Το κλειδί στο Κυπριακό πρόβλημα είναι αν θα εξακολουθήσει να υπάρχει το Κράτος με τη διεθνώς αναγνωρισμένη υπόσταση και ονομασία του: Κυπριακή Δημοκρατία. Αν πάψει να υπάρχει αυτό το ανεξάρτητο Κράτος, αν αντικατασταθεί από ένα «Ανανικό» κράτος, όπου πλειοψηφία θα είναι έρμαιο της μειοψηφίας ενώ και οι δυο θα υπόκεινται στους ξένους, τότε τα περί εγγυήσεων κλπ είναι κούφια λόγια.
Το Σχέδιο Ανάν (και οι μεταμφιέσεις του) δεν έχει στόχο να πάρει την Εξουσία από τους Ελληνοκύπριους και να τη δώσει στην τουρκική πλευρά. Αυτό θα το ήθελε η Τουρκία αλλά δεν το θέλουν οι ισχυροί διεθνείς παίκτες.
Οι Ελληνοκύπριοι χάνουν την Εξουσία και οι Τούρκοι αν χάσουν Εγγυήσεις και Στρατό Κατοχής μένουν ξεκρέμαστοι. Το Κράτος καταρρέει και μένουν δυο αδύναμες Κοινότητες. Αυτός ο ευρηματικός συνδυασμός αμοιβαίας αποδυνάμωσης των δυο Κοινοτήτων αλλά και της Τουρκίας εξυπηρετεί απολύτως τους επικυρίαρχους, ΗΠΑ, Αγγλία και το Ισραήλ- ο νέος ισχυρός παίκτης. Οι ντόπιοι, Τούρκοι και Έλληνες, θα τσακώνονται για τα λιλιά, το μισθό και τις μπανάνες που τους αναλογούν.
Το Κυπριακό είναι ένα από τα πολλά Μέτωπα της Τουρκίας στην ευρεία Μ. Ανατολή, χωρίς απτό κέρδος, ως τώρα. Η Τουρκία στο παιχνίδι της Μ. Ανατολής και ειδικά στο Κυπριακό θέλει, απειλεί, αλλά δεν μπορεί. Επειδή ούτε οι δυτικές Δυνάμεις ούτε η Ρωσία επιθυμούν να ενισχυθεί η Τουρκία.
Όποιος δεν θέλει λύση τύπου Ανάν δεν πάει σε συναντήσεις που έχουν βάση συζήτησης ακριβώς μια «ανανική» λύση. Ερώτηση: Γιατί μετά την παταγώδη αποτυχία της πενταμερούς μπήκε κιόλας στα σκαριά νέα συνάντηση; Απάντηση: Γιατί ήρθε η ώρα να λυθεί το πρόβλημα των υδρογονανθράκων, η μοιρασιά και η μεταφορά τους. Η Τουρκία ελπίζει κάτι να βουτήξει. ΗΠΑ και Αγγλία επιδιώκουν να τελειώσουν με τα τσαλιμάκια του Αναστασιάδη, τις «παλληκαριές» της Αθήνας και τη γκρίνια της Τουρκίας.
Η Ελληνοκυπριακή ηγεσία, ο Αναστασιάδης, ενδίδει στην απώλεια του Κράτους. Αν η Αθήνα είχε πρόταση, διαφορετική από το Ανάν, θα μπορούσε να ξεφύγει από το δόκανο. Αν είχε θα την έλεγε. Αν έψαχνε θα την έβρισκε. Ούτε οι εθνομηδενιστές, της δεξιάς ή της αριστεράς, ούτε οι υποτιθέμενοι υπερπατριώτες, σημερινοί ή χθεσινοί, προτείνουν λύση, άλλη από το Ανάν. Την πρωτοβουλία την έχει μονίμως η άλλη πλευρά. Στο προτεκτοράτο κανείς δεν προτείνει, όλοι, φρόνιμα, υπακούουν.
Η Τουρκία θέλει νόμιμο μερίδιο εξουσίας στο νησί ώστε να ενισχύει το λόγο της στις γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρεία περιοχή της Μ. Ανατολής. Να είναι σαφές: Η Τουρκία τώρα δεν έχει μερίδιο εξουσίας στην Κύπρο. Ο διεθνής παράγων αντιμετωπίζει ως παράνομη την παρουσία της στα Κατεχόμενα. Την Εξουσία την έχουν οι Ελληνοκύπριοι, με αυτούς συναλλάσσεται η Διεθνής Κοινότητα. Οι τωρινές συζητήσεις αποβλέπουν να νομιμοποιήσουν την εισβολή, την παρανομία. Οι υπεύθυνοι είναι μπροστά στα μάτια μας.
