Πράγματι η σκλαβιά μειώνει την ανεργία. Παίρνει η σκλαβιά τον άνεργο και τον κάνει «ευέλικτο», χαμηλόμισθο, περιορισμένης απασχόλησης, απασχόλησης κατά το δοκούν, ανασφάλιστον ή με επισφαλή ασφάλιση και
στρώνεται το μέλλον για τις νέες γενιές των Ελλήνων (οι παλιότερες γενιές ήδη βρίσκονται στον Καιάδα και τα Τάρταρα). Ωραίο το μέλλον και πανηγυρίζει ο Τσίπρας που αν κάποιος αμείβεται με 428 ευρώ καθαρά, σε δέκα χρόνια (αν θα έχει δουλειά) θα αμείβεται με 435 ευρώ καθαρά – για να ανοίξει σπίτι, να κάνει οικογένεια, να κάνει παιδιά, γεια σου, βρε Τσίπρα, παιχταρά!
Ετσι και βέβαια θα βγούμε στις αγορές – χάνουν την ευκαιρία τα θηρία; η χώρα έγινε φθηνή σε εργατικό κόστος, οι πόροι της εκποιούνται φθηνά, πολιτικώς είναι δεσμευμένη για τα επόμενα πολλά χρόνια – γιατί να μην μπουκάρουν (πάλι) οι αγορές; Μόνον που για να γίνουν όλα αυτά που ήδη γίνονται, χρειάζεται η πόλωση. Χρειάζεται ο κ. Πολάκης και ο κ. Καρανίκας, αυτοί οι δύο αδάμαντες,
το ίδιο λαμπεροί με τον Αδώνιδα, τους Καμμένους 1 & 2 κι άλλους μελίρρυτους ρήτορες. Ω της γλίτσας! Με ελληνικά που θα τα ομιλούσαν μόνον ορντινάτσες του Τζένγκις Χαν, με νοήματα που για να φθάσεις από το ένα στο άλλο πρέπει να πάρεις το τραίνο από τη Λαμία για το Μέτσοβο, με ήθος τυφλοπόντικα και με μισανθρωπία φαραωνικών διαστάσεων, οι άνθρωποι αυτοί μαγαρίζουν ό,τι βάζουν στο στόμα τους,
σαν τα μολυντήρια στα αγρόσπιτα που περνούν από πάνω σου και το δέρμα σου γεμίζει καντήλες. Φιγούρες βγαλμένες από γκροτέσκ θεατρικούς χαρακτήρες, γεμάτους χολή, άγνοια, αμορφωσιά και κτηνώδη αυτοπεποίθηση (ο ένας), χαμούρικη ψευτομαγκιά (ο άλλος). Αυτούς, και μια κουστωδία αγροίκων βγάζει μπροστά ο Τσίπρας για να κρατήσει την εξουσία, ανάλογους σμπίρους βγάζει μπροστά ο κ. Μητσοτάκης για να τη διεκδικήσει.
Και η Ελλάδα χλωμιάζει και χάνεται. Σας το έχω γράψει κι άλλη φορά, αλλά θα το επαναλάβω διότι, τηρουμένων των αναλογιών, οι ομοιότητες επιβεβαιώνονται και γίνονται δραματικά φανερές – οι ομοιότητες με την εποχή των Κομνηνών. Στριμωγμένος τότε από Ανατολή και Δύση, ο Αλέξιος προσπάθησε να σώσει το κράτος (διά της καταστροφής του). Νόθευσε το νόμισμα. Παραχώρησε τα λιμάνια. Κατέφυγε στη μισθοφορία. Και, κυρίως, προσεχώρησε ο ίδιος στους Δυνατούς. Η Ρωμανία άρχισε να γίνεται κράτος φεουδαρχικό και ο λαός δεν ξανασήκωσε κεφάλι. Ο τελευταίος Κομνηνός, ο Ανδρόνικος, που προσπάθησε να εμφανισθεί ως λαϊκός πρόμαχος, τρελάθηκε κι είχε κακό τέλος, διαμελίσθηκε απ’ τον όχλο (τον πολιτικώς ανοργάνωτο λαό). Μετά 29 έτη και υπό τη διακυβέρνηση του «ευρωπαϊκού τόξου» των Αγγέλων, ο «σάπιος θρόνος των Καισάρων» κατέρρευσε και το Ρωμαίικο διαμελίσθηκε, με τον λαό να αδιαφορεί αν κάνουν κουμάντο στα μέρη του Φράγκοι, Τούρκοι ή Ελληνες.
Τίποτα καλό δεν μας συμβαίνει και σήμερα, είτε κάνουν κουμάντο οι Τροϊκανοί, είτε οι Ρότσιλντ, είτε οι Αριστεροί που Γονάτισαν, είτε η Δεξιά Παλινόρθωση. Τίποτα καλό δεν συμβαίνει, ακόμη κι αν εκ πρώτης όψεως καλό μπορεί να φαίνεται. Οπως, λόγου χάριν, η αναθέρμανση της τριμερούς συνεννόησης Ελλάδας, Σερβίας, Βουλγαρίας.
Αν αυτή η συνεννόηση βασιζόταν στο αυτεξούσιο των τριών κρατών, θα μπορούσε να λειτουργήσει ίσως θετικά για τα συμφέροντα των λαών τους (εις ό,τι τουλάχιστον αφορά μια σχετική στερέωση της ειρήνης στην περιοχή). Αν όμως
αυτή η προσέγγιση αφορά σε ένα πρόπλασμα για τη δημιουργία μιας Βαλκανικής Αγοράς, γερμανικού «ενδιαφέροντος», κλαύ’ τα Χαράλαμπε. Η Ελλάδα και οι όμορες χώρες θα βυθιστούν έτσι ακόμα περισσότερο στις αντιθέσεις των Δυνάμεων που στήνουν προτεκτοράτα, ειδικές οικονομικές ζώνες και ζωτικούς χώρους.
Για ορισμένους εγχώριους Δυνατούς, μια τέτοια προοπτική μπορεί να μην είναι και άσχημη, για τον λαό όμως θα σημαίνει «μείωση της ανεργίας», που λέει κι ο Τσίπρας, διά της σκλαβιάς.
Ομως, άφρονες και οι εγχώριοι Δυνατοί, ξεχνούν τι τέλος είχε το «ευρωπαϊκό τόξο» των Αγγέλων, όταν πήραν φωτιά τα τόπια…
