Το ΔΝΤ ομολόγησε, πρόσφατα, ότι από κοινού με τους «αγαπητούς εταίρους μας», επέλεξε την Ελλάδα, ως σύγχρονη Ιφιγένεια, προκειμένου να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες από βέβαιη καταστροφή. Η ομολογία αυτή έπεσε σαν βόμβα μεγατόνων, στις παραμονές των ευρωεκλογών. Ωστόσο, η τραγική αυτή πραγματικότητα ήταν, απολύτως, διαφανής από την πρώτη στιγμή της καταδίκης μας.
Μάλλον, όμως, ως ημιεπίσημη ανακοίνωση, μέχρι σήμερα, να ήταν ευκολότερο να υπαχθεί στην κατηγορία της συνωμοσιολογίας, από τους σοβαροφανείς εκείνους συμπατριώτες μας, που επιμένουν να υποστηρίζουν ότι για όλα όσα φρικτά μας συμβαίνουν, εδώ και δέκα περίπου χρόνια, φταίμε εμείς. Ενώ, αντιθέτως, κατά τους ίδιους σοβαροφανείς πάντοτε, ΔΝΤ και ΕΕ πασκίζουν να μας σώσουν, προσφέροντάς μας δισεκατομμύρια, από το υστέρημά τους, για να περνούμε καλά.
Πράγματι, και πριν από την επίσημη αυτή ομολογία του ΔΝΤ, και σχεδόν από την αρχή της ομηρίας μας από την τρόικα, σωρεία βιβλίων και άρθρων από οικονομολόγους Έλληνες και ξένους –εμού μη εξαιρουμένης– είδαν το φως της δημοσιότητας, με εμπεριστατωμένες αποδείξεις και εκτεταμένες αναφορές και αναλύσεις, σχετικά με το κατά συρροή αυτό έγκλημα εναντίον της Ελλάδας.
Οι διαπιστώσεις αυτές συνοδεύονταν, ακόμη, και από τις απαραίτητες, όσο και ευλογοφανείς εξηγήσεις του γιατί η Ελλάδα, προκειμένου να μη κινδυνεύσει η ΕΕ, κρίθηκε απαραίτητο να οδηγηθεί στην κόλαση του ΔΝΤ. Και ακόμη το πώς και το γιατί χρειάστηκε προηγουμένως να διογκωθεί, εντέχνως, το έλλειμμά της, για να κριθεί απαραίτητη η εισαγωγή της στο ΔΝΤ. Παράλληλα, από την αρχή της κρίσης, προτείνονταν από οικονομολόγους, και πρόσθετοι αλλά λιγότερο θανατηφόροι τρόποι από τα Μνημόνια, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του ελληνικού χρέους.
Τρόποι, που σε αντίθεση με τα μνημόνια, υπήρχαν ελπίδες ότι δεν θα κατατρόπωναν την πατρίδα μας. Δυστυχώς, όμως, οι Έλληνες αρμόδιοι όλων ανεξαιρέτως των μνημονιακών κυβερνήσεων, οικονομολόγοι και μη, έχοντας διαβάσει προηγουμένως ή και χωρίς να έχουν διαβάσει το εγκληματικό περιεχόμενο των μνημονίων, θεώρησαν τα τελευταία ως μονόδρομο, και αγνόησαν πολυτελώς τις παράλληλες προτάσεις σωτηρίας της χώρας.
Δίχως οι ίδιοι να θέλουν να συνειδητοποιήσουν το αδιέξοδο, στο οποίο οδηγούσαν την Ελλάδα, αυτοί οι διαχρονικοί αρμόδιοι, εμφανίζονταν μονίμως εξαιρετικά εφευρετικοί σε επιχειρήματα, προκειμένου να στηρίξουν, να εφαρμόσουν ή και να εκθειάσουν αυτόν τον δήθεν μονόδρομο της μνημονιακής αθλιότητας, αλλά και για να υπερασπιστούν τη δήθεν βιωσιμότητα ενός εξαιρετικά μη βιώσιμου χρέους.