Η Τουρκία εκτός από τα γεωπολιτικά θέλει να αναγνωριστεί ως νόμιμος δικαιούχος στην εξόρυξη των υδρογονανθράκων. Οι Αμερικάνοι, με πρόσφατη επίσημη δήλωσή τους, υποστηρίζουν ρητά την κατανομή των εσόδων. Απορρίπτουν (σιωπηρά) τουρκικά δικαιώματα στην εξόρυξη και στη διανομή, δηλαδή στους αγωγούς, αν θα περνάνε από την Τουρκία ή όχι. Και αφήνουν κενό στο θέμα της δομής του νέου Κράτους θεωρώντας προφανώς ότι αυτό εξαρτάται από την ενδοτικότητα της ελληνοκυπριακής και ελλαδικής πλευράς. Ο Τάσος Παπαδόπουλος απόδειξε ότι με λίγο θάρρος και πατριωτισμό το «Όχι» είναι εφικτό.
Με πάσα ωμή ειλικρίνεια: Η επικυριαρχία των ΗΠΑ είναι αναπότρεπτο δεδομένο. Αλλά η ελληνοκυπριακή πλευρά μπορεί να παραμείνει ο νόμιμος εκπρόσωπος του συνόλου της Κύπρου, να αρνηθεί να νομιμοποιήσει την εισβολή, σώζοντας την ελληνικότητα του νησιού. Οι ΗΠΑ έχουν το πάνω χέρι σε όλη την ΕΕ, μοιραία θα το έχουν και στην Κύπρο. Οι Άγγλοι θέλουν να είναι τοποτηρητές. Αλλά αυτό το δικαίωμα μόνο οι Κύπριοι και η Αθήνα μπορούν να τους το δώσουν. Η Τουρκία είναι χάρτινη τίγρης στο Κυπριακό, εφ’ όσον οι ΗΠΑ δεν θέλουν περαιτέρω ενδυνάμωση της Τουρκίας. Αρκεί να το πίστευαν Αθήνα/Λευκωσία.
Οι αποικιοκράτες, ανέκαθεν, έδιναν «λύσεις» παραβιάζοντας εν γνώσει τους την ιστορική, κοινωνική και εθνοτική πραγματικότητα στις αποικίες. Ώστε να υπάρχουν, εγγενώς, συνεχείς τριβές και εντάσεις. Αυτό το κοστούμι του προτείνουν και αγοράζει τοις μετρητοίς ο Κύπριος Πρόεδρος με τη σύμπλευση της Αθήνας. Παραβλέποντας αμφότεροι μελλοντικές αλλά ορατές συμφορές. Προς δικαιολογία, τα καθεστωτικά ΜΜΕ πλασάρουν την εξής απίστευτη εικόνα: Ο δαιμόνιος Αναστασιάδης παγιδεύει κατ’ εξακολούθηση τον αθώο και ανυποψίαστο Τσίπρα αλλά και τον ατσίδα πλην κάπως αφελή υπερπατριώτη Κοτζιά και τους σέρνει από πενταμερή σε πενταμερή. Είναι για γέλια ή για κλάματα; Κλαυσίγελως.
Ο Ερντογάν απειλεί, λέει, ότι θα ενσωματώσει τα Κατεχόμενα. Σοβαρά; Για να κερδίσει τι ακριβώς; Για να κατηγορηθεί, αν χρειαστεί, από τη Δύση ότι μιμείται τον Πούτιν στην Κριμαία; Το αέριο είναι στο Νότο και ο Ερντογάν θα ενσωματώσει στο Βορρά τα κατσάβραχα και τα ψαράκια; Μήπως η –δήθεν- απειλή της ενσωμάτωσης των Κατεχόμενων είναι ο πρόλογος και η δικαιολογία για άλλες κρίσιμες υποχωρήσεις την κατάλληλη στιγμή; Έχει αποδειχθεί τις τελευταίες δεκαετίες ότι έχουμε να κάνουμε με σκληρόπετσους, αδίστακτους πωλητές από την εποχή του Σημίτη των Ιμίων και εντεύθεν.
