυγή» είναι «πολιτικοποιημένο έγκλημα», είναι ένα πολιτικό σχέδιο με βασικό χαρακτηριστικό τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Όλες οι βίαιες πράξεις εναντίον μεταναστών, ομοφυλοφίλων, Ρομά κ.α. είναι μέρος της απαρχής τέλεσης εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας: αυτό το στοιχείο τα καθάρματα της «Χρυσής Αυγής» δεν το έκρυψαν ποτέ. Υπάρχουν πλείστες αναφορές οι οποίες αναδεικνύουν τους απώτερους «εκκαθαριστικούς» στόχους της οργάνωσης. Η ελληνική δικαιοσύνη έχει στα χέρια της όλα τα εργαλεία για να ξεβρομίσει την Ελλάδα μια και καλή από την γερμανοχιτλερική συμμορία της «Χρυσής Αυγής» που εκθέτει τη χώρα και αποτελεί ηθική προδοσία προς τους αγώνες του λαού μας και την εθνική αντίστασή του προς τον χιτλερισμό. Οι Έλληνες δεν ήσαν με τους ηττημένους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά με τους νικητές. Και δεν εγκαταλείπουν τα απαράγραπτα δικαιώματά τους ως νικητές του πολέμου, π.χ. το δικαίωμα στις γερμανικές επανορθώσεις.
Συνοψίζοντας: Η «Χρυσή Αυγή» δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια συνηθισμένη «εγκληματική οργάνωση», αλλά ως ένα σχέδιο τέλεσης εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Κάθε μικρή παράβαση των μελών της, καθ΄ υπόδειξη της ηγεσίας της, είναι μέρος της εκτέλεσης αυτού του σχεδίου. Ο μουσικός από τον Πειραιά δολοφονήθηκε διότι όρθωσε το ανάστημά του απέναντί τους, διότι ήταν ένας μαχητικός αντίπαλός τους, αλλά τα περισσότερα θύματα τους υπέστησαν διαφόρους βαθμούς βίας στο πλαίσιο της τέλεσης ενός γενικότερου εγκληματικού σχεδίου φυλετικών εκκαθαρίσεων από τους σκουρόχρωμους Έλληνες θαυμαστές του «ξανθού τέρατος» του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού.
Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι μέλος του Ε.Γ. της «Σοσιαλιστικής Προοπτικής»