Η χαμένη ευκαιρία αναδιάρθρωσης χρέους
Με τις εσφαλμένες αυτές πεποιθήσεις, και ενόσω υπήρχε ακόμη καιρός για μια σωτήρια αναδιάρθρωση του χρέους, αυτή απορρίφθηκε με μια σειρά παντελώς αβάσιμων και επιπόλαιων επιχειρημάτων. Και όταν η αναδιάρθρωση αυτή, τελικά, αποφασίστηκε, όχι μόνο δεν ήταν πια επωφελής για την Ελλάδα, αλλά επιπλέον κατάστρεψε και σωρεία δημοσίων ταμείων της.
Από την πλευρά ΔΝΤ και ΕΕ, η μοιραία αυτή αργοπορία της αναδιάρθρωσης στόχευσε, φυσικά, στο να εξασφαλιστεί ο απαραίτητος χρόνος στις ευρωπαϊκές τράπεζες που κινδύνευαν, να απαλλαγούν από τα ελληνικά ομόλογα. Αποτελεί πια κοινή μαρτυρία, πως αυτή η αργοπορία της αναδιάρθρωσης του χρέους υπήρξε η ταφόπετρα της Ελλάδας. Ωστόσο, στα περίπου δέκα αυτά μαρτυρικά χρόνια για την Ελλάδα, οι αρμόδιοι εντός και εκτός, δεν έπαψαν να βλέπουν την ανάπτυξη να φθάνει, και τις ξένες επενδύσεις να συρρέουν στη χώρα.
Αντιθέτως, στα δέκα αυτά χρόνια, οι ίδιοι αυτοί αρμόδιοι για τις τύχες μας, εντός και εκτός της επικράτειας, δεν κατόρθωναν να δουν, ότι το χρέος, παρά τις αιματηρές θυσίες του λαού, σκαρφάλωνε ακάθεκτο και σε σχετικούς και σε απόλυτους όρους. Αδιαφορούσαν για την ανεργία και την ανέχεια που είχαν κατακλύσει τη χώρα ενώ το ΑΕΠ είχε κατρακυλήσει κατά 26%. Έκλειναν τα μάτια στο γεγονός ότι η δημόσια περιουσία καταβροχθιζόταν σταδιακά από το σατανικό ταμείο, τη δημιουργία του οποίου είχαν οι ίδιοι στωικά αποδεχθεί.
Την ίδια στιγμή πολλοί μαθητές λιποθυμούσαν στα σχολεία από ασιτία ενώ ο αριθμός των αυτοκτονιών από απελπισία αύξανε με γεωμετρική πρόοδο και οι νέοι μας εγκατέλειπαν κατά χιλιάδες την Ελλάδα, κλπ., κλπ. Και, φυσικά, ουδεμία σημασία δόθηκε σε όσους από εμάς κρούαμε με σπαραγμό και απελπισία τον κώδωνα του κινδύνου, προσκομίζοντας και αδιάσειστες αποδείξεις για το ανέφικτο των μνημονίων και για την αναπόφευκτη καταστροφή, στην οποία όδευε η χώρα.
Οι έγκαιρες προειδοποιήσεις ΔΝΤ
Να υπενθυμίσω, στο σημείο αυτό, ένα πολύ σημαντικό γεγονός, που πιθανότατα έχει λησμονηθεί, γιατί ουδέποτε αποδόθηκε σημασία σε αυτό. Αναφέρομαι στο ότι δεν ήταν τώρα η πρώτη φορά, που το ΔΝΤ αναγνώρισε το λανθασμένο όσο και καταστρεπτικό, για την Ελλάδα, περιεχόμενο των μνημονίων. Αντιθέτως στις 3 Ιανουαρίου του 2013 ο τότε επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Olivier Blanchard έκανε ήδη αρκετά εκτενή αναφορά στην αδιέξοδη στρατηγική των λανθασμένων ελληνικών μνημονίων. Στο μεταξύ είχαν προηγηθεί ανάλογες προειδοποιήσεις από τον πρώην διευθυντή του ΔΝΤ Dominique Strauss-Kahn, από τον οικονομολόγο του ΟΟΣΑ Reza Lahidi κ.ά.
Στις 12 Μαρτίου του ίδιου έτους η γαλλική εφημερίδα Le Monde δημοσίευσε δικό μου άρθρο με τίτλο «Το λάθος του ΔΝΤ-μια απαγορευμένη συζήτηση«, στο οποίο αναφέρω, μεταξύ άλλων, την έκπληξή μου για το γεγονός ότι «δεν κουνήθηκε φύλλο» παρά τις πολύ σαφείς αυτές δηλώσεις του τότε επικεφαλής του ΔΝΤ και άλλων κορυφαίων οικονομολόγων. Αντίθετα, οι κάθε είδους αρμόδιοι εξακολουθούσαν απτόητοι το φθοροποιό τους έργο, ωσάν τίποτε να μην είχε συμβεί, οι ατέρμονες συζητήσεις για τα μέτρα που έπρεπε δήθεν να εφαρμοστούν για τη σωτηρία μας συνεχίζονταν απρόσκοπτες, ώστε να ικανοποιηθούν στο έπακρον οι θηριώδεις απαιτήσεις της τρόικας.
Και σε σχετικές ερωτήσεις δημοσιογράφων, για το λάθος του ΔΝΤ, το θανάσιμο αυτό λάθος σε βάρος της ζωής εκατομμυρίων Ελλήνων, οι δικοί μας αρμόδιοι απαντούσαν ότι «δεν γνώριζαν κάτι σχετικό», ενώ συνέχιζαν να επιδίδονται με ευλάβεια στην εκτέλεση των εντολών της τρόικας, που τελείωναν την Ελλάδα.
Εξήγηση για τα ανεξήγητα
Αδυνατώ να δώσω κάποια εξήγηση για την αδιανόητη αυτή συμπεριφορά των Ελλήνων αρμοδίων, δεδομένου ότι, ασφαλώς, γνώριζαν από την αρχή ότι η εφαρμογή των μνημονίων δεν είχε διέξοδο. Ήταν αδύνατον να το αγνοούσαν, δεδομένης και της σχετικής έγκαιρης δήλωσης του Olivier Blanchard. Όπως, φυσικά, γνώριζαν επίσης, ότι το χρέος δεν ήταν βιώσιμο, και ακόμη ότι η ανάπτυξη αποτελούσε όνειρο θερινής νυκτός.
Ασφαλώς, δεν θα είχε πια σημασία η αναμόχλευση των λεπτομερειών αυτού του σκοτεινού παρελθόντος, καθώς και η όποιας μορφής αναζήτηση ευθυνών, τώρα που όλα έχουν καταστραφεί και που ξεπουλήθηκε ακόμη και η Μακεδονία, αν το ΔΝΤ δεν έθετε και πάλι, εντελώς πρόσφατα, επί τάπητος, το λάθος των μνημονίων.
Πράγματι, υπάρχει, κάτι νέο στον ελληνικό ορίζοντα, που φαίνεται ίσως ελπιδοφόρο, αν το χειριστούμε σωστά. Πρόκειται, ακριβώς, για την επίσημη πια ομολογία του ΔΝΤ, που έγινε εντελώς πρόσφατα, και που αναφέρεται στο έγκλημα που διαπράχθηκε εναντίον ενός ολόκληρου λαού, μιας χώρας μέλους της ΕΕ και ενός έθνους, επί δέκα ολόκληρα χρόνια. Και η ομολογία αυτή συμπίπτει χρονικά με την ανάδειξη στην εξουσία μιας νέας ελληνικής κυβέρνησης.
Φρονώ, και υποθέτω ότι εκφράζω την πλειονότητα των συμπατριωτών μας, ότι δηλαδή, εξυπακούεται ότι η νέα μας κυβέρνηση έχει υποχρέωση να αντιδράσει άμεσα στην επίσημη αυτή ομολογία του ΔΝΤ παρότι, δεν υπάρχει ιστορικό περίπτωσης, που να υποχρεώθηκε το ΔΝΤ να καταβάλει αποζημίωση στα θύματά του. Αλλά και πέρα από αυτό, παρότι δεν μπορεί να υπάρξει αντιπροσωπευτικό ποσό αποζημίωσης που να ισοφαρίζει την εν γνώσει καταστροφή μιας ολόκληρης χώρας.
Ωστόσο, έστω και μόνο για την τιμή των όπλων θα όφειλε η νέα κυβέρνηση να απαιτήσει αποζημίωση, με κύρια δικαιολογία το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκε η Ελλάδα ως πειραματόζωο, για να σωθούν οι τράπεζες. Και, με την ευκαιρία αυτή, θα έπρεπε ακόμη να μιλήσουμε, επιτέλους, και για την επιστροφή του κατοχικού και αγύριστου γερμανικού δανείου, για το οποίο οι φίλοι μας οι Γερμανοί εφησυχάζουν επί…..75 περίπου χρόνια! Αλλά, ωστόσο, θεωρούν πρέπον να στραγγαλίζουν εταίρο τους, μέλος της ΕΕ, προκειμένου οι τράπεζές τους να μη χάσουν ούτε ένα ευρώ.
Λαοπρόβλητη η νέα κυβέρνηση αν….
Εξυπακούεται ότι η νέα μας κυβέρνηση, αν τελικά προχωρούσε σε αυτή την κίνηση, έχοντας όλα τα δίκαια με το μέρος της, θα είχε στο πλευρό της ολόκληρο τον ρημαγμένο, από τα ευρωπαϊκά πειράματα, εναντίον του, ελληνικό λαό. Και τότε, η νέα αυτή ελληνική κυβέρνηση, θα ήταν πραγματικά λαοπρόβλητη. Θα αποφασίσει όμως να το πράξει, ή και η ομολογία αυτή του ΔΝΤ για το κατά συρροή έγκλημά του, θα εξακολουθήσει να θεωρείται απαγορευμένη συζήτηση, όπως και όλες οι προηγούμενες;
Τελειώνοντας, να εκφράσω την απορία μου, σχετικά με τους λόγους, που ώθησαν το ΔΝΤ πρόσφατα τώρα, αλλά και το 2013, να προβεί σε αποκαλύψεις, σχετικά με την πλεκτάνη, εναντίον της Ελλάδας, καθώς προς το παρόν μου είναι αδιευκρίνιστοι. Δεν πιστεύω, πάντως, ότι το ΔΝΤ καταλήφθηκε ξαφνικά από τύψεις, αν ληφθεί υπόψιν επιπλέον και ό,τι σχετικό καταγράφει ο Γιάνης Βαρουφάκης στο βιβλίο του, για τα συμβάντα στην Ελλάδα επί των ημερών του.
Πήγε, όπως υποστηρίζει, στην κυρία Lagarde για να διαμαρτυρηθεί για τα μνημόνια, τα οποία αντί να σώζουν καταστρέφουν την Ελλάδα. Και η ίδια απάντησε: «αυτό είναι γνωστό εδώ και καιρό, αλλά έχουμε πάει τόσο μακριά, ώστε δεν είναι πια δυνατή η επιστροφή«. Και επειδή όλα τελικά αποκαλύπτονται, αναμένω ότι θα βγει κάποτε στο άπλετο φως και το τι ακριβώς συνέβη με το έλλειμμα της Ελλάδας, έτσι που μέσα σε μια νύκτα, να φορτωθεί με πρόσθετες μονάδες, ώστε να δικαιολογηθεί η είσοδος της χώρας στο ΔΝΤ.
